มังกรร้ายพ่ายไฟรัก

“ดรากอนขาวันนี้สัญญาแล้วนะคะ คุณจะไปเดินช็อปปิ้งเป็นเพื่อนแพร” เสียงหวานออเซาะฉอเลาะจากหญิงสาวร่างสะคราญ หุ่นแบบบาง ทรมานใจ นามเหมือนแพร จิราชาวัฒน์ คู่ควงรายล่าสุดในบัญชีหางมังกร เฉิน น้องชายตัวแสบ พยัคฆ์ เฉิน

เมื่อเสร็จสิ้นการรบราฆ่าฟันบนเตียงร้อนหมาดๆ ในโรงแรม ระดับห้าดาว หล่อนสู้อุตส่าห์ออดอ้อนเจ้างูตัวเขื่องให้ออกมาเดินเฉิดฉายในแหล่งช็อปปิ้งมอลล์ชื่อดังกลางกรุงได้ เธอบริหารเสน่ห์ได้ดีทีเดียว สามารถตรึงใจมังกร เฉิน จอมเจ้าชู้ได้อยู่บ้าง

เพราะใครๆ ย่อมรู้จักเขาดี การเปลี่ยนคู่รัก คู่นอน คู่ควงไม่ซ้ำสักเวลา ถือได้แค่กิจวัตรพื้นๆ ของเจ้ามังกร วันนี้เหมือนแพร ตั้งใจพาเขามาถลุงให้สาใจ ที่สำคัญหล่อนลากเขาไปยังแผนกชุดชั้นใน ที่หมายตาเอาไว้ เหมือนแพรกระตุกยิ้ม ก่อนจะรั้งลำแขนแกร่ง ให้เดินตามเข้าไปในแผนกวาบหวามนั้น

“ไปไหนแพร” มังกรมองซ้ายแลขวา เมื่อชายแท้เช่นเขา ต้องยืนตระหง่านอยู่หน้าแผนกชุดชั้นใน มังกรยอมรับโดยส่วนตัวชอบ ชอบถอดไม่ชอบพาหญิงใด มาเลือกซื้อเสื้อผ้าชิ้นเล็กพวกนี้ ถ้าให้ถอดกับมอง น่าจะเหมาะกว่า เขาขืนร่างแกร่งไว้ พลางก้มหน้ามองพื้นเกรงใครจะเห็นเขาในยามนี้

“ช่วยแพรเลือกหน่อยนะคะ ดรากอนจะได้เห็นกับตา ตอนที่จะถอดมันจากตัวแพรไงคะ” เหมือนแพรจงใจยั่วยุราคะชายหนุ่ม อย่างน้อยเขาต้องกระตือรือร้นกับประโยคนี้โดยไม่ต้องสงสัย

“ผมว่าไม่เหมาะมั้งแพร”

“เหมาะสิคะ ดรากอนนึกดูนะคะ ตอนที่ดรากอนถอดชุดพวกนั้นออกจากร่างแพร เป็นชุดที่ดรากอนเลือกกับมือ มันจะเร้าใจสักแค่ไหน นะคะนะ ช่วยแพรเลือกหน่อย”

เหมือนแพรอ้อนเต็มที่ ใส่จริตเกินร้อย สักแม่น้ำทั้งสี่ห้าสาย มือบางเขย่าลำแขนกำยำ เพื่อเปลี่ยนใจชายหนุ่ม เธอรู้จักเขานิดหน่อยๆ ในความนิดหน่อยคือความใจอ่อนกับสาวๆ ถึงมังกรเจ้าชู้ ทั้งนี้ทั้งนั้นเพราะเขาเพียบพร้อม ด้วยเสน่ห์ ฐานะ คุณสมบัติหลายประการ ควรค่าแก่การเลือกใช้

จึงมีผู้หญิงเสนอตัวให้เขาเชยชมลิ้มลอง จึงหนีไม่พ้น ฉายาคาสโนวา คำว่าเจ้าชู้จึงหนีไม่พ้นที่จะประดับบนดวงหน้าหล่อๆของเขา แถมยังเป็นหนึ่งในทายาทสกุลเฉินอีก แค่คิดเหมือนแพรรู้สึกขนลุก นึกอยากจะกักขังมังกรตัวร้าย ไว้ในอ้อมอกตลอดไป

หากเธอได้ครองตำแหน่งสะใภ้รอง และได้มีโอกาสเข้าไป เฉิดฉายอยู่ในคฤหาสน์มังกร มันจะดีสักแค่ไหน สาวๆทั้งประเทศคงแสดงความอิจฉาริษยา ที่เธอสยบคาสโนว่าตัวร้ายได้ แววตาเหมือนแพร สุกใสพราวประกาย มโนภาพทุกอย่างไว้ในชีวิต สุดท้ายมังกร ทนเสียงรบเร้าจากปากสีสดเจิดจ้าของเหมือนแพรไม่ได้ สาวเท้าก้าวไปพร้อมกับร่างสะคราญ กระทั่งไปหยุดยืนอยู่หน้าชุดนอนเซ็กซี่เร้าใจบุรุษ แค่เห็นกายเขารู้สึกสั่นสะท้าน พานไฟราคะเอ่อขึ้นมาถึงดวงตาคมกริบไหวสะท้าน ยกมือลูบปลายคางด้วยอาการเผลอไผล หายวาบก่อนที่สติกระเจิดกระเจิงจะกลับมา จำต้องเบือนหน้าหนีจากความหวิวตรงหน้า

