ตอนที่ 4 ชอบพี่ครับ

....ฟราน.... 

ผมลงทุนเข้ารับน้องเพื่อพี่เขาเลยนะ คนอะไรขนาดห้าวแบบนี้ก็ยังน่ารักผมมองตรงไหนเขาก็ดูน่ารักไปหมด ใจของผมแทบจะหยุดเต้นเมื่อสบสายตากับความน่ารักของเขา เวลาเขาดุผมก็ชอบนั่งฟังเขาดุจนบางทีผมอยากถูกเขาดุแบบนี้บ้างจังหรือว่าผมกลายเป็นโรคจิตไปซะแล้ว กลายเป็นคนข้างหลังแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ากู

"มึงจะนั่งมองพี่เขาอีกนานเปล่าวะ" 

"ทำไมอ่ะกูก็นั่งมองแบบนี้อยู่แล้ว"

"แน่จริงมึงก็ไปสารภาพรักกับพี่เขาสิอย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่ามึงชอบเขาไม่ใช่มานั่งเป็นหมาหงอยแล้วเหมือนทำตัวเหมือนคนบ้า พี่ชอบนั่งฟังเขาด่าคนอื่นแล้วยิ้มแก้มปริแบบนี้" 

"กูไปสารภาพรักกับเขาได้หรอ" 

"รักเขาชอบเขามึงก็ตามจีบเขาสิ จะมัวมานั่งคิดว่าจีบเขาได้หรอสารภาพรักได้หรอแล้วมึงจะได้แดกแห้วหมาตัวอื่นจะคาบไปแดก"

"จริงดิ ก็ได้วะถ้าไม่จีบตอนนี้ก็คงไม่รู้ว่าจะจีบตอนไหนแล้ว"

"เอาเต็มที่เลยเพื่อนกูให้กำลังใจมึงอยู่ตรงนี้"

"เออกูสู้เพื่อความรักของกูและเพื่ออนาคตว่าที่เมียกูเว้ย"

ผมลุกขึ้นก่อนที่จะเดินตรงเข้าไปหาพี่เขาที่กำลังนั่งกินข้าวกับเพื่อนอยู่หลังจากถูกลูกยุของเพื่อนตัวเอง เพราะผมเข้าไปถึงพี่เขาก็มองหน้าผมแบบงงๆผมเองก็รู้สึกอายมากและก็เขินมากเช่นเดียวกันเกิดมาไม่เคยสารภาพรักใคร มีแต่ผู้หญิงเข้ามาสารภาพรักคนทั้งนั้นตอนนี้เป็นครั้งแรกเลยนะที่ผมเข้ามาสารภาพรักกับพี่เขา พี่ข้าวตอกจะเป็นคนแรกและคนเดียวที่ผมจะสารภาพรักด้วย

"พี่ครับขอคุยด้วยหน่อยได้ไหมครับ"

"ว่าไงไอ้ฝรั่งมีเรื่องอะไรอยากคุยกับกู"

"เราไปคุยกันสองคนได้ไหมครับ"

"มีเรื่องอะไรก็คุยกับกูตรงนี้ไม่ต้องไปคุยที่อื่นหรอกมีอะไรก็รีบพูดมากูกำลังจะกินข้าว"

"ผมชอบพี่ครับผมอยากได้พี่เป็นแฟนให้โอกาสผมได้ตามจีบพี่ด้วยผมขอร้องเถอะครับ"

"อ๋อนึกว่าเรื่องอะไร ฮะอะไรนะมึงนี่น่าจะมาจีบกูไอ้ฝรั่งมึงบ้าป่ะเนี่ยกูเป็นผู้ชายนะมึงจะมาจีบกูได้ยังไง กูออกจะห้าวแล้วแมนขนาดนี้มึงคิดว่ามึงกำลังโกหกใครเนี่ย"

