ตอนที่ 4 ความลับรั่วไหล 2

***

ร่างใหญ่ของลูกน้องอาเธอร์นอนหลับอยู่บนพื้นอย่างหมดสภาพ เหล้าในขวดพร่องไปกว่าครึ่งและยังมีพวกขวดโซดาวางเกลื่อน เป็นฝีมือของพยับเมฆนี่เองไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคงจะไม่ได้คุยกับฑีฆชาติแน่หากคนพวกนี้ยังเฝ้าอยู่ สุดท้ายเลยใช้โอกาสในการเป็นคนชงเหล้าแอบใส่ยานอนหลับชนิดไม่แรงมากผสมลงไปให้ด้วย

หลังจากดื่มเข้าไปแค่ไม่กี่แก้วก็พากันหลับไปอย่างที่เห็น พยับเมฆเลยสบโอกาสได้แก้มัดให้ฑีฆชาติและพาอีกฝ่ายเข้ามาในห้องส่วนตัวของตนเอง เมื่อพ้นจากสายตาของคนอื่นแล้วพยับเมฆก็ทุบเข้าให้ที่ไหล่กว้างจนอีกฝ่ายนิ่วหน้า

“คุณทำบ้าอะไร!” พยับเมฆโมโหอยากจะทุบให้ตายไปเลย หากฑีฆชาติทำอย่างนี้ในวันที่อาเธอร์อารมณ์ไม่ดีมากกว่านี้ เชื่อได้เลยว่าคงจะไม่มีโอกาสได้มายืนให้เขาด่าอยู่อย่างนี้หรอก

“ก็นายเล่นถ่ายรูปส่งไปฟ้องขนาดนั้น หัวอกคนเป็นผัวมันจะไปทนไหวได้ไงวะ” ฑีฆชาติเถียง สีหน้าจริงจังน่าดู

“ฉันเคยบอกแล้วใช่ไหมว่าให้ระวังตัว เพราะถ้าเจ็บตัวมาแม้แต่ปลายเล็บ ฉันจะฆ่ามันให้ตาย”

พยับเมฆถอนหายใจเล็กน้อย นั่งลงบนเตียงของตนเอง รู้ว่าตอนนี้ฑีฆชาติกำลังโมโหมากเพราะโกรธแทนเขา แต่เขาไม่ได้เป็นอะไรมากขนาดนั้นสักหน่อย มีแผลแตกแค่เล็กน้อยเท่านั้นเอง

“แผลแค่นี้เองมังกร มันเจ็บแค่แป๊บเดียวก็หาย”

“ตอนอยู่ด้วยกันฉันเคยทำให้นายเจ็บสักนิดไหม แล้วไอ้เวรนั่นมันเป็นใคร”

ไม่ว่าพยับเมฆจะพูดยังไงอีกฝ่ายก็ดูจะไม่ใจเย็นลงเลย สุดท้ายเลยขยับเข้าไปใกล้และกอดคนใจร้อนเอาไว้ พยับเมฆเกยคางลงบนไหล่กว้างพลางลูบหลังเพื่อให้ใจเย็นลง และดูเหมือนว่าจะได้ผลเมื่อฑีฆชาติยอมสงบลง แขนแกร่งยกขึ้นมากอดตอบเขา

พยับเมฆซุกหน้าเข้ากับไหล่ของอีกฝ่ายมากขึ้น มือใหญ่ลูบที่หลังคอของเขาและยังลูบผมอย่างเบามือ ก่อนที่มังกรจะเอ่ยออกมา

“ฉันเป็นห่วงนาย รู้เอาไว้บ้างเถอะ” ชายหนุ่มดันร่างของพยับเมฆออกห่างเล็กน้อย มองใบหน้าดูดีแต่กลับน่าหงุดหงิดเพราะพลาสเตอร์ปิดแผล ฑีฆชาติสบถออกมาหนึ่งคำ

“กลับบ้านเถอะเมฆ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแล้ว”

“ไม่ได้สิ เรายังไม่รู้เลยว่าอาเธอร์ผลิตยาให้ใคร” พยับเมฆกระซิบเสียงเบาในประโยคหลัง ฑีฆชาติถอนหายใจและล้มตัวลงนอนไปบนเตียงนุ่ม มือใหญ่ลูบบริเวณหน้าอกของตนเอง

