ตอนที่ 4 ความลับรั่วไหล 1

เวรเถอะ ไม่มีคำไหนจะบ่งบอกความรู้สึกของพยับเมฆในตอนนี้ได้ไปมากกว่าคำว่าฉิบหาย เมื่อกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเจ้านาย โดนขว้างปาข้าวของใส่จนหัวแตก พอเจ็บตัว อาการขี้อ้อนมันก็ออกฤทธิ์เลยถ่ายรูปส่งไปให้ฑีฆชาติดู กะแค่อยากจะอ้อนเฉยๆ แต่อีกฝ่ายดันไม่อยู่เฉยๆ น่ะสิ

พยับเมฆถึงได้บอกว่านิสัยใจร้อนไม่คิดหน้าคิดหลังของอีกฝ่ายมันมีแต่จะสร้างปัญหา อยู่ดีไม่ว่าดีเกิดบ้าดีเดือดบุกมาถึงบ้านของเจ้านายเขา มาโวยวายอยู่หน้าบ้านจนพยับเมฆได้แต่ยืนกุมขมับ

“เปิดประตูสิวะ ไอ้เหี้ยเอ๊ย ไอ้เวรอาเธอร์มันอยู่ไหน!”

เสียงโวยวายดังมาจากหน้าบ้านครู่ใหญ่แล้ว แต่พยับเมฆบอกคนอื่นๆ ว่าไม่ต้องไปเปิดประตู ปล่อยให้เรียกไปแบบนั้น พอเหนื่อยมันก็เงียบไปเอง จากนั้นก็แกล้งบ่นสักหน่อย

“มันเป็นบ้าอะไรของมันถึงมาโวยวายอยู่ได้ หลอนยาหรือไง” พยับเมฆบ่นพลางกุมแผลที่ปวดขึ้นมาหน่อยๆ ขนาดว่ากินยาแก้ปวดไปแล้วก็ยังเจ็บอยู่เลย

“ไอ้เหี้ยอาเธอร์ มึงทำอะไรเมียกู! แน่จริงก็ออกมาสิวะ!”

“ฉิบหายเถอะ เวรเอ๊ย…” พยับเมฆพึมพำกับตนเอง นอกจากมังกรมันจะไม่ยอมเงียบแล้วยังพูดอะไรบ้าๆ ออกมาอีก เดี๋ยวก็ได้ตายจริงๆ หรอก

“ใครไปทำอะไรมันอีกถึงได้ถ่อมาถึงนี่ หรือมันจะมาหาเรื่องนาย” ลูกน้องคนอื่นของนายพยายามคาดเดา คิดว่าฑีฆชาติแม่งบ้าชัดๆ มาอาละวาดเป็นหมาบ้าอยู่หน้าบ้านคนอื่น เขย่าประตูจนเสียงดังลั่นไปหมด ที่นี่ไม่มีใครเป็นเมียของแม่งสักหน่อย ท่าทางจะหลอนจริงๆ อย่างที่พยับเมฆว่า

พลันบรรดาชายชุดดำที่พากันชะเง้อมองออกไปทางนอกบ้าน ก็ต้องชะงักและรีบถอยกรูดเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา คนเป็นเจ้านายขมวดคิ้ว มองลูกน้องแต่ละคนสลับกัน

“มีอะไรกัน แล้วนั่นใครมา?” อาเธอร์ชะเง้อมองไปที่ประตูหน้าบ้าน พยับเมฆจนปัญญาจะทำอะไรได้แล้วเลยปล่อยเลยตามเลย

“ไอ้มังกรครับนาย มาร้องตะโกนเป็นคนบ้าอยู่สักพักแล้ว”

“เปิดประตูให้มันเข้ามา”

อาเธอร์กำลังหงุดหงิดอยู่พอดีเลยอยากหาที่ระบายอารมณ์ ฑีฆชาติมันมาถึงที่ของเขาอย่างนี้ก็ต้องยอมรับให้ได้ว่าจะต้องสะบักสะบอมกลับออกไป เขาเหม็นขี้หน้ามันอยู่แล้ว ขอจัดให้แม่งสักยกเถอะ

สิ้นคำสั่งของอาเธอร์ ลูกน้องของเขาสองคนก็เดินออกไปที่หน้าบ้าน เพียงแค่ไม่ถึงนาทีไอ้หมาบ้าฑีฆชาติก็หุนหันเข้ามาในบ้าน สีหน้าของมันโกรธขึ้งราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเขาทีเดียว

“มึงควรจะขอบคุณกูนะที่ยอมเปิดประตูให้มึงเข้ามาในบ้าน แทนที่จะแจ้งตำรวจ” อาเธอร์ว่า มองแขกไม่ได้รับเชิญที่โดนลูกน้องของเขาจับให้นั่งคุกเข่าลง แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่สิ้นฤทธิ์

