บทที่3 ปีศาจ

@บ้านตระกูลเฉิน

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านม่านหน้าต่างสีขาวละมุนเข้ามากระทบเปลือกตาของร่างบางที่นอนหลับไหลอยู่บนเตียงให้รู้สึกตัวตื่น

"อื้ออ.." เสียงครวญครางเปล่งออกจากริมฝีปากสีชมพู ก่อนเปลือกตาบางจะค่อย ๆ ปรือขึ้นมาช้า ๆ มือเล็กเอื้อมไปหยิบนาฬิกาบนหัวเตียงมาดูเวลาเมื่อเห็นว่ายังไม่สายเธอจึงวางนาฬิกาไว้ที่เดิมแล้วหลับตาลงอีกครั้งด้วยความง่วงเพราะเมื่อคืนกว่าเธอจะข่มตาให้หลับลงได้ก็เกือบเช้า

ผ่านไปสามชั่วโมงหญิงสาวก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวอย่างเร่งรีบเพื่อเข้าไปดูงานที่คลินิกเสริมความงามที่เธอกับอิงฮวาร่วมกันลงทุน

"จะไปไหนลูกมานี่ก่อนป๊ามีเรื่องจะคุยด้วย"

ร่างบางที่กำลังเดินผ่านห้องโถงเพื่อไปขึ้นรถหยุดชะงักเมื่อเสียงของผู้เป็นพ่อที่นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือในห้องโถงดังขึ้น

"ว่าจะเข้าไปดูงานที่คลินิกหน่อยค่ะไม่ได้เข้ามา 2-3 วันแล้ว ป๊ามีอะไรจะคุยกับหนูคะ"

"ลูกคิดว่าไงเรื่องการมะ..." เฉินกงมองหน้าบุตรสาวด้วยความหนักใจก่อนจะถามไถ่ความคิดเห็นของบุตรสาวเรื่องที่เขาจะให้เธอหมั้นกับบุตรชายของเจ้านาย ทว่าไม่ทันจะได้พูดจบเสียงของบุตรสาวก็ดังแทรกขึ้นอย่างรู้ทัน "หนูยังยืนยันคำเดิมค่ะว่าไม่หมั้น"

"วันนี้กลับบ้านเร็วหน่อยนะ" เฉินกงเลือกที่จะไม่สนใจคำพูดของบุตรสาวกลับบอกจุดประสงค์ของตัวเองให้บุตรสาวได้รับรู้แทน

คิ้วสวยขมวดชนกันเป็นปมเมื่อผู้เป็นพ่อพูดจบปกติผู้เป็นพ่อไม่เคยจะสั่งเธอแบบนี้แทบไม่สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะกลับหรือไม่กลับ เสียงหวานเปล่งออกจากริมฝีปากบางด้วยความสงสัย "มีอะไรคะทำไมถึงต้องกลับเร็ว"

"คุณหวงเฟยหงกับครอบครัวจะมาดูตัวลูกแล้วคุยเรื่องงานหมั้นที่บ้านเย็นนี้"

"หนูบอกไปแล้วไงคะป๊าว่าหนูไม่อยากแต่งกับคนที่หนูไม่ได้รัก"

"ได้ดองกับตระกูลหวงเฟยหงถือเป็นโชคดีของครอบครัวเรานะลูก"

"หึ" คนได้ฟังคำตอบเค้นหัวเราะอย่างเย้ยหยันไม่ว่ายังไงผู้เป็นพ่อคงจะให้เธอหมั้นกับผู้ชายคนนั้นให้ได้สินะยิ่งได้ฟังเหตุผลเธอก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจการถูกบังคับเรียกว่าโชคดีงั้นเหรอ "หน้าเขาหนูก็ไม่เคยเห็นรู้จักก็ไม่รู้จักถ้าเขาเป็นคนไม่ดีละคะป๊า"

"ป๊ามั่นใจว่าคุณหวงเฟยหงต้องเลี้ยงดูอบรมลูกของเขามาเป็นอย่างดี"

"ไม่ว่ายังไงป๊าจะให้หนูแต่งงานกับเขาให้ได้เลยใช่ไหมคะ"

"ตั้งแต่เล็กจนโตป๊าตามใจหนูมาตลอดแต่เรื่องนี้ป๊าขอนะทำเพื่อป๊าสักครั้งได้ไหม"

เหมยเมยได้แต่นิ่งเงียบเมื่อเห็นสีหน้าเศร้าหมองและน้ำเสียงที่อ่อนลงของผู้เป็นพ่อ เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ระคนหนักอกก่อนตอบผู้เป็นพ่อไปตามความรู้สึก "หนูขอเวลาหน่อยนะคะป๊ามันกระทันหันจนหนูตั้งตัวไม่ทัน"

"เย็นนี้ลูกต้องกลับมานะอย่าทำให้ป๊าขายหน้า"

