ตอนที่ 2 คำทำนาย

ชญานันท์เดินออกมาด้วยใบหน้าบึ้งตึงเธอจึงไม่ทันได้มองเห็นหญิงชราคนหนึ่งที่เดินสวนเธอออกมา ร่างบางจึงชนเข้าอย่างจังกับหญิงชราผู้นั้น ร่างของหญิงชราล้มลงไปกองอยู่กับพื้นพร้อมกับดอกกุหลาบสีแดง

“อุ้ย!” หญิงสาวอุทานอย่างตกใจก่อนจะรีบเข้าไปพยุงร่างที่ล้มลงไปนั่งกับพื้นขึ้นมา “ขอโทษนะคะคุณยาย หนูไม่ทันได้มอง คุณยายเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เธอถามอย่างห่วงใยพร้อมกับมองสำรวจไปรอบๆตัวของหญิงชราอีกครั้ง

“ไม่จ้ะ ไม่เป็นไร ยายเองก็ไม่ได้มองเหมือนกัน” หญิงชรายิ้มให้ ก่อนจะก้มลงเก็บตะกร้าสานใบเก่าๆกับดอกกุหลาบที่ตกกระจายตามพื้น

พอดีกับที่บริกรหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาเห็นพอดี “นี่ ยายอีกแล้วเหรอ ผมบอกแล้วไงว่าที่นี่ไม่อนุญาตให้มาขายของ รีบออกไปซะก่อนที่เจ้านายของผมจะเข้ามาเห็นแล้วจับยายโยนออกไป” เสียงของเขาบ่งบอกถึงความรำคาญใจ

“ยายกำลังจะออกไป” หญิงชราบอกอย่างร้อนรน มือก็ยังสาละวนอยู่กับการเก็บดอกไม้

“เป็นผู้ชายประสาอะไร แทนที่จะช่วยเก็บกลับมายืนต่อว่าอยู่ได้ ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลย ทุเรศ” คำต่อว่าแรงๆ ของหญิงสาวทำให้บริกรหนุ่มรีบก้มลงช่วยเก็บอย่างเสียไม่ได้

“เสร็จแล้วก็รีบออกไปได้แล้ว” เสียงบริกรหนุ่มบอกเตือนเสียงแข็ง

“นี่ คุณยายเขาก็บอกแล้วไงว่าจะออกไปแล้ว นายนั้นแหละรีบไปทำงานจะดีกว่า เดี๋ยวเจ้านายมาเห็นเข้านายจะต้องเดือดร้อน” หญิงสาวบอกอย่างอดหมั่นไส้ไม่ได้ บริกรหนุ่มก้มหน้างุดก่อนจะเดินไป

“ขอบใจหนูมาก ยายไปล่ะ” หญิงชรายิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป ชญานันท์มองตามไปด้วยสายตาที่อนาทร ก่อนจะรีบสาวเท้าตามไป

“เดี๋ยวค่ะยาย” หญิงสาววิ่งมาดักหน้าหญิงชราเอาไว้

“ยายขายดอกละเท่าไรคะ”

“ดอกละ 5 บาทจ้ะ หนูสนใจหรือจ้ะ หรือจะซื้อไปให้แฟน”

“เอ่อ หนูยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ แต่หนูจะขอซื้อทั้งหมดเลย หนูชอบดอกไม้” เธอตอบแล้วคลี่ยิ้ม

“หนูเป็นคนใจดีจังเลย ขอบใจนะที่วันนี้ยายกับหลานของยายจะได้ไม่ต้องอดข้าวอีก” คำพูดของหญิงชราสะเทือนใจของคนฟังยิ่งนัก

“ยายอยู่กับหลานหรือจ้ะ กี่ขวบแล้วจ้ะ” เธอย้อนถามอย่างสนใจ

“3 ขวบแล้ว แม่มันเอามาทิ้งไว้ให้ตั้งแต่เกิด แล้วมันก็หายหน้าไปเลย หนูจะเหมาของยายจริงๆ หรือ” หญิงชราถามซ้ำ

“ค่ะ ยายคิดเงินมาเลยค่ะ”

“งั้นรอเดี๋ยวนะ ยายจะห่อให้” หญิงชราบอกแล้วหยิบดอกกุหลาบทั้งหมดที่มีราวๆ 20 ดอกเห็นจะได้ มาห่อกับกระดาษหนังสือพิมพ์แล้วส่งให้หญิงสาวสวยตรงหน้า

