ตอนที่ : 05 คนต่อชีวิต

ขณะที่กำลังจะกระโดดลงไป ก็มีบางอย่างมารั้งแขนของภัทรเอาไว้ก่อนที่บุคคลนั้นจะดึงภัทรให้ลงจากขอบสะพานที่ยืนอยู่ 

"ทำแบบนี้ทำไมครับ" 

"ฮึก คุณเป็นใครกันครับ" เจ้าตัวถามทั้งน้ำตา เพราะตรงจุดที่ยืนอยู่เป็นที่มืดแสงส่องเข้ามาน้อยเลยทำให้มองหน้าคนคนนั้นได้ไม่ชัดเจน รู้แต่ว่าเขาสูงกว่ามาก 

"คุณจะทำร้ายตัวเองทำไมกันครับ"

"ปล่อยครับ มันไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย ฮึก อย่ายุ่งกับผม" ภัทรสะบัดแขนที่มีแรงอันน้อยนิดให้ออกจากมือของคนคนนั้น แล้วเช็ดน้ำตาของตัวเอง 

"ผมจอดรถอยู่ฝั่งโน้น คุณคงไม่ทันได้สังเกตุ ผมมองดูคุณมาสักพักแล้วล่ะครับ แต่ไม่คิดว่าคุณจะตัดสินใจแบบนี้"

"คุณไม่เข้าใจผมหรอกครับ ฮึก... ชีวิตผมต่อให้ตายไปก็ไม่มีใครสนใจหรอกครับ ปล่อยให้ผมตายๆ ไปซะเถอะ" 

"ครอบครัวของคุณล่ะครับ"

"ก็บอกแล้วไง ว่าไม่มีใครต้องการฮึก ครอบครัวก็ไม่ต้องการ ไม่มีใครต้องการ ไม่มีฮึก ไม่มีเลย..." ภัทรร้องไห้จนสะอื้น เมื่อพูดถึงเรื่องราวที่ตัวเองกำลังเผชิญอยู่ แล้วก็เผลอระบายทุกอย่างที่อัดอั้นตันใจออกไปให้ผู้ชายที่เพิ่งจะรู้จักฟังจนหมด 

"ผมขอโทษนะครับ ถ้าเมื่อกี้พูดตอกย้ำคุณไป"

"ฮึก ช่างมันเถอะ"

"แล้วทำไมคุณไม่มีชีวิตอยู่ต่อแล้วมีความสุข ให้คนที่ทำให้คุณร้องไห้แบบนี้ต้องอิจฉาล่ะครับ" 

"มันเจ็บ จนผมไม่อยากจะอยู่ต่อแล้วครับ"

"มากับผมสิ"

"...." ภัทรยืนนิ่งแน่นอนว่าเขาไม่ได้สนใจกับสิ่งที่ชายคนนั้นพูดเลย ใครจะยอมไปกับคนที่เพิ่งจะเจอกันได้ล่ะ ชื่อก็ยังไม่รู้จักเลย "ผมไม่ไปหรอกครับ"

"กลัวกันเหรอ?"

"....." ถึงจะไม่ได้ตอบอะไรแค่แววตาของภัทรก็เป็นคำตอบให้หมดแล้ว 

"ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ ผมไม่ใช่คนไม่ดี ตามผมมาเถอะครับ"

"ไม่ครับ ไม่ไปเด็ดขาด" 

"....." ชายหนุ่มยืนนิ่งก่อนที่เขาจะล้วงหยิบอะไรบางอย่างในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง การกระทำนี้ทำให้ภัทรถอยหนีออกไปจากตัวของอีกฝ่ายมากขึ้น เพราะกลัวว่าจะถูกทำร้าย 

คลิก~ 

"อ่า เห็นหน้าแล้ว"

แสงไฟจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือทำให้ภัทรมองเห็นหน้าของคนคนนั้นได้อย่างชัดเจน เขาดูดีและหล่อมากๆ การแต่งตัวแบบนี้ทำให้ภัทรคิดว่าเขาคงจะเป็นคนดีคนนึงเลย 

"คุณเป็นใครครับ" 

"ผมชื่อคลินซ์ครับ คุณล่ะครับ"

"ภะ ภัทรครับ ผมชื่อภัทรครับ" 

"ไม่ต้องกลัวนะครับ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกครับ อย่างที่บอกรถผมอยู่ทางด้านนั้นครับ ผมมาจอดเล่นระหว่างกลับบ้าน แล้วก็ได้มาเจอคุณ"

"....." ถึงอย่างนั้นภัทรก็ยังไม่เชื่อใจอะไรเขามากมาย 

"ผมไม่ทำอะไรจริงๆ ครับ งั้นคุณภัทรถือโทรศัพท์ผมไว้ เดี๋ยวผมจะเดินไปขับรถมาฝั่งนี้ คุณจะได้รู้ว่าผมมาคนเดียว"

