ยอมรับและปรับตัว

หลินหลินรีบกลับมาถึงคอนโดส่วนตัวอย่างเร็วเพราะอยากรู้ว่าเจ้าที่สุดหล่อของเธอยังอยู่หรือเปล่า

เธอค่อยๆย่องเข้ามาในห้องของตัวเองแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน

"หยางหยาง..." นั่นเป็นชื่อที่หลินหลินตั้งให้เจ้าที่เพื่อเพิ่มความเป็นกันเอง

"ยังอยู่หรือเปล่า" ใครจะว่าบ้าก็ช่างเถอะ ไม่เจอกับตัวเองไม่รู้หรอก

"หยางหยาง..." หลินหลินยังคงเรียกชื่อเจ้าที่ของเธอขณะมองหาไปทั่วห้อง

เงียบ...

ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

ทะลุมิติกลับไปแล้วรึ?

เธอถามในใจขณะยังคงมองหาอย่างคาดหวังว่าเขาอาจจะยังอยู่

"หยาง...อุ๊บ" จู่ๆหลินหลินก็รู้สึกเหมือนชนเข้ากับอะไรซักอย่าง

"อ้าว...ยังอยู่เรอะ" เธออุทานออกมาเมื่อรู้แล้วว่าชนเข้ากับชายหนุ่มแปลกประหลาดที่แอบมายืนอยู่ทางด้านหลังของเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว ก่อนบ่นออกไป "อย่าทำให้ตกใจได้มั้ย เฮ่อ!"

"แม่นาง..." ชายหนุ่มที่หลินหลินถือวิสาสะเรียกว่า หยางหยาง เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ

ทำให้หลินหลินต้องเปลี่ยนกิริยาเป็นสุภาพด้วยเช่นกัน

"ท่านยังอยู่อีกหรือ ยังหาทางกลับไปไม่ได้หรือ" เธอถามหยางหยางของเธออย่างนึกห่วงใย

เธอห่วงเขาจริงๆนะ เขาเป็นเจ้าที่บ้านของเธอ

"ยัง..." ชายหนุ่มตอบแค่นั้น เขายังคงมีบุคลิกของผู้ชายเคร่งขรึมอย่างมีมาดของผู้มีอำนาจบารมี ถึงแม้ว่าสายตาคมเข้มของเขาจะยังคงบ่งบอกได้ว่าตึงเครียดอยู่อย่างมากมาย แต่ก็ไม่ได้ลดทอนความเป็นผู้สูงศักดิ์ที่เปล่งประกายออกมาจากเรือนร่างสูงสง่าของเขาได้เลย

ออร่าทิ่มตาเธอจริงๆ หลินหลินคิด

"ท่านอย่าคิดมาก ค่อยๆคิด ค่อยๆหาวิธี นะ" หลินหลินเอ่ยปลอบใจเจ้าที่ของเธอที่ชื่อหยางหยาง

"หิวมั้ย กินอะไรได้รึเปล่า วันนี้ทั้งวันอยู่แต่ในห้อง คงอึดอัดแย่" เธอต้องดูแลเจ้าที่ของเธอเป็นอย่างดี เธอรู้สึกภูมิใจจริงๆ นอกจากเกิดมาสวยแล้วยังมีเจ้าที่สุดหล่อทะลุมิติมาหา

หยางหยางของหลินหลินไม่ตอบรับหรือปฏิเสธสิ่งใด

เขาเพียงจ้องมองหญิงสาวอยู่นิ่งๆแบบไม่วางตาจากบนลงล่างและล่างขึ้นบน

เขามองไปทั่วร่างของหลินหลินด้วยสายตาคล้ายกับสงสัยเกี่ยวกับการแต่งกายของเธอ

วันนี้เธอแต่งตัวด้วยเสื้อยืดกางเกงยีนต์คลุมทับด้วยเสื้อหนังแขนยาวสีดำ

มันเป็นสไตล์เพื่อความคล่องตัว

"ไม่ต้องมองแบบนั้นเลย ท่านแต่งตัวประหลาดกว่าเยอะ" หลินหลินรู้ความหมายของสายตานั้นจึงตอบกลับไปอย่างไม่สะทกสะท้าน "คนที่นี่เขาก็แต่งตัวแบบนี้กันทั้งนั้น"

ชายหนุ่มมิได้กล่าวสิ่งใดอีกเช่นเคย

เขาเพียงมองทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงหญิงสาวตรงหน้าอย่างสำรวจอยู่ตลอดเวลา