“เท่าไรคะ”

“100 บาทจ้ะ”

ชญานันท์หยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วเปิดดูเพื่อหาแบงค์ 100 แต่ก็ไม่มีสักใบ เธอจึงหยิบแบงค์ 500 ให้แทน หญิงชราส่ายหน้า

“ยายไม่มีตังค์ทอนหนูหรอกจ้ะ” หญิงชราบอกน่าเศร้าๆ

“ก็ไม่ต้องทอนสิคะ ถือว่าเป็นค่าเสียหายที่หนูเดินชนคุณยาย” หญิงสาวยิ้มแล้วยัดเงินใส่มือหญิงชรา

“ยายรับไม่ได้มันมากเกินไป” หญิงชรารีบส่งเงินคืน

“แต่สำหรับบางคนมันยังน้อยเกินไปด้วยซ้ำนะคะ ยายรับไว้นะคะ หลานของยายต้องการข้าวไม่ใช่เหรอคะ”

“โธ่ แม่คุณช่างประเสริฐดีแท้ๆ เอางี้แล้วกันยายจะดูดวงให้เพื่อแลกเปลี่ยน อย่าปฏิเสธยายนะ”

“ก็ได้ค่ะ” ชญานันท์เห็นว่ามันไม่เสียหายอะไรจึงยื่นมือข้างซ้ายไปให้หญิงชรา หญิงชราทำท่าลูบๆ คลำๆ ไปมาก่อนจะยิ้มออกมาแล้วเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวที่แสนใจดี

“หนูกำลังจะได้พบเนื้อคู่ แต่เขาอยู่ไกลมากและหนูจะได้เดินทางไกลด้วย หนูจะได้อยู่อย่างสุขสบาย”

“ขอบคุณค่ะยาย แต่ใครเขาจะมาสนใจผู้หญิงอย่างหนู”

“ตอนนี้หนูอาจไม่เชื่อ แต่ต่อไปหนูก็จะรู้เอง” หญิงชราบอกแล้วเดินจากไป หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้นสูง เธอไม่เชื่อเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว

สุนีย์มองเพื่อนสาวที่เดินถือดอกกุหลาบเข้ามาด้วยอาการสงสัย ไปเข้าห้องน้ำแล้วไปเอาดอกกุหลาบที่ไหนมา

“ใครให้มาเหรอนัน”

“เปล่าหรอก ฉันซื้อมาจากยายแก่ๆ คนหนึ่งนะ สงสารเขา” ชญานันท์บอกแล้วนั่งลงที่เดิมก่อนจะวางกุหลาบลงกับโต๊ะ

“นึกแล้วว่าคนอย่างเธอ ใครเขาจะให้ดอกกุหลาบ” กิตติมาละความสนใจมาจากผู้ชายข้างๆ เพื่อหันมาแขวะใส่

“ฉันก็ไม่ต้องการให้ใครซื้อให้อยู่แล้ว ฉันซื้อเองได้” หญิงสาวบอกแล้วมองเลยไปที่ชายหนุ่มที่มองมายังเธอเช่นกัน เธอค้อนให้เขาแล้วเสมองไปทางอื่นไม่สนใจด้วยซ้ำว่าใครจะคุยอะไรกัน

“ดอกไม้สวยๆ ก็ควรคู่กับผู้หญิงสวยๆ จริงไหมครับ” กาเลนคิดอยากจะแหย่หญิงสาวเล่น แต่อีกฝ่ายก็หันขวับมามองตาเขียวปัด แล้วหันกลับไปตามเดิม

“จริงค่ะ” กิตติมาฉีกยิ้มเต็มที่

“ผมขอซื้อต่อได้ไหมครับ เท่าไรก็ได้”

ชญานันท์หันมามองตาขวางทันที พร้อมกับหรี่ตามองอย่างไม่สบอารมณ์ เขาอยากจะอวดรวยหรือยังไง ได้...ในเมื่ออยากอวดรวยเธอก็จะสนองให้

“ถ้าคุณอยากได้ ฉันก็จะขายให้ 1 ล้านบาท” หญิงสาวยิ้มเยาะ เพราะคิดว่าอีกฝ่ายคงไม่ลงทุนขนาดนั้น แต่เหตุการณ์กลับพลิกผันเมื่อชายหนุ่มล้วงเขาไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบเช็คขึ้นมาเขียนก่อนจะดึงมันออกมาแล้วส่งให้กับชญานันท์ หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้าหากัน