“น้องคะน้อง รุ่นนี้มีกี่สีคะ” ชุดนอนสีดำส่วนหน้าอกตัดเย็บด้วยผ้าลูกไม้เย้ายวน เนื้อดีนิ่มลื่น สมตัวเลขบนป้าย ลักษณะสายเดี่ยวคอวีคว้านลึก ส่วนตัวกระโปรง ผ้าโปร่งบางเบา ความยาวสั้นแค่หน้าขาอ่อน จินตนาการไปว่ามันจะปิดอะไรมิดกันล่ะ นอกจากแค่ใส่ไว้กันยุงเท่านั้น

พนักงานสาวได้ยินเสียง รีบเงยหน้าขึ้น เพื่อให้บริการแก่ลูกค้าเสียงหวาน อันบ่งบอกรสนิยมชั้นยอดเพราะชุดนอนยี่ห้อนี้รุ่นนั้นสาวรสนิยมเยี่ยม ย่อมรู้จักกันทั่วโลก แถมยังเหมาะกับสาวเซ็กซี่หุ่นบางเบาทรมานใจชายเช่นลูกค้ารายนี้อีกด้วย

“อ้อ ชุดนี้มีทั้งหมดห้าสีค่ะ”

“มีสีอะไรบ้างคะ”

“สีดำที่โชว์ แดง ชมพูอ่อน ชมพูเข้ม ม่วง คุณผู้หญิงสนใจสีไหนคะเราจะให้พนักงานนำสินค้ามาให้เลือกค่ะ”

“ขอดูทั้งห้าสีได้ไหมคะ จะให้แฟนช่วยเลือกค่ะ” เธอสั่งพนักงานสาวสวยหุ่นดี ในชุดสูทกางเกงสีดำแบบสาวทำงาน พนักงานสาวพยักหน้า ในขณะหันไปมองบุรุษเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ท่ามกลางชุดชั้นใน ชุดนอน สตรี เขาหันหลัง เธอจึงไม่เห็นหน้าแฟนหนุ่มลูกค้าสาว

หากว่าไม่รู้เพราะอะไรหญิงสาวถึงได้คุ้นรูปร่างชายคนนั้นชอบกล รัญชน์ ดุรงค์ดิลก ทายาทชอปปิงมอลล์ชื่อดังกลางกรุง ครุ่นคิด หากแต่ต้องรีบสลัดความรู้สึกแปลกประหลาดนั้นทิ้งไป เพราะลูกค้าสาวเซ็กซี่รสนิยมดี ยืนยิ้มรออยู่ตรงหน้า

“มลช่วยดูแลลูกค้าหน่อยค่ะ” รัญชน์ หันไปเรียกพนักงานประจำแผนก วันนี้บังเอิญเพื่อนร่วมแผนกลาป่วยกะทันหัน รัญชน์ทายาทเจ้าของห้างฯบังเอิญเดินตรวจงานตามปกติ จึงขันอาสาช่วย เมื่อเห็นพนักงานของตนหน้ามันจัดของขึ้นชั้นวางอยู่เพียงลำพัง หญิงสาวมีน้ำใจต่อพนักงานด้วยดีเสมอ จึงถูกมองเป็นผู้บริหารติดดินเสมอๆ

“อ้าว ทำไมหล่อนไม่ทำเอง ไปเรียกเพื่อนร่วมงานทำไม” เหมือนแพรรู้สึกขัดใจ ที่พนักงานหน้าสวยน้อยกว่าเธอ ไม่เต็มใจบริการตนเองแต่ดันไปเรียกพนักงานอีกคน ทำหน้าที่ดูแลเธอแทน ทำเช่นนี้ดูถูกกันชัดๆ ต่อให้ยุ่งแค่ไหนก็ต้องทำหน้าที่

“อ๋อ พอดีเป็นหน้าที่ของพนักงานขายโดยตรงค่ะ” รัญชน์ พยายามกล่าววาจาเป็นมิตร ในฐานะผู้บริหาร ด้วยกลัวเสียเครดิตขืนเผลอชักสีหน้าหรือแสดงความไม่พอใจ หรือแสดงน้ำเสียงไม่พอใจออกไป ท่าทีเจ้าหล่อนไม่ธรรมดา นิสัยคงเสียอยู่ไม่น้อย

“พูดแบบนี้หล่อนไม่ใช่พนักงานอย่างนั้นหรือ” เหมือนแพรรุกต่อ ใบหน้าแสดงการเอาจริงเอาจัง เธอไม่ชอบที่คนงานชั้นต่ำพวกนี้ไม่เห็นเธออยู่ในสายตา

