บทที่ 2

ชายหนุ่มถามอย่างอารี พลางมองใบหน้าเนียนใสของเด็กสาวอย่างเอ็นดู เตชิลาส่ายหน้า เธอตอบเขาเสียงใสเบา

“ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ น้องแก้มใสน่ารัก ซนไปบ้างแต่ก็พูดรู้ฟัง ต้นอ้อพอจะรับมือไหว”

คำตอบของสาวน้อยทำให้ภูตะวันลูบศีรษะของเธอเบาๆ อย่างหยอกๆ ร่างเล็กบางที่ดูผอมในสายตาเขา ในชุดนักเรียนนั้นทำให้ ภูตะวันอดคิดถึงชะตากรรมของสาวน้อยที่เขาพึ่งรับมาอุปการะคนนี้ไม่ได้

เตชิลาเป็นญาติห่างๆ ของเขา ลูกสาวของ ศรุดา ลูกพี่ลูกน้องของเขา ที่มีชะตาชีวิตผกผัน เธอหนีตามสามีไปเพราะถูกครอบครัวกีดกัน และไม่ยอมรับ ตอนนี้ครอบครัวของศรุดาย้ายไปต่างประเทศ ศรุดาจึงไม่เหลือใครเป็นที่พึ่งนอกจากภูตะวัน ญาติคนเดียวที่เธอติดต่อ และคอยช่วยเหลือเธอมาเสมอ

เธอร้องขอให้ภูตะวัน ช่วยรับอุปปะการะเตชิลาบุตรสาวคนเดียวของเธอ ตอนนี้ศรุดามีสามีใหม่ และเขาก็ทำท่ารังเกียจสาวน้อยลูกติดของภรรยา เพราะเขาเห็นเหมือนเป็นเงาของสามีเก่าของศรุดา และอีกอย่างหนึ่งก็เป็นภาระของเขามาก เขามีฐานะไม่ค่อยจะร่ำรวยนัก และศรุดาเองก็ป่วยเป็นโรคประจำตัวที่ต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยๆ ทำให้ระยะหลังทั้งคู่ระหองระแหงกัน จนถึงขั้นที่เตชิลาหนีออกมาจากบ้าน เพราะเธอรู้สึกว่าเป็นภาระของมารดาและสามีใหม่ของท่าน

เขาเต็มใจจะอุปาการะหลานสาวคนนี้ เตชิลาเป็นเด็กดีและขยัน ทั้งยังเจียมตนนัก แม้จะรู้จักสาวน้อยได้เพียงไม่กี่อาทิตย์ ภูตะวันก็รู้สึกรักและเอ็นดูเตชิลามาก

“น้าทิพย์ออกไปไหน บอกสั่งต้นอ้อไว้ไหม”

ภูตะวันค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ปล่อยให้บุตรสาวนอนตามสบาย ก่อนจะถามหาภรรยา เตชิลาส่ายหน้าช้าๆ

“ไม่ได้สั่งอะไรไว้เลยค่ะ ต้นอ้อเห็นคุณทิพย์ออกไปตั้งแต่ตอนสายแล้วค่ะ แต่ไม่ได้สั่งอะไรไว้”

เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ตัดสินใจอยู่ว่าจะเอ่ยดีไหม เพราะตอนที่ทิพย์นารีเดินออกจากบ้านไปนั้น เธอหิ้วกระเป๋าใบใหญ่ไปด้วย ป้าสายทองคงไม่เห็น เพราะนางมาทำความสะอาดและช่วยทำงานเล็กๆ น้อยๆ ในยามบ่าย หากแต่เตชิลาเห็นและนึกสงสัยว่าภรรยาของน้าชายเธอจะไปที่ไหนกัน ยิ่งกว่านั้น บุรุษหนุ่มท่าทางเจ้าสำอางที่มารับทิพย์นารี เองนั้น ก็มีท่าทีลุกลี้ลุกลนพิกล เมื่อมองมายังเตชิลาที่กำลังอุ้มน้องแก้มใสเล่นอยู่บริเวณสวนดอกไม้ สาวน้อยได้ยินสิ่งที่ชายคนนั้นพูดอย่างชัดเจน เมื่อเขาบุ้ยใบ้มายังเธอ

