ตอนที่ 3 “แต่งเจ้าค่ะ”

“เสี่ยวจูอยู่บนต้นไม้ แล้วทำไมไม่เรียกจิ่วหลงให้ไปเอาลงมาเล่า”

“พี่จิ่วหลงไม่อยู่ เขาออกไปเอายาข้างนอกเจ้าค่ะ ตอนนี้มันก็ร้องอยู่บนต้นไม้และไม่มีใครกล้าขึ้นไปเพราะว่า…กลัวมันจะข่วนเอาเจ้าค่ะ”

“ปัดโธ่เอ๊ยเจ้าแมวโง่เอ๊ย!!”

“ท่านพ่อเจ้าค่ะ”

“รีบไปเถอะ ๆ เฮ้อ…วุ่นวายได้ทุกวันสิน่า!”

กู้ม่านซีและสาวใช้รีบวิ่งไปยังด้านหลังบ้าน เสียวจูติดอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่ยื่นล้ำออกไปยังจวนข้าง ๆ มันเกาะอยู่ปลายกิ่งที่เกือบจะล้ำไปที่จวนอีกหลังหนึ่งซึ่งทำให้นางปวดหัว เมื่อเห็นเจ้าแมวอ้วนของนางไปอยู่ที่นั่นและเหล่าคนใช้ในจวนก็เริ่มวุ่นวาย

“เสียงอะไรเอะอะข้างนอก”

“คุณชาย ดูเหมือนว่าจวนใต้เท้ากู้จะมีเรื่องขอรับ เห็นว่ามีแมวติดอยู่บนต้นไม้ เอ๊ะ!!”

สิ้นเสียงของต้าจื่อ เจียงอี้หานก็มองเห็นแล้วเช่นกัน สตรีในชุดสีขาวคนเดิมที่กระโดดข้ามรถม้าของเขาเมื่อตอนสาย ตอนนี้นางก่อเรื่องอีกครั้งและเริ่มปีนขึ้นต้นไม้ที่ยื่นกิ่งมายังจวนของเขาเพื่อจะช่วยแมวของนาง

“นั่นแมวหรือลูกหมูน่ะ ที่ติดอยู่ที่กิ่งไม้”

“คุณชายนั่นแมวขอรับ เห็นว่าชื่อ…เสี่ยวจู (หมู)”

“เสี่ยวจู หึ ตั้งตามขนาดตัวสินะ”

กู้ม่านซีค่อย ๆ ขยับเพื่อจะไปดึงตัวเจ้าเสี่ยวจูที่เริ่มกลัว เพราะยิ่งนางขยับเข้ามาใกล้มันกิ่งไม้ก็ยิ่งจะโน้มลงเรื่อยและมันก็เริ่มกลัว

“เสี่ยวจูไม่ต้องกลัวข้ามาแล้ว เจ้าอย่าขยับสิกิ่งไม้นี่มัน….”

“แย่แล้ว!! กิ่งไม้กำลังจะหัก!!” / ม่านซี

“คุณชาย!!” / ต้าจื่อ

“แย่แล้ว เสี่ยวจู!!” / ม่านซี

แมวอ้วนนั้นตกลงไปก่อน ตามด้วยกู้ม่านซีที่ไม่ทันรู้ว่ากิ่งไม้นั่นบอบบาง ร่างของนางตกลงมาจากกำแพงสูง เจียงอี้หานรับนางเอาไว้ได้ทันและค่อย ๆ ลงมาที่พื้นอย่างปลอดภัย

“คุณหนู!!”

“คุณชาย!!”

กู้ม่านซีที่หลับตาสนิทเพราะคิดว่าต้องตกลงมาที่พื้นเป็นแน่ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมาในอ้อมกอดของบุรุษหนุ่มหน้าตาดีที่อุ้มนางเอาไว้

“ท่าน….”

“แม่นาง นี่เจ้า…”

“ผลัวะ!!”

“กรี๊ด!! เสี่ยวจู!!”

แมวอ้วนที่ยังค้างอยู่ที่กิ่งไม้ข้างล่างตกลงมาใส่พวกเขาทั้งสองคน กู้ม่านซีและเจียงอี้หานจึงเสียหลักและล้มลงไปทั้งคู่ นางล้มลงและไม่ทันระวังหัวจึงไปโขกกับหน้าผากของเขาเข้าเต็มแรง อีกทั้งริมฝีปากนางยังเผลอไปแตะเขาอยู่นิดหน่อยด้วย แต่เพราะความตกใจนางจึงรีบลุกขึ้นมาเรียกแมวของนางออกมาจากกอหญ้าข้าง ๆ

“เสี่ยวจู!! ซนนักนะเจ้ากล้าดีอย่างไรปีนต้นไม้นั่น ไม่ได้เจียมตัวเลยเจ้าแมวอ้วน!!”