เขาคงยังงงกับชีวิตของเธอหรือไม่ก็ของเขาเอง

หลินหลินมองชายหนุ่มตรงหน้าพลางคิดในใจอยู่ตลอดเวลาเช่นกัน

เวลาผ่านไปเพียงไม่นาน หลินหลินที่ทำข้าวต้มเสร็จก็นำมันมาเสริฟให้แก่หยางหยางที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะด้านนอก

เธอทำข้าวต้มเพราะว่ามันง่ายที่สุดแล้วไม่มีเหตุผลอื่น

ไม่ว่าหลินหลินจะมองเจ้าที่ของเธออย่างไร ดูๆไปเขาก็ออกจะเหมือนคนทั่วไป เหมือนคนปกติมากๆ

ถ้าไม่ได้โผล่มาแบบผิดธรรมชาติอย่างนั้น...

เฮ้อ!

เอาเถอะหลินหลิน

อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

ชีวิตของเธอช่างตื่นเต้นเร้าใจซะจริง

หลินหลินคิดไปกินไปขณะเหม่อมองชายหนุ่มแปลกประหลาดไปพลางๆ

"เป็นอย่างไร ท่านกินได้ คือหมายถึงว่า ต้องกินเหมือนกับฉัน เอ้ย! ข้า ใช้หรือไม่" หญิงสาวยังคงพูดจาด้วยภาษาจีนโบราณผิดๆถูกๆ

แต่เหมือนหยางหยางของเธอก็มีความพยายามอย่างดีที่จะทำความเข้าใจ ถึงแม้เขาจะไม่แสดงออกอะไรมากมาย แต่เธอก็คิดว่างั้น

"อืม...." เขาตอบแค่นั้น ด้วยมาดนิ่งๆ น่ายำเกรงอยู่ตลอดเวลา

ท่าทางของเขากำลังระวังตัว เธอคงดูอันตรายมากๆสำหรับเขา

บ้าไปแล้ว!

เธอต้องเป็นฝ่ายกลัวเขาสิ

แต่ก็ดี!

เขาเป็นฝ่ายกลัวเธอนั่นแหล่ะดี

หลินหลินคุยกับตัวเองอยู่ในใจ

หวังว่าเขาคงไม่รู้ถึงความคิดของเธอหรอกนะ

"ท่าน..." หลินหลินเอ่ยเรียกพลางมองชายหนุ่มที่กำลังมีความพยายามอย่างมากที่จะกินข้าวต้มฝีมือของเธอ

"อยากไปท่องยุทธภพหรือไม่" เธอหมายถึงจะพาเขาเที่ยวชมเมืองของที่นี่

"เผื่อว่า เอ่อ..." หญิงสาวพูดอย่างระมัดระวัง

"ท่านอยากจะปรับตัว อย่างน้อย จะได้รู้สึกดีขึ้น" เธอช่างเป็นเจ้าบ้านที่ดีเหลือเกิน

"อย่าเลย... แม่นาง" หยางหยางตอบอย่างระมัดระวังและแคลงใจอยู่ตลอดเวลาด้วยมาดคล้ายรูปปั้นหายากแบบเสมอต้นเสมอปลาย

"แล้ว... แล้ว...ท่านต้องนอนหลับหรือไม่ ต้องหลับเหมือนกันหรือเปล่า" หลินหลินยังคงพยายามยอมรับเพื่อที่จะพาเขาปรับตัว

ท่าทางของเขาเหมือนจะหลงยุคมาจริงๆ เธอรู้สึกเป็นห่วงอย่างไม่รู้สาเหตุ

เธอต้องอยู่คนเดียวมาโดยตลอดในโลกของเธอ

แต่เขา...

ต้องมาอยู่คนเดียวในโลกที่ไม่รู้จัก

จู่ๆเธอก็คิดอย่างนั้น ไม่รู้ทำไม

เฮ่อ!

หลินหลินเอ้ย!

