12 | ใครกันแน่ที่หึง

กับข้าวที่ถูกสั่งเพิ่มอีก 3 อย่าง คือ แกงผักแว่น แกงโฮะและน้ำพริกอ่องไข่ต้ม ที่ถูกจัดวางเรียงรายอยู่ตรงหน้ากมลเนตรจนต้องยิ้มออกมาเธอสูดดมกลิ่นอาหารจนเต็มปอด ตามจริงเธอเห็นหน้าตาแปลกเลยไม่กล้ากินแต่ได้ลิ้มลองจริงๆ รสชาติถึงกับทำให้เจ้าหล่อนสั่งข้าวเปล่าเพิ่มจนทานกับข้าวหมดจึงสั่งมาใหม่

“ตามจริงเห็นไม่อยากกิน ทำไมตอนนี้ถึงสั่งมาอีก”สิงห์ราชที่จ้องมองการกระทำของหญิงสาวที่หยิบเมนูขึ้นมาสั่งอีกโดยที่เขานั้นกินจนอิ่มแล้วแท้ๆ แต่เธอกับบอกว่าอยากกินอีกชายหนุ่มก็ไม่ขัด

“ไม่คิดว่าอาหารเหนือจะอร่อยนิค่ะ เห็นหน้าตาแปลกๆ”ใบหน้าหวานมุ่ยเข้าหากันพร้อมกับตอบสิงห์ราชออกไปโดยไม่รู้หรอกว่าทุกอกัปกิริยาที่เธอทำออกมานั้น ทำให้ชายหนุ่มถึงกับลอบยิ้มออกมาทุกครั้งที่เจ้าหล่อนทำอะไรที่น่ารักน่าจับขย้ำขนาดนั้น

“อืม!! ก็เธออยู่แต่กับอาหารขยะเลยไม่เคยได้ลองอะไรดีๆ อย่างนี้มาก่อนไง”เท่าที่สังเกตดูลูกท่านรัฐมนตรีกระทรวงการคลังอย่างกมลเนตรคงไม่ได้กินอาหารพื้นๆ แบบนี้เป็นแน่ ก็เธอไม่เคยได้ลิ้มลองจะพูดว่ามันไม่อร่อยไม่ได้หรอก ไงล่ะพอได้กินติดใจใหญ่

“เหมือนคนที่อยู่แต่กลับอดีตแล้วไม่ยอมเปิดใจรับใครแหละค่ะ”เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกจากลำคอคนตัวเล็กที่ยอกย้อนเขาได้เจ็บปวดยันทรวงใน กระตุกหัวใจแกร่งเข้าอย่างจังจนสิงห์ราชสะอึกจนพูดอะไรไม่ออก

“พูดมากกินเข้าไป!”คำพูดแทงใจดำคนอื่นเอาจากไหนกัน สิงห์ราชหมุนตัวนั่งหันข้างให้หญิงสาวที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยโดยที่เขาก็ไม่อยากจะขัดเธอสักเท่าไหร่ว่ามุมปากบางเปื้อน จนได้ยินเสียงจากโต๊ะด้านในที่นั่งคุยกันกับเพื่อนดังออกมาให้เขาได้ยิน

“ปากเลอะๆ อยากจะเอาปากไปเช็ดให้”

ชายผิวสีน้ำผึ้งหน้าตาดูดีพูดกับเพื่อนที่กำลังจ้องมองมายังร่างเล็กที่กำลังกินข้าวอยู่นั้นโดยไม่สนใจสายตาของสิงห์ราชที่จ้องมองอยู่สักนิด

“คนที่มาด้วยพ่อเขาหรอว่ะ”เพื่อนที่มาด้วยกันถามด้วยความนัยอย่างสงสัย

“ไอ้เด็กเวร!”พ่อเลี้ยงหนุ่มถึงกับกำมือตัวเองไว้แน่น อยากจะตอกกลับว่าเขาเป็นผัวไม่ใช่พ่อ อยากจะฆ่าใครสักคนเหมือนดั่งที่เคยทำเหมือนเมื่อก่อนนัก

ก็ไม่แปลกอะไรถ้าคนจะมองว่าหญิงสาวที่มากับเขาจะเป็นลูกสาวเพราะใบหน้าหวานงามหยดย้อยดูอ่อนกว่าวัยมากจนคิดว่าอายุสิบหกสิบเจ็ดเท่านั้น

อย่างว่าความน่ารักสมวัยแบบนี้ทำให้คนที่อยู่ใกล้นั้นต่างจ้องมองด้วยความหลงไหลไหนจะหุ่นที่เย้ายวนเนื้อนมไข่ชั่งเต็มไม้เต็มมือจนล้นซะขนาดนี้

สิงห์ราชปวดตับปวดไตได้เมียสวย!

