บทที่5

ภายในห้องทำงานของประธานบริษัทปกคลุมไปด้วยบรรยากาศแสนอึมครึมชวนน่าอึดอัด หญิงสาวสามคนนั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟา ส่วนตัวเข้าปัญหาอย่างโดมินิคนั่งหน้าสลดอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะทำงาน 

ปั้ง

ฝ่ามือเรียวเล็กฟาดลงบนโต๊ะทำงานของลูกชายจนเกิดเสียงดังทันทีเมื่อได้ดูภาพบันทึกเหตุการณ์ทั้งหมดผ่านกล้องวงจรปิดหน้าห้องทำงาน

"บ้าบอที่สุด พวกเธอนี่มันยังไงกัน ตบตีแย่งผู้ชายหน้าไม่อาย"วาจาร้ายกาจถูกพ่นออกจากปากของมาดามใหญ่ทำเอาสองนางแบบถึงกับตัวสั่นก้มหน้าหลบสายตาหนี

"ใครให้เธอพวกเธอก้มหน้ากันห้ะ เงยหน้าขึ้นมามองฉันนี่สิ จะกลัวอะไรกันทำหน้าด้าน ๆ ของพวกเธอให้หมั่นเข้าไว้เหมือนเวลาตบตีแย่งผู้ชายสิ"แม้จะมีอายุย่างเข้าสู่วัยเลขห้ามานานหลายปี แต่มาดามแสดงเดือนฉายคนนี้ยังคงสวยจนผู้เป็นสามีคอยตามหึงหวงอยู่เป็นประจำ มาดามชาวไทยแท้ถลึงตามองแม่นางแบบสาวอย่างไม่คิดจะเกรงกลัว

"เป็นถึงนางแบบดัง แต่ทำตัวไม่ต่างอะไรกับโสเภณีข้างถนน หึ"น้ำเสียงเย้ยหยันบวกด้วยคำพูดของมาดามแสงเดือนฉายนั้นทำเอาสองนางแบบสาวถึงกับหน้าชาหดเหลือแค่เพียงสองนิ้ว พวกเธอจะรู้ไหมว่าการกระทำของตนเองภายในคลิปนั้นไม่ได้เป็นที่น่าพอใจต่อมาดามแสงเดือนฉายเลยสักนิด

"แม่ขอสั่งห้ามไม่ให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับแม่นางแบบสองคนนี้อีก"

"แต่คุณโดมินิคมีอะไรกับพวกหนูสองคนแล้วนะคะ คุณโดมินิคต้องรับผิดชอบพวกเราสองคนค่ะ"

"โสเภณีแบบพวกเธอฉันคงยกมาเป็นสะใภ้ให้อยู่ร่วมใช้นามสกุลไม่ได้หรอกนะ"ราวกับมีน้ำกรดถังใหญ่สาดใส่เข้าใบหน้าของซอนญ่าและแอนนา แววตาดุร้ายราวกับเสือใหญ่ทำให้ทั้งคู่ไม่กล้าต่อกรแม้ในใจจะนึกขุ่นเคืองกับคำพูดประโยคนั้นมากแค่ไหน

"นิค แม่ขอสั่งห้ามไม่ให้ลูกยุ่งเกี่ยวกับแม่นางแบบสองคนนี้อีก"

"ครับ"โดมินิคไม่ได้สนใจไยดีกับแม่นางแบบสาว ตอนนี้สายตาของเขาเอาแต่จับจ้องมองใบหน้าของดาริกา ความรู้สึกผิดกัดกินภายในหัวใจเมื่อได้เห็นว่าบนใบหน้าของเธอนั้นมีรอยฝ่ามือใหญ่ของเขาประทับอยู่ ความคิดไร้สติทำให้เขาเผลอทำร้ายผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ทั้ง ๆ ดาริกาทำดีกับเขาทุกอย่างไม่ว่าเขาจะใช้ให้เธอทำอะไรดาริกาก็ไม่เคยขัด แต่เขากลับทำร้ายเธอด้วยน้ำมือของตัวเอง

'คุณมันไม่มีหัวใจ'

เพราะคำพูดนี้ทำให้เขาพลาดพลั้งทำร้ายเธอไป แม้ว่าคำพูดของดาริกานั้นจะถูก เขามันเป็นผู้ชายไม่มีหัวใจ แต่ถ้าลองได้รักใครเขาทุ่มให้หมดหน้าตัก 