กู้ม่านซีหันไปด่าแมวของตัวเอง เมื่อตัวมันถึงพื้นก็นั่งขดตัวไม่กล้าขยับไปไหนอยู่ตรงนั้น นางจึงรีบหันมามองบุรุษที่พึ่งช่วยเอาไว้เมื่อครู่ ดูเหมือนว่าเขาจะค่อย ๆ ลุกขึ้นมาและจับไปที่ริมฝีปากอย่างเหม่อลอย ตอนนี้เองที่นางได้เห็นหน้าเขาชัด ๆ หัวใจสาวน้อยที่พึ่งพบบุรุษที่หน้าตาดีและถูกใจจึงได้เผลอมองจนใจเต้นแรง

“ทะ ท่าน…เอ่อ คุณชาย ท่านบาดเจ็บหรือไม่เจ้าคะ”

“คุณชาย!! ค่อย ๆ ลุกขอรับ คุณหนูกู้คุณชายของข้าพึ่งจะย้ายมาวันแรกก็…”

“ต้าจื่อ!!…คุณหนูกู้ตกใจแย่แล้ว ยังไม่รีบไปเตรียมน้ำชามาอีก”

“แต่ว่า!!”

คุณชายหันไปส่งสายตาให้กับองครักษ์ ต้าจื่อหันมาค้อนให้กับกู้ม่านซีก่อนจะหันกลับไปสั่งคนให้เตรียมชา กู้ม่านซีไม่เคยเห็นบุรุษใดในจิ่งโจวที่จะรูปงามและสง่างามเหมือนกับคนที่ยืนตรงหน้านี้มาก่อน นางพึ่งเข้าใจในสิ่งที่ท่านพ่อนางพูดก็ตอนนี้เอง ว่าอาการอยากแต่งงานเป็นเช่นไร

“แต่งเจ้าค่ะ”

“คุณหนูกู้ เจ้าว่าอะไรนะ”

“ข้า!! อ้อ ใช่แล้ว ไม่มีอะไรเจ้าค่ะข้าก็แค่ ขอบคุณคุณชาย ต้องขออภัยจริง ๆ แมวของข้าทำความเดือดร้อนให้ท่านแล้ว ชุนหลิน!!”

“เจ้าค่ะคุณหนู ท่านปลอดภัยดีนะเจ้าคะ”

“ข้าปลอดภัยดี เจ้าส่งคนงานที่บ้านมาสักสิบคนมาช่วยคุณชาย…. เอ่อ…”

คนที่พึ่งรู้ตัวหันไปคำนับให้นางอีกครั้งเพื่อแนะนำตัวอย่างสุภาพ

“ข้าน้อยเจียงอี้หาน เป็นขุนนางตัวแทนพระองค์ของฝ่าบาท มาที่นี่เพื่อ...”

“ใช่ ๆ คุณชายเจียง ส่งคนมาช่วยคุณชายเจียงย้ายของเข้ามาหน่อยจะได้เร็ว ๆ”

“เอ่อ คุณหนูกู้ คงไม่รบกวน”

“ไม่เป็นไร ต่างตอบแทนท่านก็อย่าคิดมากเลย”

“แต่ว่า…”

“เจ้าค่ะคุณหนู ไปพวกเราไปช่วยกัน”

“ไม่ต้องเกรงใจ ๆ คุณชายเจียงท่านเดินทางมาไกลคงจะเหนื่อยสินะ นี่ก็พึ่งย้ายมาวันแรกอะไรก็คงจะยังไม่เข้าที่ เอาแบบนี้นะเย็นนี้ข้าจะให้คนยกสำรับมาให้ท่านอ้อ ไม่สิ ๆ ยกมาให้ทุกวัน ทุกมื้อเลย”

“เห็นทีจะไม่ต้องรบกวน จวนข้ามีพ่อครัวและสาวใช้ตามมา….”

“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า จวนท่านก็เหมือนจวนข้าเราบ้านใกล้เรือนเคียงจะมัวเกรงใจทำไม ข้าจัดการเองอาหารหรือที่ท่องเที่ยวในจิ่งโจวนี้มีที่ไหนที่ข้ากู้ม่านซีไม่เคยไปบ้าง ข้าสามารถให้ข้อมูลที่ท่านอยากรู้ทุกอย่างได้เลยนะ”

“ใครอยากรู้กัน เรื่องแบบนั้นเป็นหน้าที่ของข้าต่างหาก”

ต้าจื่อนำน้ำชาและของว่างมาวางบนโต๊ะ ม่านซียังคงคุยไม่หยุดและเมื่อเห็นว่าน้ำชามาวางแล้ว คุณชายเจียงกำลังจะยกกาน้ำชาขึ้นมานางก็รีบพุ่งเข้าไปและยกกาน้ำชามารินให้เขาทันที

“ชามาแล้ว ๆ ท่านคงจะตกใจมากสินะ หน้าท่านซีดเซียวเช่นนี้ดื่มชาเสียหน่อยจะได้สดชื่น นี่ชาอะไรกัน รสชาติแย่จังเลยเดี๋ยวสั่งให้สาวใช้เอาชามาเปลี่ยน”

“เอ่อ…. คุณหนูกู้ เห็นทีว่าเพียงเท่านี้ก็พอแล้ว ไม่ต้องลำบาก”

“ไม่ลำบากเลย ชุนหลิน!!”

