ตอนที่ 3 มังกรดั้นเมฆ 2

***

หลังจากวันนั้นอาเธอร์ก็เดินหน้าเรื่องเปิดคลับแห่งแรกของตนเองอย่างเต็มที่ เมื่อตกลงซื้อขายที่ดินเรียบร้อยแล้วก็เริ่มจัดการเรื่องสถานที่ เจ้านายของพยับเมฆบอกว่าอยากจะให้ทุกอย่างเสร็จภายในช่วงสิ้นปี ช่างผู้รับเหมายังบอกเลยว่าอาเธอร์เอาแต่ใจมาก งานใหญ่ขนาดนี้อย่างน้อยก็ต้องใช้เวลาเกือบปี ไม่ใช่มีเวลาให้แค่ไม่กี่เดือน

ไม่มีใครกล้าสู้หน้านายใหญ่เพราะกลัวว่าจะโดนตำหนิ สุดท้ายเลยเป็นพยับเมฆอีกตามเคยที่ต้องเข้ามาคุย วันนี้อาเธอร์เมาอยู่เสียด้วยเพราะทำงานไปดื่มไป

“นายครับ ผมขอคุยเรื่องคลับที่กำลังสร้างหน่อยได้ไหม” พยับเมฆช่วยเทเหล้าให้คนเป็นเจ้านายไปด้วยระหว่างพูดคุย แต่ดูเหมือนว่าอาเธอร์จะไม่อยากคุยเรื่องงานตอนนี้ พยับเมฆเข้าใจว่าอีกฝ่ายอยากจะมีเวลาส่วนตัว แต่ผู้รับเหมาก็อยากจะได้คำตอบในวันพรุ่งนี้ว่าอาเธอร์จะอนุญาตให้เวลาในการทำงานเพิ่ม

“คุยอะไรตอนนี้วะ เอาไว้ก่อน”

“เรื่องด่วนจริงๆ ครับนาย” สีหน้าของพยับเมฆแสดงถึงความลำบากใจ แต่พอเห็นว่าอาเธอร์เงียบไปเพื่อรอฟังเลยกล้าที่จะพูดต่อ

“ผู้รับเหมาบอกว่าระยะเวลาแค่หกเดือนไม่พอที่งานจะเสร็จสมบูรณ์ครับ เขาอยากได้เวลาเพิ่มอย่างน้อยอีกสามเดือน”

“ฉันว่าฉันพูดชัดแล้วนะว่าอยากให้ทุกอย่างเรียบร้อยภายในสิ้นปี ก่อนคริสต์มาสได้ยิ่งดี” อาเธอร์แกว่งแก้วเหล้าในมือไปมา คิ้วขมวดเข้าหากันอย่างเริ่มหงุดหงิดเพราะไม่อยากจะพูดซ้ำในเรื่องที่พูดจบไปแล้ว

“ถึงเสร็จแต่งานจะไม่เนี้ยบนะครับนาย มันอาจจะเกิดอันตราย-”

“หุบปาก คิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้ามาสั่งสอนฉัน” มือหนาตบลงบนโต๊ะเสียงดัง อาเธอร์จ้องหน้าลูกน้องคนโปรดอย่างไม่ชอบใจ เริ่มรู้สึกว่าพยับเมฆล้ำเส้น ในเมื่อเขาตัดสินใจไปแล้วมันก็ควรจบที่ตรงนั้น

“ถ้านายยังทำงานด้วยความเอาแต่ใจแบบนี้ นายไม่มีทางเอาชนะฑีฆชาติได้…”

เพล้ง!

แก้วเหล้าในมือของอาเธอร์ขว้างออกมาเต็มแรงกระแทกเข้าที่หัวคิ้วของพยับเมฆอย่างจัง ก่อนที่แก้วจะหล่นลงพื้นแตกกระจาย

“กล้าเอาฉันไปเทียบกับไอ้เวรนั่นเหรอ อยากตายหรือไง ออกไป!”

พยับเมฆก้มหัวให้เจ้านายก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้น หัวคิ้วชาหนึบและยังเหนียวเหนอะจากเลือดที่ไหลออกมา พยับเมฆเพียงแค่ปาดมันออกด้วยหลังมือ ไม่ได้สนใจจะทำแผลเสียด้วยซ้ำ สองขาเรียวเดินเร็วๆ เข้ามาในห้องน้ำเพื่อมองสำรวจแผลของตนเอง แผลไม่ใหญ่มากแต่ค่อนข้างลึกเลือดถึงได้ไหลเยอะ

ชายหนุ่มขบกรามด้วยความไม่พอใจลึกๆ แต่ทำอะไรไม่ได้ พยับเมฆหยิบโทรศัพท์ออกมาเปิดกล้องหน้า จากนั้นจัดการถ่ายรูปตนเองตอนเลือดกำลังไหลลงมาตามกรอบหน้า ส่งเข้าไปในแชทของใครบางคน

‘เจ็บ’

ข้อความสั้นๆ ที่ส่งไปพร้อมกับรูปภาพแต่แฝงเอาไว้ด้วยความออดอ้อนเล็กๆ แชทขึ้นว่าอ่านแล้วอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะมีสายเรียกเข้าทันที พยับเมฆไม่รอช้าที่จะกดรับ

“ฮัลโหล”

“เมฆ”

“มังกร ผมเจ็บ”

***

ไม่ว่าไอ้เวรหน้าไหนก็ตามที่ทำให้คนของเขาเจ็บ ฑีฆชาติจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่า เมื่อคืนเขานอนแทบไม่หลับหลังจากที่วางสายจากพยับเมฆ ภาพคิ้วที่แตกของอีกฝ่ายทำให้ฑีฆชาติโมโหมากจนเส้นเลือดข้างขมับเต้นตุบ ต่อให้คนคนนั้นไม่ใช่พยับเมฆ แต่ก็ไม่มีใครสมควรโดนทำร้ายร่างกายอยู่ดี

อาเธอร์มันคิดว่าตนเองเหนือกว่าคนอื่น กับแค่ลูกน้องคนหนึ่งเลยคิดจะทำอะไรด้วยก็ได้ แต่มันคิดผิดแล้วที่กล้าแตะต้องคนของเขาจนได้รับบาดเจ็บ ฑีฆชาติจะเอาคืนให้มันเจ็บยิ่งกว่า

“กูอยากสั่งสอนแม่งหน่อย” ฑีฆชาติเรียกลูกน้องให้เข้ามาหา ให้ภัทรสืบจนรู้ว่าวันนี้อาเธอร์จะไปที่ไหนบ้างและเขาจะตามไปที่นั่น ตอนนี้ฑีฆชาติไม่สนใจแล้วว่าใครจะว่ายังไง มันทำคนของเขาเจ็บยังไงก็ต้องเจ็บยิ่งกว่า ไอ้เวรอาเธอร์มันตั้งตัวเป็นศัตรูกับเขาทั้งปีทั้งชาติ ควรจะสำนึกได้สักทีว่าพยายามให้ตายยังไงมันก็เทียบเขาไม่ได้

“นายอยากให้ผมทำอะไรครับ” ภัทรถาม แต่ฑีฆชาติยกมือขึ้นมาเป็นเชิงห้าม ชายหนุ่มดันลิ้นกับกระพุ้งแก้ม ดวงตาคู่คมทอประกายวาบ

“ไม่ต้องลำบากมึงหรอกภัทร เพราะกูจะจัดการมันด้วยมือของกูเอง”