บทที่ 1 รอยปริศนา (3)

“มันเหมือนจะเกือบ ๆ มี แต่ผู้ชายพวกนั้นแรก ๆ เหมือนจะจีบ จู่ ๆ ก็ตีตัวออกหาก ไม่สนใจฉันเสียอย่างนั้น ฉันเองก็ทั้งเรียนหนักและทำงานคิดว่าไม่มีก็ไม่มีสิ แต่ตอนนี้เรียนจบและทำงานแล้วก็ยังไม่มี ทำไมนะ หรือต้องคำสาป” สกุณาคาดเดาสาเหตุเล่น ๆ

“อ่านนิยายมากไปแล้วค่ะ” แก้วตาหันไปทำหน้าคล้ายกับระอาเล็กน้อย ก่อนจะหันมาดูรอยแดงปนม่วงนั้นอีกครั้ง แล้วถามย้ำ “ตกลงรอยนี่คือแมงกัด”

“น่าจะใช่ เช้ามืดสะดุ้งตื่นมีความรู้สึกเจ็บจี๊ด ๆ นิด ๆ น่ะ แต่ไม่ได้สนใจ พอไปเข้าห้องน้ำแล้วเห็นตัวเองที่หน้ากระจกชั้นแทบจะเป็นลม” สกุณาทำท่าทางประกอบ

“แล้วที่อื่นมีไหมคะ”

“มีที่คอกับแถว ๆ เนินอกน่ะ...” สกุณาบอกเสียงแผ่ว มองหน้าแก้วตาพร้อมกับยิ้มแหย ๆ อย่างเขิน ๆ อาจจะเพราะตำแหน่งที่เป็นรอยนี่แหละทำให้เธอไม่มั่นใจ แล้วไหนจะสัมผัสที่คล้ายกับโดนจูบที่ยังคงหลงเหลือที่ริมฝีปากนั่นอีก แต่คิดไปคิดมาเหมือนก่อนจะสะดุ้งตื่นเธอก็ฝันอะไรแบบนี้อยู่นะ

หรือจริง ๆ ไม่ใช่ฝัน

บ้าน่า มันจะเป็นไปได้ยังไง...

“เหมือนตั้งใจอะเนาะ แล้วตอนนี้อาการเป็นไงบ้าง เจ็บไหม คันไหม”

“ไม่เลย ปกติมาก”

“หรือผีเจ้าที่แอบมาลักหลับ” แก้วตาคาดเดาเสียงกลั้วหัวเราะ ถึงแม้สกุณาจะคาดเดาว่ามันคือรอยแมลงกัด แต่เธอผู้ที่ผ่านการมีแฟนมาแล้วถึงสองคนกลับมั่นใจว่ามันคือรอยจูบ

แล้วรอยนั้นเกิดจากใครล่ะ

หรือจริง ๆ แล้วเพื่อนแอบมีแฟนโดยไม่บอกเธอ แต่ถ้าแอบมี จะมาบอกเรื่องรอยนี้ทำไม

“พูดไปเรื่อย ทำงาน ๆ” สกุณาตัดบท ด้วยการเดินผละออกไปทำหน้าที่ของตัวเอง

“มีปัญหาอะไรก็บอกละกัน”

“จ้า ๆ ว่าแต่วันนี้ไม่ได้เอาเจ้าปิงปองมาด้วยเหรอ” หญิงสาวถามอย่างเพิ่งสังเกตว่าพื้นที่ประจำตำแหน่งไม่มีกรงของเจ้าหนูแฮมสเตอร์ตัวอ้วนกลม

“วันนี้มีคนเลี้ยงให้น่ะ”

“แฟน” สกุณาเดาด้วยน้ำเสียงล้อเลียน แต่เจ้าตัวกลับหัวเราะพร้อมกับส่ายหน้า

“ม่าย...พี่ชายพาหลานสาวมาเยี่ยม นี่ก็หลงเจ้าปิงปองจนลืมน้าคนสวยไปแล้ว ตอนจะออกมาทำงานจะเอาเจ้าอ้วนมาด้วยก็ร้องไห้งอแง ไม่ยอมท่าเดียว พี่ชายเลยอาสาจะดูแลแทนน่ะ” ว่าแล้วก็ทำหน้ายุ่ง เพราะมาคราวนี้สิ่งที่เรียกความสนใจทั้งหมดของหลานตัวน้อยไปครอบครองแต่เพียงผู้เดียวคือเจ้าแฮมสเตอร์ตัวอ้วน

“ก็เจ้าปิงปองมันน่ารักจริง ๆ นี่น่า”

“เธอก็อีกคน”

“พูดเหมือนตัวเองไม่หลงเสน่ห์มันงั้นแหละ” สกุณาแซวคนที่เอาแต่พูดเหมือนอิจฉาสัตว์เลี้ยง ทั้งที่ก็รักทะนุถนอมมันอย่างกับอะไรดี ที่พูดมานี้ไม่ใช่แค่อิจฉา ที่โดนมันแย่งความสนใจจากหลานหรอก แต่คงเพราะคิดถึงมันด้วยมากกว่า ก็ตั้งแต่เห็นเลี้ยงกันมา แก้วตาเคยห่างจากเจ้าปิงปองซะเมื่อไหร่ ไปไหนก็เอาไปด้วยตลอด

“แฮะ ๆๆ บอกเลยว่ามาก...” แก้วตายอมรับพร้อมกับยิ้มเขิน ๆ เมื่อโดนจับได้ ก่อนจะถามในสิ่งที่ตัวเองข้องใจมานาน แต่ก็ไม่มีโอกาสถามเสียที “ว่าแต่เธอเถอะ รักสัตว์แต่ไม่เห็นเลี้ยงอะไรเลยสักตัว หมาก็น่ารัก แมวก็ขี้อ้อนดี หรือจะเลี้ยงเจ้าแฮมสเตอร์เป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ” แก้วตาแนะนำ

“สัตว์ที่ฉันชอบ มันได้โบยบินอย่างเป็นอิสระ คงมีความสุขมากกว่าอยู่ในกรงน่ะ ที่สำคัญฉันก็ชอบพวกมันที่เป็นแบบนั้นมากกว่า แค่ได้ยืนมอง ได้ให้อาหารพวกมันบ้างฉันก็มีความสุขแล้ว” สกุณาบอกพลางมองออกไปข้างนอก

“เธอชอบนกใช่ไหม” แก้วตาเดายิ้ม ๆ

“ใช่ ฉันชอบนกทุกชนิดเลยละ”

“รวมถึงอีแร้งอีกาด้วยเหรอ” แก้วตาเอ่ยถึงสัตว์ตระกูลนกที่ผู้คนมีความเชื่อในด้านลบ และเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบเธอจึงหัวเราะแห้ง ๆ คิดว่าเพื่อนอาจจะไม่ชอบใจที่ไปถามอะไรอย่างนั้น ถึงจะเป็นคนรักสัตว์ แต่ใช่จะรักสัตว์ทุกชนิดไม่เลือกนี่นา “เธอคงไม่ชอบ”

“เปล่าหรอก ตรงกันข้ามต่างหาก ตั้งแต่วันนั้น อีกาเป็นสัตว์ที่ฉันชอบมากที่สุดเลยล่ะ” สกุณายิ้มเศร้า ๆ ให้กับเพื่อนแล้วอดคิดถึงวันนั้นเมื่อหลายสิบปีก่อนไม่ได้