"คะ ครับ" 

ภัทรยืนจับโทรศัพท์หรูราคาแพงของผู้ชายคนนั้นเอาไว้ ก่อนที่เขาจะวิ่งข้ามถนนไปแล้วขับรถมาอีกฝั่งนึงตรงที่ภัทรยืนอยู่ 

"ขึ้นรถก่อนไหมครับ ด้านนอกยุงเยอะ" 

"เราจะไปไหนกันครับ"

"ถ้าคุณยังกลัว ไปในที่ที่มีคนเยอะๆ ก็ได้ครับ ที่ห้างก็ได้ครับ" 

"ครับ" 

คลินซ์ขับรถพาภัทรไปที่ห้างซึ่งในห้างมีคนค่อนข้างเยอะ อย่างน้อยก็จะได้ทำให้ภัทรสบายใจ เพราะดูภัทรยังกลัวเขาอยู่ 

*************

"สบายใจขึ้นบ้างหรือยังครับ"

"ครับ คุณช่วยผมมาทำไมครับ ทำแบบนี้ทำไม"

"ถ้าให้พูดตามตรงนะ ผมก็เป็นคนคนนึงที่ทนไม่ได้หรอกที่จะเห็นคนกำลังจะฆ่าตัวตายต่อหน้าต่อตาแล้วไม่เข้าช่วยอะไรเลย ผมทนไม่ได้หรอก" 

"....." 

"เท่าที่คุณเล่าให้ผมฟัง ผมรู้นะครับว่ามันเลวร้าย แต่ผมไม่อยากเห็นคุณทำร้ายตัวเองเลย" 

"ผมไม่มีทางออก คนเราถ้ามันตันไปหมดทุกทางก็ทำได้หมดแหละครับ ชีวิตของผมมันไม่มีอะไรให้เสียแล้ว"

"แต่ก็ไม่ได้แปลว่าชีวิตของคุณจะไม่ดีขึ้นนะครับ" 

"คงไม่มีวันนั้นหรอกครับ" 

"มีสิครับ คุณควรจะมีความสุขให้คนที่ทำไม่ดีกับคุณเขาอิจฉานะครับ คนที่สมควรเจ็บปวดคือพวกเขานะครับ ไม่ใช่คุณ" 

"ผมก็อยากทำนะครับ แต่ผมยังไม่รู้เลยว่าผมจะมีความสุขได้ยังไง"

"ทำไมล่ะครับ"

"ผมท้อง...แล้วคนที่เป็นพ่อของเด็กเขาไม่รับผิดชอบครับ เขาให้ผมไปเอาเด็กออก ผมไม่รู้เลยว่าจะทำให้ตัวเองมีความสุขได้ยังไง"

"วะ ว่าไงนะครับ คุณท้องงั้นเหรอครับ?"

"เหอะ คุณเองก็คงไม่เชื่อสินะครับ ก็ไม่แปลกหรอกครับที่จะไม่เชื่อ แต่ผมกำลังท้องจริงๆ ครับ" 

"เปล่าครับ ผมไม่ได้ไม่เชื่อ ผมแค่ตกใจที่คุณตัดสินใจแบบนั้น"

"ผมแค่อยากไปอยู่กับลูกสองคนในที่ที่ไม่มีใครตามหาเราสองคนเจอ ไปอยู่ในที่ที่ไม่ทำให้เราสองคนต้องเจ็บปวดน่ะครับ" 

"....."

"ผมก็เลยตัดสินใจทำแบบนั้น ผมแค่อยากอยู่กับลูกสองคนตลอดไป" 

"....." ยิ่งได้ฟังคลินซ์ก็ยิ่งเข้าใจว่าทำไมภัทรถึงได้ตัดสินใจทำแบบนั้นทั้งๆ ที่ตัวเองยังท้องอยู่ แต่ถ้าใครไม่ได้ไปยืนในจุดนั้นจริงๆ ก็ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ภัทรกำลังเผชิญมันโหดร้ายมากแค่ไหน 

"ฮึก ผมหมดหนทางแล้วจริงๆ ครับฮึก หลายๆเรื่องเข้ามาทำเอาผมตั้งรับไม่ทันเลย ไม่คิดว่าจะเจอแบบนี้ด้วย ฮึก..." 

