ร้ายกว่าหลินหลินก็หยางหยางนี่แหล่ะ1

เช้าวันรุ่งขึ้นหลินหลินจัดการกับธุระส่วนตัวเสร็จแล้วจึงรีบกระวีกระวาดเพื่อจะออกไปทำงานตามตารางที่ได้อ่านเอาไว้เมื่อคืน

เธอต้องออกจากคอนโดก่อนเวลาสักหนึ่งชั่วโมงเผื่อรถติดและเผื่อว่าจะต้องเตรียมตัวอะไรหลายๆอย่างก่อนเริ่มงาน

ถึงแม้ว่าในตารางงานนั้น ทางทีมงานจะเผื่อเวลาให้แต่งหน้าแต่งตัวเอาไว้แล้วก็เถอะ

แต่เธอก็มักจะชอบไปก่อนนักแสดงคนอื่นๆอยู่เสมอ

เพราะว่าเธอชอบจะเป็นฝ่ายที่จะได้นั่งสวยๆรออยู่ก่อนเพื่อประเมินคนที่มาหลังเธอ มากกว่าจะเป็นฝ่ายโดนประเมินเมื่อเดินเข้าไปทีหลังคนอื่นๆ

"บ๊ายบาย หยางหยาง" หลินหลินเอ่ยทักทายเสียงใสด้วยประโยคบอกลาไปทางชายหนุ่มลึกลับที่ยืนกอดอกตัวตรงอย่างสง่างามมองมาด้วยสายตาคมเข้มเปี่ยมเสน่ห์เหมือนเช่นเคยอยู่ตรงผนังห้องไม่ไกลจากที่เธอเดินออกมาจากห้องของเธอ

หญิงสาวหายตัวออกไปจากห้องโดยไม่ได้สนใจเลยว่าเขาจะฟังเข้าใจหรือเปล่า

เธอกำลังรีบ

หลี่หงจินหยางเพียงยืนมองตามร่างระหงสมส่วนที่แต่งกายด้วยชุดแปลกประหลาดเหมือนเช่นปกติ กำลังเดินออกไปจากในห้องพร้อมกับประโยคที่ทำให้เขาปวดขมับเวลารับฟังเหมือนเช่นเดิม

แต่เมื่อเขามองจากลักษณะท่าทางการกระทำของนางแล้วเขาจึงพอจะเข้าใจได้บ้างว่านางคงจะกล่าวลาแก่เขา

"บ๊ายบาย..." เสียงทุ่มต่ำของชายหนุ่มทวนคำเบาๆ ด้วยแววตาสับสนระคนขบขัน ก่อนจะเดินไปทางห้องครัว

เขาได้ยินเสียงของหลินหลินลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างในห้องแห่งนี้ ตั้งแต่ฟ้ายังไม่สว่าง

เมื่อเดินมาถึงด้านในของห้องครัวแห่งนี้เขาพลันสะดุดกับอาหารบนโต๊ะ

มันหน้าตาแปลกประหลาดจนเขาต้องขมวดคิ้วคมเข้มเข้าหากัน

คนทำแปลกประหลาด อาหารย่อมต้องแปลกประหลาดอย่างไม่ต้องสงสัย

หลี่หงจินหยางคิดในใจขณะมองสำรวจไปยังอาหารบนโต๊ะอย่างระแวง

เขาเห็นเป็นแผ่นอะไรซักอย่างมีลักษณะไหม้เกรียมสีผิดเพี้ยนจากเดิม ซึ่งจากที่เขาประเมินดูแล้วมันคงเคยเป็นสีขาว และมีก้อนอะไรบางอย่างอีกสองชิ้น อันหนึ่งมีรูปร่างกลมๆแบนๆอีกอันหนึ่งมีรูปร่างเป็นแท่งยาวๆ

มันกินได้ใช่หรือไม่?

ชายหนุ่มคิดในใจขณะนั่งลงที่เก้าอี้ข้างโต๊ะนั้น

เขาค่อยๆเอื้อมมือขึ้นหยิบอาหารขึ้นมาชิ้นหนึ่งพิจารณาก่อนใส่ปากแล้วเคี้ยวลงคออย่างยากลำบาก

เขายังไม่ชินจริงๆกับทุกสิ่งทุกอย่างของที่นี่

โดยเฉพาะนาง!

