บทที่ 7

"เชิญนั่งก่อนสิคะ" คนที่กล่าวเชิญก็คือมัลลิกา เป็นเจ้าหน้าที่สัมภาษณ์ในครั้งนี้

"ขอบคุณค่ะ" จ๊ะเอ๋รีบเรียกสติตัวเองให้กลับมา แล้วก็นั่งลงตรงหน้าของคนที่สัมภาษณ์

"ดูจากประวัติแล้ว คุณจ๊ะเอ๋ยังไม่มีประสบการณ์ในการทำงานเลยนี่คะ"

"ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งเรียนจบ"

"แต่สายที่คุณเรียนมาก็ตรงกับที่เราต้องการ.."

จ๊ะเอ๋ทำได้แค่นั่งฟังอยู่เงียบๆ พอทางฝ่ายสัมภาษณ์ต้องการรายละเอียดเธอถึงได้บอกไปตามนั้น ..ไอ้ที่เตรียมมาว่าจะพูด ตอนนี้ลืมไปหมดสิ้น แต่ถึงพูดสิ่งที่เตรียมมา ทางบริษัทก็คงไม่รับเธอเข้าทำงานแล้วล่ะ

"คนต่อไปเลยค่ะ" ของขวัญลุกขึ้นแล้วเดินมารอเพื่อจะเข้าไปสัมภาษณ์คนต่อไป แต่จังหวะที่เพื่อนเดินออกมา ดูสีหน้าแล้วคงหมดหวัง จะถามก็ไม่ได้ เพราะต้องรีบเดินเข้าไป..

"สวัสดีค่ะดิฉันชื่อนางสาวของขวัญ...??" พอของขวัญเงยหน้าขึ้นมองคนที่นั่งอยู่ในห้องจนทั่ว เครื่องหมายคำถามก็ได้ผุดขึ้นมา แบบนี้เองเหรอเพื่อนถึงได้มีสีหน้าแบบนั้น

"คุณจบมาจากที่เดียวกับคนเมื่อสักครู่ใช่ไหมคะ" มัลลิกายังคงทำหน้าที่สัมภาษณ์ต่อ

"ใช่ค่ะ" ของขวัญก็ตอบรายละเอียดตามที่ผู้สัมภาษณ์ได้ถาม แถมสายตายังคงแอบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ในห้องนั้นด้วย

"คนต่อไปเชิญเลยค่ะ"

"เรากลับบ้านกันเถอะ" ของขวัญเดินออกมาก็เอื้อมมือไปจับแขนเพื่อนที่นั่งอยู่ให้ลุกขึ้น

ขณะที่กำลังลุกน้ำตาที่คลอเต็มเบ้าก็ได้หยดลงมา เพราะความหวังเดียวที่มีมันได้หายไป เขาคงทำหน้าที่เป็นฝ่ายคัดกรองว่าจะเลือกใครเข้าทำงาน ถึงได้มาทำหน้าหล่ออยู่ในห้องสัมภาษณ์แบบนั้น

"ฉันขอไปดูแม่หน่อยนะ" ก่อนที่จะไม่ได้เข้ามาที่นี่อีก อยากจะเห็นแม่เป็นครั้งสุดท้าย

"ฉันไปเป็นเพื่อน" ของขวัญพูดพร้อมกับเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้กับเพื่อน "ฉันไม่รู้จะปลอบแกยังไง ร้องไห้ออกมาเถอะเพื่อน"

"ฉันไม่ได้ว่าจะร้องไห้สักหน่อย ฝุ่นคงเข้าตามั้ง" ฝุ่นเข้าตาแต่มีเสียงสะอื้นออกมาด้วย แบบนี้ใครเขาจะเชื่อ

จ๊ะเอ๋ก็เลยเดินไปตรงที่เห็นแม่เมื่อวานนี้ โดยยอมให้ของขวัญมาด้วย

"ทำความสะอาดยังไง" ประโยคแรกที่ได้ยินดังก้องออกมาจากห้องน้ำเมื่อทั้งสองมาถึง

"ขอโทษค่ะเดี๋ยวฉันจะทำให้ใหม่อีกรอบ"

"ถ้าห้องน้ำยังมีกลิ่นอยู่นะ ฉันจะแจ้งไปทางหัวหน้าแม่บ้าน ให้เปลี่ยนคนทำความสะอาดคนใหม่!"

อึบ! จ๊ะเอ๋รีบคว้าแขนเพื่อนไว้ เพราะดูเหมือนของขวัญจะโมโหมาก ที่แม่ของเธอถูกต่อว่า

"เธอทนได้ยังไง" ของขวัญถามเพื่อนกลับ เพราะถ้าจ๊ะเอ๋ไม่ห้ามไว้ ของขวัญคงได้เข้าไปตบปากคนที่กำลังด่าแม่เพื่อนอยู่

"คนจนแบบเรามีทางเลือกไม่เยอะหรอกนะขวัญ" ทำไมเธอจะไม่โมโห ขนาดเพื่อนยังโมโหได้มากเท่านี้ แล้วในใจของเธอจะร้อนรุ่มแค่ไหน

ทั้งสองเดินออกมาจากบริษัท เพื่อรอรถประจำทาง

"เรานั่งแท็กซี่กลับกันก็ได้นะ เดี๋ยวฉันให้แท็กซี่ไปส่งเธอที่บ้านก่อน"

"ถ้าแกจะขึ้นแท็กซี่ก็ไปเถอะ ฉันรอรถเมล์ได้"

"แล้วนี่แกจะเอายังไงต่อ"

"คงต้องกลับไปทำงานที่บาร์เหมือนเดิมนั่นแหละ" ไม่รู้ว่ากลับไปทำงานจะโดนเสี่ยเล่นงานไหม เพราะเมื่อคืนนี้ทำกับเขาไว้หนักมาก ที่จ๊ะเอ๋กล้าฟ้องเจ๊ เพราะคิดว่ามาสอบสัมภาษณ์แล้วจะไม่กลับไปทำงานที่นั่นอีก แต่เห็นแบบนี้แล้วเธอคงต้องได้แบกหน้ากลับไป..