ไม่น่าไว้ใจ...(ไว้ใจได้)

ตั้งแต่เมื่อคืนจนกระทั่งวันนี้ทั้งวันหลินหลินยังคงใช้เวลาอยู่กับชายหนุ่มปริศนาของเธอ

หญิงสาวพยายามบอกเล่ารายละเอียดของสิ่งของต่างๆที่จำเป็นในการใช้ชีวิตประจำวันพร้อมทั้งวิธีใช้ต่างๆโดยละเอียด

เช่นการใช้เครื่องอาบน้ำอุ่น การใช้ห้องน้ำ การใช้งานเครื่องครัวต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นตู้เย็น กาต้มน้ำร้อน ตู้อบ อ่างล้างจาน และอุปกรณ์ต่างๆภายในคอนโดของเธอ

และถึงแม้ว่าคำตอบรับที่ได้กลับมาจากชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่แสนจะเฉยชายังคงเป็นความเงียบซึ่งนานๆทีจะมีเพียงเสียงในลำคอออกมาแค่เล็กน้อย

แต่หลินหลินก็ยังคงไม่ใส่ใจ

เธอเพียงชี้แจงเกี่ยวกับรายละเอียดของสิ่งรอบตัวให้เขาฟังไปเรื่อยๆ

เธอกำลังทำตัวเป็นพี่เลี้ยงที่ดีให้กับว่าที่เจ้าของแคว้นต้าหลี่ที่ยิ่งใหญ่

เผื่อว่าเขาจะสามารถนำพาสิ่งของมีค่ามากมายมาตอบแทนเธอได้ในภายภาคหน้า

เขาสามารถทะลุมิติมาหาเธอได้ ไม่แน่ว่า เขาอาจจะนำเอาสิ่งของมีค่าเหล่านั้นมาหาเธอได้เช่นกัน

เธอจะได้ไม่ต้องทำงานให้เหนื่อยจนเกินไป

เธออาจจะได้นั่งเสวยสุขด้วยท่วงท่าสวยงามอยู่บนกองเงินกองทองโดยไม่ต้องมีสามีก็ยังได้

เฮ้อ!

ยิ่งคิดยิ่งคึก!

แต่จะว่าไปเรื่องของมีค่าอาจจะยังคงอยู่ไกลเกินเอื้อม

ตอนนี้สิ่งที่เธอคิดเอาไว้มีเพียงแต่ต้องการให้เขาเคยชินกับที่นี่ให้ได้ในเร็ววัน จนเขาสามารถที่จะออกไปเผชิญกับโลกภายนอกกับเธอได้โดยไม่ดูผิดปกติจากคนอื่นๆจนเกินไป

และที่สำคัญ

เขาจะต้องสามารถปกป้องคุ้มครองเธอได้

ด้วยอิทธิฤทธิ์ของเขาที่เธอสัมผัสได้ตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน

เขาต้องจัดการปัญหาที่เธอชอบก่อเอาไว้ได้อย่างแน่นอน

หึหึหึ!

หลินหลินคิดคำนวณเกี่ยวกับหยางหยางของเธออยู่ภายในใจตลอดเวลา

แต่หารู้ไม่ว่า มันแสดงออกมาจากสีหน้าและแววตาของเธอจนหมด

ด้วยอาชีพของเธอที่มักจะต้องแสดงสีหน้าตามความคิดและความรู้สึกอย่างมืออาชีพต่อหน้ากล้อง

ทำให้เวลานี้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟาอีกฟากหนึ่งกับเธอสามารถรับรู้ได้ทั้งหมดโดยที่เธอไม่ต้องเสียเวลาพูดออกมาแต่อย่างใด

หลินหลินไม่รู้ตัวเลยว่า

พลาดเสียแล้ว…

หลี่หงจินหยางหรือหยางหยางที่หลินหลินใช้เรียกขานเพียงนั่งนิ่งๆจ้องมองหญิงสาวด้วยสายตาคมเฉี่ยว

แม้ใบหน้าของเขาจะยังคงเรียบเฉยอยู่ แต่มุมปากกลับเกิดยกยิ้มเพียงบางเบาอยู่อึดใจหนึ่ง

โดยที่แม้แต่เจ้าตัวยังไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ

สตรีนางนี้ไว้ใจไม่ได้เลยจริงๆ...

