ท่องยุทธภพ1

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงแล้วสำหรับค่ำคืนอันแสนจะทรมาน

หลินหลินยังคงนั่งถ่างตาคอยเมียงมองหยางหยางของเธออย่างนึกหวาดระแวงและหวาดหวั่น

แต่มาดเรียบนิ่งอย่างผู้ทรงอำนาจและเคร่งขรึมของเขาก็ทำเอาหลินหลินถึงกับอดใจไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างชื่นชมเช่นกัน

ถ้าเธอจะหาแฟนเป็นจริงเป็นจังสักคน เธอขอให้ได้อย่างนี้เถอะ สาธุ!

หลินหลินขอพรให้ตัวเองพลางนั่งจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาและหุ่นสูงโปร่งกำยำสง่างามของชายหนุ่มจากยุคจีนโบราณอย่างเหม่อลอย

เวลาผ่านไปอีกพักใหญ่ หลินหลินที่เริ่มจะสัปหงก จึงสะบัดศีรษะเพียงนิดก่อนกระพริบตาปริบๆไล่ความง่วงงุนให้ออกไป

ตอนนี้เธอเริ่มหงุดหงิดซะจริง

"หยางหยาง" หลินหลินเริ่มหาเรื่องหาบทสนทนาเพื่อไม่ให้ตนเองเผลอหลับไป "เรามาคุยกัน"

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าหยางหยางเพียงกระพริบตาสองครั้งด้วยมาดนิ่งๆดังเดิม

เขาคงยังไม่ชินกับชื่อเรียกนั่นที่หลินหลินมอบให้

"ว่ามา" หยางหยางของหลินหลินเอ่ยขึ้นสั้นๆ แค่นั้น

ช่างเป็นการต่อบทสนทนาที่เยี่ยมมาก หลินหลินคิด

"คือ...ระหว่างที่ท่านยังไม่สามารถหาทางกลับไปยังที่ที่ท่านจากมา..และ..ถ้าหากท่านจะต้องอยู่ที่นี่ไปก่อน...ข้าคิดว่าเราควรจะต้องทำข้อตกลง" หลินหลินเริ่มต้นประโยคด้วยใจคิดว่าควรทำให้เคลียร์ ไม่อย่างนั้นเธอคงอกแตกตายแน่ๆ

"ข้าจะรีบหาวิธีกลับไป" หยางหยางตอบคำ

มันไม่ใช่คำตอบที่เธอต้องการ หลินหลินเถียงในใจก่อนเอ่ย

"ก็แล้วถ้ายังไม่ได้กลับไปง่ายๆล่ะ ฉันนั่งถ่างตาอย่างนี้อย่างหวาดระแวงแบบนี้ ไม่ไหวหรอกนะ งานการฉันก็ต้องทำ ปัญหาแต่ละวันน้อยซะที่ไหน ปกติฉันไม่ใช่คนใจดีหรอกนะ นี่เห็นว่าเป็นเจ้าที่นะ ถึงทำดีด้วยเนี่ย"

ชายหนุ่มเพียงรับฟังประโยคนั้นของหลินหลิน เขาเพียงรับฟังนิ่งๆด้วยมาดน่าหวาดหวั่นดังเดิม หญิงสาวจึงชะงักไป

เขาจะโกรธรึเปล่า คงไม่มาบีบคอกันหรอกนะ

พูดผิดหูนิดเดียวต้องแผ่รังสีสังหารออกมาด้วย เฮ่อ!

"เจ้าต้องการให้ข้าทำเช่นไร" ชายหนุ่มเอ่ยด้วยใบหน้าเรียบเฉยไร้ความรู้สึก

ดวงตาคมดำยังคงจับนิ่งที่หลินหลินอย่างต้องการคำตอบที่ชัดเจน

"ก็...." หลินหลินเห็นท่าทางน่าเกรงขามนั่นแต่ก็ยังคงทำใจดีสู้เสือก่อนเอ่ย "ห้ามล่วงเกิน ห้ามลวนลาม ห้ามเกินเลย ห้ามพุ่งตัว ห้ามทำท่าทางน่ากลัว ห้ามหายตัวแบบไปมารวดเร็วเกินไป ห้ามทำให้ตกใจ ห้าม..."

หญิงสาวนิ่งคิด จะห้ามอะไรอีกดี

"เอาเป็นว่า ทำตัวให้เป็นคนมากที่สุด เข้าใจหรือไม่ อ่อ! แล้วถ้าท่านจำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ช่วยทำตัวให้เป็นประโยชน์ คนเรานะ ถ้าไม่มีประโยชน์ต่อกันแล้ว อยู่ด้วยกันยาก... เข้าใจ๊" หลินหลินสรุปอย่ากล้าๆกลัวๆ ด้วยนิสัยที่ไม่ค่อยยอมคนจึงใจกล้าบ้าบิ่นได้อย่างน่าเหลือเชื่อ

ชายหนุ่มเพียงขมวดคิ้วคมเข้มขึ้นเล็กน้อย ก่อนเอ่ยเสียงเรียบตามประโยคที่พอจะเข้าใจ "ข้าย่อมเป็นคนอยู่แล้ว แม่นางคิดว่าข้าเป็นสิ่งใดกัน"

"คนบ้าอะไรโผล่มาแบบนั้น" หลินหลินเริ่มอารมณ์ขึ้นจึงเอ่ยอย่างลืมตัว "แถมแต่งตัวแปลกๆ ถึงจะหน้าหล่อมากกว่าคนทั่วไปแต่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนธรรมดา แถมมีวิชาแบบ เขาเรียกว่าอะไรนะ วรยุทธ ใช่! มีวรยุทธ"

