ตอน 2

“อ๋อ นี่หรือแฟนคุณ โอเค เขาดังจริงๆ” รัญชน์เผชิญหน้ากับผู้ชาย ที่ลูกค้าผู้เย่อหยิ่งกล่าวถึง สายตาเธอมีแต่แววหยามหยันมากกว่าแสดงความชื่นชมในความหล่อเหลา ครบครันในตัวชายหนุ่ม เธอชำเลืองสายตามองเรียวแขนบางที่เกาะเกี่ยวกับลำแขนกำยำ ลอบกระตุกยิ้มเยือกเย็นในที ชายผู้นี้มีใบหน้าหล่อเหลา สะอาด พิมพ์เดียวกับสามีเพื่อนสนิท ของเธอ แล้วชายหนุ่มคนนี้สินะ ที่เธอเคยฝากร้อยเจ็บไว้ตรงปลายเท้าเขามาแล้ว ชิ นึกถึงทีไรสะใจเป็นบ้า

มังกรเดินตามแรงฉุดจากมือเหมือนแพร ไปยืนต่อหน้ารัญชน์ เขารู้สึกคลับคล้ายคลับครา หญิงสาวในชุดสูทกางเกงสีดำตรงหน้า ทว่าไม่มั่นใจนัก เคยพบเจอเธอที่ไหน ภาพใบหน้ายับนิดๆ ต่างจากใบหน้าหญิงสาวที่เขาแอบคิดไว้ในใจราวกับคนละคน ยังไงคงไม่ใช่คนเดียวกัน ภาพรัญชน์ ในชุดเกาะอกสีฟ้าน้ำทะเล สดใส เธอเคยฝากความเจ็บไว้กับเขา ในงานแต่งงานพี่ชายฝาแฝดเมื่อปีก่อน ภาพสาวที่เขาฝากรอยแค้นหล่นฮวบวูบวับ เหลือเพียงใบหน้ายัยขี้เหร่ หน้ามันแว๊บ เปื้อนฝุ่นนิดๆ ในแววตาดุดัน เย่อหยิ่งในตัวพอสมควร

“คุณผู้หญิงครับรบกวนบริการ เอ่อ แฟนผมด้วยนะครับ” มังกรแก้ลำให้เหมือนแพร เขาทำให้หล่อนหน้าซีด จากคำขู่เมื่อครู่ เหมือนแพร ลอบยิ้มภูมิใจ อย่างน้อยเขาออกตัวต่อหน้าคนอื่น ไม่ทำให้เธอหน้าแตกยังดีกว่าให้เธอเผชิญกับความหน้าแตกคนเดียว

“ฉันกำลังบริการอยู่นี่ไงคะ”

“ไม่จริงค่ะ ยัยนี่ เรียกคนอื่นให้ทำงานแทนตัวเอง นอกจากกินแรงเพื่อนแล้วยัง เลือกปฏิบัติ” เหมือนแพรใส่ร้ายรัญชน์หน้าด้านๆ หล่อนกำลังคิดบ้าบออะไร ถึงได้ต่อว่า ถึงคนอย่างรัญชน์เลือกปฏิบัติ ใส่ร้ายกันเห็นๆ เจอข้างนอกแบบนี้ยัยนี่แหลกคามือเธอแน่

“จริงหรือเปล่าครับคุณพนักงาน” มังกรถาม พลางลดสายตาลงมองยังอกเสื้อ เพื่อดูชื่อพนักงานสาว ไม่มี เธอไม่มีป้ายชื่อเหมือนพนักงานในห้างฯเช่นคนอื่น

“ไม่จริงเลยค่ะ เอาอย่างนี้แฟนคุณผู้ชายต้องการเลือกชุดแบบไหน สีอะไร ดิฉันจะได้บริการ มลเธอมีอะไรไปทำก็ไปเถอะ ตรงนี้ฉันจัดการเอง”

