บทที่4 เสียใจ

ร่างบางเดินเข้ามาหย่อนสะโพกนั่งในห้องทำงานด้วยอารมณ์ที่ไม่ค่อยโอเคเท่าไรนัก เธอคิดว่ามาคลินิกแล้วจะทำให้ลืมเรื่องการหมั้นได้บ้างที่ไหนได้กลับต้องเจอปีศาจในคราบเทพบุตรตามมาหลอกหลอนอีก มือเล็กยกขึ้นนวดขมับตัวเองวนไปมาเบา ๆ เพื่อให้รู้สึกผ่อนคลายพร้อมกับปิดตาลงช้า ๆ

แกร๊ก!

เปลือกตาบางปิดได้เพียงสองนาทีเท่านั้นก็ต้องปรือขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูเมื่อเห็นว่าคนที่เดินเข้ามาคือเพื่อนสาวคนสนิทจึงหลับตาต่อ

"เป็นอะไรเหมย" อิงฮวาเดินมาหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานเพื่อนสาว ก่อนเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีของเธอมือเล็กเอื้อมไปแตะหน้ามนเบา ๆ เพื่อเช็คดูว่าเพื่อนสาวไม่สบายหรือเปล่า

"รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยนะ" คนโดนถามเอ่ยทั้งที่ตายังปิดอยู่

"แล้วหายาทานหรือยัง"

"ยังอะไม่อยากทานเดี๋ยวก็หายเองแหละ"

"แกอย่าคิดมากนักเลยปล่อยวางบาง" อิงฮวาเอ่ยพร้อมกับตบลงบนบ่าเพื่อนสาวเบา ๆ เชิงให้กำลังใจเธอรู้ว่าเรื่องที่ทำให้เพื่อนสาวเครียดได้ขนาดนี้คงไม่พ้นการหมั้น

"ก็ไม่อยากจะคิดมากหรอกแต่นี่มันชีวิตทั้งชีวิตของฉันเลยนะ..ยังไงป๊าก็จะให้ฉันหมั้นให้ได้แถมวันนี้ยังจะนัดดูตัวกันอีก"

"แล้ว.." อิงฮวาเลิ่กคิ้วขึ้นสูงมองหน้าเพื่อนสาวเชิงตั้งคำถาม

"ฉันไม่ไปหรอกหัวเด็ดตีนขาดยังไงฉันก็ไม่หมั้น"

"แต่ฉันว่าแกควรกลับไปดูหน้าว่าที่คู่หมั้นตัวเองสักหน่อยไหม"

"จะดูทำไมถึงยังไงฉันก็ไม่หมั้นอยู่แล้ว" หญิงสาวยืนยันเสียงหนักแน่นไม่ว่ายังไงเธอก็จะไม่ยอมหมั้นกับคนที่ตัวเองไม่ได้รักเด็ดขาด

"เอาที่แกสบายใจแล้วกัน"

"เออ..เมื่อกี้ตอนเดินเข้ามาฉันเห็นคนหล่อของแกด้วยอะมากับน้องหงส์" อิงฮวาเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากนั่งเงียบมาสักพักเมื่อนึกบางอย่างออก

"เขาเป็นพี่ชายน้องหงส์แล้วอีกอย่างเขาไม่ใช่คนหล่อของฉันแกเลิกแหย่ฉันสักที" ดวงตากลมโตตวัดมองหน้าเพื่อนสาวอย่างเอาเรื่อง ทว่าอิงฮวาหาได้สนใจไม่เธอยังคงพูดแหย่เพื่อนสาวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเพื่อหวังให้เธอคลายความกังวลลงบ้าง "แต่ก่อนหน้านี่แกยังชื่นชมยังอยากได้เขาเป็นพ่อของลูกอยู่เลยนะ"

"ตอนนั้นฉันยังไม่รู้นิว่าเขาเป็นคนยังไงแต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วฉันจะอยู่ให้ห่าง ๆ ผู้ชายอันตรายแบบนี้ถึงจะตรงสเปคแต่ถ้าเลวอันนี้ก็ไม่เอา ถ้าผู้หญิงคนไหนได้เขาเป็นแฟนคงดวงซวยน่าดูผู้ชายอะไรน่ากลัวชะมัด ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็นเห็นชีวิตคนเหมือนผักเหมือนปลาเกิดวันไหนโมโหขึ้นมาไม่ฆ่าแฟนตัวเองหมกป่าเลยหรือไงหน้าตาก็ดีไม่น่าเลวเลย"

