บทที่ 8

กลับมาถึงบ้านแทนที่จะรีบนอนพักเอาแรงเพื่อไปทำงานเย็นนี้ แต่เรื่องที่เจอมามันทำให้นอนยังไงก็นอนไม่หลับ

[ บาร์ ]

"แล้วเสี่ยไปไหน" จ๊ะเอ๋มาได้สักพักแล้วแต่ไม่เห็นเสี่ย ก็เลยแอบถามเพื่อนร่วมงานดู

"เมื่อคืนนี้ถูกเจ๊เล่นงาน สงสัยจะหนัก"

"หนักเลยเหรอ" ถ้าเสี่ยมาทำงานมีหวังเราได้ตายแน่ ..แต่ก็คุยได้เพียงไม่นานพอแขกเข้าร้านจ๊ะเอ๋ก็ต้องได้ไปรับแขก

บริการโต๊ะแรกผ่านไปโต๊ะ 2 โต๊ะ 3 ก็ตามมา

"อุ๊ย" ขณะที่จ๊ะเอ๋เดินผ่านโต๊ะหนึ่ง มือของลูกค้าก็ได้ยื่นมาลูบคลำสะโพกของเธอ "เมื่อกี้คุณทำอะไร!"

"จ๊ะ" เพื่อนที่ทำงานเสริมด้วยการรีบเดินเข้ามาห้าม

"แต่เมื่อกี้เขาจับสะโพกจ๊ะนะ"

"ทำไมเหรอคร้าบคนสวย อยากไปเคลียร์กับพี่ตัวต่อตัวไหมล่ะ"

"ไอ้โรคจิต!"

"พอแล้วจ๊ะเดี๋ยวเจ๊ว่า" ว่าแล้วเพื่อนก็ลากจ๊ะเอ๋ไปทางหลังร้าน เพื่อไปสงบสติอารมณ์

ลูกค้าคนที่แต๊ะอั๋งมองตามไปตาเป็นมัน

วันต่อมา.. ที่บ้านเช่าของจ๊ะเอ๋

"แล้วแม่ของแกล่ะ"

"สายขนาดนี้แม่คงไปทำงานแล้วมั้ง" กว่าจะตื่นก็สายมากแล้ว

"ฉันว่าเราคงไม่ได้งานแล้วล่ะ และฉันคงอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว"

"แกจะกลับบ้านแล้วเหรอ"

"คงต้องได้กลับแหละ..แกจะไปอยู่ที่บ้านนอกกับฉันไหมล่ะ"

"ไปอยู่ที่นั่นฉันกับแม่จะเอาอะไรกิน ขนาดอยู่ที่แบบนี้ยังไม่มีจะกินกันอยู่เลย"

"ก็ไปทำไร่ไถนา ที่ทางพ่อฉันก็พอจะมี"

"ถ้าฉันไปด้วยก็เป็นภาระแกเปล่าๆ"

"แกอย่าคิดแบบนั้นสิ"

"ฉันคงคิดถึงแกนะขวัญ" คิดแล้วใจก็หาย ถ้าของขวัญกลับบ้านไป เธอคงเหมือนอยู่ตัวคนเดียว แต่คงจะรั้งเพื่อนไว้ไม่ได้เพราะเพื่อนก็มีครอบครัวที่รอให้กลับไปหาอยู่

เย็นวันเดียวกัน..

ของขวัญกลับไปได้สักพักแล้ว เพราะจ๊ะเอ๋ต้องได้เตรียมตัวออกไปทำงาน และทั้งสองก็ได้ร่ำลากันไว้ก่อน เธอคงจะไม่ได้ไปส่งเพื่อนกลับบ้านต่างจังหวัด

[ บาร์ ]

ชีวิตของคนอื่นลำบากมากกว่านี้ก็มี ทำไมแค่นี้เธอจะผ่านมันไปไม่ได้ หญิงสาวมาถึงก็ต้องเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้อง..

"อุ๊ย เสี่ย??" จังหวะที่กำลังจะถอดเสื้อ เสี่ยขจรเจ้าของร้านก็เข้ามาพร้อมกับล็อกประตูห้องไว้

"ถ้าหนูจ๊ะเอ๋ยอมเป็นเด็กของเสี่ย หนูจะไม่ลำบากแบบนี้เลย" เสี่ยขจรพูดพร้อมกับก้าวเดินเข้ามา

"เสี่ยอย่าทำอะไรฉันนะ ถ้าไม่งั้นฉันจะร้องจริงๆ ด้วย" จ๊ะเอ๋ก้าวถอยหลังไปจนเดินต่อไม่ได้ เพราะห้องนี้ก็ไม่ได้กว้าง

"หนูคิดว่า ทำแบบนั้นเสี่ยจะกลัวเหรอ"

"แล้วเสี่ยจะให้ฉันทำยังไง ฉันกลัวเจ๊เอาฉันตายน่ะสิ" มันคงเป็นทางรอดเดียวในเวลานี้

"ถ้าหนูเป็นกังวลเรื่องนั้นไม่ต้องกลัวเลย หนูรู้ไหมว่าเสี่ยเลี้ยงเด็กไว้กี่คนเจ๊ยังจับไม่ได้เลย"

"ถ้างั้นจ๊ะขอเวลาคิดหน่อยได้ไหมคะ" ขณะที่เสี่ยขจรก้าวเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม เธอก็เลยต้องหาทางออกไปก่อน

"ได้สิจ๊ะแต่เสี่ยขอมัดจำไว้หน่อยนะ" ว่าแล้วเสี่ยขจรก็โน้มใบหน้าลงมาใกล้

จังหวะนั้นเป็นโอกาสดีจ๊ะเอ๋ก็เลยรีบเบี่ยงตัวออกมา

"ถ้ายังไม่ออกไปกลัวเพื่อนจะมาตามค่ะ จ๊ะขอตัวก่อนนะ"