รัญชน์ออกตัว พลางหันไปสั่งพนักงาน ชื่อมลฤดี ซึ่งวันนี้ยุ่งมาก มลฤดีคันปากอยากจะตีแสกหน้าสาวสวยปากแดงจัดจ้านคนนี้เหลือเกิน ตอกย้ำให้รู้ว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่พนักงานระดับล่างเช่นเธอ หญิงสาวที่ต่อว่าคือผู้บริหารสูงสุดแห่งช็อปปิ้งมอลล์ใจกลางกรุงแห่งนี้ต่างหาก สุดท้ายเมื่อถูกเจ้านายสาวห้ามปรามด้วยสายตา มลฤดี จำต้องผละจากไป เพื่อทำหน้าที่ของตัวเองที่คั่งค้างไว้

“ดรากอนขา ช่วยแพรเลือกชุดชั้นในนะคะ เอาแบบที่ดรากอนชอบถอดเลยค่ะ”

“ได้สิจ๊ะแพร ผมจะเลือกแบบเซ็กซี่ที่ผมชอบถอดจากตัวแพรเลยนะจ๊ะ” มังกรสมอ้าง ทั้งที่เวลาขึ้นเตียงกับสาว เขาไม่สนใจส่วนประกอบพวกนี้สักนิด ไยเหมือนแพรถึงคิดว่าตนเลือกให้หล่อนได้สิทธิ์เหนือผู้หญิงรายอื่นๆ ในบัญชีสวาทของเขากันละ เท่าที่ยอมมาด้วยก็นับว่าบ้าพอทน ยังหวังให้ช่วยเลือกชุดวาบหวิวใจพวกนี้อีก มังกรช้อนตามองดวงหน้ามอมแมมพนักงานสาว ไยเขาต้องการแกล้งพนักงานแผนกชุดชั้นในหน้าคุ้นตาคนนี้นักหนานะ คงเพราะดวงตาคู่นั้นเย่อหยิ่งคู่นั้น ที่สะกดเขาให้นึกถึงเพื่อนเจ้าสาวน่ารัก แสนซนคนนั้นกระมัง

‘ตกลงชุดชั้นในมีไว้ใส่หรือมีไว้ถอดกันแน่ยะ มั่นไส้ตาบ้าเมียเยอะนี่ชะมัด หน้าหม้อสุดๆ พาคู่ขามาเลือกชั้นใน ในหัวคงมีแต่เรื่องอย่างว่าล่ะสิ’ รัญชน์ต่อว่าสองหนุ่มสาวฉาวรัก ในใจก่อนจะผละจากไปหยิบชุดนอน ที่เจ้าหล่อนปากแดงแสนร้ายได้เลือกไว้ในทีแรก

ทั้งคู่เชิญชวน กระหนุงกระหนิง ช่วยกันเลือกชุดชั้นใน ชุดนอน ครบเซ็ต จัดชุดใหญ่หลากสี เน้นสีร้อนแรงล้วนๆ อะไรกันใส่ไม่กี่นาทีก็ต้องถอดมันแล้ว บ้าขนซื้อไปทำไมเยอะแยะ ระหว่างที่มังกรช่วยเหมือนแพรเลือกชุดบางเบาพวกนั้น มังกรแอบส่งสายตา ไปยังยัยขี้เหร่ที่เขาแอบเรียกเธอไว้ในใจ ปากบางชมพูระเรื่อขยับ อธิบายประเภทเนื้อผ้า ที่มาที่ไปสถานที่ตัดเย็บได้อย่างคล่องแคล่ว ราวกับไม่ใช่แค่พนักงานขายธรรมดา ท่าทีคล่องแคล่วเกินไป ใช้ภาษต่างประเทศสำเนียงดีถูกอักขระ มังกรเพลินหูเพลินตาจนลืมตัว

มังกรเดินไปชำระค่าสินค้าที่ประเมินราคาแล้วเกินแสน ในการจับจ่ายเพียงชุดบางแจ๋วของเหมือนแพร สำหรับมังกรแค่นี้ไม่สะท้าน แต่ไม่มีทางหลวมมากับเหมือนแพรให้ขายขี้หน้าประชาชีอีกแน่ มีอย่างที่ไหน