"ยะ! แต่ระวังนะเกลียดอะไรจะได้แบบนั้น"

"แค่คิดก็เสียวสันหลังแล้วอะ บรึ๋ย!" ร่างบางเอ่ยพร้อมกับทำท่าขนลุกขนพองภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นยังติดตาเธออยู่เลย

"ฮ่าฮ่า..แกก็เวอร์ไป" อิงฮวาถึงกับระเบิดหัวเราะดังลั่นกับท่าทางที่เพื่อนสาวแสดงออกมา

"พอ ๆ เลิกพูดคืนนี้ฉันไปนอนกับแกนะไม่อยากกลับบ้านเดี๋ยวทะเลาะกับป๊าอีก"

"อือ..งั้นฉันไปทำธุระก่อนเดี๋ยวกลับมา" หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ก่อนจะหยิบเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะมาเปิดดูหลังจากอิงฮวาออกไปแล้ว

วันต่อมา..

@บ้านตระกูลเฉิน

"หายไปไหนมาทำไมเมื่อวานไม่กลับบ้านคำพูดของป๊าไม่มีความหมายเลยใช่ไหม"

ทันทีที่เหมยเมยเดินเข้ามาในบ้านเสียงของผู้เป็นพ่อที่นั่งรอเธออยู่ในห้องโถงก็ดังขึ้น

"หนูก็บอกป๊าไปแล้วว่าไม่หมั้น" หญิงสาวถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนตอบกลับอย่างไม่สบอารมณ์เธออุตส่าห์แอบเข้ามาแล้วแต่ก็ยังไม่รอดพ้นสายตาของผู้เป็นพ่ออยู่ดี

"ป๊าบอกว่าหมั้นลูกก็ต้องหมั้น"

"ป๊าใจร้าย"

"ป๊าทำเพื่อลูกนะอำนาจและบารมีของตระกูลหวงเฟยหงจะคุ้มครองหนูให้ปลอดภัยได้"

"หนูไม่เข้าใจ" ร่างบางเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผู้เป็นพ่อแล้วเอ่ยถามไปอย่างไม่เข้าใจ เธอไม่เข้าใจสิ่งที่ผู้เป็นพ่อพูดจริง ๆ

"สักวันหนูจะเข้าใจเอง...พรุ่งนี้คนจากคฤหาสน์หวงเฟยหงจะมารับหนูเตรียมตัวให้พร้อมนะ"

"หมายความว่ายังไงคะป๊า"

"นับจากวันพรุ่งนี้หนูต้องย้ายไปอยู่คฤหาสน์หวงเฟยหงถ้าไม่จำเป็นไม่ต้องกลับมาที่นี่"

"ป๊าไล่หนู"

"ป๊าไม่ได้ไล่แต่ป๊ามีเหตุผลของป๊าหนูแค่ทำตามที่ป๊าสั่งก็พอ"

"ป๊าไม่รักหนูแล้วเหรอถึงผลักไสไล่ส่งหนูไปอยู่ที่อื่น"

"เพราะป๊ารักลูกมากไงป๊าเลยต้องทำแบบนี้"

"มันเรื่องอะไรกันแน่คะหรือพวกเขาบังคับป๊า"

"ไม่ใช่ลูกไม่มีใครบังคับป๊าทั้งนั้น...ป๊าขอร้องเถอะนะทำตามที่ป๊าขอสักครั้งไปอยู่ที่นั่น" เฉินกงเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของบุตรสาวเพราะเขารู้นิสัยของบุตรสาวดีถ้าเธอรู้เหตุผลที่แท้จริงก็คงไม่ยอมไปแน่นอน

"ก็ได้ค่ะในเมื่ออยากให้หนูไปนักหนูก็จะไป" น้ำเสียงหวานป่นสั่นเปล่งออกจากริมฝีปากบางด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจพูดจบเธอก็วิ่งหนีขึ้นห้องนอนทันที

"ฮึก!"

"ม๊าคะป๊าไม่รักหนูแล้วป๊าบังคับให้หนูหมั้นกับใครก็ไม่รู้แล้วยังจะให้หนูไปอยู่บ้านเขาอีก" ร่างบางทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลับตาลงปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจพรั่งพรู่ออกมาจนเปียกปอนหมอนใบใหญ่