ตอนที่ 3 ทวงเงิน

รับน้องครั้งนี้ได้รับการอนุญาต​จากพ่อตาของไอ้ท็อป​ กิจกรรมเหล่านี้ไม่ได้เป็นอันตรายใดๆต่อใครอยู่แล้ว ขอเพียงเป็นกิจกรรมสร้างสรรค์​ก็พอ รับน้องสร้างสรรค์​อยู่แล้วแต่จะให้เด็กเชื่อฟังก็ยากหน่อยต้องพาเด็กมาปรับเปลี่ยนตัวเองหน่อยก่อยที่จะเข้าสัวคมในรั้วมหาวิทยาลัย​

"เอ๊ะ นั้นพี่ทัพกับพี่ข้าวตอกนี้น่า น่ารักดีเนอะแก" 

"ฝ้ายรู้จักพี่เขาหรอ" 

"รู้จักสิ เดือนวิศวะ2 ปีที่แล้ว" 

"เดือนวิศวะ คนไหน" 

"พี่ทัพไงหล่อล่ำเย็นชาจนผู้หญิงโหวตให้เป็นเดือนที่หล่อที่สุด" 

"แล้วคนตัวเล็กนั้น​ล่ะ" 

"คนสวยประจำคณะ คู่แข่งทางใจของดาวแต่ละคณะเลยนะ ได้ยินมาว่าสาวสวยคนไหนที่มั่นใจในตัวเองมากเกินไปจะส่งให้มาดูหน้าของพี่ข้าวตอกก่อนจะกลับไปอับอายไม่มั่นใจในตัวเองไปเลยนะ" 

"ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วพี่เขาชอบผู้หญิง​หรือ​ผู้ชาย​"

"คำถามน่าตบปากมาก เรื่องรสนิยม​ของคนอื่นไม่ควรพูดหรือถามแบบนี้นะเว้ยไอ้จิน"

"กูแค่อยากรู้เฉยๆ มึงดูหน้าไอ้ฟรานสิวะ อย่าบอกนะว่า..."

"กูชอบเขา"

"ห๊ะ อะไรนะ"

"นั้นไง​กูบอกแล้วว่ามันต้องมีคนอยากได้เขา"

"กูไม่ได้อยากได้เขาแต่ชอบเขา"

"มึงไปเจอเขาตอนไหน" 

"กูเคยเดินชนเขา แล้วเขาให้ขนมกูมาแบบนี้เรียกว่ามีใจมั้ยวะ"

"มึงคิดไปเองไอ้ฟราน"

"แล้วทำไมต้องคิดว่ากูคิดไปเองวะเขาก็คงจะมีใจให้กูถ้าเขาไม่มีใจให้กู เขาจะให้ขนมกูทำไมวะ แบบนี้เขาเรียกว่าอ่อยแล้วจริงหรือเปล่า"

"เดี๋ยวก่อนเพื่อนมึงใจเย็นๆตั้งสตินะเว้ยการให้ขนมกันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะชอบมึงนะ ตั้งแต่ที่กูได้ยินข่าวเขามาเขาก็ไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชายเลยสักคน แต่ก็ไม่เคยมีแฟนผู้หญิงเหมือนกันแล้วมึงดูเพื่อนเขาแต่ละคนสิ มีแต่โหดๆทั้งนั้น มึงคิดว่ามึงจะผ่านด่านเพื่อนเขาไปได้หรอวะ"

"แต่กูชอบเขา"

"มึงชอบเขาเพราะอะไรวะ"

"เพราะเขาเป็นคนแรกที่ให้ขนมกู แล้วไม่ได้สนใจรูปร่างหน้าตาของกูเลยสักนิด คิดดูสิตั้งแต่กูเข้ามามหาลัยก็มีผู้หญิงมากมายหรือผู้ชายมากมายเข้าหากูไม่เว้นแต่ละวัน พวกนั้นเข้ามาหากูเป็นเพราะความหล่อ แต่กูไม่คิดว่าที่เขาจะคิดอย่างนั้น"

"มึงหลงรักเขาขนาดนั้นเลยหรอวะ"

"กูอยากตามจีบเขาว่ะ ถ้ากูจีบเขาติดกูอยากจะเป็นแฟนที่ดีต่อเขา ในระหว่างที่กูตามจีบเขากูก็จะไม่มีคนอื่นกูรักเขา"

