ร้ายกว่าหลินหลินก็หยางหยางนี่แหล่ะ3

เวลาผ่านไปจนค่ำคืนแห่งราตรีของเมืองหลวงมาเยือนอยู่เป็นนาน

เมื่อหลินหลินกลับมาถึงคอนโดเธอจึงรีบเข้าไปอาบน้ำเพื่อจะได้รีบมามาร์กหน้า เพราะว่าวันนี้ทั้งวันเธอต้องแต่งหน้าเช็ดหน้าอยู่หลายรอบจึงต้องรีบบำรุงโดยเร็ว

หลินหลินทำการมาร์กหน้าเอาไว้โดยไม่สนใจสายตาคมดุของใครบางคนที่กำลังนั่งตัวโตอยู่ตรงโซฟา

สงสัยจะโมโหหิว! หลินหลินคิดในใจขณะหรี่ตามอง หยางหยางของเธอที่นั่งงามสง่าอย่างผู้สูงศักดิ์เหนือคำบรรยายอยู่ตรงโซฟา

"รอแป๊บนะ" หลินหลินเอ่ยออกไปทางหยางหยางก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพูดผิด

"ข้าหมายถึง รอสักครู่เจ้าค่ะ" เธอพูดใหม่อีกครั้งขณะดึงแผ่นมาร์กหน้าออก ก่อนจะเดินเข้าไปทางห้องครัว

เธอเองก็หิวเหมือนกันจึงคิดว่าหยางหยางก็คงหิวด้วย

ชายหนุ่มเจ้าของชื่อหยางหยางที่หลินหลินถือวิสาสะเรียกอยู่ตลอดเวลาเพียงปรายสายตาคมเฉี่ยวมองตามหลังร่างระหงของหญิงสาวที่กำลังเดินเข้าไปทำอะไรบางอย่างในครัว

นอกจากจะเป็นปีศาจราคะแล้วยังเป็นปีศาจราตรีอีกด้วย!

ชายหนุ่มคิดในใจขณะมองกลับไปทางนาฬิกาที่หลินหลินเคยบอกวิธีดูเวลาเอาไว้ก่อนหน้า

เข็มสั้นของนาฬิกาตอนนี้ชี้อยู่ระหว่างเลขสิบเอ็ดเกือบถึงเลขสิบสอง

ถ้าเป็นเวลาของยามค่ำคืนในยุคสมัยของเขามันคือเวลายามจื่อนั่นเอง

ใยกลับบ้านเอาป่านนี้

หลี่หงจินหยางถามนางอยู่ในใจ

เวลาผ่านไปอีกซักพัก...

เพียงไม่นานข้าวต้มพร้อมเสิร์ฟก็ส่งกลิ่นหอมฉุยออกมาจากในห้องครัวตามด้วยเสียงใสๆของหลินหลินเอ่ยเรียก

"หยางหยาง มาๆ กินข้าวต้มกัน" เธอต้องเอาใจใส่หยาง หยางของเธอเอาไว้ให้มากๆ เพราะเธอมักจะสร้างศัตรูเอาไว้ไม่เว้นแต่ละวัน

วันนี้มีเพิ่มอีกสองคน

แถมวันนี้เธอรู้สึกเหมือนมีคนสะกดรอยตามเธอตอนอยู่ที่ห้างสรรพสินค้าอีกด้วย

ดังนั้นแล้วเธอต้องมีบอดี้การ์ด!

บอดี้การ์ดสุดเท่ห์ที่ไม่ต้องเสียเงินค่าจ้างในราคาที่แพงหูฉี่แต่อย่างใด หึหึ!

หลี่หงจินหยางได้ยินคำเรียกขานจากสตรีนางนี้ เขาจึงพาร่างสูงโปร่งงามสง่าของเขาเดินเข้ามาในห้องครัวด้วยมาดเรียบนิ่งน่ายำเกรงพร้อมสายตาคมเข้มน่าหวาดหวั่นดั่งเช่นปกติ

หลินหลินเพียงปรายตามองตามเขาอย่างหมายมาดต้องการอะไรบางอย่าง

ชายหนุ่มยอมกินข้าวต้มแต่โดยดี เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เขาพอจะกินได้คล่องคอ

ยามนี้เขาคิดถึงบรรดาบ่าวไพร่ประจำโรงครัวในวังของเขาเสียจริง

หลินหลินยังคงเหม่อมองหลี่หงจินหยางที่กำลังกินข้าวต้มอยู่ที่โต๊ะฝั่งตรงกันข้ามกับเธอด้วยสายตาคาดหวังจนชายหนุ่มรู้สึกได้

"เจ้ามีอะไร" ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งหน้าตาเย็นชา

"เปล๊า" หลินหลินเสียงสูงแก้ตัวหน้าตาย

แม้คำพูดของหลินหลินนั้นหลี่หงจินหยางจะไม่เข้าใจความหมาย แต่น้ำเสียงที่ดีดสูงขึ้นปานนั้นทำเอาชายหนุ่มเข้าใจความนัยได้ไม่ยาก เขาจึงเอ่ยเสียงทุ้มต่ำทรงอำนาจ "ว่ามา"

ทั้งสีหน้าและแววตาอีกทั้งน้ำเสียงอย่างนั้นของหยาง หยางทำเอาหลินหลินถึงกับชะงักงันเล็กน้อย

เขาไม่เหมือนใครเลยจริงๆ หลินหลินคิด

"คือว่า" หญิงสาวเริ่มเข้าเรื่องอย่างอ้อมโลก "ในชีวิตของคนเรานั้นนะ ต้องเจอกับอะไรหลายๆอย่าง คนหลายๆแบบเยอะแยะมากมาย ไว้ใจใครไม่ได้ ถ้าเราไม่ทำเขา เขาก็ทำเรา ท่านว่าจริงหรือไม่"

หลี่หงจินหยางเพียงรับฟังนิ่งๆขณะสนใจเพียงข้าวต้มในถ้วย พลางเอ่ยเสียงราบเรียบ "ถ้าเราไม่ฆ่าเขา เขาก็ฆ่าเรา"

"หือ!" หลินหลินอุทาน ฆ่าเลยรึ!

"เจ้าอยากให้ข้า ไปฆ่าใคร"

"หา!"

ชายหนุ่มถามขึ้นด้วยสีหน้าบ่งบอกได้ว่า การฆ่าเป็นเรื่องธรรมดา

หลินหลินถึงกับนิ่งงันกระพริบตาปริบๆ

ชายหนุ่มหญิงสาวเพียงนั่งจ้องหน้ากันและกันนิ่งๆโดยมีเพียงโต๊ะเล็กๆกั้นกลาง

ฝ่ายหนึ่งจ้องหน้าหญิงสาวด้วยแววตาคมเฉี่ยวฉายแววดุดันพร้อมเชือดนิ่มๆด้วยมาดสุขุมนุ่มลึกดูดีมีชาติตระกูล

ส่วนอีกฝ่ายหนึ่งจ้องหน้าชายหนุ่มด้วยดวงตากลมโตเม้มริมฝีปากเพียงนิด ก่อนคลี่ยิ้มสดใสแฝงความเจ้าเล่ห์ร้ายกาจอย่างไม่ปิดบัง

ร้ายกว่าหลินหลินก็หยางหยางนี่แหล่ะ!

เดี๋ยวพรุ่งนี้จัดเลย....

หลินหลินคิดในใจอย่างปลื้มปริ่มไม่เปลี่ยนแปลง