‘เด็กนั่นเห็นนะทิพย์ เอ่อ...จะดีเหรอถ้าออกไปแบบนี้เลย’

‘ยัยต้นอ้อน่ะ’ ทิพย์นารียักไหล่ พลางมองจ้องเธอ เตชิลารีบก้มลงทำเป็นสนใจเจ้าตัวน้อยในอ้อมแขน ‘ไม่มีอะไรหรอก เด็กไม่รู้เรื่องอะไร รีบไปดีกว่า เดี๋ยวป้าสายทองมา จะเรื่องมาก’

ถึงเธอจะอายุสิบแปดปี แต่ก็ไม่ใช่เด็กอย่างที่น้าสะใภ้ว่าไว้ สังคมที่เธออยู่ เป็นสังคมของคนระดับกลางที่ต้องดิ้นรนเอาตัวรอด ทำให้เตชิลาโตเกินอายุของเธอมาก เธอนึกสงสัยว่าชายที่เห็นเกี่ยวพันอย่างไรกับทิพย์นารี หากแต่สาวน้อยก็มัวแต่วุ่นวายกับหลานสาวจอมซน จนเกือบจะลืมว่าพบเห็นอะไรไปบ้าง

“คือว่า...น้าภู”

มือน้อยเกาะแขนเขาไว้เมื่อภูตะวันจะเดินเข้าไปยังห้องนอน เตชิลาลุกขึ้นแล้วค่อยเดินตามหลังน้าชายมา ชายหนุ่มมองแล้วย่นคิ้ว

“มีอะไรเหรอจ้ะ ต้นอ้อ”

“คือ...”

เตชิลากัดริมฝีปาก ลังเลใจว่าจะบอกดีไหม กับสิ่งที่เธอเห็น หากแต่แล้วสาวน้อยก็ตัดสินใจส่ายหน้า แล้วยิ้มเจื่อนให้กับภูตะวันแทน

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ต้นอ้อแค่อยากจะขออนุญาตเอาหนังสือของน้าภูไปอ่านบ้าง”

เธอกลบเกลื่อนเป็นเรื่องอื่น ไม่อยากให้ข้อสงสัยของตัวเอง ทำให้ครอบครัวที่แสนสงบสุขของภูตะวันมีปัญหา แม้บางคราวเธอจะนึกไม่ชอบผู้เป็นน้าสะใภ้นัก ทิพย์นารีเหมือนคนใส่หน้ากากอ่อนหวานไว้ ที่พร้อมจะถอดออกยามลับหลังภูตะวัน เตชิลาที่มาอยู่ไม่กี่อาทิตย์พอจะรู้ถึงพิษสงที่ซ่อนไว้ของทิพย์นารีดี

“เรื่องแค่นี้เอง” ภูตะวันยิ้มกว้างให้สาวน้อย ก่อนจะพยักหน้า

“ตามสบายเลยจ้ะ ห้องสมุดของน้ามีหนังสือความรู้มากพอดู น่าจะเป็นประโยชน์กับต้นอ้อเรื่องเรียนต่อ น้าอนุญาต อ่านได้เต็มที่เลย”

“ขอบคุณค่ะน้าภู”

เตชิลายกมือไหว้ขอบคุณเขา ก่อนจะเดินกลับมายังหลานตัวน้อยที่นอนสบายอยู่ เธอลอบถอนใจเมื่อมองภูตะวัน ที่เดินเข้าห้องส่วนตัวไปแล้ว นัยน์ตากลมโตหลุบลงมองหน้าใส ๆ แก้มยุ้ยๆ ของเจ้าตัวน้อย ผู้เป็นสุดที่รักของบิดา แต่เธอไม่แน่ใจว่า เด็กหญิงภูริชญา จะเป็นสิ่งนั้นของมารดาด้วยหรือเปล่า...