"ผมไม่ได้โกหกผมชอบพี่จริงๆตั้งแต่เกิดมาผมเป็นผู้ชายที่หล่อมากแต่ไม่คิดเลยว่าจะเป็นพี่คนแรกที่ไม่ใช่ตาแลผมจะเป็นคนแรกที่ให้ขนมผมโดยที่ไม่ได้คิดอะไรเลยผมชอบความเท่ของพี่ผมชอบถูกพี่ดุมันดูน่ารักเหมือนแมวกำลังขู่หนูชอบพี่จริงๆนะให้โอกาสผมเถอะ"

"มึงเป็นบ้าป่ะเนี่ย"

"ผมคลั่งรักพี่ต่างหากพี่ให้โอกาสผมนะ"

" ไม่กูไม่ได้ชอบผู้ชายกูชอบผู้หญิงต่อให้กูชอบใครกูก็จะเอามาเป็นเมียไม่ใช่มาเป็นผัวกูตัวมึงอย่างกับตึกกล้ามใหญ่กว่าหน้ากูอีก มึงคิดจะสวนโพกับกูใช่ไหม"

"ผมชอบพี่มากจริงๆ"

"ดูปากกูด้วย กู ชอบ ผู้ หญิง"

"ผมรู้"

"รู้​แล้ว​ทำไม​ยังชอบอีก"

"เพราะผมคิดว่าสักวันผมจะได้พี่มันเป็นเมียของผมผมจะประกาศต่อทุกคนก็คงจะจีบพี่แล้วจะต้องได้พี่มาเป็นเมียให้ได้ผมชอบพี่มากจริงๆ และไม่คิดจะชอบใครด้วย"

"มึงอยากชอบกูก็ชอบไปแต่กูไม่ได้ชอบมึง"

"คงจะทำให้พี่ชอบผมไม่ได้"

"งั้นกูจะคอยดู"

... ข้าวตอก... 

อยู่ๆก็มีรุ่นน้องไอ้ฝรั่งหัวเทา เดินเข้ามาสารภาพรักกับผมแล้วประกาศกับทุกคนว่าจะจีบผมไอ้บ้าเอ้ยปลาพูดอะไรต่อหน้าคนเยอะแยะวะอายชิบหายเพื่อนก็มองอยู่ แล้วผมก็ยิ่งอายเข้าไปใหญ่ถ้าเดินไปกับมันก็จะรู้กันแค่สองคนไม่น่าห้าวกูเลยกูรู้กันทั้งมหาวิทยาลัยว่ามีเด็กผู้ชายมาจีบผม

"ครั้งนี้มึงใจอ่อนง่ายจังวะปกติมึงไล่กระทืบคนที่มาจีบมึงเลยนะเว้ย"

"จะให้กูไปกระทืบมันได้ไงมึงเห็นผู้หญิงที่ยืนอยู่ข้างหลังมันไหม ถ้ากูไม่ให้มันจีบแม่งก็เดินมาหยุมหัวกูสิ"

"ใช่หรอมึงไม่ใช่เพราะว่าเขาจีบมึงอย่างออกนอกหน้าแล้วเขาหล่อมากงั้นหรอ"

"เขาหล่อนะแต่กูไม่ได้ชอบผู้ชายสักหน่อย"

"ใครเขาถามกันว่าชอบผู้ชายไม่ชอบผู้ชายความรักมันขึ้นอยู่กับคนสองคนไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องเพศสักหน่อยมึงอย่าคิดเองเออเองได้ไหมถ้าชอบเขาก็ให้เขาจีบไปเลยดูใจไปก่อนถ้ามันไม่ดีก็ไม่ต้องเอามันแต่ถ้ามันดีมึงก็รีบคว้าไว้ไม่งั้นคนอื่นจะคาบไปกินก่อน"

"แม่ทัพพูดก็ถูกมึงอ่ะก็ควรที่จะมีใครสักคนได้แล้วมึงจีบผู้หญิงมึงคิดว่ามึงจะติดหรอมึงหน้าสวยกว่าเขาอีกเขาไม่ยอมพาคนที่สวยกว่าไปเดินเที่ยวห้างด้วยหรอกนะ"