หนุ่มคาสโนวาเดินเลือกซื้อชุดพรรค์นั้นกับคู่ควง รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ไม่ว่าจะผู้หญิงคนใด มังกรไม่ปรารถนาทำหน้าที่นี้ทั้งนั้น หน้าที่เขาก็ให้ความสุขกับสาวๆ ในเรื่องอภิรมย์บนเตียง เขารับบัตรเครดิตคืนจากพนักงานหน้าเคาน์เตอร์คิดเงิน รัญชน์เดินตามมายังหยุดตรงหน้าเคาน์เตอร์

“จัดการให้ลูกค้าเรียบร้อยดีไหมจ้ะมล”

“ดีค่ะคุณรัญชน์” พนักงานสาวที่มีชื่อติดหน้าอก มลฤดีกล่าวกับหญิงสาว ซึ่งทำหน้าที่พนักงานขายอันเปี่ยมไปด้วยความรู้ ความสามารถ และความอดทนกับความเรื่องมากของเหมือนแพรได้ดีสุดยอด เพราะดูเหมือนเจ้าหล่อนตั้งใจ จะแกล้งให้รัญชน์ปวดหัวมากกว่า อยากได้ชุดพวกนั้นซะอีก ไม่เอาแบบนั้น ไม่เอาสีนี้ มีสีนี้ จะเอาสีนั้น มีลูกไม้แบบนี้จะเอาลูกไม้นิ่มกว่านี้ สารพัด หากเป็นเขา คงลาขาด ทว่าพนักงานสาวหน้ามอมแมมยังสามารถยิ้มหวาน ต้อนรับลูกค้าเป็นอย่างดีกระทั่งสิ้นสุดการทำงาน

“คุณรัญชน์” มังกรทวนชื่อหญิงสาวเสียงเบา สงสัยเธอคนนี้จะไม่ใช่พนักงานขายธรรมดา ยายขี้เหร่ คงมีดีกว่าตำแหน่งนั้น เมื่อนึกในใจเช่นนั้น ใบหน้าหล่อเหลา ยื่นเข้าไปใกล้เกือบชิดหญิงสาว “ยายขี้เหร่” จู่ๆ เขาก็อยากให้เธอได้รู้ว่าเขาแอบเรียกเธอแบบนั้น

“หืม...” รัญชน์สะดุ้งกาย รู้สึกโหวงหวิวในช่องหูที่ได้ยินเขาเรียกเธอได้หน้าเกลียดเช่นนั้น มือบางยกขึ้นกุมสองแก้มตัวเองโดยไม่รู้ตัว แต่ไม่ถึงนาทีร่างแบบบางในชุดทำงานเรียบร้อย โต้กลับทันควัน “ตางูจอมฉก” ฉายาที่เธอแอบเรียกเขาเมื่อนานมาแล้ว ได้ถูกพ่นใส่หูเขากลับเช่นกัน

มังกรระคายหูกับฉายาที่หญิงสาวพ่นใส่หูที่สุด ตั้งใจโต้คืน ยังไม่ทันขยับปาก ร่างแบบบางผละจากมองไม่ทัน ขณะเหมือนแพร ก้าวเข้ามาชิดตัวเขา เพื่อตรวจดูของที่ซื้อ มังกรส่งสายตาคมกริบอาฆาตหญิงสาวแฝงแววตาเร่าร้อน การเอาคืนในแบบของเขามันไม่เหมือนใครซะด้วย ยายขี้เหร่

ขณะซ่อนคิด ลำแขนแกร่งถูกเหมือนแพรรั้งให้เดินจากแผนกชั้นใน ขณะต้องแสดงความเป็นสุภาพบุรุษหิ้วถุงให้หล่อนอีกด้วย ไอ้คำสุภาพบุรุษค้ำคอจนหลงเข้ามาแผนกนี้กับเหมือนแพร มันก็อัปยศมากพอแล้ว พรุ่งนี้เขาคงได้เห็นข่าวซุบซิบ ในหน้าข่าวอย่างไม่ต้องสงสัย

รัญชน์ซ่อนกายมองมังกรกับคู่ขา ที่อวดอ้างตัวเองเป็นแฟนตัวจริงของชายหนุ่ม ด้วยแววตามั่นไส้คนช่างอวด