“ปีนี้อายุเท่าไหร่แล้ว! ทำไมกินเลอะปากอย่างนี้”นิ้วเรียวยาวสากปาดขอบปากที่เลอะแกงอย่างเบามือ เมื่อทนมองนานกว่านี้ไม่ไหวจริงๆ ไหนจะไอ้พวกที่มันนั่งแทะโลมสาวน้อยของตนอยู่ ความรู้สึกหวงแหนร่างบางก็บังเกิดขึ้นในใจทำไมนะเขาต้องไม่ชอบเวลามีใครมองกมลเนตรด้วยทั้งที่เขาลั่นวาจาเองว่าจะไม่กลืนน้ำลายตัวเอง

“อุ๊ย!”

เสียงแหลมเล็กอุทานออกมาเมื่อชายหนุ่มบอกว่าเธอกินเลอะโดยที่เธอจะดูเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่นี่กินเหมือนเด็กจนสิงห์ราชต้องเช็ดมุมปากบางให้ คนตัวเล็กมองการกระทำของคนปากแข็งที่ดูทำเป็นไม่สนใจแต่ไหนได้ก็หวงเหมือนกันนะเนี่ย

“ยิ้มทำไม อ๊ะ! หมดแล้ว”

“หึงหรอคะ”กมลเนตรหัวเราะคิกคักเอ่ยปากถามคนเย็นชาที่อยู่ตรงหน้าเธอ ได้ยินหนุ่มโต๊ะด้านในแซวตนอยู่แต่ทำเป็นไมรู้ไม่ชี้เพื่อดูอกัปกิริยาของชายหนุ่มก็เท่านั้น

“หึ! เธอมีอะไรให้หึงหวงมิทราบ”น้ำเสียงราบเรียบบอกตอบคนที่กำลังจับผิดเขาอยู่ เขาไม่ได้หึงหรือหวงแต่แค่ไม่ชอบให้ใครมองเจ้าหล่อนเข้าใจใหม่ด้วยยัยหนูเก็ทบี้น้อย

“มนต์ออกจะสวยขนาดนี้ใครได้เป็นเจ้าของถือว่าโชคดีนะคะ”ยกยอปอปั้นตัวเองพร้อมกับฉีกยิ้มหวานละลายใจให้สิงห์ราช แต่ใบหน้าเรียบเฉยที่แสดงออกมาไม่สนใจเพียงลุกขึ้นยืนเต็มความสูง

“อิ่มแล้วใช่ไหมงั้นกลับ”สิงห์ราชทนไม่ไหวที่จะให้สาวน้อยพูดอะไรเหน็บเขาอีกต่อไป ชายหนุ่มเป็นฝ่ายลุกขึ้นเพื่อหนีวาจาร้ายกาจที่เชือดเฉือนเขาแบบนุ่มๆ หมัดน้อยๆ แต่ต่อยหนัก

“อะ...อ้าวคุณสิงห์”เสียงใสเจื้อยแจ้วดังขึ้นข้างหลังร่างเล็กของกมลเนตร ใบหน้าหวานสวยทรงเสน่ห์หันขวับมองตามต้นเสียงของผู้มาเยือนใหม่

ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาสวยผิวสีน้ำผึ้งผมยาวสลวยยิ้มหวานให้กับสิงห์ราชอย่างเป็นมิตรเมื่อเธอเดินเข้ามาหาโต๊ะทานอาหาร กมลเนตรมองทั้งคู่และมองรอยยิ้มของสิงห์ราชที่ยิ้มตอบหญิงสาวปริศนาข้างหน้าอย่างรู้สึกหมั่นไส้

“มาทานข้าวกับใครคะ”นฤมลเอ่ยถามชายหนุ่มที่ตนรู้จักเป็นอย่างดีเพราะพ่อของเธอเปิดร้านไวน์อยู่ในตัวเมืองเชียงใหม่ และไวน์ที่สิงห์ราชบ่มเอาไว้รสชาติติดปากนักท่องเที่ยวนักจึงสั่งจากไร่เดชาบดินทร์อยู่เป็นประจำ

“เอ่อ....น้อง”

“พี่สิงห์มนต์อิ่มแล้วกลับไร่กันเถอะค่ะ”

ความหวงแหนเกิดขึ้นในใจหญิงสาวเมื่อเห็นผู้หญิงอื่นเดินมาคุยกับพี่สิงห์ของตน ร่างเล็กลุกขึ้นคล้องลำแขนแกร่งอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของมองหน้าผู้หญิงตรงหน้าอย่างดูแคลนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะรู้สึกอย่างไร