"เดี๋ยวก่อนมึงเพิ่งเจอเขามึงจะบอกว่ามึงรักเขาต่อหน้าต่อตาพวกกูไม่ได้"

"ทำไมล่ะ สบตาครั้งแรกตกหลุมรักกูก็บอกว่ารัก"

"ไอ้ฟราน มึงโคตรเพ้อเจ้อเลยเว้ย โทษมึงก็ไม่ได้พี่ข้าวตอกสวยซะขนาดนั้น"

"จริงเราว่านะถ้าฟรานจะชอบพี่ข้าวต่อก็ไม่แปลกพี่เขาออกจะสวยและเฟรนลี่สุดๆ แต่เราได้ยินเขาเม้าท์มอยกันว่า พี่ข้าวตอกเป็นสิ่งแดกเหล้าและยังเป็นเจ้าพ่อเงินกู้อีกต่างหากในมหาลัยนี้มีแต่คนยืมเงินพี่แก ไม่รู้ว่าพี่แกขายยาหรือเปล่า"

"เดี๋ยวก่อนนะมึงคิดได้ยังไงเนี่ยไอ้ฝ้าย พี่เขาเลยนะจะขายยากูได้ยินว่าตั้งแต่ปี 1 แล้วที่เขาเปิดให้กู้เงิน แต่ได้ยินข่าวมาว่าพี่เขาอ่ะคบแต่เพื่อนรวยๆนะเว้ยเพื่อนเขาแต่ละคนก็มีแต่คนรวยทั้งนั้น"

"แล้วกูอ่ะก็ได้ยินมาว่าพี่ข้าวตอกบ้านแม่งโคตรจนเลยแต่มีเงินมาปล่อยกู้มึงคิดว่าไงวะ"

"พวกมึงอ่ะเงียบปากไปเลย เขาอาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นก็ได้มึงอย่ามาว่า ว่าที่แฟนกูนะเว้ยต่อไปมึงอย่าพูดในทางที่ไม่ดีอีกนะบางทีเขาอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดกัน ถ้าเกิดมึงไม่รู้ความจริงทีหลังแล้วเกิดเสียใจทีหลังกูไม่ช่วยนะ"

"เออพวกกูขอโทษแล้วกันแต่ถ้าเขาเป็นจริงๆมึงก็ต้องยอมรับในสิ่งนี้นะ"

"เออ ตามนั้นกูซื้อขนมไปฝากเขาดีกว่า" 

ผมเดินไปทั่วร้านค้าแต่ละร้าน ก็พบว่าแต่ละร้านค้าเห็นหน้าผมก็รีบปิดร้านทันทีแหมทีมายืมเงินแทบจะคลานเขาเข้ามา ทีตอนนี้เห็นหน้าเรายิ่งกว่าเห็นผีซะอีกผมเดินไปหยุดอยู่หน้าร้านป้าสร้อยที่กำลังจะเก็บร้านผมก็ยิ้มให้ด้วยท่าทางเป็นมิตรที่สุด

"จะรีบไปไหนครับป้าสร้อย 3 เดือนแล้วนะครับ" 

"หนูเข้าตอกพอดีว่าป้ายังขายของไม่ได้เยอะเลย ออกเป็นเดือนหน้าได้ไหมจ๊ะ" 

"ป้าสร้อยพูดแบบนี้มา 3 เดือนแล้วนะครับ ขายของไม่ได้แต่มีสร้อยทองใส่เต็มคอมีแหวนทองใส่เป็นนิ้ว ยืมเงินไปแค่ 50,000 บาทก็ควรจะคืนนะครับ ผมให้ยืมไม่ได้จะเอาดอกแพงขนาดนั้น แต่ทำไมแต่ละคนถึงอยากจะหนีหนี้จัง" 

"แต่ว่าป้าไม่มีจริงๆสร้อยทองนี่ก็เป็นของลูกป้า" 

"ป้าจะให้เงินคืนหรือเปล่าครับ ผมเอาสมุดบัญชีหนังหมามาด้วย ผมจะได้เปิดกลางออกสักทีผมจะเคลียร์หนี้ของแม่ค้าในมหาลัยนี้ทุกคน เพราะต่อไปผมจะไม่ให้กู้เงินผมแล้ว" 