หยางหยางคิดในใจขณะทำทีเบี่ยงสายตามองออกไปอีกทางหนึ่ง เมื่อหลินหลินหลุดออกจากภวังค์ของเธอแล้วมองมาที่เขา

"ท่านเข้าใจหรือไม่ ข้าอธิบายแค่อย่างละหนึ่งรอบพอนะ มีเวลาแค่วันนี้วันเดียว" หญิงสาวบอกกล่าวแก่ชายหนุ่มด้วยประโยคที่ชายหนุ่มยังต้องขมวดคิ้วฟังเหมือนเช่นเคย ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบรีโมตทีวีขึ้นมาก่อนจะกดเปิดทีวีให้ชายหนุ่มได้ดูชม พร้อมกับอธิบายถึงสรรพคุณและประโยชน์ใช้สอยของมันให้เขาได้ฟัง

เมื่อเปิดทีวีพร้อมอธิบายเสร็จแล้วก็หันไปสนใจกับตารางงานในมือ

พรุ่งนี้เธอต้องไปเคสงานละครเรื่องวุ่นนักรักซะเลยตอนแปดโมงเช้าและตอนบ่ายโมงก็มีเรียนอีกสองวิชาพอตกเย็นมาก็มีอีเว้นที่ห้างสรรพสินค้า

หลินหลินอ่านตารางงานในมือพร้อมทั้งทบทวนงานอย่างตั้งใจ

ถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ในหลายๆเรื่อง

แต่ความรับผิดชอบในเรื่องงานนั้นเธอไม่เคยพลาด

เธอตัดสินใจอยู่ด้วยตัวของตนเองตั้งแต่หนีออกจากบ้านมา

งานและเงินจึงค่อนข้างสำคัญกับเธอ

เพราะว่ามันทำให้เธออยู่ได้แม้ว่าจะต้องอยู่แค่เพียงลำพังคนเดียวก็ตาม

หลินหลินวางตารางงานในมือลงบนโต๊ะเล็กหน้าโซฟาที่เธอกำลังนั่งอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบขนมบนโต๊ะมากินและตามด้วยดื่มน้ำอย่างสบายอารมณ์ พลันสายตาของเธอก็ต้องสะดุดอยู่ที่หน้าจอทีวี

"อืม...อา...ที่รัก..." เสียงครวญครางของดาราหญิงในภาพยนต์เรื่องหนึ่งส่งเสียงออกมาจากในทีวีพร้อมกับภาพของดาราชายกำลังร่วมรักกับเธอคนนั้นอย่างสมจริง

เสียงนั้นยังคงดังต่อเนื่อง "ไม่ไหวแล้ว อา... อา... อ๊า..."

พรวด!

หลินหลินถึงกับสำลักขนมและน้ำพร้อมกัน

หญิงสาวไม่เสียเวลาเช็ดน้ำและขนมที่หกเลอะเทอะแต่อย่างใด

เธอเพียงหันไปมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงโซฟาไม่ไกลกันในทันที

เธอเห็นเขานั่งตัวตรงจ้องทีวีอยู่อย่างไม่วางตา ริมฝีปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันเป็นเส้นตรง

หูแดงด้วย!!

อันตรายแล้ว!!!

หลินหลินพุ่งตัวพรวดพราดเข้าหาชายหนุ่มโดยไม่ทันคิดอะไรเพียงเพื่อต้องการยกมือของตนขึ้นปิดตาของเขาเอาไว้ก่อนแล้วใช้เท้าเขี่ยรีโมตเพื่อกดปิดมันลงในทันทีอย่างแม่นยำ

ถือเป็นวิชาชาวยุทธ์ได้มั้ยนี่!? เธอคิด

เมื่อกดรีโมตทีวีด้วยเท้าจนภาพในทีวีตัดไปแล้วเธอจึงค่อยๆยกมือที่ปิดตาของชายหนุ่มออก

เธอเห็นเขามองมาด้วยสายตาคมปลาบแต่ยังคงไว้ซึ่งสีหน้าเรียบเฉย ท่าทางเคร่งขรึมตามเคย แม้หูจะยังแดงๆอยู่ก็ตาม