“เป็นค่ะ” รัญชน์กัดฟันพูด บนดวงแสร้างยิ้มแย้ม ต้อนรับลูกค้าสาวผู้อวดอารมณ์ตนเอง

“เป็นก็ทำหน้าที่สิยะ เรียกคนอื่นมาบริการฉันได้ยังไง รู้ไหมฉันเป็นใคร” หล่อนเริ่มอวดอ้าง พวกชอบเบ่งรัญชน์เกลียดนัก

“ไม่ทราบค่ะ” รัญชน์เอ่ยออกไปเช่นนั้น ด้วยไม่รู้จริงๆ วันๆเธอเจอลูกค้า เจอแขกนับจำนวนไม่ทัน

“ตาต่ำ ข่าวออกจะคึกโครม” เหมือนแพรแหว เริ่มต้นแสดงแสนยานุภาพของตัวเอง ลำพังตระกูลเธอไม่ใช่ตระกูลคนดัง นามสกุลไม่มีใครรู้จัก แต่หากเอ่ยนามสกุลนี้ขึ้นมา ใครไม่รู้จักคงบ้าเต็มที

“ประทานโทษนะคะ ดิฉันไม่ทราบจริงๆ คงเพราะดิฉันเรียนมาน้อย มีตาหามีแววไม่ รบกวนคุณผู้หญิง บอกดิฉันได้หรือไม่คะคุณค้าคือใครกันแน่” เราจะได้บริการเช่นเจ้าหญิงเลยที่เดียว ประโยคท้ายผลุบหายลงคอ

“ฉันแฟนคุณมังกร แห่งสกุลเฉิน รู้จักไว้ซะด้วย” เหมือนแพรเชิดหน้า พลางขยับกายถอยหลัง สอดมือคล้องแขนชายหนุ่มที่ยืนหันหน้าออกนอกร้าน รั้งให้ขยับเข้าไปเผชิญหน้ากับสาว ที่ตนคิดเองเออเองหล่อนคนแค่พนักงานประจำแผนกชุดชั้นใจยี่ห้อดังเท่านั้น

“งั้นหรือคะ” ทันทีที่รัญชน์เห็นดวงหน้าชายหนุ่มชัดตา ริมฝีปากบางเผย่อยิ้ม หุบฉับลงทันควัน ตานั่นดัง แต่ดังในทางไม่ดี ดังเรื่องความเจ้าชู้ มากรัก เจ้าเล่ห์ กระล่อน วันๆ เปลี่ยนคู่ควง คู่ขาไม่ซ้ำหน้า หากแม่นี่เสนอหน้าบอกคนอื่นว่าเป็นแฟน มังกร เฉิน ก็คงแค่คู่ขาหรือคู่นอนเท่านั้น รัญชน์ คิดอย่างไม่นำพาความโอ้อวดในวาจาและสีหน้าสาวหุ่นสะคราญ

“นี่ไงแฟนฉัน” เหมือนแพรแนะนำมังกรต่อหน้ารัญชน์

“แพร...” มังกรกดเสียงต่ำ เขาไม่ชอบที่หล่อน แสดงความเป็นเจ้าของเขามากเกินงาม เขาไม่เคยอนุญาตให้ผู้หญิงคนใด ที่เขาแค่ควงหรือนอนด้วยไม่กี่ครั้ง แสดงตัวอยู่เหนือเขา หรือพาเขาไปอวดเพื่อนฝูง

“จริงนี่คะดรากอน” หล่อนกระแซะเบียดกายตรงความอวบอิ่มกับอกแกร่งของเขา

“จริงเรื่องอะไร” เขาย้อนถามเสียงห้วน แต่ยังไว้ไหน้าเหมือนแพร อย่างน้อย ต่อหน้าคนไม่รู้จัก เขาควรรักษาหน้าให้เธอบ้าง

“แม่นี่พนักงานขายชุดชั้นใน ไม่รู้จักแพร แพรแค่แนะนำให้หล่อนได้รู้จักแพรเท่านั้นค่ะ” หล่อนเชิดหน้า

“แต่..ผมไม่ใช่แฟนคุณ”

“ดรากอน ก็เรา...” หล่อนกระเง้ากระงอด ใช่เขาไม่เคยให้คำนินามนี้กับเธอ เธอต้องการสมอ้างเพียงแค่นั้น

“อย่าพูดเรื่องลับในที่แจ้ง ผมเคยบอกแล้วนะแพร คุณเองก็ยอมรับมัน” เสียงเขาห้วน จนเหมือนแพรหน้าซีดเผือด เขายังไว้หน้าเธออยู่บ้าง ไม่ต่อว่าเธอเสียงดังให้ได้หน้าแตกต่อหน้าพนักงานสาว

“ค่ะๆ เข้าใจ แต่อย่าหักหน้าแพรต่อหน้ายัยพนักงานต๊อกต๋อยนี้ได้ไหมคะ” เหมือนแพรกระซิบแผ่วชิดริมหูมังกร เขายอมละเว้น อย่างน้อยไม่ว่าใครก็ใครคงไม่อยากหน้าแตก ในยามยกตนคุยข่มคนอื่นไว้เสียขนาดนั้น