"เราว่าก็จริงของท็อปนะ ให้เขาจีบอ่ะดีแล้วถ้าอยู่บนเตียงอยากจะเป็นผัวหรืออยากจะเป็นเมียก็ขึ้นอยู่กับความสามารถ ดีไม่ดีตัวใหญ่แบบมันอาจจะอยากเป็นเมียก็ได้จริงไหม"

"จริงหรอฝ้าย"

"จริงสิวะเชื่อเรา"

"ก็ได้วะก็ลองสักตั้งดีไม่ดีอาจจะได้เป็นผัวมัน"

และหลังจากนั้นชีวิตของผมก็ไม่ได้มีความสุขอะไรเลยปัญหาชีวิตเข้ามาเยอะแยะชิบหายโดยเฉพาะมันที่เข้ามาในชีวิตของผมแม้ว่าจะแอบรำคาญมันสักหน่อยแต่ว่าก็รู้สึกดีมากเลยที่มีใครสักคนมาตามจีบผมแบบนี้แม้ว่าตัวเองจะไม่ต้องการเป็นคนถูกจีบก็เถอะ

"พี่ครับผมเอาขนมมาฝาก"

"พี่ครับผมเอาน้ำมาฝาก"

"พี่ครับผมซื้อข้าวมาฝาก"

"พี่ครับเหนื่อยไหมครับดื่มน้ำก่อนไหม"

"พี่ครับๆ"

แล้วก็เป็นแบบนี้ในทุกๆวันเพื่อนของผมต่างก็พอกันอิจฉา ส่วนตัวของผมก็ถูกจับตามองยิ่งกว่าเดิมเสียอีก วันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนๆเพื่อที่จะคุยกันเรื่องที่จะไปรับน้องนอกสถานที่แต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปว่าจะไปที่ไหนเพราะก็มีหลายที่ที่ดีมากเหมือนกัน

"กูว่าที่เสม็ดก็ดีนะเว้ย"

"แต่มันไกลมากนะ น้องตั้งหลายคนรุ่นพี่ยังน้อยกว่า ต้องดูด้วยนะเว้ยว่ารุ่นพี่จะมีใครไปด้วยแต่ถ้าจะให้ดีต้องไปถามพี่ปี 4 ว่าเขาจะมาได้ไหม"

"แต่พี่เขาใกล้จะเรียนจบแล้วคงจะไม่มายุ่งเรื่องที่เราจะรับน้องกัน ปัญหาตรงนี้คือรุ่นพี่น้อยกว่ารุ่นน้องไม่สามารถดูแลรุ่นน้องได้ใช่ไหม"

"แล้วท็อปคิดว่าไง"

"ก็ไม่คิดว่าไงหรอกแต่เราสามารถไปชวนรุ่นพี่ปี 4 มาได้ซักสาขาละ 20 คนก็น่าจะได้ปีนี้น้องมีแค่ 400 คนเอง จะเพิ่มรุ่นพี่สาขาละ 20 แล้วก็มีเราที่ต้องไปแต่ละสาขาก็เป็นรุ่นพี่ที่จะพาน้องไปทำกิจกรรมปี 3 และปี 2 ก็รวมๆแล้วสามารถดูแลน้องได้อย่างทั่วถึง"

"แล้วท็อปกับทัพ สามารถพาพี่เขามาได้จริงๆใช่ไหมเราจะได้มาร์คไว้แล้วใครอยากจะให้ไปที่ไหนอีกหรือเปล่า"

"เอาตามที่เพื่อนเสนอนั่นแหละไปเสม็ดก็ดีนะมันมีเกาะที่เราสามารถใช้ในการทำกิจกรรมได้แล้วแจ้งเจ้าของเกาะเท่านั้นเอง"

"แล้วใครเป็นเจ้าของเกาะที่ว่านี้ล่ะ"

"ไอ้รินไงพ่อมันเป็นเจ้าของเกาะเราสามารถไปใช้สถานที่นั้นได้"

"ได้หรอฝ้าย"