"เจ้าทำอะไร?" เสียงของหยางหยางเอ่ยขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

หลินหลินเพียงกระพริบตาปริบๆก่อนนิดนึงจึงสังเกตเห็นว่าตัวเธอเองนั้นกำลังคล้ายกับนั่งคร่อมชายหนุ่มอยู่ครึ่งตัว

แขนข้างซ้ายโอบรอบลำคอของเขา มือข้างขวาที่ใช้ปิดตาของเขาไปเมื่อครู่ตอนนี้ลดลงมาวางไว้ตรงแผงอกของเขา

ส่วนขาข้างที่ยื่นออกไปกดปิดรีโมตทีวีนั้น ตอนนี้กำลังเกยอยู่บนท่อนขาส่วนบนของเขา

เธอกำลังกอดเขาเต็มๆ

หลี่หงจินหยางรู้สึกได้ถึงการแอบกินเต้าหู้คำใหญ่จากใครบางคนจึงลุกขึ้นพรวดพราดจนหลินหลินถึงกับหงายหลังลงตรงโซฟา

เขาแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบให้แตะเนื้อต้องตัวของเขาในลักษณะลามปาม ไม่เคยมีสตรีนางใดใจกล้าท้าทายเขาอย่างนี้มาก่อน ชายหนุ่มคิดในใจก่อนเอ่ยตามตรง

"เจ้าเป็นสตรีไม่ควรทำเยี่ยงนี้!"

หลินหลินยิ่งกระพริบตาถี่รัว รู้สึกผิดขึ้นมาทันที

แต่...

เอ๊ะ!

เดี๋ยวนะ!

แทนที่เขาจะชอบ

กลับโกรธเธอเหรอ

หลินหลินคิดในใจพลางส่งยิ้มแห้งๆตอบกลับไป

ความรู้สึกมั่นใจในความสวยของตัวเองหายไปเกือบแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยทีเดียว

สงสัยผู้หญิงในแคว้นต้าหลี่ที่เขาจากมา คงมีคนสวยกว่าเธออยู่มากมาย

ชักอยากจะไปเห็นซะแล้ว ว่าจะสวยกันขนาดไหน ชิ!

แต่...

เดี๋ยวนะ!

อย่างนี้ก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ

ถ้าเป็นอย่างนี้

ถ้าหยางหยางของเธอเป็นแบบนี้

เธอก็จะไม่ต้องคอยระแวงเรื่องนั้นน่ะสิ

ถ้าอย่างนั้น

หยางหยางของเธอคงไม่แอบย่องเข้ามาในห้องของเธอเพื่อทำมิดีมิร้ายกับเธออย่างแน่นอน

แหมๆๆ

นอกจากหล่อลากแล้วยังไว้ใจได้อีกนะเนี่ย

จะหาผู้ชายแบบนี้ได้ในชีวิตจริงรึ?

คงยากอ่ะ!

หญิงสาวอมยิ้มคิดในใจขณะก้มลงเก็บกวาดเศษขนมและเช็ดน้ำที่เธอสำลักออกเมื่อครู่อย่างอารมณ์ดีก่อนจะลุกขึ้นไปทางในห้องครัว

เธอแอบปรายตามองไปทางชายหนุ่มที่ยังคงยืนงามสง่าอย่างวางท่าทีถือตัวอยู่ตลอดเวลา

เจ้าที่ของเธอไว้ใจได้ หายห่วงเลยทีเดียวเชียว...

หลินหลินคิดในใจอย่างกรุ่มกริ่มไม่เสื่อมคลาย

หลี่หงจินหยางเพียงยืนมองตามร่างนุ่มนิ่มที่สัมผัสเขาเมื่อครู่อย่างเก็บข่มอารมณ์บางอย่าง

เขาได้เห็นภาพร่วมรักร่วมอภิรมย์กันอย่างสมจริงจากวัตถุแปลกประหลาดนั่นจนตัวเกร็ง

สตรีนางนี้ยังถือวิสาสะปีนขึ้นมาบนร่างของเขาอีก

นี่มันมารยาชนิดใดกัน!???