One night stand DADDY&MOM จำเป็น บทที่1...

นะโมชักสายตากลับมา แล้วก็ผุดลุกขึ้นยืน เขาหายออกมาด้านนอกนานแล้ว สมควรกลับเข้าไปด้านใน เพื่อจะได้ไม่น่าเกลียดนัก

แต่...

เขาไม่ได้กลับเข้าไปในร้านอีกเลย จนกระทั่งเช้า...

ก็เพราะผู้หญิงคนนั้นนั่นแหละ หล่อนวิ่งถลามาหาเขา แล้วอาเจียนใส่เต็มอกเสื้อ กลิ่นเหม็นเปรี้ยวโชยเข้าจมูกแทบจะสำรอกตาม

“คุณ คู๊ณ เป็นอะไรมากไหม?”

เขาจับหัวไหล่เธอดันออกห่างอก พยายามที่จะทำให้เธอรู้สึกตัว

แต่ไร้ผล...ใบหน้าเล็กๆ นั่นเอียงซบแผงอก ปากที่ยังเปื้อนคราบอาเจียนบ่นพึมพำ แต่จับใจความอะไรไม่ได้เลย

“อะไรจะซวยขนาดนี้นะ”

นะโมเช็ดคราบเปื้อนที่อกเสื้อ ประคองคนเมาไม่ได้สติไปด้วย ท่าทางทุลักทุเลเต็มทน

“ลูกพี่ ให้ผมเรียกรถให้ไหมครับ?”

มีใครบางคนตะโกนถามอยู่ไม่ไกล นะโมเงยหน้ามองแล้วก็รีบพยักหน้า เพราะสายลมกรรโชกใส่ ฝุ่นฝงทั่วบริเวณปลิวว่อน อีกไม่ช้าฝนคงตก...แต่...เขาก็ทิ้งผู้หญิงขี้เมาคนนี้ไม่ได้เสียด้วยสิ เขาจะไปส่งเธอที่ไหนดีละ?

ช่วงกำลังใช้ความคิด รถแท็กซี่ก็แล่นเข้ามาจอดไวทันใจเหลือเกิน

เด็กรับรถหน้าร้านเหล้ามองเขากับผู้หญิงขี้เมาพร้อมกับยิ้มน้อยๆ เขาช่วยประคองผู้หญิงขึ้นรถ พอนั่งตัวตรงรถยนต์ก็วิ่งเตลิดออกไปโดยที่นะโมยังไม่ทันได้สั่ง

และเพราะคนเมาที่ทำท่านิ่งๆ มานานเริ่มโวยวาย เขาเลยไม่ได้สนใจเส้นทางจนกระทั่ง...

“ถึงแล้วลูกพี่ 120นะ” เสียงโชเฟอร์แท็กซี่ร้องบอก

นะโมมองไฟกะพริบวิบวับตรงหน้าแบบงงนิดหน่อย

ไฟสีเขียวสลับกับสีชมพู มีสีเหลืองแทรกนิดๆ

เขาถอนใจแรงๆ เมื่อมองเห็นป้ายด้านบนชัดเจน ‘น้องนิดโมเท็ล’ นาทีนี้ สถานที่นี้คงเหมาะที่สุดนั่นแหละ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะพาผู้หญิงคนนี้ไปส่งที่ไหนด้วย และคงเพราะความเขลาของเขาด้วยมั้ง

นะโมคิดง่ายๆ พาผู้หญิงเข้าไปนอน แล้วปล่อยให้เธอฟื้นตอนเช้า

เขาจะจัดการจ่ายค่าห้องและล็อกประตูขังหล่อนไว้ด้านใน

ทางนี้คือทางเลือกเดียวที่เหมาะสมกับทุกฝ่าย โดยเฉพาะกับตัวเอง

เขาควักกระเป๋าสตางย์หยิบเงินจ่ายให้โชเฟอร์ที่เริ่มมองตาขวาง

พยุงหล่อนเข้าไปด้านใน มีคนคอยอำนวยความสะดวกดิบดี แต่ไม่มีแม้แต่คำพูดหลุดออกมาเลย

สภาพนะโมกับหล่อน คนคนนั้นคงชินตา

นะโมไม่ใช่เด็กวัยรุ่น และหล่อนเองก็ไม่ใช่ผู้เยาว์ เลยไม่มีคำถามกวนใจให้ใครต้องปวดหัว

“เห้อ!”

เขาถอนใจดังเฮือก หลังโยนหล่อนไว้บนเตียง

กลิ่นอับๆ โชยเข้าจมูก สภาพห้องสะอาดพอใช้ แต่นะโมไม่ชอบบรรยากาศเอาเสียเลย มีกระจกกรุไว้ทั้งด้านข้างและเพดานห้อง เขาแอบขำ เมื่อนึกถึงคำพูดของเพื่อนร่วมงาน ตอนที่เขาพูดให้ฟังเรื่องประสบการณ์ในโมเท็ล

ทุกสิ่งที่พวกเขาพูดให้ฟังไม่เกินจริง

สภาพห้องและอุปกรณ์จำเป็นมีครบครัน

นะโมมองถุงยางอานามัยที่วางไว้หัวเตียงด้วยสายตาปนความสงสัย คนที่เข้ามาในสถานที่นี้มีแค่จุดประสงค์เดียวหรือไงกัน มีใครมีเหตุจำเป็นเหมือนเขาบ้างเหรอเปล่านะ?

เขาหมดความสนใจกับทุกสิ่งรอบตัวเพราะหล่อนนั่นเอง

“โอ้ย ปวดหัว อูยยยย ใครก็ได้เอาน้ำให้กินที”

คนที่หลับๆ ตื่นๆ เริ่มมีฤทธิ์ นะโมเดินเลยไปที่ตู้เย็นขนาดเล็ก หยิบน้ำสะอาดออกมาหนึ่งขวด มองหาผ้าเช็ดตัว คงต้องทำความสะอาดคราบสกปรกบนตัวของหล่อนก่อน

ไหนๆ ก็มีเวลาเหลือเฟือ ก่อนจะทิ้งให้หล่อนให้นอนเพียงลำพัง

มันทุลักทุเลมาก กว่าจะกรอกน้ำใส่ปากหล่อนได้ หล่อนลุกขึ้นมานั่งโอนไปเอนมา น้ำกระฉอกเปียกอกเสื้อหล่อนเป็นหย่อมๆ ผ้าเปียกๆ ลู่แนบไปกับลำตัว

นะโมใจเต้นแรงๆ เมื่อสรีระที่ควรเป็นความลับส่วนตัวของหล่อน เริ่มเผยให้เขาเห็น

มือเขาสั่นเชียวแหละ ตอนที่พยายามใช้ผ้าแห้งเช็ดความเปียกชื้นเหนือเนินอกอวบ

หล่อนไม่ให้ความร่วมมือกับเขาเลย มือของหล่อนปัดป่าย แถมยังโวยวายเสียงดัง นะโมกลัวเสียงของหล่อนจะทำให้คนด้านนอกพลอยตกใจ เขาเลยตัดสินใจยกมือกดปิดปากหล่อนไว้

แต่เป็นการกระทำที่สิ้นคิดสำหรับเขา

พอปิดปากเธอ “อ่อย อ่อยอิโอยยยย อ่อย...” หล่อนโวยวายหนักกว่าเก่า ทั้งดิ้น ทั้งผลักเขาจนแทบเอาไม่อยู่