บทที่4

ใบหน้าสวยใสไร้สิวฝ้าดวงตากลมโตน่าจ้องมองสบตา ความสวยดั่งราวกับฟ้าประทานมาให้ถูกปิดบังด้วยแว่นตากรอบหนาเตอะดั่งเช่นทุกวันเมื่อต้องอย่างกายออกมาข้างนอก สองเท้าเดินเร่งรีบเข้ามาในบริษัทเนื่องจากเลขาคนสำคัญของท่านประทานนั้นตื่นสาย เธอจะเป็นเช่นนี้ทุกครั้งเมื่อผู้เป็นเจ้านายต่อสายให้เธอนำอุปกรณ์ป้องกันไปให้กับเขาเพื่อใช้กับหญิงสาวคนอื่น

"บ้าชะมัด"ดาริกาบ่นพึมพำกับตัวเอง สายตาจ้องมองนาฬิกาบนข้อมือ เหลือเวลาอีกห้านาทีเท่านั้นก็จะถึงเวลาเข้างาน สองเท้ารีบเดินเข้าไปในลิฟต์ในใจภาวนาขอให้ทันเวลา วันนี้มีงานมากมายให้เธอต้องจัดการเคลียร์ให้เรียบร้อย

ติ๊ง

ประตูลิฟต์เปิดออกพร้อมกับร่างของดาริกาเดินออกมาจากตัวลิฟต์ สองเท้าของเธอหยุดชะงักสายตาจับจ้องไปยังร่างของผู้เป็นเจ้านายกับหญิงสาวร่างใหญ่ไซซ์ยุโรป

'แอนนา'นางฟ้าแห่งวงการแฟชั่น เธอนั้นมีใบหน้าสวยงามอันแสนสะดุดตา ริมฝีปากอวบอิ่มดูน่าสัมผัส หน้าอกอันแสนใหญ่โตล้นทะลักชุดเดรสตัวจิ๋ว และไหนจะสะโพกใหญ่แทบจะโผล่พ้นออกมาจากชุดอันแสนสุดเซ็กซี่นั่นอีก

เรียวขาของดาริกาหยุดนิ่งเมื่อกำลังเห็นสิ่งบาดตาบาดใจ สองชายหญิงกำลังกอดจูบลูบไล้อยู่บนโต๊ะทำงาน ร่างใหญ่โน้มตัวลงไปบนจูบอย่างดูดดื่มบนริมฝีปากอวบอิ่ม ร่างเพรียวบางเต็มไปด้วยสัดส่วนของแอนนาเอนกายกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโต๊ะทำงานของดาริกา ทั้งสองคงยังไม่รู้ว่ามีใครอีกคนกำลังยืนขาแข็งมองภาพอันแสนดุเดือดของทั้งคู่อยู่ตรงนี้

แต่แล้วก็มีสิ่งไม่คาดคิดเมื่อประตูลิฟต์ด้านหลังของดาริกาเปิดออก ร่างอวบอิ่มอยู่ในชุดเดรสสีแดงฉูดฉาดเดินก้าวออกมาจากในตัวลิฟต์ ร่างของซอนญ่าเดินผ่านร่างของดาริกาพุ่งเข้าไปตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของนางแบบสาวรุ่นน้องด้วยความโกรธเคือง

เพียะ เพียะ

ใบหน้าสวยของแอนนาถูกฝ่ามือของซ่อนย่าหาดใส่ติด ๆ กัน ใบหน้าขาวสวยตอนนี้เต็มไปด้วยรอยฝ่ามือ แต่มีหรือคนอย่างแอนนาจะยอมอยู่ฝ่ายเดียวเธอโต้ตอบอีกฝ่ายกลับด้วยความรุนแรงไม่แพ้กัน สองนางแบบดังกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงตวัดฝ่ามือลงบนใบหน้าของต่างฝ่ายต่างไม่ยอมใคร

"แกกล้าดียังไงมายุ่งกับโดมินิคของฉันห้ะ"ซอนญ่ากัดฟันกรอดพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตะคอกใส่ใบหน้าของนางแบบสาวรุ่นน้องในวงการเดียวกัน