นางเป็นสตรีที่เขาไม่ควรมาเจอ ไม่ควรมาอยู่ใกล้ๆอย่างสิ้นเชิง

ถ้าเป็นที่แคว้นต้าหลี่ของเขา

เขาคงจะสั่งขังนางเอาไว้ไม่ให้ได้ออกไปที่ไหน

เพราะเกรงว่าจะเป็นภัยแก่บุรุษทั้งหลาย

ชายหนุ่มคิดในใจอย่างนั้นขณะกินอาหารที่หลินหลินทำเอาไว้ให้ก่อนที่นางจะออกจากห้องไป

เขาเคยชินกับการที่มีบ่าวไพร่มาคอยดูแลปรนนิบัติรับใช้ให้เมื่อยามอยู่ที่แคว้นต้าหลี่

ด้วยฐานะฐานันดรของเขาย่อมมีข้าราชบริพารล้อมหน้าล้อมหลังคอยจัดการทุกอย่างให้เป็นอย่างดี ทั้งเสื้อผ้าอาภร ทั้งอาหารการกิน

ทุกอย่างเพียงแค่เขาออกปากสั่งทุกคนก็พร้อมนำมันมาประเคนให้เขาถึงที่

เขาจึงไม่ได้รู้สึกอะไรกับการกระทำเล็กๆน้อยๆของหลินหลิน

เพียงแต่...

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกได้เกี่ยวกับตัวนาง

คือนางไม่มีใคร...

นางอยู่คนเดียว

นางทำทุกอย่างด้วยตัวเองคนเดียว

นางเป็นสตรีที่ไม่มีใครให้พึ่งพิงอย่างเห็นได้ชัด

ถึงแม้ว่าเขาพอจะมองออกว่าสิ่งที่นางกำลังทำให้เขา นางทำเพื่อหวังประโยชน์บางอย่างจากตัวเขา

นางไม่มีความจริงใจใดๆในการกระทำ

แต่เขาก็ยังคงปล่อยให้นางได้ทำ

ถ้าเป็นยามปกติแล้ว เขาจะไม่มีทางให้สตรีนางใดได้เข้าใกล้เขา

ยิ่งที่เป็นสตรีเจ้าเล่ห์เจ้ามารยาด้วยแล้ว

เขาคงสั่งให้คนนำนางไปถ่วงน้ำกระมัง

ถึงแม้ว่าเขาจะมาจากสถานที่อื่น

แม้ว่าที่นี่จะไม่ใช่สถานที่ที่เขาคุ้นชิน

แต่เขาก็ไม่มีความจำเป็นอันใดที่จะต้องอยู่กับนาง

หลังจากที่นางพาเขาชมเมือง พาเขาปรับสภาพให้คุ้นเคยกับความเป็นอยู่การดำเนินชีวิตของผู้คนที่นี่

เขาได้ลองประเมินและไตร่ตรองดูแล้วมันไม่ได้ยากอะไร กับการที่จะต้องอยู่ที่นี่ เขาสามารถอยู่ได้โดยไม่มีนาง

ในแคว้นต้าหลี่ที่เขาจากมานั้น เขาต้องฆ่าคนไม่เว้นแต่ละวัน ต้องจับอาวุธออกศึกอย่างบ้าคลั่ง ต้องสร้างขุมกำลังแผ่ขยายอำนาจอยู่ตลอดเวลา ต้องปกครองไพร่พลร่วมแสนชีวิตต้องเป็นผู้นำดูแลเหล่าสมุนในอาณัตินับไม่ถ้วน ต้องทำอะไรที่ยิ่งใหญ่อยู่ตลอดเวลา

ผิดกับการอยู่ที่นี่อย่างสิ้นเชิง

และกับนาง

ถ้าหากเขาไม่ยินยอมแน่นอนว่านางไม่มีทางชักจูงเขาได้

แต่เขา...

*******************

ภายในห้องแต่งตัวของสตูดิโอแห่งหนึ่งที่ใช้เป็นสถานที่เคสติ้งละครเรื่อง วุ่นนักรักซะเลย

หลินหลินกำลังนั่งแต่งหน้าทำผมด้วยช่างมืออาชีพอยู่ข้างๆดาราวัยรุ่นอีกคนหนึ่ง

เธอมีชื่อว่า นภัทร์

เธอคนนี้น่าจะเป็นเด็กเส้น

หน้าตาก็งั้นๆ ทำไมถึงกล้ามาเคสติ้งบทนางเอกแข่งกับเธอ

หลินหลินเหล่ตามองด้วยหางตาของเธออย่างประเมินผู้หญิงที่ชื่อนภัทร์พลางคิดอยู่ในใจ

ซักพักหญิงสาวจึงดึงสายตาของตนเองกลับมาก่อนที่ผู้หญิงที่มีชื่อว่านภัทร์จะรู้ตัวว่าถูกเธอมองอยู่

เธอต้องคิดแผนสกัดดาวรุ่งซะแล้ว

ไม่ได้หรอก

ละครเรื่องนี้เธอต้องได้เป็นนางเอก!

หึ!