ภัทรพลาด ( Mpreg )

ณ สถานบันเทิงแห่งหนึ่ง 

ภัทร ทำงานประจำอยู่ที่สถานบันเทิงแห่งนึง หน้าที่ก็คือเสิร์ฟเครื่องดื่มและอาหารให้กับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ ภัทรเป็นเด็กที่ทำงานดีขยัน ถึงแม้ครอบครัวจะมีพี่น้องมีพ่อแม่แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวเองจะสบายโดยที่จะนั่งนอนกินได้โดยไม่ต้องทำงาน 

เป็นน้องเล็กสุดที่ต้องออกมาหางานทำเอง และส่งเงินครึ่งนึงจากเงินเดือนให้กับทางบ้านของตัวเอง 

03:50น.

"ลูกค้าครับ ร้านปิดแล้วนะครับ" 

"อือ..." 

ภัทรเดินไปเขย่าตัวลูกค้าคนนึงที่มานั่งดื่มตั้งแต่ร้านเปิดจนกระทั่งร้านปิดก็ยังไม่ยอมกลับออกไป เพราะพนักงานจะต้องเก็บกวาดและทำความสะอาด จึงจำเป็นต้องให้ภัทรไปบอกกล่าวกับลูกค้าคนนั้น 

ทว่าเขากลับเมาแบบไม่มีสติเลยสักนิด 

"ร้านปิดแล้วนะครับ รถของลูกค้าอยู่ที่ไหนเดี๋ยวผมพยุงไปส่ง"

"...." 

"เป็นยังไง?" ผู้จัดการที่เป็นคนบอกให้ภัทรมาบอกกับลูกค้าว่าร้านปิดแล้วเดินเข้ามาดู 

"ลูกค้าท่าจะเมาหนักเลยครับผู้จัดการ เอายังไงดีครับ สภาพนี้คงกลับบ้านเองไม่ได้แน่ๆ"

"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยกันหามไปที่โรงแรมใกล้ๆ ก่อน ตอนเช้าก็ให้เขาจัดการเรื่องค่าใช้จ่ายเอาเอง"

"ได้ครับ" 

ภัทรและเพื่อนที่เป็นพนักงานเสิร์ฟอีกคนนึงช่วยกันพยุงชายหนุ่มที่เมาจนไม่ได้สติไปส่งที่โรงแรมแห่งนึง 

ผ่านไปสักพัก 

"ป้ะ กลับกันเหอะภัทร พามาส่งแล้วที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขา"

"สภาพเขาเมามากเลยนะเดี๋ยวขอถอดรองเท้าแล้วก็ปลดกระดุมเสื้อให้เขานอนสบายหน่อยก็แล้วกัน" 

"ตามใจ แล้วก็รีบตามออกมาล่ะอย่านานนัก เดี๋ยวผู้จัดการจะบ่นเอาอีก"

"อื้ม.." 

ด้วยความหวังดีภัทรค่อยๆ โน้มตัวไปบนเตียงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้กับชายหนุ่มลงเพื่อให้เขานอนได้สบายกว่านี้ ก่อนจะขยับไปตรงปลายเตียงเพื่อถอดรองเท้าที่เขาสวมใส่อยู่ออกให้ 

เพราะความหวังดีแท้ๆ 

พรึบ!

"อ๊ะคุณลูกค้า ฟื้นแล้วหรอครับ พอดีว่าลูกค้าเมาผมก็เลยต้องพามาส่งที่นี่ครับ ร้านปิดแล้วคุณลูกค้านอนที่นั่นไม่ได้"

"...."

"แล้วก็เอ่อ...ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับแค่จะถอดรองเท้าให้คุณลูกค้าก็เท่านั้น" 

"เด็กขายเหรอ..." เสียงพูดพึมพำดังออกมาจากริมฝีปากของชายหนุ่ม และด้วยความอยากรู้ภัทรเอียงหูไปใกล้ๆ เพื่อฟังว่าเขานั้นกำลังพูดอะไรออกมาอยู่ 

"ผมเป็นพะ...." 

ตุบ!

"คะ คุณลูกค้า อุ๊บ!!"

"อืม...." 

ภัทรถูกกระทำแบบนี้ครั้งแรกในชีวิต มันเป็นความเจ็บปวดและเจ็บใจจนบอกไม่ถูก ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก และภัทรก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะต่อสู้กับคนตัวสูงใหญ่อย่างนั้นได้เลย 

ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไร ภัทรรู้เพียงว่าความเจ็บปวดนั้นมันยังคงอยู่ไม่หายไปไหน จนกระทั่งความเหนื่อยล้าจากการทำงานและความเจ็บปวดจากเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ภัทรสลบไปคาเตียงพร้อมกับชายหนุ่มที่ตัวเองเรียกว่าลูกค้า 

สายๆ ของอีกวัน 

"อือ...โอ๊ะเจ็บ!" ทันทีที่ขยับตัวร่างกายของภัทรก็รู้สึกปวดร้าวอีกทั้งยังรู้สึกเจ็บหน่วงหน้าท้องแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย 

และเสียงร้องของภัทรก็ทำให้ชายหนุ่มที่มีอะไรกันเมื่อคืนฟื้นได้สติขึ้นมา และภัทรก็ได้เห็นหน้าของชายหนุ่มแบบชัดๆ ต่างจากเมื่อคืนที่สภาพเมาคอตกไม่ได้สติ 

เขาเป็นคนหล่อ หน้าขาว รูปร่างดี ทุกส่วนในร่างกายดีหมด และการแต่งตัวก็เหมือนนักธุรกิจยังไงอย่างนั้น 

"นายเป็นใคร?"

"เอ่อคือ..."

"บ้าเอ้ย! ฉันเป็นลากนายมาจากไหนละเนี่ย"

"???" 

"เป็นเด็กของร้านไหน" 

"ครับ? เด็กอะไร?" 

"มานอนอยู่กับฉันบนเตียงแบบนี้ อย่ามาแกล้งทำเป็นซื่อหน่อยเลยน่า จะเอาเท่าไหร่ค่าตัวเมื่อคืน.."

"ผมไม่ได้ขายตัวนะครับผมแค่..."

"จะเรียกร้องค่าตัวเพิ่มหรือไง จะบอกว่าตัวเองบริสุทธิ์ผุดผ่องไม่เคยผ่านมือใครหรือไง อย่าคิดว่าฉันจะหลงกลเชื่อคนจำพวกนายง่ายๆ ลีลาเพื่ออยากจะโก่งราคาค่าตัวขึ้นมากกว่าน่ะสิ"

"ผมไม่ได้ขายตัวครับ! ขอตัวนะครับ!"

ภัทรรีบลุกออกจากเตียงแล้วรีบใส่เสื้อผ้าที่เป็นชุดฟอร์มของร้านที่ตัวเองทำงานอยู่แล้วเดินออกจากห้องไปทันที 

เขาทั้งโกรธและหงุดหงิดมากๆ ที่โดนดูถูกแบบนั้น ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันมาก่อนเลย และก็ไม่เคยทำอะไรกับผู้หญิงด้วย ภัทรไม่เคยมีแฟนมาก่อน รสนิยมการเลือกคบคนก็เลยไม่ค่อยมี แต่ก็ไม่ได้ปิดกั้นตัวเองว่าจะคบคนแบบไหน แต่ไม่คิดว่ามันจะมาลงเอยแบบนี้ 

แถมเขาคนนั้นก็ยังหาว่าตัวเองเป็นเด็กขายตัวอีก เป็นผู้ชายหน้าหล่อที่ปากเสียมากๆ เลย 

เวลาผ่านไป

ครืด ครืด ครืด 

ภัทรชำเลืองตามองโทรศัพท์มือถือของตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดรับสายเพราะนั่นเป็นเบอร์ของเพื่อนที่ทำงานอยู่ด้วยกันโทรมา 

"ว่าไง" 

( กว่าจะรับได้นะเมื่อคืนหายไปไหนมา ) 

"ฉันต้องถามแกมากกว่านะว่าทำไมถึงไม่เข้าไปตาม" 

( ก็ผู้จัดการดันเรียกก่อนนะสิก็เลยไม่ได้อยู่รอ ฉันก็นึกว่านายกลับห้องแล้วซะอีก โทรไปก็ไม่รับ )

"เกิดเรื่องวุ่นวายในห้องของลูกค้าคนนั้นนิดหน่อยอ่ะ เขาตื่นขึ้นมาโวยวายก็เลยต้องจัดการให้เขาเงียบ เดี๋ยวคนข้างๆ ห้องจะมาด่าเอา"

ภัทรปกปิดเรื่องนี้กับเพื่อน เพราะถ้ามีคนรู้ว่าตัวเองทิ้งงานแล้วไปนอนกับลูกค้าที่โรงแรมคงได้โดนผู้จัดการหักเงินหรือไม่ก็โดนไล่ออกเลยก็ได้ 

นี่เป็นกฎเหล็กของร้านเลย เพราะในร้านไม่มีการขาย และไม่มีการดิวเด็กออกไป พนักงานเสิร์ฟก็ทำหน้าที่แค่พนักงานเสิร์ฟเท่านั้น 

( ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว นายก็ไปเคลียร์กับผู้จัดการเอาก็แล้วกันเมื่อคืนฉันยังไม่ได้บอกอะไร ) 

"ได้ๆ ถ้างั้นแค่นี้ก่อนนะแล้วค่อยเจอกัน"

( อื้ม บาย ) 

ภัทรกดวางสายจากเพื่อนร่วมงาน ก่อนจะไปทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองต่อ ตกเย็นก็ไปเริ่มงานเหมือนอย่างเคย ยังดีที่ผู้จัดการเชื่อเหตุผลที่ภัทรบอก ก็เลยไม่มีการหักเงินหรือไล่ออกใดๆ 

สามเดือนถัดมา 

"ภัทรหน้าซีดๆ นะ ไม่สบายหรือเปล่าเนี่ยเห็นเป็นมาหลายวันแล้ว ถ้าไม่สบายก็ขอลากับผู้จัดการก่อนได้นะมาทำงานแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นอะไรไปหนักเอา" เพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงคนนึงพูดขึ้น หลังจากที่เฝ้าสังเกตอาการของภัทรมาได้สักพักแล้ว เขาดูเหมือนคนป่วย อาการภายนอกก็มีหน้าซีดหน้าซึมๆ ทั้งๆที่ภัทรเป็นคนขาวผิวออกชมพูแท้ๆ แต่ตอนนี้ผิวกับขาวซีดราวกับคนไม่มีเลือดโดยเฉพาะที่ใบหน้า

"ไม่รู้สิ ช่วงนี้รู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยมีแรงเลย ตัวมันชาๆ แปลกๆ ไปหมด มันรู้สึกมึนๆเหมือนจะเป็นลมแต่ก็ไม่ได้เป็นลมน่ะ" 

"พักผ่อนไม่เพียงพอหรือเปล่า"

"ไม่รู้สิ แต่ก่อนก็ทำงานแบบนี้แล้วก็นอนปกตินะไม่เห็นเป็นอะไรเลย แต่ตอนนี้กลับมาเป็นเฉย...แปลก"

"ขอลาผู้จัดการแล้วไปหาหมอดูก่อนไหม หน้าของนายซีดมากนะ"

"คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง"

"ไม่ได้นะภัทร ถ้านายปล่อยเอาไปแบบนี้นานๆ แล้วเป็นอะไรหนักขึ้นมาจะทำยังไง อย่าเป็นห่วงงานอย่าเป็นห่วงเงินนักเลยดูแลรักษาสุขภาพตัวเองก่อน" 

"เอาไว้ว่างๆ แล้วจะไปละกัน" 

เพื่อนร่วมงานได้แต่ถอนหายใจ มองดูภัทรที่สภาพไม่เหมือนภัทรคนก่อน  เขาดูแปลกตาไป เหมือนกับคนป่วยที่ฝืนตัวเองมาทำงานแต่กลับคิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วยเป็นอะไร 

เวลาผ่านไป 

อาการที่เป็นอยู่มันก็ยังเป็นอยู่ไม่หาย และไอ้อาการบ้าๆ นี่ก็เริ่มกระทบงานของภัทร ทำให้ภัทรต้องลางานเพื่อกลับมานอนพักผ่อนให้เต็มที่ แต่มันก็ยังเหมือนเดิม ดูเหมือนว่าอาการนี้มันไม่ได้เกิดจากร่างกายที่พักผ่อนไม่เพียงพอ และมันก็กระทบงานที่ทำอยู่มากขึ้นเรื่อยๆ ภัทรต้องลางานอยู่บ่อยๆ แทบจะอาทิตย์ละ 2 วันเลยก็ว่าได้ เพราะไม่สามารถฝืนตัวเองให้กลับไปทำงานทั้งๆ ที่ร่างกายยังไม่มีสติแบบนี้ 

จนกระทั่งภัทรต้องพาตัวเองไปหาหมอที่โรงพยาบาล เพื่อตรวจดูว่าอาการที่ตัวเองเป็นอยู่นั้นมันเกิดขึ้นจากอะไร เพราะถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้ยืดเยื้อไปนานๆ อาจจะทำให้เขาไม่สามารถทำงานได้อีกเลย 

โรงพยาบาล...