“ชิ...ขอให้กามตายด้าน ดูถูกเราเป็นยายขี้เหร่” รัญชน์แอบแช่งมังกรด้วยความอาฆาต ความรู้สึกอยากให้ มังกรตัวร้าย เจ้างูจอมฉกตายด้านจริงๆ ไอ้ความผยองคงหมดลงหากเป็นตั้งคำแช่ง

ขณะเดินลงบันไดเลื่อน โทรศัพท์ในกระเป๋าของมังกรดังสวนเสียงออดอ้อน ประโยคขอบคุณจากปากสีเจิดจรัสของเหมือนแพร ใบหน้าสวยแต่งแต้มจัดจ้าน ถูไถอยู่กับหัวไหล่หนาของชายหนุ่ม เขากระตุกหัวไหล่เล็กน้อยเพื่อ ล้วงหยิบโทรศัพท์ พร้อมกดรับ สบโอกาสอันดีที่หาวิธีสลัดเหมือนแพรไปพ้นจากตัวเขาได้ มังกรตัวร้ายกระตุกยิ้ม ซ่อนความคิด สายโทรเข้าคือคู่ควงอีกคนของเขา

“ครับม้า ว่าไงครับ” เขาแสร้งเรียกปรายสายคือมารดา “อ๋อ ได้ครับผมจะรีบไป ว่าแต่หลานเป็นอะไรครับ” ปลายสายทั้งงงทั้งเง็ง ในเวลาเดียวกัน “ครับผมห่วงหลาน โอเคแค่นี้นะครับ ผมจะรีบไป”

ฝ่ายนั้นรีบรับคำ เมื่อได้ยินประโยคผมจะรีบไป ด้วยซ่อนความหวังคงได้เจอเขา มังกรรีบตัดสาย ก่อนที่อาจโดนจับได้ เพราะเหมือนแพรนิสัยช่างจับผิด ขี้โวยวาย ซึ่งเขาไม่ชอบมันมาก ทั้งที่เหมือนแพรเต็มเปี่ยมไปด้วยความสวยเซ็กซี่ ลีลาร้อนถึงใจ เขาควรจะเลือกหล่อนไว้เดินเคียงข้าง สำหรับมังกรเหมือนแพรกลับไม่ใช่คำตอบสุดท้ายในชีวิตวัยหนุ่ม แล้วยิ่งเจ้าของสายเมื่อครู่ ค่อนข้างห่างไกลฐานะแฟน เพียงแต่เธอคนนั้นน่ารักไม่เซ้าซี้ไม่เรื่องมาก เขาจึงยอมคบหายาวนานกว่ารายอื่นๆ

“แพรครับ ผมคงต้องรีบกลับ เมื่อกี้ม้าโทรมาให้กลับบ้านด่วน พอดีที่บ้านมีเรื่องบางเรื่องรอให้ผมไปจัดการ”

“ไม่นะคะดรากอน คุณต้องไปส่งแพรก่อน”

“เอาอย่างนี้นะครับ ผมส่งแพรขึ้นแท็กซี่ ว่างๆ ไว้ผมโทรหานะครับ ผมมีธุระต้องรีบไปจริงๆ ถ้าแพรอยากให้ม้าผมปลื้ม ต้องไม่ขัดใจผม เวลาที่ม้าวานให้ผมทำอะไร ถ้าเป็นธุระของท่าน ผมคงลังเลไม่ได้ หากท่านรู้เข้าว่าผมช้า เพราะอยู่กับแพร ผมว่ามันดูไม่ดีมากๆ” เขางัดเอาไม้ตายมาขู่เหมือนแพร หล่อนใบหน้างอง้ำ ค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มระรื่น พอนึกถึงหน้าว่าที่แม่สามี เมื่อวาดภาพอนาคตร่วมกับมังกรไว้ เธอต้องไม่พลาดโอกาสนั้น

“ไม่ค่ะดรากอน อย่าทำแบบนี้กับแพรนะคะ” หล่อนอดไม่ได้ในการรั้งเขาไว้ด้วยเสียงออดอ้อน อย่างน้อยเขาควรไปส่งเธอ ไม่ใช่ทิ้งเธอไว้แบบนี้