“อวดรวยจริงนะ“ เธอเค้นเสียงออกมาจากไรฟันแล้วเงยหน้าขึ้นมองจ้องหน้าชายหนุ่ม ซึ่งอีกฝ่ายก็นั่งทำหน้าเรียบเฉยอยู่ ฮิสมาและโซฮันหันมามองสบตากัน

“คนมีเงินก็แบบนี้แหละครับ อยากได้อะไรก็ย่อมได้ โดยไม่เกี่ยงราคา” กาเลนบอกเสียงเรียบแล้วยกแก้วบรั่นดีขึ้นจิบ

“เป็นที่เมืองของคุณอาจจะใช้ แต่คงไม่ใช่ที่เมืองไทย” หญิงสาวยังคงเชิดหน้าขึ้น

“นัน พอเถอะ ฉันไม่อยากมีเรื่อง” สุนีย์มองหน้าเพื่อนสาวอย่างขอร้อง

“ฉันต้องขอโทษแทนเธอด้วยนะคะที่ไร้มารยาท ว่าแต่คุณทำธุรกิจอะไรเหรอคะถึงได้มีเงินมากขนาดนี้” กิตติมาถือวิสาสะถามเรื่องส่วนตัว

“เจ้านายของเรารวยกว่าที่คุณคิดมากครับ แต่คงตอบไม่ได้ว่าธุรกิจอะไรเพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัว” คนที่ตอบก็คือโซฮัน แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาคมเข้มของกิตติมาก็ยังวาววับอยู่ดี เธอชอบผู้ชายรวยๆ เพราะเวลาขออะไรเขาก็จะซื้อให้เธอทุกอย่าง

“ฮึ ต่อให้รวยล้นฟ้าก็ตายเป็นเหมือนกันล่ะน่า แล้วก็เอาเงินของคุณคืนไป เก็บเอาไว้ซื้อที่ฝังศะ....” ชญานันท์ยังพูดไม่ทันจบ

“นัน” สุนีย์ก็พูดขัดขึ้นก่อนพร้อมกับมองเพื่อนสาวด้วยสายตาห้ามปราม ทำให้ชญานันท์ต้องนั่งนิ่งอย่างขัดใจ ก่อนจะลุกขึ้น

“ฉันจะกลับแล้ว เธอจะกลับพร้อมกับฉันหรือเปล่า” หญิงสาวหันมาถามทางเพื่อนรัก

“แต่ฉันยังไม่อยากกลับเลยนะนัน” สุนีย์บอกเสียงอ่อยๆ แล้วหันไปมองทางกิตติมา

“จะกลับแล้วหรือครับ” โซฮันหันมาถามพร้อมกับยิ้มให้

“ค่ะ ฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ เวลาของฉันมีค่าเสมอ” เธอบอกเสียงห้วนๆ

“งั้น ถ้าผมจะจ่ายค่าเสียเวลาให้คุณเป็นการแลกกับการนั่งคุยกับเพื่อนของผม คุณจะเรียกสักเท่าไร” กาเลนยิ้มที่มุมปาก

“ฉันไม่ใช่ผู้หญิงขายตัว เก็บเงินของคุณเอาไว้เถอะ แล้วถ้าอยากจะอวดรวยก็ไปอวดกับคนอื่น”

“ผมให้ 2 หมื่น แลกกับการนั่งคุยอีกไม่ถึงชั่วโมง” ชายหนุ่มยังไม่ยอมหยุดเพราะกำลังสนุกที่ได้แกล้งหญิงสาว แต่สุนีย์กลับหน้าเสียเพราะเพื่อนของเธอเกลียดมากพวกที่ชอบใช้เงินฟาดหัวคนอื่น

“รับไปเถอะนัน นั่งแป๊บเดียวได้ตั้ง 2 หมื่นแน่ะ” กิตติมาอมยิ้มแล้วมองอย่างดูหมิ่น

“เธออยากได้ก็รับไปสิ ชอบไม่ใช่เหรอเงินน่ะ” ชญานันท์สะบัดหน้าใส่แล้วก้าวเดินออกไป

“1 ล้านบาท ถ้าอยู่ต่อ” เสียงที่ดังขึ้นทำให้เท้าที่กำลังก้าวเดินของหญิงสาวหยุดชะงัก กรามขบแน่นก่อนจะหันมาช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มแล้วเดินกลับมาที่เดิม กาเลนหัวเราะในลำคออย่างพอใจ

“1 ล้านเชียวเหรอคะ น่าสนใจมาก” หญิงสาวยิ้มหวาน ก่อนจะเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงแล้วสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อแก้วบรั่นดีในมือของโซฮันถูกแย่งไป

ซ่า!