ขณะที่กำลังนั่งรอคุณหมอเรียกเข้าตรวจอยู่นั้น คนที่มาใช้บริการที่โรงพยาบาลก็เดินเพ่นพ่านไปมาผ่านหน้าภัทรไปเรื่อย จนภัทรรู้สึกเวียนหัวกับการที่คนเดินพลุกพล่านไปมา ทั้งๆ ที่อาการแบบนี้ไม่เคยมีมาก่อน 

"คุณภัทรคะเชิญเข้าห้องตรวจได้เลยค่ะ" 

"อ่าครับ" 

ภัทรเดินตามหลังพยาบาลเข้าไปในห้องตรวจ ก่อนจะพบเข้ากับคุณหมอที่เป็นผู้ชาย ซึ่งยังดูเป็นหมอหนุ่มอยู่เลย 

"สวัสดีครับ"

"ครับ สวัสดีครับคุณหมอ"

"อาการเป็นยังไงบ้างครับ ลองเล่าอาการคร่าวๆ ที่เป็นก่อนหน้านั้นให้หมอฟังหน่อยครับ" 

"ก็มีอาการไม่มีแรงครับ จู่ๆเหมือนร่างกายมันไม่มีแรงไปเลยจะยกอะไรก็ตัวชาไปหมดครับ"

"มีหน้ามืดบ้างหรือเปล่าครับ"

"มีครับเมื่อกี้เลย สงสัยจะมองคนที่เดินผ่านไปมามากไปก็เลยเวียนหัวครับ"

"ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกนะครับ เพราะอาการแบบนี้เป็นอาการปกติของคนท้องอยู่แล้ว"

"ทะ ท้อง ใครท้องครับคุณหมอ ผมยังไม่มีแฟนนะครับ แล้วผมก็ยังไม่เคยมีอะไรกับใครเลย ใครจะท้องได้ครับ?" ภัทรดูตกใจกับสิ่งที่คุณหมอพูดมาก ทำตัวไม่ถูกเลยไม่รู้ว่าใครท้อง เพราะตัวเองก็ไม่เคยไปทำอะไรแบบนี้กับใคร 

"ก็คุณไงครับที่ท้อง"

"คะ คุณหมอล้อผมเล่นหรือเปล่าครับ ผมนี่หรอครับ...ทะ ที่ท้อง?!" 

"หมอไม่ได้ล้อเล่นนะครับ การตั้งครรภ์ไม่ได้เกิดกับผู้หญิงได้อย่างเดียวนะครับ ผู้ชายก็สามารถตั้งท้องได้" 

"...." ภัทรนั่งตัวแข็งทำตัวไม่ถูกเลย เขาเองก็เคยได้ยินมาผ่านๆ หูเหมือนกันเรื่องที่ผู้ชายสามารถตั้งครรภ์ได้ แต่ก็คิดว่าคงจะมีแต่ในการ์ตูนหรือไม่ก็ละครเท่านั้น ไม่คิดว่ามันจะมีในชีวิตจริงแบบนี้ และก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นหนึ่งในนั้น 

"จะฝากครรภ์เลยหรือเปล่าครับหมอจะได้จัดการให้เลย"

"ผะ ผม ท้องจริงหรอครับ"

"จริงครับ งั้นคุณก็ไปนอนบนเตียงสิครับเดี๋ยวหมอให้ดูอะไร" 

ภัทรขึ้นไปนอนบนเตียงตามที่คุณหมอบอกก่อนที่คุณหมอจะเข้ามาตรวจเขา ใช้บางอย่างกลิ้งไปตามหน้าท้องแบนราบก่อนที่จะมีบางอย่างปรากฏอยู่บนหน้าจอคล้ายกับคอมพิวเตอร์ 

"เห็นจุดสีขาวๆตรงนี้หรือเปล่าครับ"

"คะ ครับ" 

"นี่แหละครับ เด็กทารก นี่เป็นช่วงระยะแรกนะครับเด็กยังจะตัวเล็กเหมือนกับจิ้งจก เดี๋ยวก็มีการเปลี่ยนแปลงตามอายุครรภ์ที่มากขึ้นเรื่อยๆ ครับ" 

"...." ภัทรไม่อยากจะเชื่อ และอยากให้เรื่องนี้มันเป็นเพียงความฝัน เพราะลำพังตัวเองทำงานส่งให้ครอบครัวด้วยก็แทบจะไม่รอดแล้ว แต่ตอนนี้กลับมีเด็กอีกคนนึงมาให้ดูแลอีก จะเอายังไงต่อไปดี...