11 | สายตามัจจุราช

12:12 นาที

หลังจากที่ดูแลการขนส่งเมล็ดกาแฟแล้วสิงห์ราชพาสาวน้อยที่อยู่กับเขามาตลอดหนึ่งวันเต็มๆ โดยที่ทั้งคู่ไม่ห่างกันเกินสองเมตรเลยด้วยซ้ำมาดูไร่ข้างในเท่าที่จะทำได้

เพราะถ้าจะให้พาไปดูทั้งหมดคงจะใช้เวลาสองวันเนื่องจากว่าเนื้อที่กว่า 400 ไร่ที่แบ่งเป็นปลูกดอกไม้ ผลไม้ ชาและกาแฟรวมทั้งโกดังเก็บผลผลิต 300 ไร่ เลี้ยงสัตว์ 50 ไร่ บ้านพักคนงาน 40 ไร่ และอาณาเขตส่วนตัวของเขา 10 ไร่

“นี่ก็ไร่ชาแล้วเยี่ยงออกไปนั้นคือคอกหมูที่เธอต้องทำไม่ไกลกันเท่าไหร่นัก”สิงห์ราชจอดรถและร่ายยาวไปเรื่อยชี้นู้นชี้นี้ให้เธอเข้าใจ เพื่อที่เจ้าหล่อนจะได้รู้เส้นทางข้างในไร่บ้าง โดยมองซีกหน้างามเป็นระยะอย่างไม่ให้คนตัวเล็กรู้ตัว สาวน้อยพยักหน้าตอบสิ่งที่เขาพูดทุกอย่างอย่างว่าง่ายไม่แผดเสียงหรือต่อรองใดๆ จนเขาเริ่มแปลกใจ

ไอ้บทจะว่าง่ายก็ง่ายชี้นกเป็นนกชี้ไม้เป็นไม้!

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“เปล่าคะ! เสร็จหรือยังคะ”กมลเนตรบอกออกไปพร้อมกับทิ้งตัวลงไปกับเบาะคนนั่งมือบางกุมท้องตัวเองและลูบเบาๆ อยากจะบอกเขาเหลือเกินว่าพลังงานในร่างกายหญิงสาวกำลังจะหมดลง

จ๊อกๆๆ

เสียงท้องร้องจากคนตัวเล็กทำให้สิงห์ราชยกยิ้มออกมาที่มุมปากเมื่อเห็นเจ้าหล่อนกุมท้องตัวเองด้วยความหิว จริงสิเธอยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานนิ

“หิวข้าวค่ะพี่สิงห์”กมลเนตรโอดครวญให้ชายหนุ่มฟังเมื่อหิวจนหน้ามืดตามัวไปหมด ปกติแล้วเธอกินน้อยมากเพราะต้องดูแลหุ่นตัวเอง แต่นี่ไม่ได้กินอะไรเลยร่างกายเธอคงทนไม่ไหวแน่ๆ จึงบอกสิงห์ราชออกไปอย่างไม่ปิดบังอะไร

“อืม!...รู้แล้วท้องร้องขนาดนั้น”น้ำเสียงราบเรียบตอบออกไปก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนยานพาหนะออกจากไร่เข้าไปในตัวเมือง เพราะถ้ากินที่บ้านคงจะไม่ได้กินข้าวกันพอดี ถามว่าสงสารไหมที่ต้องให้เธอทนหิวขนาดนี้ แน่นอนเพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เจ้าหล่อนไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมื่อวานสิงห์ราชควานหาโทรศัพท์ข้างตัวและต่อสายหาใครบางคน

“แม่อุ้ยนี๋ป้อเลี้ยงสิงห์เน๋อขอกั๊บข๋าวลำไว้โตย”เสียงสนทนากับใครสักคนทางโทรศัพท์ที่กมลเนตรก็ไม่รู้ว่าเขาพูดว่าอะไรเพราะเป็นคำเมืองของทางภาคเหนือ หญิงสาวยกสมาร์ทโฟนเครื่องบางของตนขึ้นมาดูเวลาใช้เวลาประมาณเกือบยี่สิบนาทีในการขับรถแต่ยังไม่ถึงที่หมายสักที

“เราจะไปไหนกันคะพี่สิงห์ทำไมไม่กลับบ้านมนต์หิวข้าวจะแย่อยู่แล้ว”น้ำเสียงออดอ้อนถามด้วยความสงสัยเพราะนี่ตลอดทางที่มาเหมือนกำลังออกจากไร่อย่างไรอย่างนั้น เพราะวันแรกที่แม่บ้านกับคนขับรถมาส่งเธอก็ทางนี้แหละแล้วนี่เขาและเธอก็ออกจากไร่แล้ว

“ก็กำลังจะพาไปกินอยู่นี่ไง”

ชายหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่นนิ้วเรียวยาวกดปรับความเย็นของเครื่องปรับอากาศให้ลดลงไปเล็กน้อย เพราะอากาศข้างนอกที่ตอนนี้น่าจะกำลังเย็นสบายพอดีและลดกระจกฝั่งที่เธอนั่งลงเพื่อให้หญิงสาวสูดบรรยากาศบริสุทธิ์ภายนอก

“อากาศดีจังเลยนะคะ”น้ำเสียงหวานใสที่โต้หน้ารับอากาศที่ตลอดทางมีเพียงต้นไม้สูงชันทั้งนั้นเพราะเป็นแต่ภูเขา ในกรุงเทพอากาศร้อนมาก

วันหนึ่งถ้าไม่เปิดแอร์อยู่บ้านก็คงต้องออกไปช๊อปปิ้งคลายร้อน ส่วนงานถ่ายแบบกลางทะเลส่วนมากจะออกต่างจังหวัดเสียมากกว่า และถ่ายในช่วงสายแดดอ่อนๆ แต่ที่นี่ไม่ร้อนหรือหนาวเกินไปทั้งที่เป็นเดือนธันวาคมที่ภาคเหนือต้องหนาวสุดๆ

“ก็อยู่ตลอดไปเลยสิ”เสียงแผ่วเบาจากปากของสิงห์ราชที่เหมือนพูดกลางอากาศ แต่ทำให้กมลเนตรหันใบหน้าเรียวสวยเอียงคอมองด้วยความสงสัยในคำพูดของเขา

“เอ๊ะ! เมื่อกี้พี่สิงห์....”

“เธออยู่ที่นี่ไม่ได้ตลอดหรอก!”

คำที่พูดขัดกับคำจริงที่ลั่นออกไปเมื่อสักครู่ทำให้หญิงสาวร่างเล็กที่ได้ยินถึงกับสะอึกกับคำพูดร้ายกาจของเขา แต่ก็ยังกล้ำกลืนลงไปและยิ้มรับเอาไว้กลบเกลื่อนความเจ็บปวดเอาไว้

“มนต์ต้องอยู่ให้ได้จนกว่า....”

“จนกว่าอะไร”ใบหน้าหวานหันมาปิดกระจกฝั่งของตนเมื่อลมกระทบหน้างามมากเท่าไหร่ ก้อนน้ำตายิ่งมารวมตัวกันจนแทบไหลออกมา และพูดออกมาโดยเว้นคำว่างเอาไว้ไม่พูดออกไปแต่นั้นทำให้สิงห์ราชสงสัยใคร่รู้

“จนกว่า....”

“เอาเป็นว่าฉันยังไม่อยากรู้ ตอนนี้ต้องทำให้ท้องอิ่มก่อน”มือหนาปลดสายเบลล์ของตนออกก่อนจะลงจากรถที่จอดอยู่หน้าร้านอาหาร ที่ชื่อว่า ‘ร้านคำเมือง’ เป็นร้านประจำที่เขาชอบออกมากิน เพราะอาหารอร่อยถูกปากมากที่สุด แต่นานๆ ทีเขาจะเข้ามาในตัวเมืองแบบนี้แต่ที่ไร่เขาไม่ได้ให้แม่บ้านจัดเตรียมอาหารไว้และกว่าจะตามแม่บ้านมาได้ก็คงจะใช้เวลาเป็นชั่วโมงเลยทีเดียวเพราะกว่าจะเดินทางมาถึงในไร่อีก แม่บ้านที่จ้างมาเป็นคนนอกไร่ที่จ้างมาดูแลบ้าน

“อ้าว! ป้อเลี้ยงข้าเจ้าเตรียมกั๊บข๋าวไว้หื้อแล้วเจ้า”หญิงวัยกลางคนที่เดินออกมาต้อนรับสิงห์ราชและพูดกับชายหนุ่ม จนคนตัวเล็กที่เดินตามมาถึงกับเกาหัวตัวเองด้วยความงงงวยกับคำเมืองที่เธอไม่รู้เลยสักคำ

“ขอบคุณแม่อู้หล๋ายๆ ครับ”

“โอ๊ะ! แม่ญิ๋งงามที่มาโตยไผเจ้า”

กมลเนตรสะดุ้งน้อยๆ เมื่อคนที่สนทนากับชายหนุ่มและหันมาทางเธอ สาวเจ้าเพียงแต่ฉีกยิ้มกว้างให้เพราะฟังไม่ค่อยรู้เท่าไหร่นัก ตอนที่เธอไปอยู่ฝรั่งเศสแรกๆ ก็พูดไม่ได้แบบนี้ก็คงหวังเพียงว่าเวลาจะสอนจะให้เธอเรียนรู้คำเมืองนี้ได้

“....”สิงห์ราชก็เพียงแค่ยิ้มให้เป็นคำตอบเท่านั้น ถ้าเขาและเธอไม่มีสัมพันธ์สวาทกันก็คงตอบได้อย่างเต็มปากแหละว่าน้องสาว แต่นี่ใจไม่ได้สั่งเขาพูดไปอย่างนั้นจึงทำได้เพียงบอกปัดไปต่างๆ นาๆ