"ไม่เป็นอะไรนะครับ แค่คุณอย่าคิดสั้นแบบนั้นอีกก็พอ คิดถึงลูกเอาไว้นะครับ แกยังต้องพึ่งคุณอยู่ครับ"

"ทำไมคุณถึง ฮึก...ดีกับผมจัง ไม่รังเกียจผมหรอครับ ผมน่ารังเกียจจะตาย พ่อผมบอกแบบนั้น ตอนเด็กๆ ผมขี้โรคพ่อก็บอกว่าผมน่ารังเกียจมากพอแล้ว โตขึ้นมายังมาเจอเรื่องแบบนี้อีก ฮื่อ..." ภัทรร้องไห้จนสะอื้น และไม่อายคนที่นั่งอยู่ข้างๆ เลยสักนิด ในตอนนี้การได้มีคนอยู่ข้างๆ และได้ระบายความรู้สึกออกไป ให้ใครก็ได้ได้ฟังมันเป็นสิ่งเดียวที่จะทำให้ภัทรรู้สึกดีได้ในตอนนี้ 

"ร้องออกมาเลยครับ ระบายออกมาเยอะๆ เลยครับ ผมจะรับฟังเอง ถ้ามันทำให้คุณสบายใจผมพร้อมครับ" 

"ฮึกฮื่อ..." ภัทรถูกรั้งเข้าไปกอดเอาไว้แน่น ทำให้เขาร้องไห้ออกมามากกว่าเดิมอีก เพราะไม่เคยได้สัมผัสกับอ้อมกอดแบบนี้เลยสักครั้ง มันอบอุ่นและรู้สึกดีมากจริงๆ ทั้งที่เขาเองก็เป็นเพียงคนแปลกหน้าแท้ๆ 

"ไม่เป็นอะไรนะ คุณคิดซะว่าผมเป็นคนคนนึงที่ทำให้คุณรู้สึกดีก็ได้นะครับ ตอนนี้อย่าเพิ่งคิดว่าผมเป็นแค่คนนนอก" 

"ทำไมคุณถึงอยากช่วยผมขนาดนี้ ปล่อยให้ผมตายไปก็จบแล้ว"

"ตอนนี้ผมก็ยังคิดเหมือนเดิมนะ ผมดีใจที่ได้ช่วยคุณ ดีใจที่ได้ช่วยคุณกับลูกจากเรื่องเลวร้าย คุณต้องผ่านมันไปให้ได้สิครับ" 

ภัทรซุกอยู่ในอ้อมกอดของคลินซ์ ผู้ชายที่ช่วยให้เขาไม่ต้องทำเรื่องเลวร้ายก่อนหน้านี้ กลิ่นหอมอ่อนๆ จากเสื้อผ้าของเขาทำให้ภัทรรู้สึกผ่อนคลายจนอยากจะนอนหลับลงตรงนี้ซะเลย 

"ห้องคุณอยู่ตรงไหนครับ เดี๋ยวผมไปส่ง ห้างใกล้จะปิดแล้วครับ"

"ผม...ไม่อยากกลับครับ ถ้าคุณจะกลับแล้วก็ทิ้งผมลงตรงนี้แหละครับ แล้วคุณก็กลับไปพักเถอะมันดึกแล้ว ผมไม่ทำแบบนั้นอีกแล้วครับ" 

"ไม่ได้หรอก ผมช่วยคุณแล้วผมก็ต้องช่วยให้สุดสิครับ" 

"แต่ผม..."

"มีปัญหาอะไรก็บอกผมมาได้เลยนะครับ อย่าคิดมาก บอกแล้วไงครับให้คิดว่าผมคือคนในครอบครัวของคุณ ไม่ใช่คคนนอก"

"ผมแค่ไม่อยากลับครับ แค่ไม่อยากอยู่เงียบๆ กับห้องแคบๆ คนเดียว" 

"....."

"ผมขอตัวนะครับ ขอบคุณนะครับที่ช่วยผมเอาไว้ ผมไม่ทำแบบนั้นแล้วครับ ขอบคุณอีกครั้งครับ บุญคุณครั้งนี้ผมจะไม่ลืมเลย ไว้มีโอกาสผมจะทดแทนนะครับ ขอบคุณครับ" 

ภัทรเอาแต่ขอบคุณเพราะสำนึกในบุญคุณของผู้ชายคนนี้จริงๆ ที่เขาเข้ามาช่วยชีวิตและข่วยพูดให้ภัทรรู้สึกว่าชีวิตยังมีค่ามากกว่าเอาไปทิ้งแบบนั้น อย่างที่เขาพูดก็ถูก เราควรจะมีความสุขให้คนที่ทำให้เราเสียใจต้องอิจฉาสิ 

"เดี๋ยวก่อนครับ อย่าเพิ่งไป" คลินซ์ลงมาจากรถแล้ววิ่งตามภัทรที่กำลังเดินไปตามถนน 

"อะไรครับ?"

