มนตราวายสะ

บทนำ

กากุลิ

ในยุคที่เรียกได้ว่าเป็นโลกไร้พรมแดน ไม่เพียงแต่การเดินทางข้ามทวีปเท่านั้นที่ง่ายขึ้น หากแต่การเดินทางจากดินแดนอีกฟากหนึ่งอย่างหิมพานต์มายังโลกมนุษย์ก็ไม่ใช่เรื่องยากเช่นกัน

ดังนั้นใครเลยจะรู้ว่าสัตว์ที่มีความวิจิตรพิสดารในดินแดนลี้ลับแห่งหิมพานต์ จะมาอาศัยปะปนอยู่ในดินแดนของมนุษย์มาหลายชั่วอายุคนแล้ว บ้างไปแล้วกลับ แต่ก็มีจำนวนไม่น้อยเลย ที่ไปแล้วหลงใหลในการใช้ชีวิตและเทคโนโลยีของมนุษย์ถึงกับตั้งรกราก แต่งงานมีครอบครัวอยู่ที่นั่นเป็นการถาวร จะกลับหิมพานต์ก็ต่อเมื่อต้องประกอบพิธีสำคัญอย่างเช่นการแต่งตั้งผู้นำคนใหม่ การแต่งงานของชนชั้นระดับหัวหน้าขึ้นไป หรือการจัดงานศพ เพราะยังเชื่อว่าดินแดนหิมพานต์นั้นมีความศักดิ์สิทธิ์กว่าโลกมนุษย์อยู่มาก

และหนึ่งในสัตว์หิมพานต์จำนวนมากที่มาอาศัยบนโลกมนุษย์ก็คือ ‘กากุลิ’ สัตว์ที่มีครึ่งบนเป็นคนธรรพ์ท่อนล่างเป็นนกปีกสีดำ มีอิทธิฤทธิ์เพียงเล็กน้อยจึงถูกจัดให้อยู่ในพวกชนชั้นต่ำ ที่ไม่ค่อยได้รับความสนใจ แถมโดนดูถูกเหยียดหยัน ดังนั้นกากุลิจำนวนมากที่ชอบการเรียนรู้ และมีการปรับตัวที่ดีเยี่ยม จึงมาอาศัยอยู่บนโลกมนุษย์ แม้พวกเขาจะถูกมองว่าเป็นสัตว์ที่มาพร้อมความอัปมงคล โชคร้าย และความตาย แต่ธุรกิจเกือบทั่วโลกรวมถึงในประเทศไทยล้วนแต่เป็นกิจการที่ถูกควบคุมโดยเผ่าพันธุ์กากุลิ หรือที่มนุษย์เรียกขานในนาม อีกา

หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ หญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนก็เดินมาทิ้งตัวลงนั่งบนที่เตียงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเปิดดูโพสต์ของเพื่อน ๆ รวมถึงอ่านข่าวสารต่าง ๆ ก่อนจะกดถูกใจและคอมเม้นไปเรื่อยเปื่อย กว่าจะผละจากหน้าจอได้ก็ใช้เวลาไปสองถึงสามชั่วโมงเลยทีเดียว มาดูนาฬิกาอีกทีก็ดึกมากแล้ว ถึงยังไม่ง่วงเท่าไหร่ แต่พรุ่งนี้มีงานที่ต้องทำ สกุณาก็จำต้องปิดไฟแล้วนอน

ถึงก่อนหน้านี้จะบอกว่ายังไม่ง่วง แต่ด้วยความเพลียจากการทำงาน หัวถึงหมอนไม่นานก็ผล็อยหลับไป โดยไม่รู้เลยว่าหน้าต่างที่คิดว่าตัวเองปิดแน่นหนาแล้ว ถูกเปิดออกพร้อมกับการปรากฏตัวของร่างสูง ที่บนหลังมีปีกใหญ่สยาย ก่อนจะทำให้มันหายไปเหลือเพียงรูปกายที่ไม่ต่างกับมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่ง

ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินไปทรุดตัวลงนั่งที่เตียง แล้วยื่นมือไปวางบนกรอบหน้าสวย ใช้นิ้วโป้งไล้ที่แก้มนวลใสนั้นอย่างอ่อนโยน

“เจ้าไฟ...”

ชื่อที่หญิงสาวครางออกมาเมื่อยามขยับตัวทำให้ริมฝีปากได้รูปนั้นยกยิ้ม โน้มตัวลงไปกดจูบที่มุมปากของเธออย่างแผ่วเบา ก่อนจะหักห้ามใจผละออกมาปรายตามองมือข้างซ้าย ที่แม้ตอนนี้จะมืด แต่สายตาของเขากลับเห็นรอยบนนิ้วของอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ก่อนจะยื่นมือไปจับแล้วยกมันขึ้นมาจุมพิตอย่างนุ่มนวลแผ่วเบา

“ผมกลับมาแล้วนะ...”

วายสะนั่งมองผู้หญิงที่อยู่ในใจของเขาตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่

ได้เวลาที่จะต้องกลับ

ชายหนุ่มทอดสายตามองอย่างอาลัยอาวรณ์ แล้วก้มลงจุมพิตลงที่ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้นเล็กน้อยเนิ่นนานจนพอใจ ก่อนเลื่อนริมฝีปากนั้นมาที่ซอกคอและเนินอกที่โผล่พ้นเสื้อนอนตัวใหญ่จนไหล่ตก แล้วประทับรอยจูบเอาไว้เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของ หลังจากที่วันนี้เขาได้รู้แน่ชัดแล้วว่า มีสัตว์บางตัวมาป้วนเปี้ยนและยุ่งกับคนของเขา

“อะ...” สกุณาครางพร้อมกับขยับตัวเมื่อรู้สึกเจ็บนิด ๆ จักจี๋หน่อย ๆ

“แล้วเจอกัน ถึงเวลาผมจะมารับคุณไปด้วย จากนั้นคุณจะต้องเป็นของผมคนเดียว ใครหน้าไหนก็อย่าคิดที่จะมาแย่งไป” ดวงตาของวายสะวาวโรจน์ขึ้น เมื่อคิดถึงผู้ชายที่กล้าเข้ามายุ่งกับผู้หญิงของเขา

แค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าอีกฝ่ายนั้นเป็นใคร

ก่อนเขาจะปรับสีหน้าให้อ่อนโยนลงอีกครั้ง เมื่อหันไปมองคนที่กำลังหลับอยู่ “คุณคือเจ้าชีวิตของผมแต่เพียงผู้เดียว” วายสะก้มลงจูบที่ริมฝีปากอิ่มนั้นอีกครั้ง และมันเนิ่นนานจนคนหลับรู้สึกตัว เขาจึงรีบผละออกแล้วจากไป