"เขาเป็นของแอนนาต่างหากค่ะ เมื่อคืนเราสองคนมีความสุขด้วยกันมาก"นางแบบสาวรุ่นน้องพูดออกมาด้วยสีหน้าท้าทายไม่คิดจะเกรงกลัวเล็บทั้งห้าแหลมคมที่กำลังติดหนังศีรษะของตนและไหนจะสีหน้าดวงตาถลนราวกับนางมารร้ายของซอนญ่าอีก

"แก อีนางแอนนา"

เพียะ

ใบหน้าของนางแบบสาวรุ่นน้องสะบัดไปตามแรงตบอีกครั้งก่อนทั้งคู่จะเริ่มเข้าสู่วงการของนามมวยปล้ำ ดาริกายืนมองสองสาวตีรันฟันแทงแย่งผู้ชายเพียงคนเดียวด้วยความตกตะลึง ก่อนดวงตากลมโตภายใต้กรอบแว่นตาจะหันไปมองหน้าของตัวต้นเหตุอย่างโดมินิคที่ตอนนี้กำลังนั่งพิงสะโพกกับขอบโต๊ะทำงานของเธอดูสองสาวตบตีแย่งชิงเขาอย่างไม่ทุกข์ร้อน

จะให้ทุกข์ร้อนได้อย่างไรล่ะในเมื่อชายหนุ่มเจอเหตุการณ์เช่นนี้เป็นประจำอาทิตย์หนึ่งไม่ต่ำกว่าสามครั้ง สำหรับต้องมานั่งดูหญิงสาวคู่ควงของเขาตบตีแย่งชิงความเป็นที่หนึ่งกัน

"พอได้แล้วค่ะ คุณซอนญ่าคุณแอนนา"ดาริกาเธอทนเห็นภาพแบบนี้ไม่ไหวจึงก้าวเท้าหมายจะเดินเข้าไปห้าม แต่น้ำอันเพียงน้อยนิดมีหรือจะสู้กองไฟกำลังลุกโชนได้

"บอสทำอะไรสักอย่างสิคะ เห็นไหมว่าทั้งสองตบตีแย่งชิงบอสอยู่"

"แล้วจะให้ฉันทำอะไร เธอเองก็ยืนดูอยู่เฉย ๆ เดี๋ยว ถ้าพวกเธอเหนื่อยก็จะหยุดเอง"โดมินิคพูดออกมาอย่างไม่ยี่หระ ดาริกามองเขาด้วยสายตาแห่งความผิดหวังจนคนถูกมองถึงกับรู้สึกใจกระตุกวูบเมื่อได้เห็นสายตาคู่นั้นผ่านเลนส์แว่นตา

"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะคะ รินบอกให้หยุด"

เพียะ พลั๊ก

ดาริกาโยนเอกสารลงกับพื้นก่อนจะเดินเข้าไปหมายจะแยกให้ทั้งสองออกจากกัน แต่มันก็ดันเกิดความผิดพลาด ความชุลมุนในตอนนั้นเป็นเหตุให้ฝ่ามือของใครก็ไม่อาจจะทราบได้ฟาดเข้าใส่ใบหน้าของดาริกาจนเต็มแรง และบวกด้วยความไม่ทันระวังจึงทำให้ร่างของดาริกานั้นล้มลงกับพื้นและความโชคร้ายของเธอมันยังไม่หมดแค่เพียงเท่านั้นเมื่อศีรษะฟาดกับมุมขอบโต๊ะทำเอาหญิงสาวถึงกับเลือดตกยางออก

"ว๊าย"

"ดาริกา"นางแบบสาวทั้งสองคนร้องออกมาด้วยความตกใจก่อนทั้งคู่จะถอยขยับออกไปยืนตรงอื่น ส่วนโดมินิค นั้นเขาถึงกับเรียกชื่อของหญิงสาวจนเสียงหลงไม่คิดว่าเธอจะใจกล้าบ้าบิ่นเข้าไปห้ามศึกของสองนางแบบดัง