"เราจะแจ้งพ่อให้แล้วก็เรื่องรถที่จะพาน้องไปขอแค่มีค่าน้ำมันส่วนลดเดี๋ยวจะให้ต้นหลิวใช้รถที่บ้าน มาช่วยในครั้งนี้เพราะว่างบของมหาลัยมันน้อยไม่พอในการใช้จ่ายมากนักก็จะจ่ายแค่ค่าน้ำมันส่วนค่าที่พักจะจ่ายครึ่งนึงก็แล้วกัน"

"รินเธอว่ามันจะโอเคใช่ไหมพ่อเธอจะไม่ว่าอะไรใช่เปล่า"

"ไม่ต้องห่วงค่ะที่นั่นปลอดภัยพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะยังไงที่นั่นก็ปลอดภัยมากๆอีกอย่างที่รีสอร์ท มีห้องพักให้คนทั้งหมด 600 คนได้เลยสบายมากค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้ใครมีปัญหาอะไรไหม"

"ไม่มีก็เลิกประชุมได้ใครที่ยังไม่จ่ายเงินช่วยเหลือในการออกค่ายรับน้องในครั้งนี้ก็รีบไปจ่ายซะนะโดยเฉพาะมึงให้ข้าวตอก"

"ทำไมกูมันทำไมมึงมีปัญหาอะไรกับกู"

"มีแน่ถ้ามึงไม่รีบจ่ายกูบอกหลายครั้งแล้วอะไรที่เป็นของคณะหรือของมหาลัยก็รีบจ่าย"

"กูไม่หนีหรอกอีกอย่างนะเงินส่วนใหญ่อ่ะก็เป็นเงินของกูที่ช่วยเหลือิปปะทะในการเข้าเชียร์​ เงินแค่ 500 บาทที่พวกมึงเจ็บไม่คิดจะช่วยพวกกูเลยหรอกูเสียเงินช่วยทุกอย่างนี่มันเป็นเรื่องที่กูต้องการเพิ่มหรอ"

"ถ้ามึงไม่พอใจที่จะให้พวกกู มึงก็เอาคืนไปได้นะ"

"ไม่ใช่ว่าไม่อยากช่วยแต่มึงคอยทวงเงินกูอยู่ตลอดเลยอ่ะกูจ่ายให้ไปตั้งนานแล้วมึงยังไม่เขียนชื่อให้กูอีกหรือไงทำไมต้องเฉพาะเจาะจงกูอ่ะคิดว่ากูไม่มีปัญญาจ่ายเงินแค่ 500 บาทหรอ"

"หมิวข้าวตอกพออย่าทะเลาะกันมึงจะทะเลาะกันทำไมแค่เงิน 500 อีกอย่างข้าวตอกจ่ายเงินให้พวกเราตั้งนานแล้วเงินที่ยืมข้าวตอกไป 200,000 บาทน่ะแล้วก็จำเป็นต้องหาเงินมาคืนเขาทำไมพูดเห็นแก่ตัวแบบนั้นล่ะหมิว"

"ก็รายชื่อของมันยังไม่มีเลยที่เป็นคนจ่ายเงินแค่ 500 บาททำไมไม่มีปัญญาจ่ายหรอก็เห็นปล่อยเงินกู้นี่ ทำไมไม่มีปัญญาจ่ายแค่เงิน 500 บาท แล้วมึงจ่ายกับใครทำไมคนอื่นถึงไม่รู้ล่ะ"

"ทำไมพวกมึงคิดกับกูนี้วะ"

"จะให้คิดไงก็ในเมื่อแค่ 500 บาทมึงยังไม่จ่ายเงินพวกกูเลยมึงจะเอาเงิน 200,000 บาทที่ไหนมาช่วยพวกกู"