“เวรเถอะ กูอยากจะฆ่ามึงจริงๆ!” ฑีฆชาติโวยวาย สายตามองไปยังคนข้างกายของอาเธอร์ ยิ่งเห็นพลาสเตอร์ที่ปิดอยู่ตรงแผลของอีกฝ่ายก็ยิ่งโกรธจัด เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้วนอกจากว่าอยากจัดการอาเธอร์ให้สาสมกับที่มันทำกับพยับเมฆ ต่อให้จะเป็นเจ้านายแต่ก็ใช่ว่าจะทำอะไรกับลูกน้องก็ได้

“สภาพมึงตอนนี้อย่างกับพวกเสพยาจนหลอน พล่ามเหี้ยอะไรอยู่ได้” อาเธอร์มองอย่างสมเพช คิดไม่ออกจริงๆ ว่ามีเรื่องอะไรที่ทำให้ฑีฆชาติมันโกรธจนถึงขนาดมาอาละวาดอย่างนี้ เรื่องที่ดินมันก็เป็นฝ่ายยอมล่าถอยไปเอง เขาไม่ได้ไปบังคับอะไรสักหน่อย

“เมียกูโดนมึงทำร้ายจนเจ็บตัว ยังจะมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกเหรอวะ- อัก!” พูดยังไม่ทันจบดีฑีฆชาติก็ต้องกุมท้องตัวงอเมื่อโดนพยับเมฆถีบเข้าให้ที่กลางอก ก่อนที่เจ้าตัวจะบอกกับคนเป็นนาย

“อย่าเสียเวลาคุยเลยครับนาย ให้ผมจัดการเองดีกว่า”

อาเธอร์ก็คงจะรำคาญเต็มทนเพราะดูท่าคงจะคุยกันไม่รู้เรื่อง ชายหนุ่มพยักหน้าและโบกมือเป็นเชิงว่าให้จัดการกันเอง เด็กๆ ของเขาคงอยากจะเล่นสนุกกับฑีฆชาติอยู่เหมือนกัน คนกวนตีนอย่างนี้ต้องโดนสั่งสอนเสียบ้างจะได้ไม่กร่างไปทั่ว

“พาไปที่เรือนเล็ก” พยับเมฆบอกและเดินนำออกมาก่อน ลูกน้องอีกสองคนของอาเธอร์หิ้วปีกคนที่ยังจุกจนตัวงอตามหลังมา เรือนเล็กเป็นที่พักของลูกน้องหลายคน พยับเมฆเองก็อยู่ที่นี่ หลายๆ คนแชร์ห้องพักร่วมกัน แต่เขานอนคนเดียวเพราะชอบความเป็นส่วนตัว และเพราะเป็นลูกน้องคนโปรดของนายจึงได้รับสิทธิ์พิเศษ ถึงได้โดนเขม่นอยู่ในหลายๆ ครั้ง

ฑีฆชาติโดนผลักให้นั่งลงไปบนพื้นโดยที่มือยังโดนมัดอยู่ หากเป็นคนอื่นที่กล้ามาสร้างความวุ่นวายและนายบอกให้จัดการกันเอง คงไม่พ้นโดนซ้อมจนปางตายก่อนจะเอาไปโยนทิ้งไว้ที่ไหนสักที่ แต่สำหรับคนนี้พยับเมฆเลยต้องเล่นละครเพื่อความแนบเนียนสักหน่อย

“ปล่อยมันไว้นี่แหละ โดนมัดเล่นๆ สักคืนจะได้หายกร่าง” พยับเมฆบอกก่อนจะหยิบเงินออกมาเป็นแบงก์เทาสองใบส่งให้ชายชุดดำที่ยืนอยู่

“ไปซื้อเหล้ามาหน่อย วันนี้กูเลี้ยงเอง”

“ขอบใจว่ะ หวานปากกูละ” มือแข็งแรงตบที่ไหล่ของพยับเมฆปุๆ ก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันออกไปจากเรือนเล็ก เมื่ออยู่กันตามลำพัง ฑีฆชาติก็เริ่มออกอาการอ้อน

“เมฆ…”

“ชู่ว” พยับเมฆยกนิ้วชี้ขึ้นมาแตะที่ปาก พยักพเยิดไปทางหน้าบ้านที่ยังมีคนยืนเฝ้าอยู่ พวกนี้หูตาไวกันจะตาย มีอะไรผิดสังเกตหน่อยมันก็เอาไปฟ้องนายกันหมด

“รอก่อน” ริมฝีปากได้รูปขยับพูดแบบไม่มีเสียงบอกกับฑีฆชาติ ชายหนุ่มยอมพยักหน้าและถอนหายใจอย่างเซ็งๆ มือที่โดนมัดก็เริ่มจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาเล็กน้อย