น้ำบรั่นดีชั้นเลิศซาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าหล่อคมของกาเลน ทุกคนอยู่ในอาการตกตะลึงยกเว้นคนโดนซาด กาเลนลุกพรวดขึ้น ความสูงของเขาทำให้ร่างเพรียวบางของชญานันท์เล็กลงไป ใบหน้าคมเข้มแดงก่ำขึ้นมองจ้องหญิงสาวอย่างเอาเรื่อง

“คุณกล้ามากที่ทำแบบนี้กับผม”

“ฉันทำได้มากกว่านี้อีก ถ้าคุณยังไม่หยุดดูถูกฉัน” เธอเชิดหน้าขึ้นสู้กับเขา กาเลนกัดกรามแน่นเพื่อระงับอารมณ์โกรธของตนเอง ถ้าเขาโกรธจริงๆ ลำพังร่างบางตรงหน้าก็ไม่พอมือของเขาหรอก

“จำเอาไว้ว่าอย่ามาดูถูกผู้หญิงไทย เก็บเงินของคุณเอาไว้ซื้อโลงศพของคุณเถอะ ไอ้ทุเรศ” พูดจบเธอก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

“นัน รอด้วย” สุนีย์รีบวิ่งตามเพื่อนสาวออกไป คงเหลือแต่กิตติมาที่ยังไม่หายจากอาการตกตะลึง ฮิสมาและโซฮันรีบเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำบรั่นดีให้ แต่ชายหนุ่มปัดมืออก

“ไม่ต้อง”

กิตติมาสะดุ้งแล้วรีบลุกขึ้นเดินเข้ามาหาชายหนุ่มก่อนจะหันไปมองรอบๆ ตัวที่มีสายตาหลายคู่จับจ้องอยู่

“ขอโทษนะคะไม่คิดว่าเพื่อนฉันจะทำให้คุณเป็นแบบนี้” หญิงสาวกล่าวขอโทษ ใจคอเธอก็ไม่สู้ดีนัก

“ไม่เป็นไร ผมขอตัวก่อน” กาเลนบอกแล้วเดินออกไป เขาทั้งอายและเสียหน้า เกิดมาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย เพิ่งมีครั้งนี้ครั้งแรกที่รู้สึกอับอายได้มากขนาดนี้ ฮิสมาและโซฮันรีบเดินตามเจ้านายออกไปแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะรู้ดีว่าเจ้านายกำลังโมโหและโกรธอย่างมาก โซฮันรีบเดินนำหน้าไปเปิดประตูรถให้ก่อนจะรีบเดินมานั่งด้านหน้า ฮิสมานั่งประจำหน้าที่คนขับก่อนจะรีบเคลื่อนรถออกไป

“เจ้านาย..” โซฮันหันมามอง

“หุบปากไปเลย!” เขาเน้นเสียงลอดไรฟันก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนเล็กขึ้นมาเช็ดหยดน้ำที่ยังค้างอยู่

“จะแวะทานอะไรลองท้องก่อนกลับหรือเปล่าครับ” ฮิสมาถามแล้วมองจากทางกระจกส่องหลัง

“ไม่ กลับโรงแรมแล้วเตรียมตัวกลับคูลฮาร์น” ผู้เป็นนายสั่งเสียงห้วนแล้วนั่งกอดอกมองออกไปนอกหน้าต่าง ความจริงเขาก็ผิดที่ไปยั่วกวนประสาทผู้หญิงคนนั้นก่อน แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงอยากแกล้งยั่วผู้หญิงคนนั้น หรือเพราะเป็นผู้หญิงคนแรกที่ไม่สนใจในตัวของเขา

“จะให้พวกผมไปจัดการเธอก่อนไหมครับ” โซฮันพูดออกมาเปรยๆ

“ไม่ต้อง ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ฉันจะถือว่านี่คือของฝากจากเมืองไทย” ชายหนุ่มหรี่ตามองตรงไปเบื้องหน้า และนั่งเงียบไปตลอดทาง จนลูกน้องทั้งสองต้องหันมาสบตากันแต่ก็ไม่พูดอะไรอีกจนกระทั่งมาถึงโรงแรมที่พัก