“ถีบเข้ามาไม่ยั้งเลยนะ ลืมไปแล้วมั้งว่าฉันเป็นผัว”

“ขอโทษ ไม่งั้นก็ไม่เนียนน่ะสิ” พยับเมฆบอกอย่างรู้สึกผิด เขาถีบเข้าไปเต็มแรงจริงๆ นั่นแหละเพราะอยากให้มังกรหยุดพูดคำว่าเมียต่อหน้าอาเธอร์ได้แล้ว ไม่อย่างนั้นความได้แตกกันพอดี ดวงตาคู่เฉี่ยวจ้องมองใบหน้าของคนที่นอนหลับตา พยับเมฆก้มลงไปกดจมูกลงบนแก้มของอีกฝ่าย ก่อนจะโดนแขนแกร่งโอบเอวและดึงลงไปให้นอนทับบนตัว

พยับเมฆหัวเราะอย่างจั๊กจี้เมื่อจมูกโด่งซุกไซ้ลงมาที่ซอกคอ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ว่าอะไร คิดเสียว่าเล่นกับลูกหมาที่กำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี แต่เล่นไปเล่นมาชักจะเลยเถิดเมื่อฑีฆชาติพยายามจะถอดเสื้อผ้าของเขาออก พยับเมฆให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี จนในที่สุดเสื้อตัวนอกก็โดนถอดออกไปก่อน

ร่างโปร่งถูกพลิกให้เป็นฝ่ายลงมานอน แต่ยังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นประตูห้องก็เปิดออกอย่างแรง วินาทีนั้นพยับเมฆถึงได้รู้ตัวว่าเขาไม่ได้ล็อกประตู

“เมฆ ไอ้มังกรหายไปไหน- เฮ้ย! พวกมึงทำอะไรกันวะ!” ยานอนหลับที่พยับเมฆใช้คงจะอ่อนเกินไปจริงๆ เพราะไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงก็มีคนตื่นขึ้นมาแล้ว มันคงจะตื่นมาและไม่เห็นฑีฆชาติจึงเข้ามาถามพยับเมฆในห้อง จนมาเจอกับสิ่งที่ไม่ควรเห็นเข้า พยับเมฆหน้าซีดเผือดยังทำอะไรไม่ถูก ฑีฆชาติมีสติมากกว่าจึงรีบคว้าแขนเรียวไว้

“พวกมึง…นี่มันเรื่องเหี้ยอะไร กูจะไปบอกนาย” ภาพที่เห็นคือความสนิทสนมที่เกินพอดีของลูกน้องนายและศัตรู พยับเมฆแสดงออกว่าเกลียดชังฑีฆชาติมาตลอด ตรงข้ามกับสิ่งที่เห็นเพราะพวกมันนอนกอดกันอยู่บนเตียง

ฑีฆชาติไม่ยอมปล่อยให้เรื่องไปถึงหูอาเธอร์และอาจจะเกิดอันตรายมาถึงพยับเมฆได้ เขาดึงแขนอีกฝ่ายให้วิ่งออกมาจากห้อง ไม่ลืมที่จะจัดการไอ้เวรคนเมื่อกี้เสียให้หมอบ คิดว่าอีกไม่นานยังไงอาเธอร์ก็ต้องรู้เรื่องนี้และมันจะไม่เอาพยับเมฆไว้แน่ๆ

“มังกร…” พยับเมฆเรียกเมื่อพากันออกมาจากบ้านของอาเธอร์ได้แล้ว แต่เขาไม่รู้จะเอายังไงต่อ หากกลับไปตอนนี้คงจะรอดยากแน่ อาเธอร์มันเกลียดคนทรยศมากที่สุด

“ไม่เป็นไร” ฑีฆชาติบอกพลางลูบหัวคนที่ตัวเล็กกว่าเขา ริมฝีปากหยักจูบที่หน้าผากของพยับเมฆก่อนจะบอก

“อยู่กับฉันไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”