จ๊ะเอ๋เดินมาเสิร์ฟอาหารลูกค้า วันนี้ก็เจอลูกค้าคนเดิม และมันก็ทำเหมือนเดิมด้วย

อึบ! "โอ็ยย" ขณะที่จ๊ะเอ๋กำลังจะด่าก็ได้มีมือของใครบางคนจับมือผู้ชายคนนั้นบิดก่อน

"มึงห้ามทำอะไรเด็กเสี่ยเด็ดขาด"

แทนที่จ๊ะเอ๋จะดีใจว่ามีคนมาช่วย แต่พอได้ยินประโยคที่คนมาช่วยพูด มันยิ่งทำให้หวาดกลัวขึ้นมา นี่เสี่ยให้คนคอยจับตามองเธอเหรอ

พอใกล้เวลาเลิกงานจ๊ะเอ๋ก็รีบแอบออกมาทางหลังร้าน แต่ไปยังไม่ถึงไหนหญิงสาวก็ต้องได้หยุดชะงัก

"เสี่ยบอกว่า ไม่ต้องแอบออกหลังร้านหรอกไปหน้าร้านเลย ตอนนี้เสี่ยจอดรถรออยู่" คนที่เสี่ยขจรให้ตามดูเธอ

ใบหน้างามซีดเซียวขึ้นมาจนเห็นได้ชัด ถ้าวันนี้เจ๊มาที่บาร์ก็ยังพอช่วยได้ แต่ทำไมเจ๊ถึงไม่มา

จ๊ะเอ๋ก็เลยทำได้แค่เดินตามคนของเสี่ยมา ขณะที่เดินตามหญิงสาวได้มองดูใบหน้าของเพื่อนร่วมงาน เพราะอยากจะขอความช่วยเหลือ แต่สายตาพวกนั้นกลับมองมาแบบดูถูก คงคิดว่าเธอเป็นเด็กของเสี่ยไปแล้ว

"ขึ้นรถสิจ๊ะหนู" มาถึงรถ เสี่ยขจรเป็นคนเปิดประตูให้

"เสี่ยคะวันนี้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ"

"ทำไมเหรอ"

"ก็ฉันเป็นวันนั้นของเดือน" เคยดูละครมาก็หลายเรื่อง เวลานางเอกจะเอาตัวรอดชอบใช้วิธีนี้

"ไม่เป็นไรจ้ะเสี่ยชอบแบบนี้"

"?" โรคจิตหรือเปล่าเนี่ย "เสี่ยชอบแต่ฉันไม่ชอบนี่คะ"

เวลาต่อมาที่ซอย 5

"หนูพักที่นี่เหรอ"

"ใช่ค่ะ ฉันเช่าห้องอยู่กับเพื่อน" แผนเป็นประจำเดือนได้ผล แต่เสี่ยขจรขอมาส่ง คงเพราะอยากจะดูที่พักเธอด้วย

ก๊อก ก๊อก หวังว่าของขวัญจะยังคงไม่กลับบ้านนอกนะ เพราะตอนนี้เสี่ยขจรยังนั่งรอดูอยู่ในรถ

ก๊อก! ก๊อก!! "ขวัญเราเอง"

แกร็ก!

"ทำไม?.."

"อย่าเพิ่งพูดอะไร ฉันเข้าไปข้างในหน่อย" จ๊ะเอ๋รู้ดีว่าเพื่อนคงจะถาม เรื่องที่ทำไมเธอถึงมาที่นี่ในเวลานี้

พอเข้ามาถึงในห้องจ๊ะเอ๋ก็รีบปิดประตูล็อกไว้ หญิงสาวหายใจโล่งขึ้นมา

"มีอะไรหรือเปล่า"

"ก็ไอ้เสี่ยเจ้าของบาร์น่ะสิ"

"แล้วมันทำอะไรแกไหม"

"ยังไม่ทำอะไรหรอก"

ของขวัญไม่รู้จัก บรรยายยังไงกับชีวิตของเพื่อนดีแล้วมีแต่เรื่อง

"แกจะกลับบ้านตอนไหน คืนนี้ฉันขอนอนกับแกก่อนได้ไหม"

"ได้สิ แล้วแกบอกแม่หรือยัง"

"ส่งข้อความไปบอกแม่ไว้แล้ว"

เช้าวันต่อมา..

ครื่นนน ครื่นนนน

>>{"ฮัลโหลค่ะ"} ของขวัญงัวเงียขึ้นมารับโทรศัพท์ {"อะไรนะคะ??"} พอได้ยินปลายสายแจ้งมาเท่านั้นแหละ จากที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ก็รีบลุกขึ้นมา..

"มีอะไรหรือขวัญ"

>>{"ได้ค่ะ เริ่มงานได้พรุ่งนี้เลยใช่ไหมคะ"}

"งาน??" จ๊ะเอ๋มีรอยยิ้มขึ้นมาเมื่อได้ยินเพื่อนคุยกับคนที่อยู่ในสาย

"กรี๊ดดดด บริษัทโทรมาให้ฉันไปเริ่มงานพรุ่งนี้"

"ดีใจด้วยนะ"

"เดี๋ยวเขาคงโทรมาที่เครื่องของแกด้วยแหละ"

จ๊ะเอ๋ก็เลยรีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คดู ว่ายังมีแบตไหมและเปิดเสียงไว้หรือเปล่า

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป โทรศัพท์ของเธอก็ยังคงเงียบอยู่..