“งั้นเชิญด้านในเลยเจ้า”ภาษากลางที่เธอเปลี่ยนไปใช้พูดกับผู้หญิงที่มากับพ่อเลี้ยงสิงห์ราชเมื่อรู้ว่าไม่ใช่คนเหนือแน่นอน และเพิ่งคิดได้ว่าไม่ควรถามลูกค้าไปอย่างนั้นเพราะนี่อาจจะเป็นเรื่องส่วนตัวก็ได้

ร่างสูงเดินนำร่างบางเข้าไปข้างในที่ทางร้านจัดให้เป็นโซนส่วนตัวมากๆ เมื่ออยู่ตรงระเบียงที่ยื่นออกไปเห็นภูเขาที่เรียงรายเต็มไปหมด แสงอาทิตย์ขึ้นตรงข้ามกับฝั่งโต๊ะอาหารที่เขาและเธอนั่งอยู่นั้นไม่สามารถสาดส่องเข้ามาได้ มีเพียงแสงบางส่วนเท่านั้นที่กระทบเข้ากับผิวขาวเนียนของกมลเนตรจนขาวออร่าออกมาจนผู้ชายต้องมองกันเป็นแนว

หน้ายัยหนูเหมือนแม่พวกมันหรอว่ะ!

สิงห์ราชสบถในใจก่อนหันไปมองพวกผู้ชายตัวผู้ที่ใช้สายตาโลมเลียร่างบางจนเขาแทบอย่างจะตะบันหน้าพวกมันนัก ชายหนุ่มฉายแววชัดทางสายตาคมดุจมัจจุราชให้กับคนที่จ้องมองผู้หญิงของเขาจนพวกนั้นต้องก้มหน้าก้มตาหนีเลยทีเดียว

“มาแล้วเจ้า แกงคูน แกงอ่อมไก่ และฮังเลเจ้า”

เด็กเสิร์ฟในร้านที่แต่งตัวชุดไทยของชาวล้านนาดูสวยงามในสายตาของกมลเนตรนัก วางกับข้าวลงทีละอย่างพร้อมกับบอกชื่ออาหาร กลิ่น และหน้าตาที่เจ้าหล่อนไม่เคยสัมผัสหรือเห็นที่ไหนทำให้ได้เพียงกระดกน้ำเปล่าในแก้วใสที่ถูกจัดวางเอาไว้ก่อนหน้านี้จนเกือบหมด

“กินได้ใช่ไหม!”เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามคนที่นั่งตรงข้าม เมื่อเธอเอาแต่มองกับข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะโดยไม่แตะต้องมันเลยสักนิดจนต้องตักแกงฮังเลใส่จานข้าวให้เจ้าหล่อน

“นี่ลองกินดูฮังเลอร่อยกว่าเสต็กอีก”

“พี่สิงห์น่ารักจังเลยค่ะ”รอยยิ้มที่ผุดขึ้นประดับดวงหน้าหวานจนทำให้คนที่มองแทบแดดิ้นเพราะความน่ารักสดใสสมวัยของสาวน้อย แต่นั้นและความเอ็นดูที่สิงห์ราชกลัวว่ามันกำลังพังกำแพงอันหนาแน่นที่ปิดตายของความรู้สึกให้เปิดออก

“อย่าพูดมากกินเข้าไปเยอะๆ ตัวนิดเดียวแรงก็น้อย”ใช่ตัวเธอเล็กมากถ้าเทียบกับเขา แขนเขาข้างเดียวยังยกคนตัวเล็กปลิวได้เลยอยากถามจริงๆ บ้านก็รวยท่านไมตรีเลี้ยงลูกแบบอดๆ อยากๆ หรืออย่างไร แต่ถึงจะตัวเล็กแต่สัดส่วนที่เย้ายวนชวนขึ้นเตียงของเจ้าหล่อนนั้นทำให้เขารู้สึกอยากสัมผัสมัน

“ใครบอกว่ามนต์แรงน้อยคะมนต์แรงออกจะเยอะ”

หญิงสาวค้านออกมาอย่างทันควันสำหรับเธอแล้วคิดว่าเธอทำงานหนักๆ ได้แต่ต้องใช้เวลานานหน่อยถึงตัวเล็กแต่เธอไม่ได้อ่อนแอ

“อืม!!”สิงห์ราชเค้นเสียงตอบเพียงแค่นั้น จ๊ะ! แม่คุณเชื่อว่ามีแรงก็เห็นเมื่อคืนขย่มเสียจนสลบคาอกเขาเลย แต่ก็เชื่อเธอเลยว่าต่อให้เจ้าตัวไม่มีแรงจะต่อต้านเขาแต่เมื่อเขาจับผลิกซ้ายตะแคงขวาหรือยกร่างอรชรก็ตอบสนองเขาอย่างเต็มที่ จนคิดแล้วสิว่าเขาเองหรือเปล่าที่หมดแรงเสียเองเมื่อคืน