"ข้าจะฟ้องตำรวจว่าเอ็งเอาดอกแพง" 

"ร้อยละ 2 เนี่ยนะแพง ทำไมไม่ไปกู้ร้อยละยี่ล่ะถ้าป้าไม่คืนสัญญาที่จะคืนเงินนี้ผมเองก็จะไปฟ้องร้องคืนต่อให้เสียเงินแค่ไม่กี่หมื่นผมฟ้องป้าหมดตัวได้ก็แล้วกันเป็นหนี้ก็ต้องชดใช้อย่าคิดจะมายืมแล้วก็หายไป ผมไม่ได้เป็นพระเป็นเจ้าเป็นพระอิฐพระปูนยืมเงินผมก็ต้องคืนไม่ใช่ว่าหนีและอีกอย่างป้าขายของอีก 3 ร้านค้า คงจะหนีไปไม่พ้นหรอกเพราะเพื่อนของผมไปดักเอาไว้แล้ว"

"ฉันจะฟ้องอธิการบดีให้ไล่แกออก" 

"ป้าสร้อยครับ อธิการบดียังติดเงินผมตั้ง 20,000 บาทเลยจะเอายังไง จะคืนหรือไม่คืนมีเงินแตกเหนียวหนี้ผมไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่ ป้ายังอยากอยู่ในมหาลัยนี้หรือเปล่าผมประจานนะ" 

"เออก็ได้แค่ 50,000 บาททำเป็นทวง" 

"ป้าอย่าเวิ่นเว้อจ่ายมาดอกเบี้ยป้าก็ยังไม่จ่ายคืนต้นทุนผมมาด้วย" 

"เออก็ได้ขี้เหนียวขี้งกจริงๆเลย" 

"ไม่ได้หรอกถ้าผมไม่ได้เงินคืนผมจะมีเงินไหนกินข้าวผมทำธุรกิจก็ต้องทำตามกฎระเบียบเมื่อป้ากล้าเดินเข้ามากู้เงินผมผมก็พร้อมที่จะให้กู้แต่ถ้าทำนิสัยแบบนี้อย่าหวังเลยว่าเดือดร้อนข้างหน้าผมจะช่วยเหลือ" 

"จำไว้เลยฉันจะไม่ขอร้องแกอีกไอ้เด็กเวร" 

"ครับยังไงก็จ่ายเงินที่ป้ายืมไอ้เด็กเวรคนนี้ไปด้วย" 

"เออกูรู้แล้วเวรกรรมของกูจริงๆที่กูไปยืมเงินมึงเนี่ย" 

"เวรกรรมผมมากกว่าที่ให้ป้ายืมรีบๆจ่ายมาอย่ามัวแต่ชักช้าพูดมากน่ารำคาญถ้าป้าไม่หยุดแล้วก็ผมเนี่ยจะขึ้นราคาให้ดูดูซิว่าจะเอายังไงกับผม"

เฮ้อ ยืมเงิน 50,000 ดอกเบี้ยร้อยละ 2 ได้ดอกเบี้ยแค่ 1,000 เดียวนี้ยังเหนียวหนี้นิสัยเสีย เลิกซะฟ้องศาลอ่ะเอาทนายมาฟ้องคืนจะเอาให้คุ้มเลยเสียเงินไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้นะขอบอก จนในที่สุดผมเองก็ได้เงินครบทั้ง 4 ร้านค้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมด 204,000 บาท ไม่ใช่อะไรหรอกผมเองก็ให้เขากู้เงินแล้วก็คิดดอกเบี้ยน้อยๆก็ไม่เป็นไรหรอกครับอย่างน้อยก็ช่วยเหลือกันแต่ถ้าใครเหนียวหนี้เจอเลย จะทวงให้บ้านน้ำไม่ไหลไฟดับเลยคอยดู

"ลูกหนี้มึงเหลืออีกตั้ง 10 กว่าคน แม่งไม่ยอมจ่ายแน่เลย" 

"ไอ้ท็อปกูว่าครั้งนี้แม่งเกินไปว่ะ" 

