บทที่3 ไม่คณามือ

@ประเทศอิตาลี

เครื่องบินเจ็ทส่วนตัวของหวงเฟยหงแลนดิ้งลงสู่พื้นดินอิตาลี ณ สนามบินส่วนตัวของเพื่อนสนิทคนที่เขาฝากฝังบุตรสาวเอาไว้หลังจากบินยาวนานถึง 11 ชั่วโมง

"หงส์ฟ้าถึงแล้วลูก" เสียงของผู้เป็นพ่อทำให้หงส์ฟ้าที่นอนหลับอยู่รู้สึกตัวตื่นเธอค่อยๆ ปรับสายตาให้คุ้นชินกับแสง ก่อนหันมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบิน

"ถึงแล้วเหรอเนี่ย" มือเรียวยกขึ้นประสานกันเหนือศีรษะ ก่อนเธอจะบิดตัวไปมาไล่อาการปวดเมื่อยแล้วหยัดกายลุกขึ้นยืนก้าวเท้าเดินตามหลังผู้เป็นพ่อลงจากเครื่องบิน

ดวงตากลมโตทอดมองไปยังร่างสูงของชายหนุ่มหน้าตาคมคายตามแบบฉบับลูกครึ่งจีนอิตาลีที่กำลังเดินตรงมาทางเธอกับพ่อด้วยแววตาราบเรียบ ความหล่อของเขาไม่ได้ทำให้เธอตื่นเต้น หรือรู้สึกอะไรเลยสักนิดกลับไม่ชอบใจด้วยซ้ำหลังจากได้พบเจอเขามาแล้ว 2-3 ครั้งดูเป็นคนหยิ่ง ๆ ขี้เก็กยังไงก็ไม่รู้

หงส์ฟ้าแบะปากนิด ๆ แล้วรีบปรับสีหน้าให้ราบเรียบเหมือนเดิมเมื่อชายหนุ่มเดินมาประจบกับเธอและพ่อ ก่อนกล่าวทักทายตามมารยาทในฐานะที่เขาอายุมากกว่า "สวัสดีค่ะพี่เซริว"

"ครับ" มาเฟียหนุ่มเพียงพยักหน้ารับแล้วกล่าวทักทายหวงเฟยหงเพื่อนสนิทของพ่อตัวเองต่อด้วยความนบน้อม "สวัสดีครับคุณลุง"

ทว่าสายตาของเขานั้นยังคงจับจ้องใบหน้าสวยหวานของหงส์ฟ้าอยู่ราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่าง เมื่อก่อนเขาเคยพบเจอเธอแค่ผิวเผินเลยไม่รู้ลึกถึงนิสัยใจคอ แต่ดูจากหน้าหวานๆ และกริยามารยาทของเธอแล้วคิดว่าน่าจะเป็นคนค่อนข้างเรียบร้อยอ่อนหวานซึ่งเขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัดก็ตอนที่พ่อของเธอโทรมาเล่าถึงวีรกรรม ความแสบ ความดื้อรั้นและเอาแต่ใจของเธอให้พ่อของเขาฟัง และขอให้ช่วยกำราบเธอเขาแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าภายใต้ใบหน้าหวาน ๆ นั้นจะซ่อนความดื้อรั้น ความแข็งแกร่งเอาไว้

"ความจริงริวไม่ต้องมารับลุงด้วยตัวเองก็ได้ ส่งลูกน้องมาก็พอแล้ว" เสียงของหวงเฟยหงทำให้เซริวหลุดออกจากห้วงความคิด ดวงตาคมกริบละออกจากใบหน้าหวานมองเพื่อนของพ่อแทนพร้อมระบายยิ้มอ่อน ๆ "คุณลุงมาทั้งทีผมต้องมารับด้วยตัวเองสิครับ"

"ช่างพูดจริงเจ้าเด็กคนนี้" หวงเฟยหงยิ้มร่าอย่างอารมณ์ดีเมื่อได้ยินคำพูดคำจาของเด็กหนุ่ม มือหนาเอื้อมไปตบลงบนกว้างด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเดินเข้าไปโอบไหล่เด็กหนุ่มแล้วพากันเดินไปขึ้นรถลืมบุตรสาวตัวเองไปเสียสนิท

"ป๊านะป๊าแทนที่จะสนใจลูกตัวเอง" หงส์ฟ้าถึงกับหน้านิ่วคิ้วขมวดมองตามหลังทั้งสองคนที่เดินพูดคุยกันอย่างสนุกด้วยความไม่พอใจแล้วเดินกระทืบเท้าผ่านคนทั้งสองไปด้วยความเร็ว

"หึ" มาเฟียหนุ่มคำรามในลำคอเบา ๆ กับท่าทางกระฟัดกระเฟียดของหญิงสาวที่เพิ่งเดินผ่านไปไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงไม่พอใจที่ผู้เป็นพ่อเดินคุยมากับเขาไม่สนใจเธอ ดูแล้วคำบอกเล่าถึงนิสัยของเธอคงไม่เกินจริงฤทธิ์เดชเยอะน่าดูขนาดพ่อกับแม่ยังเอาไม่อยู่ต้องส่งมาให้พวกเขากำราบ ดวงตาคมกริบจับจ้องแผ่นหลังร่างอรชรอย่างใช้ความคิดขณะที่ปากก็ขยับพูดกับพ่อของเธอไปด้วย

"ดูสิริวเหมือนอย่างที่ลุงพูดไหมพอไม่พอใจก็แสดงอาการ เอาแต่ใจไม่เลิก" หวงเฟยหงถอนหายใจเฮือกใหญ่มองตามหลังบุตรสาวอย่างอ่อนใจ ก่อนเหลือบมองเด็กหนุ่มที่เดินข้าง ๆ

ร่างสูงเพียงระบายยิ้มบาง ๆ หาได้ตอบอะไรไม่ตวัดสายตามองร่างอรชรข้างหน้าอีกครั้งด้วยแววตายากเกินคาดเดาได้ ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่งไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่แต่ที่แน่ ๆ คนอย่างหญิงสาวไม่คณามือเขาหรอก