บทที่4 ไม่ยอมกัน

@คฤหาสน์คาร์เตอร์

 รถหรูลีมูซีนเมอร์ซิเดส เมย์เบด เอส600 ฟลูแมน การ์ด2017 ราคาหลายร้อยล้านที่สามารถกันกระสุนกันระเบิดได้เคลื่อนตัวมาจอดลงยังคฤหาสน์หลังใหญ่โตหรูหราที่ตั้งอยู่บนเนื้อที่กว่าร้อยไร่ของตระกูลคาร์เตอร์มาเฟียผู้ทรงอิทธิพลอันดับต้น ๆ ของประเทศอิตาลีซึ่งเป็นเครือข่ายเดียวกับแกงค์มาเฟียของหวงเฟยหง

"ทำหน้าให้ดี ๆ หน่อยหงส์ฟ้า" เสียงของผู้เป็นพ่อทำให้ร่างอรชรที่นั่งเอามือกอดอกทำหน้าคว่ำ มองออกไปนอกกระจกรถอยู่เบาะหลังคนเดียวหันกลับมามองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างงอน ๆ อดพูดจาประชดประชันไม่ได้ "หนูคิดว่าป๊าจะลืมแล้วเสียอีกว่ามีลูกสาวมาด้วย"

"หึ" สิ้นเสียงประชดประชันของหญิงสาวเสียงเค้นหัวเราะก็ดังเล็ดลอดออกจากลำคอหนาของมาเฟียหนุ่ม ผู้หญิงคนนี้ผิดจากที่เขาคิดไว้เยอะมากคงกำราบยากน่าดูแต่อะไรที่ยิ่งท้าทายความสามารถเขาก็ยิ่งชอบ

ใบหน้าคมคายเอียวมองร่างอรชรด้านหลังแวบหนึ่งแล้วเปิดประตูลงจากรถเดินไปหาพ่อกับแม่ที่กำลังเดินออกมาจากคฤหาสน์ปล่อยให้สองคนพ่อลูกได้อยู่กันตามลำพัง

"ไหนคุณลุงกับน้องล่ะลูก" เสียงของผู้เป็นแม่ถามไถ่ขึ้นทันทีเมื่อเขาเดินไปถึงพร้อมมองไปทางรถลีมูซีนด้วยความสงสัย

"อยู่ในรถครับ" มาเฟียหนุ่มตอบอย่างไม่ใส่ใจมากนัก สิ้นเสียงพูดก็ส่าวเท้าเดินเข้าไปในคฤหาสน์ทันที

เขาเดินเข้ามานั่งลงบนโซฟาในห้องรับก่อนล้วงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงออกมาเปิดหน้าจอเช็คดูแอปพลิเคชั่นต่าง ๆ เผื่อว่ามีลูกน้องหรือเลขาที่บริษัทส่งอะไรมาบ้างระหว่างรอคนข้างนอกเข้ามา นิ้วเรียวกดปิดหน้าจอแล้วเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋ากางเกงเหมือนเดิมเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกันดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ

ดวงตาคมกริบปรายมองทางต้นเสียงแต่เขาหาได้มองผู้ใหญ่ทั้งสามที่พูดคุยกันไม่กลับมองเลยไปยังร่างอรชรที่เดินตามหลังเข้ามาเงียบ ๆ คิ้วเข้มเลิ่กขึ้นสูงกับท่าทางสงบเสงี่ยมของเธอที่แตกต่างจากก่อนหน้านี้สิ้นเชิง

"อยู่เป็นนิ" เสียงเค้นหัวเราะดังเล็ดลอดจากลำคอหนาอย่างรู้ทันคงเป็นเพราะอยู่ต่อหน้าพ่อแม่ของเขาเธอเลยสงบเสงี่ยมเรียบร้อยนับว่าใช้ได้เลยทีเดียวสามารถปรับเปลี่ยนอารมณ์ได้อย่างรวดเร็วรู้ว่าควรทำตัวอย่างไร

"ริวเรื่องคอนโดน้องที่แม่ให้จัดการเรียบร้อยไหม" มาเฟียหนุ่มเลื่อนสายตามองผู้เป็นแม่แทนเมื่อท่านพูดขึ้น "เรียบร้อยแล้วครับ"

"หรือหนูหงส์จะมาอยู่ที่คฤหาสน์กับป้าดี" ฟานี่เพียงพยักหน้ารับแล้วหันไปเอ่ยกับเด็กสาวต่อทีเล่นทีจริงเพราะเห็นเด็กสาวมาตั้งแต่เล็ก ๆ เลยรู้สึกรักและเอ็นดูเด็กสาวเหมือนลูกแท้ ๆ

"หนูขออยู่คอนโดดีกว่าค่ะคุณป้าไว้วันไหนว่าง ๆ หนูค่อยแวะเข้ามาหาคุณป้า" หงส์ฟ้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมระบายยิ้มบาง ๆ ถึงเธอจะดื้อรั้น เอาแต่ใจเพียงใดก็รู้ว่าควรปฏิบัติอย่างไรเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่

"จ้ะป้าจะรอนะ"

"ค่ะ"

"อยู่นี่ก็อย่าดื้อ อย่าซนกับคุณลุงคุณป้า แล้วก็พี่เซริวละลูก" เสียงของหวงเฟยหงดังแทรกขึ้นหลังจากบุตรสาวคุยกับภรรยาเพื่อนเสร็จแล้ว

"ป๊าอะพูดเหมือนหนูเป็นเด็กไปได้" ดวงตากลมโตตวัดมองหน้าผู้เป็นพ่อที่นั่งข้าง ๆ อย่างงอน ๆ โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำทุกปฏิกิริยาของตัวเองมีสายตาคมกริบจับจ้องอยู่

มาเฟียหนุ่มนั่งสังเกตหญิงสาวเงียบ ๆ โดยไม่ปริปากพูด หรือออกความคิดเห็นใด ๆ ทั้งสิ้นปล่อยให้ทุกคนพูดคุยกันไปส่วนตัวเองก็เป็นผู้ฟังที่ดี

ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมงที่ทุกคนนั่งคุยกันอย่างออกรสออกชาติ และดููเหมือนหงส์ฟ้าจะเข้ากันได้ดีกับพ่อแม่มาเฟียหนุ่มเลยทีเดียวถึงแม้จะต้องไกลบ้านแต่เมื่อได้คุยกับพวกท่านก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาบ้าง

ใบหน้าหวานที่เคลือบด้วยรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงฉับพลันเมื่อสายตาเผลอไปสบเข้ากับดวงตาคมกริบของร่างสูงที่นั่งจ้องเธออยู่จัง ๆ ทว่าเธอหาได้หลบสายตาของเขาแต่อย่างใดไม่กลับมองสบดวงตาคมกริบเขม็ง

"ถึงเวลาที่ป๊าต้องกลับแล้วละลูก" ทั้งสองมองสบตากันอย่างไม่มีใครยอมใครกระทั่งเสียงของหวงเฟยหงดังขึ้นทำให้หงส์ฟ้าละสายตากลับไปมองผู้เป็นพ่อแทน "ค่ะป๊า"

"อยู่นี่ก็ทำตัวดีนะลูก" หวงเฟยหงระบายยิ้มบาง ๆ ยกมือขึ้นลูบศีรษะบุตรสาวด้วยความรักใคร่ ส่วนหงส์ฟ้าก็ขยับเข้าไปสวมกอดผู้เป็นพ่อไว้หลวม ๆ เอียงหน้าซบลงบนไหล่กว้างไม่แคร์สายตาของคนที่นั่งในห้องรับแขกสักนิด

"หนูต้องคิดถึงป๊ากับม๊ามากแน่ ๆ เลย" เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากเอิบอิ่มอย่างออดอ้อนทำคนเป็นพ่อถึงกับหัวเราะร่าออกมากับท่าทางราวกับเด็กน้อยของบุตรสาวซึ่งไม่ต่างจากฟานี่กับผู้เป็นสามี ทั้งสองต่างพากันอมยิ้มกับภาพตรงหน้าคงจะมีแต่มาเฟียหนุ่มที่นั่งหน้านิ่งไม่ได้รู้สึกปลาบปลื้ม หรืออะไรกับภาพตรงหน้าสักนิด

"แกไม่พักที่นี่สักคืนก่อนเหรอไอ้เฟยหง" คาร์เตอร์เอ่ยขึ้นหลังจากสองคนพ่อลูกผละกอดออกจากกันแล้ว

"ไม่ละฉันมีงานต้องกลับไปทำต่อ" หวงเฟยหงส่ายหน้าปฏิเสธ ก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยต่อพร้อมปรายตามองบุตรสาว "ยังไงก็ฝากลูกสาวด้วยนะ อย่าลืมที่คุยกันไว้ละ"

"ไม่ลืมหรอกแล้วก็ไม่ต้องห่วงลูกชายฉันเอาอยู่แน่นอน แกรอฟังข่าวดีได้เลย" คาร์เตอร์รับปากอย่างหนักแน่นเขาเชื่อว่าไม่เกินความสามารถของบุตรชายแน่นอน

คำพูดของผู้ใหญ่ทั้งสองสร้างความสงสัยให้หงส์ฟ้าไม่น้อยเธอมองหน้าผู้ใหญ่ทั้งสองสลับไปมาอย่างงง ๆ แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรไปเพราะคิดว่าคงเป็นเรื่องงานหาได้เอะใจสักนิดไม่

"ขอบใจแกมากไอ้คาร์เตอร์" หวงเฟยหงเอื้อมมือไปตบไหล่เพื่อนชายเบา ๆ เชิงขอบคุณ ขณะที่สายตาก็มองบุตรสาวด้วยความหวังได้แต่หวังว่าวิธีนี้จะทำให้บุตรสาวมีความเป็นผู้หญิงมากขึ้นเลิกทำอะไรที่เสี่ยง ๆ เลิกนิสัยที่ไม่ดีได้

"ไม่เป็นไรเราเพื่อนกันนิ" คาร์เตอร์ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มพร้อมเดินเข้าไปกอดคอเพื่อนชายแล้วพากันเดินออกไปหน้าคฤหาสน์โดยมีหงส์ฟ้า เซริวและฟานี่เดินตามหลังไปติด ๆ เพื่อส่งหวงเฟยหง