"เชิญเธอสองคนออกไปจากบริษัทของฉันได้แล้ว และก็อย่าเสนอหน้าด้าน ๆ มาที่นี่อีก"

"ไม่ค่ะ พวกเราสองคนจะไม่ยอมไปไหนจนกว่าคุณโดมินิคสัญญาว่าจะรับผิดชอบพวกเราสองคน"

"ใช่ค่ะ แอนนากับพี่ซอนญ่าเป็นผู้หญิงย่อมเสียหาย คุณโดมินิคได้พวกเราสองคนแล้วต้องรับผิดชอบนะคะ"

"ผู้หญิงอย่างเธอสองคนมีอะไรให้ดูน่าเสียหาย ขายหอยเป็นกิจวัตรประจำวันแล้วไม่ใช่หรือไง อย่านึกว่าฉันไม่รู้นะ ว่ากลิ่นความคาวของพวกเธอสองคนมันคละคลุ้งขนาดไหน"นางแบบสาวสองคนลุกขึ้นยืนริมฝีปากสวยอ้าออกกว้างเตรียมจะแผดเสียงกรีดร้องออกมา แต่ทุกอย่างกลับหยุดชะงักเมื่อเห็นปลายกระบอกปืนสีดำของบอดี้การ์ดกำลังจ่อมายังร่างของเธอทั้งสองคน

"กรี๊ดให้ดัง ๆ เลยนะ ถ้าเกิดเจ็บคอขึ้นมาฉันจะสั่งให้การ์ดแจกลูกปืนให้อมคนละเม็ดสองเม็ด"น้ำเสียงดุดันแฝงไปด้วยความจริงจังทำให้หญิงสาวทั้งสองหุบปากเข้าหาใบหน้าขาวซีดไร้สีเลือด

"ลากตัวผู้หญิงสองคนนี้ออกไป ถ้าขัดขืนก็ยิงได้เลย"

"ครับมาดาม"บอดี้การ์ดทั้งสามเดินเข้าไปคว้าแขนเรียวเล็กของสองนางแบบสาวก่อนจะลากให้ออกไปจากห้องทำงาน แม้ว่าจะไม่เต็มใจแต่พวกเธอก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขืนเนื่องจากมีปลายกระบอกปืนสีดำจ่ออยู่ตรงด้านหลัง แค่เพียงพวกเธอขัดขืนกระสุนปืนก็พร้อมจะยิงทะลุร่างของเธอทั้งคู่โดยทันที

"ทีนี้ก็มาถึงคิวของลูกแล้วนะโดมินิค"

"เชิญเลยครับคุณแม่ คุณแม่จะด่าจะต่อว่าอะไรผมก็เชิญ"เพราะเหตุการณ์ครั้งนี้เขาผิดเต็มประตูโดยมีผู้พิพากษาอย่ามารดาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด และไหนหลักฐานมันตัวให้เขาดิ้นหนีไปไหนไม่หลุดและเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายมากพอที่จะยอมรับความผิดของตนเอง

"แม่ไม่ปลื้มเลยนะที่ลูกลงมือทำร้ายหนูดาริน เธอเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ลูกกล้าตบเธอได้อย่างไรกันโดมินิค"

"ผมไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายดาริกาเลยนะครับคุณแม่ ผมแค่"

"จะตั้งใจหรือไม่ได้ตั้งใจลูกก็ไม่ควรทำ ลูกลองมองใบหน้าของหนูดารินสิ เห็นไหมว่าการกระทำของลูกมันส่งผลอะไรกับเธอ"ใบหน้าขาวประทับด้วยรอยฝ่ามือใหญ่จนแดงไปทั้งซีกหน้า มุมปากเรียวบางบวมช้ำจากแรงตบสองครั้งติดกัน ดาริกานั้นได้แต่นั่งก้มหน้าซ่อนหยาดน้ำตาเอาไว้