“คุณหนูกู้ ไม่ต้องจริง ๆ …. อย่างที่เห็นวันนี้ข้าพึ่งจะย้ายมาวันแรกยังมีเรื่องต้องทำอีกมาก ถ้าอย่างไรเชิญกลับไปก่อนดีหรือไม่ หากว่าจวนจัดเรียบร้อยแล้วข้าค่อยเชิญเจ้ามาดื่มชาด้วยกันอีก”

“ไม่เป็นไรข้าไม่ถือ นั่น ชุนหลินพาคนมาช่วยยกของแล้ว ท่านก็…”

“ไม่ต้องจริง ๆ ข้า เกรงใจ….”

“ชุนหลินเร็ว ๆ เข้าหน่อย เอ๊า ท่านองครักษ์ รีบไปบอกสิว่าจะให้วางสิ่งใดไว้ตรงไหน”

“เอ่อ…คุณชาย”

เขาพยักหน้าให้แค่นิดเดียว องครักษ์ของเจียงอี้หานก็เดินไปพร้อมกับคอยบอกคนอื่น ๆ ให้เอาของที่เหลือวางที่ใด อี้หานจำเป็นต้องหันมาคำนับขอบคุณม่านซีที่กำลังยกชาขึ้นมาดื่มและลูบหลังเจ้าแมวอ้วนที่ค่อนข้างน่าเกลียดในสายตาเขา

“ชารสชาติแย่จริง ๆ เอาล่ะ วันนี้ก็…ขอบคุณท่านมาก ท่านพึ่งจะย้ายมาใหม่ อย่างไรก็ยินดีต้อนรับสู่เมืองจิ่งโจวนะคุณชายเจียง ข้าคงต้องขอตัวก่อน ตายจริงเสี่ยวจูนี่เจ้าบาดเจ็บหรือนี่ คุณชายเจียงคงขอตัวก่อนไว้พบกันใหม่ ข้าจะหมั่นแวะมาเยี่ยมท่านนะ”

“เอ่อ…”

ไม่มีโอกาสที่เจียงอี้หานจะได้บอกปัดหรือปฏิเสธได้เลย หลังจากวันนั้นเขาก็ต้องพบกับแขกที่แทบจะไม่ได้รับเชิญอย่างคุณหนูกู้ทุก ๆ วัน

“ชานี่น่ะเป็นชาชั้นดีจากเจียงหนานข้าสั่งให้คนเตรียมเอาไว้เพื่อมามอบให้ท่านถือว่าเป็นการขอบคุณที่ช่วยข้าไว้ ไม่รับไม่ได้ แล้วก็ขนมนี่ ป้าถังทำตั้งแต่เช้าท่านต้องชิมให้ได้เลยเพราะว่ามัน อร่อยมาก…. กินกับน้ำชาเจ็ดยอดเหมันต์อร่อยที่สุด ลองดูสิ ลองชิมดู”

“เอ่อ คุณหนูกู้เจ้ามาเยี่ยมข้าทุกวันเช่นนี้ ใต้เท้ากู้ไม่ว่าอะไรหรอกหรือ ข้าเองยังไม่มีโอกาสไปทักทายใต้เท้ากู้เลยตั้งแต่ย้ายมาได้สามวัน”

“ไม่เป็นไร หากท่านจะไปหาท่านพ่อข้านั่นย่อมได้อยู่แล้ว แต่ว่าท่านกับท่านพ่อมิได้พบกันในราชสำนักแล้วงั้นหรือ ธรรมเนียมขุนนางของพวกท่านนี่ช่างน่าเบื่อเสียจริง อ้อ จริงสิเอาแบบนี้ พรุ่งนี้ท่านพ่อไม่ได้เข้าวังท่านก็มากินข้าวเย็นที่บ้านข้าและจะได้ฝากตัว เอ๊ย ทักทายในฐานะเพื่อนบ้านอย่างไรเล่า ดีหรือไม่”

“เอ่อ เรื่องนี้…. หากเจ้าว่าเช่นนั้นก็ตามนั้น รบกวนฝากแจ้งใต้เท้ากู้ว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปคารวะทักทาย”