บทที่2.ผู้หญิงแปลกหน้า...กับตำแหน่ง ‘หม่ามี้’..

“เอาล่ะๆ ครั้งต่อไปคุณป๊าจะไม่พาใครมาที่บ้านของเราอีก...Ok ไหมคะ?” ชายหนุ่มตัดสินใจ เขาจะสงวนบ้านให้เป็นบ้าน ไม่ควรพาคนนอกเข้ามาก่อความวุ่นวายในบ้านอีก จนกว่า อิรินาจะโตพอ...และเข้าใจความต้องการของเขา

“จริงๆ นะคะ” เด็กหญิงดีใจจนฉีกยิ้มแป้น ลืมความน้อยใจที่มีต่อบิดาจนหมดสิ้น

อิรินายังเด็กเกินไป...เด็กเกินจนไม่รู้เล่ห์ของคนเป็นพ่อ เพราะหากเขาไม่พาผู้หญิงสาวๆ มาสำเริงสำราญที่คฤหาสน์อันยูคอฟ ก็ไม่ได้หมายความว่า อเล็กไซจะไม่มีที่ซ่องสุม ชายหนุ่มมีแหล่งพักผ่อนหย่อนใจอยู่เกือบทุกมุมโลก มีหรือที่เขาจะอัตคัด...เขาพาสาวๆ ออกไปเริงรักที่อื่นก็ได้ ไม่เป็นการขัดใจบุตรสาว และอิรินาจะไม่ได้เห็นพฤติกรรมสำส่อนของเขาด้วย

แต่คนที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จ มาทันได้ยินคำสัญญาของชายหนุ่มเข้าพอดี

ชะเอมเบ้ปาก เธอกลอกตามองบน เผลอแลบลิ้นออกมาเพราะความหมั่นไส้คนเป็นพ่อ เหมือนจะรู้ทันความคิดของอเล็กไซ...เขามีทางเลี่ยงหลบ และเด็กอย่างอิรินาคงตามไม่ทัน

“คำพูดเป็นนาย กายเป็นบ่าว พูดอะไรออกมาแล้วทำไม่ได้ อนาคตจะไม่มีใครเชื่อถือนะคะ” เธอเปรยลอยๆ เมื่ออดใจไม่อยู่ ในวันที่อิรินาโตขึ้น เขาจะไม่เชื่อถือคำพูดบิดา เมื่อมันคือคำโกหกคำโตๆ

ชายหนุ่มชำเลืองมองคนที่พูดลอยๆ พอพูดจบก็เดินหนี หล่อนทำเหมือนว่ากำลังยุ่งเสียเต็มประดา

“หม่ามี้!! นี่คุณป๊าของเอวาค่า” เสียงแหลมเล็กของบุตรสาว เรียกความสนใจของอเล็กไซที่มีกับหญิงสาวแปลกหน้าเพิ่มมากขึ้น ‘หม่ามี้’ อิรินาเรียกหล่อนด้วยคำที่เด็กหญิงหวงแหน หล่อนสำคัญขนาดนั้นเชียวหรือ? สำคัญขนาดบุตรสาวของเขา มอบความไว้วางใจให้

“อืม...” ชะเอมพยักใบหน้ารับนิดๆ เธอพยายามไม่สนใจลูกตาวาวๆ ของชายที่เป็นบิดาเด็กหญิง

“คุณป๊าขา...คืนนี้เอวาจะนอนบ้านหม่ามี้ได้ไหมคะ เอวาจะอยู่เล่นกับเฉาก๊วยกับน้ำตาล” เด็กหญิงรีบแจ้งความจำนง เธอมีเพื่อนใหม่ที่ถูกใจจนไม่อยากอยู่ห่าง เมื่อบิดาไม่ยอมให้เธอมีสัตว์เลี้ยง เวลานี้เธอมีน้องชายน่ารักถึง2 ตัว อิรินากำลังเห่อ เธอจึงยังไม่อยากแยกอยู่ห่างเจ้าหน้าขนจอมซน2 ตัวนั่น

“เฉาก๊วย น้ำตาล...ใครคะ?” ชายหนุ่มถามกลับ เขามองหาสมาชิกใหม่ที่บุตรสาวเอ่ยถึง มาถึงบางอ้อเอาก็ต่อเมื่อเจ้าสัตว์หน้าขนตัวเล็กๆ เดินเข้ามาเสนอหน้า พร้อมกับส่งเสียงทักทาย

“โฮ่งๆ”

“จะดีเหรอคะ...รบกวนคุณน้า...เค้า...” ชายหนุ่มเว้นวรรคไว้ เขายังไม่รู้จักชื่อแซ่ของผู้หญิงคนนั้นเลย

“หม่ามี้เอมชื่อเต็มๆ ว่าอะไรค่า?” เด็กหญิงรับลูกบิดา เธอตะโกนถามชะเอม เมื่อหญิงสาวก้มๆ เงยๆ อยู่ไกลๆ

ชะเอมเบ้ปาก...ผู้ชายคนนี้ช่างเลี้ยวลด จนสามารถหาเหตุมาถามชื่อแซ่เธอจนได้...

หล่อนผ่อนลมหายใจช้าๆ รวบรวมสติ กดความไม่พอใจเก็บไว้ในอก ก่อนจะเดินย้อนกลับมาร่วมวงสนทนา

“ชะเอมค่ะ ชะเอม วรวัตน์” เธอเอ่ยแนะนำตัวสั้นๆ ไม่คิดจะขยายความใดใดมากกว่านี้เลย

“ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก...คุณชะเอม หม่ามี้ของเอวา” อเล็กไซตีขลุม ดวงตาของเขาพริบพราว แต่ก็ต้องแปลกใจเพิ่มขึ้น เมื่อมองเห็นความไม่พอใจฉาบบนใบหน้าของมารดาคนใหม่ของบุตรสาว

ผู้หญิงค่อนประเทศ ไม่ว่าสาวเล็ก สาวใหญ่ โสด หรือมีพันธะแล้ว ส่วนมากอยากจะได้ตำแหน่งนี้ มาดามอันยูคอฟ มีแต่คนอยากกระโจนใส่ แต่ปฏิกิริยาที่เขาเห็นจากสาวนามชะเอม มีแต่ความไม่พอใจฉาบบนใบหน้าเล็กๆ นั่นก่อนจะถูกกลบเกลื่อนหายไปแต่อเล็กไซดันเห็นเสียก่อน...

ชะเอมเกือบจะกระโจนเข้าใส่อเล็กไซ แต่...ไม่ใช่เพราะความพิศวาสนะ หล่อนอยากจะกระโจนเข้าตะปบ!! ฟังไม่ผิดหร๊อก!! ที่ชะเอมอยากทำคือตะปบหน้าชายหนุ่ม ปิดลูกตาวาววับนั่น เขาจะได้ไม่มองเธอแบบนั้นสักที คิดเหรอไงว่าเธออยากได้เขาจนตัวสั่นเหมือนสาวๆ สิ้นคิดคนอื่นๆ เธอแค่อยากมีบุตรสาวน่ารักๆ อย่างอิรินา ไม่ได้รวมถึงบิดาสุดกวนโทสะคนนี้ด้วย