"เรื่องนี้หนูดารินไม่ได้เป็นคนผิด แต่ต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนั้นคือลูกโดมินิค"มาดามแสดงเดือนฉายกดเสียงต่ำในประโยคสุดท้ายก่อนจะเดินย่างกายเข้าไปหาร่างของหญิงสาว ใบหน้าบวมช้ำถูกปลายนิ้วเล็ก ๆ แตะลงอย่างแผ่วเบา สายตาของมาดามยามมองหญิงสาวเต็มเปี่ยมไปด้วยความเอ็นดูและเป็นห่วง

"เจ็บมากหรือเปล่าหนูดาริน ไปหาหมอกันดีกว่าไหมเดี๋ยวฉันจะพาไป"

"ไม่ต้องไปหาหมอให้เป็นเรื่องใหญ่โตหรอกค่ะ เดี๋ยวรินไปหาซื้อยามาทาเดี๋ยวก็คงหาย ขอบคุณมาดามมากนะคะที่เป็นห่วง"ดาริการู้สึกทราบซึ้งในน้ำใจอันแสนงดงามของมาดามแสงเดือนฉายอยู่ไม่น้อยท่านคอยเอ็นดูและเป็นห่วงเธออยู่เสมอ การรับมือกับลูกชายของท่านไม่ใช่เป็นเรื่องง่าย แต่เธอก็สามารถทำได้และดีเยี่ยมมาตลอดตั้งแต่เข้ามาทำงานจนถึงตอนนี้ เธอ กับ มาดามได้มีโอกาสพบเจอกันหลายครั้งทั้งในและนอกบริษัทรวมไปถึงคฤหาสน์หลังใหญ่เพราะวันไหนถ้าเธอมีเวลาว่ามาดามแสงเดือนฉายจะมักจะชวนเธอไปทำขนมด้วยกัน 

"คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะครับ เพื่อเป็นการไถ่โทษในการทำความผิดผมจะพาดาริกาไปหาหมอเอง"โดมินิคลุกขึ้นยืนจัดสูทให้เข้าที่สายตาของเขาจับจ้องไปยังใบหน้าของดาริกาไม่วางตา ทำไมเขารู้สึกไม่ชินกับท่าทีหมางเมินไม่สนใจในตัวของเขาเหมือนเมื่อก่อน

"ให้โดมินิคพาหนูดารินไปหาหมอดีกว่านะลูก"

"รินไม่กล้ารบกวนคุณโดมินิคเขาหรอกค่ะ และอีกอย่างรินต้องการยื่นเอกสารการลาออก มาดามช่วยเห็นใจเซ็นอนุมัติให้รินด้วยนะคะ"ดวงตากลมโตของดาริกาสื่อออกมาอย่างต้องการร้องขอความเห็นใจ ใบหน้าของเธอเศร้าจนมาดามแสงเดือนฉายรู้สึกหนักใจอยู่ไม่น้อย ดาริกาเธอคือผู้หญิงที่ทำงานได้ดีมีประสิทธิภาพ ไม่เคยบกพร่องต่อหน้าที่และมีอีกสิ่งหนึ่งอย่างที่มาดามแสงเดือนฉายอยากให้เด็กสาวคนนี้อยู่ทำงานเคียงข้างกายกับลูกชายของตนเอง

'เธออยากได้ดาริกามาเป็นลูกสะใภ้'ใช่ เธออยากได้เลขาของลูกชายมาเป็นลูกสะใภ้ แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันกลับตาลปัตรเมื่อบุตรชายเผลอทำร้ายร่างกายของเด็กสาว จนทำให้ดาริกาอยากตีตัวออกหาก

"หนูดารินคิดดีแล้วใช่ไหมว่าต้องการจะลาออก"สายตาของมาดามมองใบหน้าของเด็กสาวสลับกับใบหน้าแดงเถือกด้วยความไม่พอใจของลูกชายพลันนึกอะไรออก

"ค่ะ รินคิดดีแล้ว"

"ก็ได้ เดี๋ยวฉันจะเซ็นอนุมัติในการลาออกของหนูดารินในครั้งนี้ให้"

"ไม่ ผมไม่ยอมดาริกาต้องอยู่ทำงานเป็นเลขาให้กับผมอยู่ที่นี่"

นางเอกมีชื่อจริงว่า ดาริกา และมีชื่อเล่นว่า ดาริน

แย้มขอชี้แจงเรื่องชื่อของนางเอกนะคะ นักอ่านทุกคนจะได้ไม่งง