บทที่ 6

>>{"ฮัลโหลใครคะ"} เสียงของเธอยังคงงัวเงียครึ่งหลับครึ่งตื่น

{"สวัสดีค่ะ ใช่เบอร์โทรของคุณจ๊ะเอ๋ไหมคะ"}

>>{"ใช่ค่ะ"}

{"ทางบริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์ ขอเชิญคุณมาสัมภาษณ์งานในวันพรุ่งนี้ค่ะ"}

>>{"ค่ะ"} ว่าแล้วหญิงสาวก็วางสายไป คิดว่าจะงีบต่ออีกสักหน่อย ..แต่ประโยคของคนที่โทรเมื่อสักครู่ค่อยๆ ก้องเข้ามาในหู บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์?? "บริษัท PN อิเล็กทรอนิกส์!! กรี๊ดดดดดดด เราทำอะไรลงไปเนี่ย" จ๊ะเอ๋รีบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรกลับไป เพราะเธอเสียมารยาทวางสายไปก่อน แต่พอโทรกลับเบอร์เดิมก็ไม่ว่างแล้ว เพราะพนักงานต้องโทรไปแจ้งข่าวผู้สมัครท่านต่อไป..

ครื่นนน ครื่นนนน

ขณะที่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงดี..โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

"สวัสดีค่ะพี่ เมื่อสักครู่ฉันขอโทษด้วยนะคะที่เสียมารยาท"

"พี่ที่ไหนวะ"

"อ้าว ขวัญแกเองเหรอ" จ๊ะเอ๋ก็เลยมองไปดูที่หน้าจอโทรศัพท์ ลืมดูเลยว่าเป็นเบอร์ของใครที่โทรเข้ามา

"ใช่..ฉันโทรมาหาแกเรื่องที่บริษัทโทรมาบอกให้ไปสัมภาษณ์งาน"

"เขาโทรมาหาแกด้วยเหรอ?"

"อย่าบอกนะว่าเขาโทรไปหาแกเหมือนกัน"

"ใช่ กรี๊ดดดดด" ทั้งสองกรี๊ดขึ้นพร้อมกันแบบลืมตัว ถ้าอยู่ใกล้คงได้กระโดดกอดกันไปแล้ว

เย็นวันเดียวกันนั้น..

ถึงแม้ว่าจะถูกบริษัทเรียกสอบสัมภาษณ์ แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะสัมภาษณ์ผ่านไหม เธอก็ต้องได้กลับมาทำงานที่บาร์ก่อน

"น้องสาวนั่งเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิจ๊ะ..พี่ขี้เหงา"

"ขอโทษค่ะฉันเป็นพนักงานเสิร์ฟ"

"เดี๋ยวพี่ให้พิเศษ" ลูกค้าคนที่นั่งอยู่พูดพร้อมกับยื่นมือออกมาหวังจะลูบคลำสะโพกของเธอ

"น้องเป็นแค่พนักงานเสิร์ฟ ถ้าคุณพี่ต้องการคนมานั่งคุยด้วย เดี๋ยวผมจะตามเด็กคนอื่นมาแล้วกัน"

"ขจร!" เจ๊ณีคนที่รับจ๊ะเอ๋เข้าทำงาน เดินมาลากตัวสามีให้ออกจากตรงนั้น "ฉันรู้นะว่าคุณคิดอะไรกับเด็กนั่น อย่าไปขัดขวางแขกได้ยินไหม"

"เราเป็นเจ้าของร้าน ก็แค่อยากจะช่วยเด็ก"

"อยากกินเองน่ะสิไม่ว่า อย่าให้ฉันเห็นอีกนะ!"

เสี่ยขจรเจ้าของร้านได้แต่มองตามตาละห้อย ที่อยากเข้าไปช่วยไม่ใช่เพราะอะไรหรอก..กลัวว่าแขกคาบไปรับประทานเสียก่อน

01 : 45 น.

"หนูจ๊ะ"

"คะเสี่ย"

"คืนนี้เดี๋ยวเสี่ยไปส่งที่บ้านนะ"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันนั่งแท็กซี่กลับเองได้"

"ไม่ต้องเกรงใจหรอกหนู เดี๋ยวเสี่ยไปส่ง" เสี่ยขจรยังคงกระซิบกระซาบ เพราะกลัวคนอื่นจะได้ยินด้วย

02 : 00 น.

"เจ๊คะ"

"หือ" เจ๊ณีที่ก้มหน้าก้มตานับเงินอยู่ก็ได้เงยขึ้นเมื่อมีคนเรียก

"อีกนานไหมคะกว่าเจ๊จะกลับ"

"ทำไมเหรอจ๊ะ"

"ก็เสี่ยขจรน่ะสิคะบอกว่าจะไปส่งจ๊ะ"

"อะไรนะ?"

"เสี่ยบอกว่าจะไปส่งค่ะ จ๊ะก็เลยสงสัยว่าเจ๊ยังไม่กลับเหรอทำไมเสี่ยถึงจะไปส่งจ๊ะได้"

"ไอ้แก่!"

จ๊ะเอ๋แอบยิ้ม แล้วก็เดินมาทางหลังร้าน ปล่อยให้เจ๊ไปจัดการกับสามีตัวแสบเอง

กลับมาถึงบ้านจ๊ะเอ๋ต้องได้ตั้งนาฬิกาปลุกไว้ กลัวว่าจะตื่นไม่ทัน

เช้าวันต่อมา..

"จ๊ะ.. ถึงแล้วลูก" จอยต้องได้ปลุกลูกสาวที่ยืนหลับอยู่บนรถเมล์ จริงๆ เธอก็ไม่ได้หลับสนิทหรอก แค่หลับตาเอาแรงเฉยๆ

พอลงจากรถทั้งสองก็แยกกัน เพราะจ๊ะเอ๋ต้องไปที่ห้องสอบสัมภาษณ์

"พวกเราก็ถูกเรียกตัวมาสัมภาษณ์เหมือนกันเหรอ" คนที่มีประสบการณ์ในการทำงานต่างก็สงสัย เพราะรู้ดีว่าสองคนนี้เป็นนักศึกษาจบใหม่

"ใช่ค่ะ"

"แปลกนะไหนบอกว่าจะรับแค่คนที่มีประสบการณ์ในการทำงานไง"

"เธอว่าระหว่างประสบการณ์ กับหน้าตาเขาจะเลือกอะไร" คนที่ไม่ได้คุยด้วยแต่นั่งอยู่ใกล้สะกิดพูดกัน

"คนต่อไปเข้ามาได้เลยค่ะ" พอคนสัมภาษณ์ก่อนนั้นออกไป พนักงานก็เรียกคนต่อไปให้เข้ามา

"ไฟท์ติ้งนะเพื่อน" ของขวัญให้กำลังใจจ๊ะเอ๋ เพราะคิวต่อไปคือจ๊ะเอ๋นั่นเอง

พอประตูห้องนั้นเปิดออกขาเรียวก็ก้าวเดินเข้าไป

เข้าไปถึงหญิงสาวก็ไหว้แบบสวยงาม

"สวัสดีค่ะ ดิฉันชื่อนางสาว..." ขณะที่พูดใบหน้าสวยหวานได้เงยขึ้น เพื่อมองคนที่นั่งรอสัมภาษณ์อยู่ "???..ดะ..ดิฉันชื่อ นะ..นางสาวจ๊ะเอ๋... "