ชายหนุ่มนิ่งเงียบไปอีกครั้งด้วยท่าทางเคร่งขรึม สายตาคมกริบของเขาหรี่ตามองหลินหลินอย่างใคร่ครวญและวิเคราะห์ ก่อนเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ "ข้าอาจจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่แม่นางต้องการจะสื่อ แต่ข้าจะไม่ทำร้ายใครหากไม่จำเป็น"

หลินหลินถึงกับกระพริบตาปริบๆ

หญิงสาวพอจะเข้าใจว่าเขาคงไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไหร่เพราะภาษาจีนโบราณของเธอดูไม่ค่อยจะแข็งแรงนัก

เธอมักจะพูดผสมกันระหว่างคำจีนปัจจุบันกับคำจีนโบราณ

แต่...

จะไม่ทำร้ายใครหากไม่จำเป็นเรอะ!

แล้วถ้าหากจำเป็นล่ะ?

หลินหลินคิดได้ดังนั้นจึงหรี่ตามองชายหนุ่มอย่างใคร่ครวญและวิเคราะห์เช่นเดียวกัน

เธอคงต้องควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดีกว่านี้เสียหน่อย นิสัยร้ายกาจของเธอต้องพับเก็บเอาไว้ให้ดี เดี๋ยวโดนพิฆาตจากนายนี่จนหมดสวยแล้วจะแย่

นี่ถ้าเขาไม่ได้มาแบบผิดปกติผิดธรรมชาติแบบเห็นคาตาคาใจอย่างนั้นนะ เธอคงไม่พยายามแบบนี้หรอก

"เอ่อ...ท่าน" หลินหลินเริ่มต้นบทสนทนาใหม่ "ถ้าหากท่านยังไม่สามารถกลับไปได้ เช่นนั้นแล้ว เราก็ควรจะอยู่ด้วยกันอย่างสันติ เข้าใจมั้ย อย่างสงบสุขน่ะ"

และคำตอบที่ได้รับก็ยังคงเป็นมาดนิ่งๆ เปี่ยมราศี สีหน้าเรียบเฉย แววตาคมกริบ เหมือนเดิม

เฮ่อ!

ไม่เคยเจอผู้ชายที่ดูดีแบบนี้เลยจริงๆ

เอาจริงๆแล้ว เขาน่ากลัวนะ แต่แบบ

เขาดูมีเสน่ห์มากๆเลย

ไม่เหมือนผู้ชายหลายๆคนที่เธอเจอ

แต่ละคนอย่างกับปลาไหล

แต่เขาคนนี้นะ

แบบว่า...

มังกรชัดๆ

หลินหลินคุยกับตัวเองในใจอีกแล้ว

"อะแฮ่ม! เอาเป็นว่า...." หลินหลินกระแอมนิดนึงก่อนเริ่มต้นหว่านล้อมอีกครั้งอย่างต่อเนื่อง

"ข้าจะให้ที่พักพิงแก่ท่าน จนกว่าท่านจะสามารถกลับไปยังที่ที่ท่านจากมาได้ และ... ระหว่างนี้...ข้าจะปรับตัวและท่านก็ต้องปรับตัวเช่นกัน...นะ"

จบคำหลินหลินเพียงสังเกตกิริยาของชายหนุ่ม

เมื่อเห็นเขาไม่มีทีท่าว่าจะปฏิเสธ เธอจึงเอ่ยขึ้นอย่างต่อเนื่อง "ทีนี้... การที่เราจะอยู่ด้วยกันได้นั้น... ท่าน..."

หญิงสาวเว้นระยะไว้อึดใจจึงพูดต่อ "ท่านต้องเชื่อฟังข้าและ...ทำตามที่ข้าต้องการ"

จบประโยคของหลินหลินชายหนุ่มจึงหรี่ตาเล็กลงมากกว่าเดิมขณะยังคงจ้องสายตาจับนิ่งอยู่ที่เธอ

คราวนี้หลินหลินถึงกับเม้มริมฝีปากแน่น

ท่าทางน่ายำเกรงของผู้ชายคนนี้ทำเธอนึกหวาดหวั่นแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

เธอกำลังรู้สึกเหมือนกำลังนั่งคุยอยู่กับประธานาธิบดียังไงยังงั้น

หลินหลินจึงปล่อยให้ความเงียบเข้าครอบงำเพื่อประเมินและหยั่งเชิงอีกฝ่ายอย่างละเอียด

ซักพักต่อมาหลินหลินจึงตัดสินใจถามแบบตรงไปตรงมา "ถามจริงๆนะ ตอนอยู่ที่แคว้นต้าหลี่อะไรนั่น... ท่านเป็นใคร"

"ข้าต้องตอบคำถามนี้ด้วยหรือ" ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ สีหน้านิ่งเฉยไม่เปลี่ยนแปลง

หญิงสาวจึงยักไหล่หนึ่งทีก่อนพูดขึ้น "ให้ข้าเดานะ ท่านคงเป็นคนใหญ่คนโต เช่น..." หลินหลินทำท่าคิดเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากกลอกตากลมโตไปมา "ลูกเจ้าขุนมูลนาย"

คราวนี้คิ้วเข้มคล้ายกระบี่ของชายหนุ่มถึงกับขมวดเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นปกติแล้วนั่งฟังนิ่งๆคล้ายกับรอฟังว่าหลินหลินจะเดาถูกหรือไม่