บทที่1.เด็กหลงทาง ..

ดูจากการแต่งตัว เสื้อผ้าที่สวมใส่ เนื้อผ้าที่ตัดเย็บไม่ใช่ของดาษดื่น...ผ้านุ่มนิ่มแบบนี้คงมาจากร้านตัดเย็บชั้นสูงแถมผิวกายและกรอบหน้า องค์ประกอบโดยรวมของเด็กหญิงหนีออกจากบ้านคนนี้ ไม่ใช่ลูกหลานคนหาเช้ากินค่ำแน่ๆ น่าจะมีฐานะดีพอตัว

หญิงสาวถอนลมหายใจ “ไปกันเถอะจ้ะ เดี๋ยวฝนจะตก...เอแต่ว่า...หิวหรือยังล่ะ พี่เอมหิวหิ๊ว!! พี่เอมว่าจะทำพิซซ่าทานเองเป็นมื้อเย็น” หญิงสาวชวนคุย ช่วงเวลาใกล้มื้อเย็นซึ่งชะเอมเองก็รีบ ทั้งหิวและกลัวเปียก

เธอชวนคุยขณะเดินกับบ้านตัวเองนิ้วมือป้อมป้อมนั้นเกี่ยวเกาะมือเธอแบบแนบแน่น เหมือนกำลังฝากตัว หัวใจดวงเล็กๆ ของผู้หญิงสันโดษ เลยไหววูบ...ชะเอมพูดได้เต็มปาก เธอตกหลุมรักนางฟ้าตัวน้อยคนนี้เสียแล้ว

“Good!! ค่า เอวาชอบทานพิซซ่า...วู้ๆ”

ทั้งที่ใบหน้ายังเปรอะคราบน้ำตา...แต่เมื่ออิรินายิ้มโลกทั้งใบก็สดใสขึ้นจม

ริมฝีปากสีสดคลี่ยิ้ม ดวงตายิบหยี รีบยกมือขึ้นปาดน้ำตา ก่อนจะยิ้มแป้นแล้น

“ฝีมือทำอาหารของพี่เอมห่วยมากเลยนะคะ คงแค่พอทานได้...แต่ไม่น่าอร่อยเท่าที่ร้านเขาทำขาย” หญิงสาวรีบออกตัวใบหน้าสวยยับย่น กลัวใจกับฝีมือตัวเองจะทำให้นางฟ้าตัวน้อยผิดหวัง

อิรินาเอียงคอมองพี่สาวข้างตัว เธอฉีกยิ้มจนแก้มปริ แววตาวิบวับเหมือนกำลังเจอของเล่นถูกใจ “ทำเองเหรอ...ให้เอวาช่วยด้วยได้ไหมคะ?” งานในครัวมันเป็นงานที่น่าสนุก เมื่อเจ้าตัวน้อยคอยแอบมองเวลาแม่บ้านทำอาหารให้รับประทานเป็นประจำ เธออยากเข้าไปช่วยแต่ประกาศิตของบิดา คือห้ามยุ่ง!! เมื่อเจ้าตัวมักจะป่วนจนครัวแทบแตก เด็กหญิงเป็นตัวป่วนที่ไม่มีใครกล้าบ่น นอกจากอเล็กไซคนเดียว...

“จริงดิ อยากทำเองเหรอ...ดีๆ จ้ะเป็นผู้หญิงต้องรู้จักงานบ้านงานครัว พี่เอมดื้ออ่ะ เลยมาหัดเอาตอนแก่แล้ว...เลยไม่มีใครมาขอนี่ไงจ๊ะ” ชะเอมชวนคุยเธอถูกชะตากับนางฟ้าตัวน้อยคนนี้เสียเหลือเกิน

“หูยยย คนสวยๆ อย่างพี่เอมไม่มีคนชอบเหรอคะ... ทำไมอ่า...อือ...คือ...มาเป็นหม่ามี้ให้เอวาเอาไหมคะ เอวาไม่มีแม่ เอวาอยากมีหม่ามี้ค่ะ”

มือป้อมๆ ยัดใส่ปากรูปกระจับ เหมือนกำลังชั่งใจกับความคิดของตนเอง...แต่เพราะความขาดของตัวเอง และเมื่อเจอคนที่พอจะวางใจได้ คำพูดซื่อๆ จึงโพล่งออกมาจากก้นบึ้งหัวใจ...

คงเพราะถูกชะตากับความเป็นกันเองแบบไม่มีจริตของชะเอม ถึงจะเพิ่งรู้จักกันไม่นาน...แต่อิรินามั่นใจ พี่ชะเอมไม่เหมือนผู้หญิงทุกคนที่เข้ามาพัวพันกับบิดา พี่เอมไม่แต่งตัวโป้ ดวงตาของพี่เอมมีแต่ความจริงใจ สวยและใจดีแบบนี้ หากยาก...

“คุณป๊าของเอวาคงไม่ยอมหร๊อก!! ...” ชะเอมตอบเสียงสูง แต่เมื่อฉุกคิดอีกที มันไม่เกี่ยวกับบิดาของอิรินา เพราะเธอเป็นแค่แม่ทูนหัว ไม่ได้คิดจะเป็นมารดาจริงๆ “แต่...พี่เอมเป็นหม่ามี้ให้เอวาก็ได้จ้ะ เพราะหากพี่เอมมีลูกสาวน่ารักๆ อย่างเอวา พี่เอมยอมเป็นคุณแม่ให้เลยจ้า”

หญิงสาวตอบกลับเสียงใส ลดตัวลงนั่งบนส้นเท้า สองมือยกขึ้นประคองแก้มยุ้ยๆ ของเด็กหญิงตัวน้อยหน้าตาน่ารักพร้อมทั้งโยกไปโยกมา

“จริงๆ นะคะ” เด็กหญิงถามกลับเสียงตื่นเต้น

“ค่ะ...มีลูกสาวสวยแบบนี้ หม่ามี้จะกล้าปฏิเสธได้ยังไงคะ”

ชะเอมตอบเสียงกลั้วเสียงหัวเราะ ดวงตากลมสวยพราวระยับ ตั้งแต่เกิดจนโต เธอไม่มีญาติสนิท มีแค่ ‘พี่-น้อง’ ในสถานเลี้ยงเด็กที่มาจากทั่วทั้งประเทศ ต่างพ่อ ต่างแม่ และขาดเหมือนๆ กัน หากจะมีลูกสาวสักคน เธอก็ใฝ่ฝันอยากมีบุตรหน้าตาน่าชังเหมือนเด็กหญิงตรงหน้า “เข้าบ้านกันเถอะ นี่บ้านหม่ามี้เอง” อาณาจักรหลังน้อย จากน้ำพักน้ำแรงเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่ชะเอมมี มือเรียวบางขยับไขกุญแจประตูดันประตูเปิดให้กว้างๆ ก่อนจะผายมือให้บุตรสาวคนใหม่ได้เข้ามาสู่อาณาจักรของตนเอง อาณาจักรส่วนตัวของสาวโสดวัยใกล้30ปี ขาดแค่ไม่กี่เดือนก็จะครบ30ปีบริบูรณ์...