บทที่3

"เห้อ เหนื่อยชะมัด"ดาริกาบ่นออกมาด้วยความเหนื่อยล้าหลังจากกลับมาถึงห้องพักเมื่อเสร็จจากการทำงาน แว่นอันใหญ่ถูกถอดออกมาวางบนโต๊ะกระจกพร้อมกับร่างเพรียวบางเอนตัวลงนอนบนโซฟา ความเหนื่อยล้าจากการทำงานอันแสนหนักหน่วงมาตลอดทั้งอาทิตย์มันทำให้เธอจมลึกลงไปในห้วงนิทรา 

ติ๊ด ติ๊ด

โทรศัพท์เครื่องหรูบางเฉียบแผดเสียงเรียกเข้าดังลั่นจนทำให้คนที่กำลังนอนหลังอยู่บนโซฟาตัวใหญ่อย่างสบายนั้นจำใจต้องยันกายลุกขึ้นมารับสาย 

"ฮัลโหล ดาริกาพูดสายค่ะ"

"ริน นั่นคุณกำลังทำอะไรอยู่ ผมมีเรื่องอยากให้คุณช่วย"น้ำเสียงร้อนรนของโดมินิคทำให้ดาริกาต้องยกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูให้แน่ชัดว่าเป็นโดมินิคโทรมา เพราะปกติแล้วเขาจะไม่ใช้น้ำเสียงร้อนรนพูดกับเธอแบบนี้

"บอสมีอะไรให้รินช่วยอย่างนั้นเหรอคะ"

"คุณช่วยซื้อถุงยางแล้วเอามาให้ผมที่โรงแรมหน่อยจะได้ไหม"

มีอะไรที่เลขาอย่างดาริกาไม่สามารถทำให้กับเจ้านายได้บ้าง เพียงแค่ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงต่อมาเธอก็มาหยุดยืนอยู่หน้าโรงแรมหรูระดับห้าดาว ร่างเพรียวบางของดาริกายังคงอยู่ในชุดทำงาน ใบหน้าหวานยังคงมีแว่นตาปกปิดอยู่เหมือนเดิม เพิ่มเติมก็คือเธอพึ่งจะรู้ตัวว่าเธอมาที่นี่ด้วยสภาพหัวฟูเพราะพึ่งตื่นนอน ผู้คนในระดับชนชั้นสูงอยู่ในชุดสวยหล่อดูดีกำลังมองมาที่เธอเป็นสายตาเดียวทันทีเมื่อหญิงสาวราวกับยายป้าเดินเข้ามาในโรงแรมสุดหรูแห่งนี้

"มาติดต่อเรื่องอะไรคะ"แม้ว่าอยากจะเอ่ยปากขับไล่แต่พนักงานต้อนรับต้องจำใจเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร แต่ คำพูดมันช่วงสวนทางกับสายตาเหยียดหยามดูถูกซึ่งกำลังไล่สายตาจ้องมองมายังตัวของดาริกาเหลือเกิน

"ฉันเป็นเลขาของคุณโดมินิคค่ะ เขาโทรศัพท์ให้ฉันนำของสำคัญมาให้ ไม่ทราบว่าคุณโดมินิคพักอยู่ห้องไหนคะ"นิ้วเรียวดันกรอบแว่นตาให้เข้าที่ ดาริกายืนนับหนึ่งถึงสิบเอาไว้เพื่อไม่ให้ระเบิดอารมณ์ออกมา มันคงเป็นความผิดของเธอเอง ความรีบร้อนเมื่อเจ้านายต้องการถุงยางจนทำให้ก่อนออกจากห้องพักเธอลืมเช็กสภาพของตัวเองในตอนนั้น กว่าจะรู้ตัวก็ตอนเผลอเหลือบไปมองกระจกหลังบนรถแท็กซี่

"คุณโดมินิคพักอยู่ที่ห้องสวิทชั้นที่สามสิบค่ะ"

"ขอบคุณ"

ดาริกาพุ่งเป้าเดินเข้าไปในลิฟต์นิ้วเรียวกดปุ่มชั้นบนสุดย้ำ ๆ ด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แค่เธอก็แค่ตัวป้า ๆ แบบนี้ทำไมต้องมีคนคอยรังเกียจทำราวกับว่าเธอคือตัวแปลกประหลาดกัน เธอนั้นไม่เข้าใจเสียเลยจริง ๆ

"คำก็ป้า สองคำก็รังเกียจ อย่าให้สวยขึ้นมาบ้างก็แล้วกัน"ดาริกากัดฟันกรอดข่มอารมณ์เอาไว้ ประตูลิฟต์เปิดออกทันทีเมื่อเคลื่อนตัวมาถึงชั้นเป้าหมาย ฝ่ามือเรียวเล็กเดินไปเคาะประตูห้องสวีทซึ่งมีเพียงห้องเดียวบนชั้นสูงสุดนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หญิงสาวเคาะประตูส่งสัญญาณ รอเพียงไม่นานก็มีร่างใหญ่แสนคุณเคยในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเปิดประตูออกมา ใบหน้าของเธอแดงเถือกลามไปถึงใบหูเมื่อได้เห็นหุ่นล่ำบึกของเจ้านายในระยะกระชั้นชิด ความเขินอายทำให้เธอต้องก้มหน้ามองพื้นต่ำ ระยะห่างระหว่างตัวเธอกับโดมินิคในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวนั้นมันชั่งอันตรายต่อหัวใจดวงน้อยของเธอเหลือเกิน

"ของที่ผมสั่งได้ใช่ไหม"

"เรียบร้อยค่ะ นี่ค่ะถุงยางสามกล่องที่บอสสั่งให้ดารินซื้อมา"หญิงสาวล้วงหยิบกล่องถุงยางขนาดไซซ์ใหญ่เป็นพิเศษออกมาให้กับเจ้านาย อย่าถามเลยว่าตอนไปซื้อถุงยางในร้านสะดวกซื้อนั้นเธอจะอายไหม ตอบได้เลยว่าไม่ เพราะเลขาอย่างเธอมักจะถูกเจ้านายอย่างโดมินิคขอร้องให้ไปซื้อถุงยางอยู่บ่อยครั้งจนความอับอายมันหายออกไปตอนไหนแล้วก็ไม่รู้

"ขอบคุณมากนะดาริน สิ้นปีผมจะเพิ่มโบนัสก้อนใหญ่ให้"โดมินิคเอ่ยออกมาอย่างใจป้ำก่อนจะปิดประตูกลับเข้าไปด้านใน ทิ้งให้ดารินยืนนิ่งอยู่หน้าประตู

"แค่เพียงบอสหันมามองรินบ้าง โบนัสพวกนั้นมันก็ไม่มีค่าอะไรสำหรับรินเลยค่ะ"ดารินหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในลิฟต์ ก่อนจะปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นมาเป็นเวลานานไหลออกมา