5

“ผมยอมรับแล้วว่าผมผิด คุณจะให้ผมทำอย่างไรในเมื่ออดีตมันก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ คุณจะให้ผมเอาแต่นั่งสำนึกผิดใช่ไหมหรือผมต้องทำอย่างไร พูดออกมาเลย”

อเรนโซลุกขึ้นตะคอกใส่หญิงสาวตรงหน้าด้วยอารมณ์ที่มันอัดอั้นไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้สึกผิดแต่เขากำลังมาถึงทางตันของชีวิตที่ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไปพอมาได้ยินคำพูดของผู้หญิงที่เขาเพิ่งจะรู้จักเหมือนพูดซ้ำเติมแบบนี้ ชายหนุ่มจึงควบคุมอารมณ์ไม่อยู่

ขวัญข้าวลุกขึ้นคว้ากระเป๋าราคาหกหลักและหันมาพูดกับสามีของลูกน้องก่อนที่จะเดินออกจากร้านไป

“เพชรและทับทิมต้องอยู่เมืองไทยถ้าคุณยังมีความเป็นพ่อเหลืออยู่”

หญิงสาวเดินออกจากร้านไปแล้วแต่อเรนโซนั่งกุมมือทั้งสองข้างอยู่ที่เก้าอี้ตัวเดิมด้วยความรู้สึกที่สับสน เขารู้ว่าการที่ลูก ๆ ทั้งสองคนอยู่ที่เมืองไทยคือสิ่งที่ดีที่สุดแต่เขาเป็นพ่อเขาควรจะต้องเป็นคนดูแลลูกไม่ใช่ทิ้งให้เป็นภาระของคนอื่น

เวลาที่ทุกคนไม่อยากให้มาถึงแต่มันก็คือสิ่งที่ทุกคนต่างก็รู้ว่ามันต้องมาถึงในสักวัน เบญญาจากไปอย่างสงบ อเรนโซจัดงานศพให้ภรรยาอย่างยิ่งใหญ่เพราะมันคงเป็นสิ่งเดียวในเวลานี้ที่เขาจะทำให้เธอเป็นครั้งสุดท้าย

“ครับผมจะรีบกลับให้เร็วที่สุดครับ”

มาร์โกโทรศัพท์มาหาอเรนโซลูกชายคนเดียวของเขาเพื่อแจ้งว่ามารดาของชายหนุ่มกำลังป่วยหนักอาการไม่ดีให้อเรนโซรีบเดินทางกลับอิตาลีทันที

“ผมฝากลูก ๆ ด้วยนะ ผมต้องรีบไปดูคุณแม่และจะไปจัดการงานที่นู่นให้เสร็จ ผมตัดสินใจแล้วผมจะมาอยู่เมืองไทย”

ขวัญข้าวพยักหน้ารับฝากลูกทั้งสองคนด้วยความเต็มใจแต่เธอไม่เชื่อสักนิดว่าผู้ชายที่ทอดทิ้งลูกเมียอย่างอเรนโซจะกลับมาตามที่พูดไว้และมันก็ไม่สำคัญอะไรกับขวัญข้าวเพราะเธอเต็มใจที่จะดูแลเด็ก ๆในฐานะแม่ไปตลอดชีวิต

ชายหนุ่มผู้สูญเสียภรรยาเดินทางกลับอิตาลีโดยที่เขาไม่รู้เลยว่าที่นั่นมีเรื่องที่จะทำให้ชีวิตของเขานับจากนี้ไปจะต้องวุ่นวายและเดือดร้อนรออยู่

ตอนที่ 3

เป็นภรรยาผมเถอะ

อเรนโซเดินทางกลับจากเมืองไทยด้วยหัวใจที่บอบช้ำ เขาเพิ่งสูญเสียภรรยาและนี่พ่อก็โทรศัพท์มาบอกว่าแม่ของเขากำลังป่วยหนักอีก ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนชีวิตของเขากำลังอยู่ในช่วงที่เจอปัญหามากมายรุมเข้ามาถ้าไม่มีลูก ๆ อีกสองคนที่เขาต้องดูแล อเรนโซคิดว่าตัวเองคงสติหลุดไปมากกว่านี้แน่ ๆ

“คุณพ่อ! คุณแม่! นี่มันอะไรกันครับ”

ภาพมาร์โกและอมราที่นั่งรอลูกชายอยู่ที่ห้องรับแขกพร้อมกับหญิงสาวที่มาในชุดรัดรูปสีแดงที่รีบลุกขึ้นเดินตรงมาเกาะแขนของชายหนุ่มที่กำลังยืนมองทุกคนด้วยความแปลกใจในสิ่งที่เห็น

ลอร่าใช้มือเล็กที่เกาะแขนอเรนโซพาตัวเขามานั่งลงข้าง ๆ เธอด้วยท่าทางที่ดูเหมือนคนกำลังมีความสุข

“มาถึงเหนื่อย ๆ นั่งพักก่อนนะคะพี่เรน”หญิงสาวในชุดแดงรัดทุกส่วนของร่างกายอ้อนเสียงหวาน

“ไหนคุณพ่อบอกว่าคุณแม่ไม่สบายแล้วนี่มันอะไรกันครับ”

มาร์โกได้แต่หลบตาเมื่อถูกลูกชายถามด้วยน้ำเสียงและ แววตาที่ตำหนิและเสียใจกับการโกหกของผู้เป็นพ่อ