เธอก็เป็นคนดีเหมือนกันนะเนี่ย

เวลาผ่านไปอีกครู่ใหญ่จนหลินหลินคิดว่าอาหารมื้อนี้ช่างใช้เวลากินได้ยาวนานมากมายเหลือเกิน

นี่แค่ข้าวต้มนะ ถ้าเป็นอาหารจัดเต็มคงต้องใช้เวลากินกันทั้งคืนเลยมั้ง

"ท่าน...อร่อยหรือไม่ ข้าหมายถึง รสชาติดีหรือไม่" หลินหลินยังคงชวนหยางหยางคุย ถ้าไม่คุยก็คงอึดอัดน่าดู

เพราะท่าทางของเขาช่างมีมาดที่นิ่งได้อย่างไร้ที่ติจริงๆ

ปกติเธอมักอยู่คนเดียว ไม่ค่อยมีใครให้คุยด้วยและเธอเองก็ไม่ค่อยอยากจะคุยกับใคร

เพราะหลายๆคนเข้ามาคุยกับเธอก็เพื่อหวังผลประโยชน์

มีอยู่ครั้งหนึ่งเคยมีผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้รับบทเป็นตัวประกอบของละครที่เธอรับเล่น เข้ามาคุยมาตีสนิทกับเธอโดยมีอีกคนแอบถ่ายรูปอยู่

สองวันถัดมาตัวประกอบคนนั้นก็มีไมค์มาจ่อปากเลยค่ะ เพราะเธออัพรูปโปรไฟล์ว่าเป็นเพื่อนสนิทกับหลินหลิน

ซึ่งตัวของหลินหลินนั้นเป็นที่ทราบกันว่าทั้งหยิ่งทั้งอีโก้สูง คนที่เป็นเพื่อนกับเธอย่อมไม่ธรรมดา ประมาณนั้น

และทุกวันนี้เธอคนนั้นก็ขยับฐานะจากตัวประกอบเป็นเพื่อนนางเอกจ้า ได้ว่าจ้างออกอีเว้นท์คู่กับเธอด้วยนะ

เลิศมาก! สุดยอด...

เฮ่อ!

คุยคนเดียวจนเหนื่อยอีกแล้วหลินหลิน...

และแล้วค่ำคืนแห่งความทรมานก็มาถึง

หลินหลินและหยางหยางต่างก็ต้องนั่งถ่างตามองกันและกันอย่างระแวดระวังเหมือนเช่นเดิม

เธอไม่กล้านอนหรอก

ถึงนอนก็นอนไม่หลับ

เขาเองก็คงเหมือนกัน

ดีนะที่พรุ่งนี้ไม่มีงานอะไร ไม่อย่างนั้นคงตาบวมหมดสวยไปทำงานแน่ๆ ไหนจะต้องไปเรียนอีก

จริงด้วยพรุ่งนี้มีเรียนตอนบ่าย

ไม่ได้! ไม่ได้! ต้องนอน ต้องนอน

"ท่าน...เอ่อ..." หลินหลินคิดได้ดังนั้นจึงเริ่มต้นบทสนทนาอีกครั้ง

"ท่านง่วงนอนหรือไม่" เธอคิดประโยคที่เหมาะสมได้เท่านี้แหล่ะ จะฟังเข้าใจมั้ยนั่น

"เจ้าอยากนอนหรือ" หยางหยางถามออกมาในขณะที่ยังคงนั่งนิ่งๆเป็นรูปปั้นที่หาได้ยากยิ่งเหมือนเดิม

เขาเพียงนั่งกอดอกนิ่งๆด้วยมาดทรงพลังน่าหวาดหวั่นอยู่ตรงโซฟาห่างออกไปจากหลินหลิน

หญิงสาวรีบพยักหน้าหงึกๆ

นอกจากอยากนอนแล้ว อยากอาบน้ำด้วย หวังว่าเขาคงไม่ไปโผล่ในอ่างอาบน้ำอีกหรอกนะ

จริงสิ

แล้วเขาต้องอาบน้ำหรือเปล่า

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้แล้ว หลินหลินก็ถึงกับหน้าร้อนผ่าวขึ้นมา

ฉากอาบน้ำเมื่อวานระหว่างเธอกับเขา

เธอยังคงจดจำได้ดี เขาเห็นของเธอหมดเลยนะนั่น

ไม่เคยมีใครมีสิทธิ์ที่ได้เห็นซุปตาร์แก้ผ้าหมดเปลือกอย่างนั้นหรอกนะ

ไม่เอา ไม่เอา

ไม่หลับแล้ว

ไม่อาบน้ำด้วย

ให้ตายเถอะ!

เธอคงต้องใช้เวลาอีกนานสำหรับการยอมรับและปรับตัวกับหยางหยางของเธอ

จริงๆ