"จริงว่ะไอ้รินพูดถูก มึงอ่ะทำงานก็หนักแล้วก็ยังต้องมาปล่อยกู้แบบนี้อีก ถ้าบ้านมึงไม่รวยนะก็คงจะอดตายห่าไปแล้ว" 

"บ้านกูไม่ได้รวยแค่พอมีอยู่มีกิน แต่ที่กูให้เขายืมอ่ะเพราะเขาเดือดร้อนจริงๆกูกลายเป็นเจ้าพ่อเงินกู้ไปซะแล้วก็เพราะว่าเคยได้ยืมเงินกูแล้วกูเอาดอกเบี้ยน้อย แม่งกลายเป็นว่ามายืมแล้วไม่ค่อยอยากคืน"

"เอาไงดีล่ะมีแต่ใหญ่ๆทั้งนั้น"

"ถ้ากูทวงไม่ได้เดี๋ยวกูจะให้แม่กูไปจัดการเอง"

"โหแม่มึงสุดยอดมากนะกูจะบอกให้เห็นเรียบร้อยแบบนั้นน่ะ โคตรโหดเป็นนักมวยเป็นแชมป์เป็นนางสาวไทยกูงงมาก"

"แม่กูควบหลายตำแหน่งเว้ย แม่กูสวยไงกูก็เลยกลายเป็นแบบนี้สวยจนผู้หญิงไม่กล้ามาจีบกูบอกว่ากูต้องการผัวไม่ต้องการเมีย"

"แล้วจะเอายังไง"

"ถ้าไม่ได้จริงๆอ่ะกูจะให้แม่กูมาจัดการพอเงินส่วนนั้นเป็นเงินของกู คิดไม่ออกบอกไม่ถูกต้องบอกแม่กู"

"แต่ตอนนี้เราต้องไปทวงเงินจากคนใหญ่คนโตเยอะมากเลยนะ"

"กูมีวิธีแน่นอนว่าจะไม่ให้ใครเจ็บปวดทั้งสิ้น"

"ก็ดีอย่างน้อยก็ไม่ต้องทะเลาะกันมากเอาเถอะกลับไปนอนเถอะ" 

"พี่ครับ"

ผมหันไปมองข้างหลังแล้วก็พบว่าไอ้คนที่ยืนอยู่ข้างหลังผมเป็นหนุ่มหล่อที่แบบโคตรหล่ออ่ะ คมแทบจะไม่กล้ายืนข้างมันเลยมันกลบรัศมีความหล่อของผมออกหมดแล้วไอ้ฝรั่งตรงหน้ามันยิ้มให้ผม แล้วโคตรดูสยองเลย ผมไม่รู้ว่ามันมาหาผมต้องการอะไรแต่ที่แน่ๆก็คือมันซื้อขนมมาฝากผมด้วย

"ผมซื้อขนมมาฝากครับผมเป็นรุ่นน้องพี่อยู่วิศวะเครื่องกลเหมือนพี่อยู่ปี 1 ครับ" 

"แล้วซื้อมาให้กูทำไมอ่ะ" 

"ก็เพราะว่าพี่เคยซื้อขนมให้ผมไงผมก็เลยซื้อขนมมาตอบแทนฝากตัวด้วยนะครับ" 

"เออก็ได้ยินดีที่ได้รู้จักนะ" 

"คับผมเองก็ยินดีที่ได้รู้จักพี่ครับ ผมชื่อฟรานครับอยู่ปี 1"

"กูข้าวตอก ปี 3 ยินดีที่ได้รู้จัก" 

"เช่นกันครับพี่" 

ผมยิ้มตอบมันอย่างงงๆก่อนที่มันจะเดินจากไป พอผมหันมามองสาวๆในกลุ่มแก๊งของผมมันก็น้ำลายไหลออกมา สภาพดูน่าเกลียดชิบหายจนผมอดไม่ได้ที่จะมองหน้าเพื่อนผมที่น้ำลายไหลจนออกนอกหน้านอกตาเป็นผู้หญิงแท้ๆทำตัวอะไรไม่สำรวมซะเลย ผมก็เลยพาเพื่อนไปกินข้าวข้างนอกมอแทน เขากินในมอไม่ได้แล้วไม่งั้นนะคงจะโดนป้าแกวางยาพิษตายห่ายกแก๊ง