"เจ็บ"สีหน้าบิดเบี้ยวเหยเก๋ด้วยความเจ็บ ปลายนิ้วมือเอื้อมไปสัมผัสตรงบริเวณศีรษะ ร่างกายถึงกับอ่อนล้าเมื่อเธอสัมผัสได้ถึงกับความเหนียวหนืดของเลือด

"ดาริกา เธอเป็นอย่างไรบ้างเจ็บตรงไหนไหม"

"อย่ามาแตะต้องตัวริน"ดาริกาสะบัดแขนของโดมินิคออกเมื่อเขากำลังเข้ามาช่วยพยุงเธอ ใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือดของดาริกาหันมามองหน้าของเจ้านายตนเองอย่างเชื่องช้า น้ำตาเอ่อคลอด้วยความเจ็บปวดและผิดหวังในตัวของชายหนุ่ม

"รินไม่นึกเลยนะคะว่าบอสจะเป็นผู้ชายที่ไร้หัวใจขนาดนี้ บอสยืนมองผู้หญิงตบตีแย่งชิงบอสกันอย่างไม่คิดจะรู้สึกอะไรทุกอย่างมันเหมือนเรื่องสนุกที่มันจะต้องเกิดขึ้นให้บอสได้เห็นในทุก ๆ วัน"

"ดาริกา มันจะมากเกินไปแล้วนะ"โดมินิคกัดฟันกรอดด้วยอารมณ์โกรธเพราะไม่เคยโดนผู้หญิงคนไหนกล้าต่อว่าเขาเช่นนี้ ดาริกาเธอเป็นคนแรกที่กล้าท้าทายอำนาจมืดของเขา

"มันไม่มากไปหรอกค่ะ บอสมันก็เป็นแค่ผู้ชายไร้หัวใจ รักใครไม่เป็น"

"ฉันบอกให้หยุดพูดดาริกา"

"ไม่ค่ะ รินไม่หยุด บอสมันเป็นคนไม่มีหัว"

เพียะ

ใบหน้าของดาริกาสะบัดไปตามแรงตบของโดมินิคจนร้างของเธอล้มกระแทกลงกับพื้นซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับผู้มีอำนาจใหญ่ในบริษัทแห่งนี้เดินก้าวออกมาจากลิฟต์ผู้บริหาร

"หนูดาริน"มาดามแสงเดือนฉายเอ่ยชื่อของหญิงสาวออกมาก่อนจะเดินปรี่เข้าไปหาร่างของดาริกาซึ่งกำลังนอนคุดคู้ตัวเข้าหาก้มใบหน้าซ่อนน้ำตากับพื้น แรงตบจากฝ่ามือใหญ่ทำให้ดาริกาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปาก ยากจะพยุงตัวเองลุกขึ้นได้ มาดามแสงเดือนฉายรีบเข้าไปประคองร่างของหญิงสาวด้วยความเป็นห่วงแขนทั้งสองข้างโอบกอดร่างเล็กของดาริกาเอาไว้เพื่อต้องการปกป้องไม่ให้ลูกชายของตัวเองเข้ามาทำร้ายอีก

"นี่มันเรื่องอะไรกันนิค ทำไมถึงต้องลงไม้ลงมือตบตีหนูดารินถึงขนาดนี้"น้ำเสียงแข็งกร้าวเอ่ยถามบุตรชายด้วยความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ตั้งแต่เล็กจนโตเป็นหนุ่มใหญ่เธอไม่เคยสอนให้โดมินิคมีนิสัยทำร้ายร่างกายผู้หญิงแบบนี้

"ผม...คือว่าผม"โดมินิคถึงกับได้สติขึ้นมาก็ตอนที่ร่างของดาริกาลงไปนอนลงกับพื้นด้วยน้ำมือของเขา ดวงตาสั่นไหวมองฝ่ามือใหญ่สั่นของตัวเองสลับกับร่างของหญิงสาว เขาอยากจะขอโทษเธอ

"ดาริน ผมขอโทษ"

"มาดามคะ รินต้องการลาออกค่ะ"