มาเฟีย : 11

'ว...ไว้ชีวิตผมด้วย ย...อย่าฆ่าผมเลย'

จากคนกร่างอวดเบ่งในตอนแรกกลายเป็นลูกหมาที่กลัวคนแปลกหน้าอย่างตัวสั่นเทา

'เก็บเลยไหมครับนาย'

ราเชนถามเจ้านายเสียงเรียบ

แววตาคนถูกถามไร้ประกายยามมองไปยังตัวเหลือบไรที่ไหว้ขอชีวิตแนบเท้าตน

อัลโดแกะมือแน่งน้อยที่เกาะแขนเขาออกช้า ๆ สาวเท้าไปหาหัวหน้าอันธพาลที่หมดท่า

'เมื่อกี้มึงใช้นิ้วไหนชี้หน้ากู?' เสียงเย็นยะเยือกก้มถาม

คนถูกถามรู้สึกเสียวไปถึงขั้วหัวใจเมื่อน้ำเสียงนั้นราวเสียงของมัจจุราช

'ผ...ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจ'

อัลโดเงยหน้าขึ้นฟ้าพร้อมหลับตาลงครู่หนึ่ง เขาสูดอากาศเข้าปอดช้า ๆ เพื่อข่มกลั้นอารมณ์บางอย่างเอาไว้

หมับ!

'ย...อย่าฆ่าผม อย่าฆ่าผมเลย'

เสียงอ้อนวอนขอชีวิตดังขึ้น หากแต่นั่นไม่เข้าโสตประสาทมาเฟียหนุ่มสักนิด

วัตถุสีเงินเงาวาวถูกควักออกมาจากหลังส้นรองเท้าที่ลับที่เขาซ่อนของอันตรายเอาไว้

เสียง 'กริ๊ก!' ของมีดพกที่เด้งขึ้นพร้อมใช้งานเหมือนเสียงของพญายมที่กำลังเอาหอกจ่อที่คอหอยหัวหน้าอันธพาลคนนั้น

'อ๊าก!'

ไร้การสนทนา ไม่มีการส่งสัญญาณใด ๆ อัลโดคว้ามือขวามันขึ้นมาแล้วจับให้ชูนิ้วชี้ออกมาก่อนจะเฉือนความคมกริบของมีดพกตัดนิ้วนั้นเพียงครั้งเดียวจนขาดออกจากมือ

เลือดสด ๆ ไหลหยดติ๋ง ๆ ลงบนพื้นพร้อมเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดของชายโชคร้าย มันนอนเกลือกกลิ้งบนพื้นด้วยความเจ็บปวด

อัลโดยื่นมีดเปื้อนเลือดให้ราเชนพร้อมเอ่ย

'เก็บกวาดให้เรียบร้อย'

จากนั้นร่างกำยำจึงเดินกลับไปโอบกอดผู้หญิงแปลกหน้าที่วิ่งมาขอความช่วยเหลือเขาพร้อมกับพาขึ้นรถกลับมายังคฤหาสน์ส่วนตัว

หลังจากนั้นความสัมพันธ์จากคนแปลกหน้าก็ค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นเขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเจอ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

เสียงเคาะประตูดึงให้อัลโดหลุดออกจากห้วงความคิดเก่า เขาส่งเสียงออกไปคำเดียว

"ใคร?"

"ป้าเองค่ะ ป้าที่คุณราเชนให้ดูแลคุณหนูคนนั้น"

ที่แท้ก็เป็นแม่บ้านเก่าแก่ของที่นี่

"เข้ามา"

อัลโดไม่รู้ทำไมเธอถึงติดต่อเขาโดยตรง สงสัยจะหาราเชนไม่เจอหรือไม่ก็มีเรื่องที่เขาต้องตัดสินใจเอง

"ป้าขอโทษนะคะที่รบกวนเวลาส่วนตัวนายน้อย พอดีว่าคุณหนูคนนั้นเธอให้มาเรียนขออนุญาตออกไปเดินสูดอากาศในสวนหลังบ้านค่ะ"

"นอนไม่หลับ?"

ดวงตาสีฟ้าอมเทาเหลือบมองเวลาตรงฝาผนัง ตอนนี้สองทุ่มกว่าแล้ว เธออาจจะไม่ชินกับสถานที่เลยนอนไม่หลับหรืออย่างไร

"ป้าให้คนคอยดูเธอห่าง ๆ ถ้าอยากได้อะไรก็ให้ไป"

"ได้ค่ะ งั้นป้าขอตัวนะคะ"

ป้าแม่บ้านที่ชื่อแจ๊วกำลังจะเดินออกไป อัลโดเหมือนคิดอะไรได้เลยถามขึ้น

"ป้าว่าเธอเป็นยังไง"

คำถามที่ไม่มีที่มาที่ไปของอัลโดทำให้ป้าแม่บ้านชะงักมึนงงเล็กน้อย หากพอเธอได้สบตาสีน้ำข้าวนั้นก็เข้าใจความหมายทันที

"เธอไม่ใช่เธอค่ะ"

คำว่า 'เธอ' คำแรกหมายถึงสายไหม ส่วนคำว่า 'เธอ' คำที่สองหมายถึงคนรักเก่าของอัลโด

"อืม"

เพราะป้าแม่บ้านสนิทกับคนรักเก่าเขา แม้จะแค่ช่วงเวลาสั้น ๆ ที่เธออาศัยอยู่ที่นี่ แต่ป้าแจ๊วก็มองออกว่าคนรักเก่าอัลโดกับสายไหมแตกต่างกัน แม้หน้าคล้าย แต่จะหลอกว่าคือเธอคนนั้นอย่างไรก็แตกต่างอย่างสิ้นเชิง

"เมื่อครู่มีอะไรผิดปกติมั้ย"

คำถามที่สองถูกถามขึ้น ป้าแจ๊วส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบก่อนจะถูกอัลโดส่งสัญญาณให้ออกไปจัดการงานของตัวเองเสีย

อัลโดกดเปิดโน้ตบุ๊กขึ้น เชื่อมต่อกับกล้องจิ๋วที่ให้ลูกน้องไปติดไว้ในห้องของสายไหม ภาพเคลื่อนไหวปรากฎขึ้นให้เขาได้เห็น

แผ่นหลังขาวเนียนกำลังเปลี่ยนชุดเป็นชุดนอนผ้าแพรสีดำเมี่ยม เธอรวบผมแบบลวก ๆ หนีบด้วยกิ๊ปตัวใหญ่ จากนั้นไม่นานป้าแจ๊วที่เพิ่งออกไปก็ไปรายงานสายไหมตามคำอนุญาตของเจ้าบ้าน

"หวังว่าเธอจะเป็นพันธมิตร"

เขาเบื่อจัดการหนอนบ่อนไส้แล้ว การฆ่าคนนั้นง่ายดายสำหรับเขา แต่เขาเองต้องการความสงบในชีวิต ธุรกิจเขาสีเทาไปถึงดำมืดก็จริง แต่เรื่องยาเสพติดเขาไม่เคยยุ่ง แก๊งอัลโชเลิกยุ่งกับยาเสพติดตั้งแต่อุลลาดีพ่อของเขาวางมือแล้ว ส่วนธุรกิจที่เหลือของเขาอาจจะขาวสะอาดกว่าของแก๊งอื่นที่ค้ายาด้วยก็ได้