"...." ไร้เสียงตอบรับจากริมฝีปากบางหญิงสาวมองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความผิดหวังก่อนจะเดินออกไปขึ้นรถเงียบ ๆ

@คลินิกเสริมความงามไอยู

เหมยเมยขับรถตรงไปยังคลินิกเสริมความงามด้วยอารมณ์ขุ่นมัวตลอดทางที่ขับรถมาเธอเอาแต่คิดหาคำตอบว่าทำไมผู้เป็นพ่อถึงอยากให้เธอหมั้นกับตระกูลหวงเฟยหงนักแต่ไม่ว่าพยายามคิดหาเหตุผลเท่าไรก็คิดไม่ออกสักที

"เฮ้อ.." เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะสลัดความคิดรบกวนใจออกแล้วเปิดประตูก้าวลงจากรถเดินเข้าคลินิกไป ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาเสียงเจื้อแจ๋วของหงส์ฟ้าลูกค้าประจำของคลินิกก็ดังขึ้น "สวัสดีค่ะพี่เหมย"

"อ้าว..น้องหงส์วันนี้มาทำอะไรคะ" หญิงสาวคลี่ยิ้มบาง ๆ ให้หงส์ฟ้าก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งบนโซฟาฝั่งตรงข้ามเธอ

"มาเติมความสวยหน่อยค่ะวันนี้จะไปดูตัวว่าที่พี่สะไภ้"

"จ้ายินดีด้วยนะน้องหงส์"

"แต่ถ้าพี่สะไภ้ของหงส์เป็นพี่เหมยคงจะดีไม่ใช่น้อย"

"พูดแบบนี้พี่ก็เขินแย่สิ"

"หงส์พูดจริง ๆ นะคะ"

แกร๊ก! ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกันอย่างออกรสออกชาติเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทำให้ทั้งสองปิดปากลงแล้วหันไปมองทางประตูอย่างพร้อมเพียงกัน

ใบหน้าสวยถึงกับซีดเผือดใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นส่ำ ๆ เมื่อได้เห็นหน้าของคนที่เปิดประตูเข้ามาเพราะเขาคือผู้ชายใจร้ายคนนั้นแค่เพียงเห็นหน้าของเขาเหตุการณ์ในคืนนั้นก็ย้อนกลับเข้ามาในโสตประสาทของเธอ

"เสร็จรึยังยัยหงส์" ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอยคิดถึงเรื่องคืนนั้นเสียงทุ้มจากคนที่เพิ่งเดินเข้ามาก็ดังขึ้นดึงให้เธอหลุดออกจากภวังค์

ดวงตากลมโตมองหน้าหงส์ฟ้าสลับกับมาเฟียหนุ่มที่คุยกันอย่างสนิทสนมด้วยความสงสัย เธอคิดไม่ออกเลยว่าหญิงสาวน่าตาน่ารักนิสัยดีอย่างหงส์ฟ้าจะเป็นอะไรกับคนใจทรามแบบเขาได้ ทว่าความสงสัยของเธอก็กระจ่างในเวลาต่อมาเมื่อหงส์ฟ้าแนะนำ

"พี่เหมยนี่พี่ชายหงส์ค่ะ เฮียนี่พี่เหมยเจ้าของคลินิกแล้วก็เป็นรุ่นพี่ที่มหาลัยด้วย" ประโยคแรกหงส์ฟ้าหันไปพูดกับเหมยเมยก่อนจะหันไปพูดกับพี่ชายต่อในประโยคถัดมา

"สวัสดีค่ะ" หญิงสาวพยักหน้ารับเพียงนิดก่อนจะยกมือไห้วมาเฟียหนุ่มตามมารยาท

"..." ไร้ปฏิกิริยาตอบกลับจากมาเฟียหนุ่ม ดวงตาคมกริบตวัดมองร่างบางตรงหน้านิ่ง ๆ คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อได้เห็นใบหน้าของเธอเขารู้สึกคุ้น ๆ คล้ายกับเคยเห็นเธอมาก่อน

"เฮียมีอะไรรึเปล่าคะ" หงส์ฟ้าเอ่ยถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นพี่ชายเอาแต่จ้องหน้าสาวรุ่นพี่แต่เธอก็ได้รับเพียงความเงียบตอบกลับมา

"...." มาเฟียหนุ่มละสายตาออกจากใบหน้าสวยก่อนจะเดินไปหย่อนสะโพกนั่งลงบนโซฟาเงียบ ๆ มือหนาล้วงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูในกระเป๋ากางเกงออกมาเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอน้องสาว

"งั้นน้องหงส์เชิญตามสบายนะคะพี่ขอตัวไปดูงานก่อน" หญิงสาวรีบขอแยกตัวทันทีเมื่อสบโอกาสเพราะเธอรู้สึกอึดอัดมากเมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิตเช่นเขา