ภูตะวันทรุดนั่งลงกับโซฟาตัวนุ่ม ก่อนจะถอดเสื้อผ้าเพื่อจะได้อาบน้ำให้สบายตัว วันนี้เขาเข้าไปที่ฟาร์มม้า เพื่อดูม้าตัวใหม่ พ่อพันธุ์ Thoroughbted นำเข้ามาจาก ฟาร์มใหญ่ในอเมริกา เป็นม้าสายพันธุ์ดี ขึ้นชื่อว่าวิ่งเร็วที่สุดในโลก เขาจึงต้องไปดูว่าทางคนงานจัดเตรียมทุกอย่าง ให้กับพ่อพันธุ์ตัวนี้พร้อมและเรียบร้อยดีหรือเปล่า

มือใหญ่สัมผัสเข้ากับซองจดหมายที่ภรรยาฝากไว้ให้เขา ภูตะวันล้วงมันออกมาแล้วแกะผนึกออก นัยน์ตาคมกวาดไล่ไปตามลายมือสวยแกมหวัดที่ปรากฏอยู่บนกระดาษสีครีม

ถึง...ภูตะวันผู้ชายที่แสนดีของทิพย์

เมื่อภูได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ภูคงจะไม่คิดให้อภัยทิพย์ แต่ทิพย์ต้องขอโทษกับสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ได้ทำลงไป ด้วยการตัดสินใจออกมาจากชีวิตของภู เพราะตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน ทิพย์ไม่ได้รักภู เพราะว่าตอนนั้นทิพย์กำลังเคว้งคว้าง และผิดหวังกับคนที่ทิพย์รักที่สุดในชีวิต และภูก็ก้าวเข้ามา ทำให้ทิพย์รู้สึกว่าภูสามารถให้ความรักและทุกอย่างกับทิพย์ได้…

ภูคะ...ภูเป็นคนดี และเป็นผู้ชายที่น่ารัก แม้ว่าเราจะมีหนูแก้มใสด้วยกันแล้ว แต่ทิพย์ก็ไม่อาจจะรักตอบภูเหมือนที่ภูรักทิพย์ได้ ทิพย์ยังคงรักเขาตลอดเวลา...และไม่มีวันจะลืมเขาได้เลย เมื่อคนที่ทิพย์รักกลับมา ทิพย์ต้องไปตามดวงใจของทิพย์ ภูจะด่าว่าทิพย์เห็นแก่ตัว ทิพย์ก็ยอม...และขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำกับภู แต่ทิพย์อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ทิพย์ขอฝากน้องแก้มใสไว้กับภู เพราะว่าภูรักแกมากกว่าทิพย์ และทิพย์คิดว่าภูจะดูแลลูกได้ดีกว่าผู้หญิงแย่ๆ อย่างทิพย์…

ได้โปรดลืมผู้หญิงแสนเลวอย่างทิพย์นะคะภู ทิพย์ขอโทษ ที่ต้องทำแบบนี้กับผู้ชายที่แสนดีกับทิพย์มาตลอด หวังว่าภูคงจะให้อโหสิและให้อภัยทิพย์ ที่ต้องทิ้งภูกับลูกไป แต่ทิพย์จำเป็นต้องทำแบบนี้จริงๆ เพราะไม่อย่างนั้น ทิพย์ก็เหมือนคนที่ตายไปแล้วทั้งเป็น ถ้าปราศจากคนที่ทิพย์รักคนนั้น

ลาก่อน

ทิพย์นารี

กระดาษแผ่นนั้นปลิวออกมาจากมืออันสั่นเทาของภูตะวัน ทันทีที่เขาอ่านตัวอักษรสุดท้ายจบลง เขานั่งค้อมไหล่เหมือนคนหมดแรง เนื้อตัวเขากำลังสั่นเพราะความเสียใจอย่างสุดประมาณ หัวใจของเขากำลังจะแตกสลาย น้ำตาลูกผู้ชายไหลรินออกมา เมื่อความเศร้าและความโกรธแค้นตีขึ้นถึงขีดสุดของอารมณ์!

จดหมายฉบับนั้นได้เปลี่ยนแปลงเจ้าของรีสอร์ตภูม่านดาว ให้กลับกลายเป็นภูตะวันคนใหม่ เกินกว่าที่ใครจะคาดเดาได้ ว่าจากเทพบุตรแสนดีอบอุ่น จะกลับกลายเป็นซาตานร้ายผู้เยือกเย็น…