"เดี๋ยวนะพี่ปลายผมถามจริงเถอะพวกพี่เนี่ยกัน 5 คนน่ะส่งตัวแทนกันมายืมเงินผมเพื่อที่จะช่วยการออกค่ายรับน้องคือผมกลายเป็นคนที่เห็นแก่ตัวไม่มีปัญญาให้พี่ยืมขนาดนั้นเลยหรอ ถามจริงเหอะนี่ขอร้องกูจริงหรือเปล่าถ้าเงินมันมีปัญหามากนะเนี่ยกูจะให้อีกรอบก็ได้ แต่กูจะบอกให้นะกูจำได้ว่ากูจ่ายให้ใคร แต่เงิน 200,000 บาทน่ะก็ไปหาที่อื่นก็แล้วกันกูไม่มีให้หรอกนะกูเป็นคนจนบ้านกูทำไร่ทำนาไม่มีปัญญาหาเงิน 200,000 บาทให้พวกมึงยืมหรอกค่ายนี้กูก็ไม่ไปไปกันเองก็แล้วกัน"

"เดี๋ยวก่อนสิข้าวตอก ไอ้เหี้ยพวกมึงนี่เป็นเหี้ยอะไรกัน มึงแม่งโคตรดูถูกพวกกูเลยเว้ย เพื่อนกูแม่งอุตส่าห์จะช่วยสุดท้ายแล้วพวกมึงก็แม่งเห็นแก่ตัวกัน"

"ท็อปจะเข้าข้างเพื่อนไม่ได้นะก็เพื่อนท๊อปอะยังไม่ได้จ่ายเงินให้กับพวกเรา"

"มันใช่หรอฟ้ามันจ่ายให้แล้วไม่ใช่หรอแล้วมันก็จ่ายเพิ่มให้อีกตั้งหมื่นนึง เพื่อช่วยเพื่อนคนอื่นที่ไม่มีเงินจ่าย ตอนที่มันจ่ายเงินเราก็อยู่ที่นั่นแต่เธอไม่เห็นเราเฉยๆโชว์เงินเป็น 10,000 บาทไปไว้ที่ไหน"

"เปล่านะฟ้าไม่ได้รับเงินจากเขาจริงๆ" 

"มึงจะเอายังไงรินต้นหลิว"

"หมิวกับฟ้าตองรับผิดชอบเงินในส่วนนี้ รับผิดชอบหาเงินมาให้ได้ตามจำนวนที่เราต้องใช้จ่ายหากเหลือเราจะคืนเงินกัน ครั้งนี้เงินเราเกือบจะได้แล้วแต่เพราะหมิวกับฟ้าเป็นคนเริ่ม ก็หวังว่าจะมีเงินมาช่วยในส่วนนี้ให้ได้เพราะดูท่าแล้วเขาตอกมันจะไม่ช่วยจริงๆ"

"กูคิดอะไรวะกูแค่ทวงเงินที่มันยังไม่จ่าย"

"นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกหรออีหมิว มึงนี่มันจั๊ดง่าวของจริงเลยอีเวร เขาพูดกันตั้งนานแล้วว่ามันจ่ายแล้วมึงจะปัญญาอ่อนยังจะมาทวงเงินมันอีกเงิน 200,000 บาทน่ะเขาให้มึงมาหาค่ะมึงหารกันคนละครึ่งกับอีฟ้าก็ได้ ทำยังไงก็ได้ให้มึงอ่ะมีเงินมาถ้ามึงไม่มีปัญญาทำมึงก็ออกไปกูจะไปคุยกับน้องเขาถ้าเขาตอบมันตกลงที่จะจ่ายเงินให้ 200,000 บาทก็คือจบแต่มันก็คงไม่อยากเห็นหน้าพวกมึงอยู่ที่นี่ มึงเลือกเอามึงเดินไปขอโทษมัน หรือมึงจะหาเงินมาชดเชยในส่วนนี้"

"เออก็ได้วะแค่ขอโทษมันจะไปตายห่าอะไรกันนักกันหนา"

"ยังไม่สำนึกอีกอีเวร"

"เหี้ยอะไร กูไม่ทำก็ได้เว้ย" 

"เออไปเลย ส่วนมึงอีฟ้าเงินที่เก็บกับเพื่อนเอามา เงินหมื่นนั้นด้วยเดี๋ยวนี้"

"เออ"

"แค่นั้นแหละอยากมีปัญหาลองอุบอิบเงินอีกสิกูตบล้มแน่"