“งั้นผมกลับนะครับคุณมล”

เอ๊ะ! อะไรชื่อเหมือนเธอเลยทำไมไม่สวยเหมือนฉันนะยัยหน้าจืด ไม่มีเสน่ห์หุ่นก็โอเค แต่ไม่สวยพี่สิงห์ไม่หลงแน่นอนผู้หญิงด้วยกันดูออกว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ยัยคนนี้ชอบพี่สิงห์ สายตาที่มองมานั้นมันสื่อความหมายหลายอย่าง

“ค่ะว่างๆ แวะไปที่ร้านนะคะ”

“ไม่ว่างหรอกค่ะเพราะเราอยู่ด้วยกันทั้งวัน”อย่ามาเสียเวลาโปรยทางให้มากเธอไม่ยอมให้พี่สิงห์ไปร้านอะไรสักอย่างที่ยัยนี่พูดเด็ดขาดไม่มีทาง แนะ! กำลังทำให้รู้ว่าผู้ชายเขามีเจ้าของแล้วยังมายิ้มอีก

“อย่าเสียเวลาทอดสะพานเลยค่ะ เพราะว่ามันเสียเวลาไปหาคนอื่นเถอะ”กมลเนตรพูดเสร็จพร้อมกับเชิดหน้าสวยๆ ขึ้นอย่างผู้มีชัยเหนือกว่า

“นิ! ครับเดี๋ยวผมจะแวะไป”

มือหนาสะกิดฝ่ามือบางเตือนสติไม่ให้หญิงสาวเสียมารยาทกับแขกของเขา และหันไปตอบกับนฤมลเพื่อปัดปัญหาทุกอย่างก่อนจะดึงร่างแน่งน้อยออกจากร้านอาหารมาที่รถ

“เธอเสียมารยาทกับแขกฉันมากเลยนะ”

“มนต์ไม่สนค่ะ! ใครที่ยุ่งกับพี่สิงห์มนต์จะกำจัดให้หมด”เมื่อโดนสิงห์ราชชี้หน้าว่า เธอก็ไม่สนตอบตามความรู้สึกออกไปไม่สนวาร่างสูงจะพูดอย่างไรเพราะรักไงคนบ้าจะรู้บ้างไหม

“เฮ้ย! ยัยหนูขึ้นรถ”

ใครกันแน่วะที่หึงใคร!!!

ใช่ว่าจะไม่รู้ว่านฤมลรู้สึกยังไงกับตน แต่เขาก็ยังทำตัวปกติไม่คิดอะไรทำตัวให้เป็นธรรมชาติไม่ต้องคิดอะไรมาก แค่เพื่อนกันชายหนุ่มคิดแค่นั้นเอง

“มนต์ไม่ชอบให้ใครเข้าใกล้พี่สิงห์”เมื่อขึ้นมานั่งในรถได้กมลเนตรก็พูดตอกย้ำอีกครั้ง หน้าสวยงอง้ำกอดอกอวบๆ ของตนเอาไว้โดยไม่หันไปมองใบหน้าหล่อคมของสิงห์ราช

“เธอมีสิทธิ์อะไร!”มือหนาจับพวงมาลัยไว้หนึ่งข้างอีกข้างก็จับเกียร์กระปุกเอาไว้ เสสายตามองสาวเจ้าก่อนจะหันไปมองอย่างเต็มตา

“สิทธิ์การเป็นเมียไงคะ”กมลเนตรแผดเสียงใส่หันสบตาคมอย่างไม่เกรงกลัวคิดจะหยุดเสือเหยื่อต้องกล้า เธอมองเขาไม่ผละสายตาออกจากดวงตาคมประดุจดั่งมัจจุราชเอาไว้อย่างไม่เกรงกลัว

“เธอเข้าใจผิดแล้วคนที่ฉันนอนด้วยไม่ใช่เมีย ถ้างั้นคนที่ฉันนอนด้วยก็เมียฉันหมดเลยสิ”ชอบจังคำว่าเมียที่เธอใช้เป็นสิทธิ์การเป็นเจ้าของเขา แต่ความรู้สึกที่ถูกปิดตายถาวรยากที่จะเปิดใจรับใครใหม่ทุกคำพูดของเจ้าหล่อนถึงไม่เข้าหูถึงแม้จะพูดดีหรือก้าวร้าวใส่ก็ตาม

“พี่สิงห์!!!!”เธอตะหวาดใส่หน้าเขาอย่างโกรธเคืองเมื่อชายหนุ่มพูดออกมาแบบนั้น กมลเนตรจ้องมองปากหยักหนาอย่างกล้าๆ กลัวๆ อยากจะปิดปากชั่งค้านนี้นัก

“อืม!!!”