"มากับผมเถอะครับ เส้นทางนี้ตอนกลางคืนมันเปลี่ยวครับ มันจะอันตรายนะครับถ้าคุณเดินไปคนเดียวแบบนั้น" 

"ไม่เป็นอะไจริงๆ ครับ คุณจะกลับแล้วไม่ใช่หรอครับ"

"ไปกับผมเถอะครับ ถ้าคุณไม่อยากกลับห้องตัวเอง เดี๋ยวไปอยู่กับผมก่อนก็ได้ครับ ผมอยู่คนเดียวครับ เป็นบ้านกว้างๆ ครับคุณน่าจะไม่อึดอัด"

"อ๊ะ คุณคลินซ์" 

ภัทรถูกดึงไปขึ้นรถก่อนที่คลินซ์จะขับรถแล้วพาภัทรไปยังบ้านของเขา ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้น ตัวบ้านกว้างและมีพื้นที่กว้างไม่น่าอึดอัดอย่างที่เขาพูดจริงๆ และที่สำคัญคลินซ์เลี้ยงแมวเอาไว้ตัวนึงด้วย ชื่อว่า โซบะ เป็นแมวพันธ์ที่ขนฟูมากเลยล่ะ 

"บ้านคุณน่าอยู่จังเลยครับ"

"ใช่ไหมล่ะครับ แต่น่าเสียดายผมอยู่กับแมวแค่นี้เอง"

"ครอบครัวของคุณล่ะครับ"

"....."

"เอ่อ ผมขอโทษครับ ผมก้าวก่ายคุณมากเกินไป"

"ไม่เป็นอะไรครับ พ่อแม่ผมท่านอยู่ต่างประเทศกันหมดครับ นานๆ จะกลับมาทีนึง"

"แล้วทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะครับ"

"ความจริงผมเกิดที่นี่ครับ โตที่นี่ แต่พ่อกับแม่เพิ่งจะย้ายไปอยู่ต่างประเทศกันครับ" 

"....." ภัทรไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะกลัวว่าจะเป็นการก้าวก่ายมากเกินไป ถึงจะมีเรื่องอยากถามเกี่ยวกับผู้ชายคนนี้มากก็เถอะ 

"เดี๋ยวผมไปเอาผ้าขนหนูมาให้นะครับ ผมมีเสื้อผ้าตัวเล็กๆ อยู่คุณน่าจะใส่ได้นะครับ" 

"ขอบคุณมากนะครับ"

"เล่นกับโซบะรอไปก่อนนะครับ"

"ครับ" 

ภัทรนั่งเล่นกับแมวของคลินซ์จนกระทั่งเขาลงมาพร้อมกับเสื้อผ้าและผ้าขนหนู 

"ตามสบายเลยนะครับ คิดซะว่าบ้านนี้คือบ้านของคุณ ห้องนอนอยู่ด้านบนนะครับ เลือกได้เลย ห้องนอนผมอยู่ริมซ้ายสุดครับ ที่เหลือเป็นห้องรับแขกกับห้องของพ่อกับแม่ผม แต่นานๆ ท่านจะกลับมาทีนึง คุณเลือกได้ตามสบายเลยนะครับ"

"ผมไม่เรื่องมากหรอกครับ ผมนอนที่นี่ก็ได้ ตรงนี้ก็กว้างนะครับ นอนสบายมากเลย ไม่ขึ้นไปด้านบนดีกว่า" เพราะแค่นี้ภัทรก็รู้สึกเกรงใจมากแล้ว ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นเพราะไม่ได้เป็นเพื่อนหรือพี่น้องอะไรกับคลินซ์จนสามารถทำอะไรแบบนั้นได้ 

"โซฟามันปวดหลังจะตายครับ คนท้องควรนอนให้สบายมากกว่านี้นะครับ" 

"ไม่เป็นอะไรครับ ที่นอนในห้องของผมมันแข็งกว่านี้อีกครับ ขอบคุณมากนะครับ"

"ถ้างั้นก็ตามใจครับ ผมไปอาบน้ำก่อน อยากได้อะไรก็ขึ้นไปหาผมได้นะครับ"

"ครับ" 

*************

"นอนตรงนี้จริงๆ หรอเนี่ย ดื้อจริงๆ เลยตัวแค่นี้" คลินซ์เดินลงมาหลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว เพราะไม่เห็นว่าภัทรเลือกนอนห้องด้านบนห้องไหนเลย ก็เลยคิดว่าภัทรคงไม่ได้ขึ้นไปด้านบน 

เพราะวันนี้เจอแต่เรื่องมากมายมาเยอะทำให้ภัทรหลับลงไปได้เลย แม้การหลับลงไปจะต้องเจอกับฝันร้ายก็ตาม 

"อายุเท่านี้เอง ทำไมเจอแต่เรื่องร้ายๆ ทั้งนั้นเลยล่ะครับ กว่าจะผ่านมาได้คงจะเหนื่อย ทรมานจนร้องไห้เลยสินะครับ ต่อจากนี้ขอให้คุณอย่าได้เจอเรื่องร้ายๆ อีกเลยนะครับ"

"...."

"ฝันดีนะครับภัทร"