ตอนที่ : 02 ไล่ตะเพิด

บ้านต่างจังหวัด 

ภัทรตัดสินใจลาออกจากงานที่ทำประจำอยู่เพื่อกลับบ้านของตัวเองที่ต่างจังหวัด เพื่อที่จะกลับไปปรึกษาเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้กับครอบครัว เพราะคิดว่าครอบครัวคงจะช่วยหาทางออกได้ไม่ทางใดก็ทางหนึ่ง อีกอย่างการที่ได้กลับไปอยู่บ้านของตัวเองมันคงจะไม่เป็นที่ซุบซิบนินทามากกว่าการได้อยู่ในเมืองกรุง 

กริ๊ง~

กริ๊ง~ 

กริ๊ง~ 

แอ๊ด....

"อ้าวภัทร" 

"สวัสดีครับพี่ภา" 

"อื้มๆ ปกติไม่ได้กลับบ้านเวลานี้นี่นามีอะไรหรือเปล่า"

"เกิดเรื่องที่ทำงานนิดหน่อยครับ พ่อกับแม่อยู่บ้านหรือเปล่า"

"แม่อยู่บ้านส่วนพ่อออกไปบ้านเพื่อนเย็นๆ ก็คงจะกลับ เข้ามาในบ้านก่อนสิ" 

"ครับ" 

ภัทรมีพี่สาวหนึ่งคน และพี่ชายคนโตอีกหนึ่งคน พี่สาวชื่อว่าภาเป็นคนกลาง ส่วนพี่ชายคนโตนั้นชื่อว่ภี เป็นสามพี่น้องที่เกิดในระยะเวลาใกล้ๆกัน จะเรียกว่าหัวปีท้ายปีก็ได้ แต่นิสัยของทั้งสามพี่น้องกลับต่างกันมาก พี่ชายเป็นลูกชายคนโตมักจะถูกพ่อตามใจอยู่เสมอ และบุคลิกก็เป็นผู้ชายแข็งๆ กร้าวๆ มันเลยยิ่งทำให้ผู้เป็นพ่อชอบเข้าไปใหญ่ต่างจากภัทรที่ค่อนข้างอ่อนแอ ทว่ากลับขยันขันแข็งในการทำงานตั้งใจเรียน จนกลายเป็นเสาหลักของบ้านเลยก็ว่าได้ 

"แม่! ไอ้ภัทรมา"

สิ้นสุดเสียงตะโกนของพี่สาวคนกลาง ผู้เป็นแม่ที่กำลังวุ่นอยู่ในครัวก็รีบวิ่งออกมาในทันที 

"เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงกลับมาล่ะ นี่มันเวลาทำงานไม่ใช่หรอ?"

"เกิดเรื่องที่ทำงานนิดหน่อยครับ แล้วก็มีเรื่องจะมาบอกกับพ่อและแม่ด้วย"

"แล้วนี่กินอะไรมาหรือยัง แม่ทำกับข้าวเสร็จพอดี"

"ยังครับ"

"ถ้างั้นก็มาในครัว"

"ครับ" 

ภัทรเดินตามผู้เป็นแม่เข้าไปในครัว ก่อนจะหาข้าวมานั่งกินตามประสาคนหิว 

"พ่อเรายังไม่กลับมาตอนนี้หรอก กว่าจะกลับก็คงจะมืดๆโน่นแหละ"

"แม่ครับ"

"อะไร?"

"ตอนที่แม่มีลูกแม่รู้สึกยังไงครับ"

"ก็ดีใจน่ะสิ"

"แล้วแม่เลี้ยงลูกมาลำบากหรือเปล่าครับ"

"ก็ไม่ถึงกับลำบาก พอมีพอกิน ทำไมถามแบบนี้ทำไมล่ะไปทำใครเขาท้องหรือไง"

"เปล่าครับ น้ำหน้าอย่างผมทำใครท้องไม่ได้หรอก" ภัทรพูดติดตลก ทั้งที่สถานการณ์ของตัวเองในตอนนี้มันไม่ดีเท่าไหร่เลย ภัทรคงไม่มีน้ำยาไปทำใครเขาท้องได้ แต่สถานะของตัวเองในตอนนี้กำลังจะได้เป็นแม่คนแล้ว 

"แม่! พ่ออยู่บ้านหรือเปล่า! โอ๊ยเกะกะขวางทางฉิบหาย!" เสียงตะโกนอยู่ทางหน้าบ้าน พร้อมกับเสียงโครมครามราวกับคนเดินชนของหล่นตกระเนระนาด ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะรีบเดินออกไป ภัทรไม่ได้ตื่นตระหนกอะไรกับเสียงนี้ เพราะมันเป็นเสียงของพี่ชายซึ่งน่าจะเมามาและคงจะมาตามหาพ่อเพื่อขอเงินไปซื้อเหล้ากิน 

ตึก! 

"พี่ภา จะกินข้าวหรอ?" ภัทรตกใจเมื่อจู่ๆ พี่สาวก็พรวดพราดเข้ามา 

"หลบก่อนไอ้ภีมันมาขอตังค์" 

"ทำไมล่ะ?"

"หลบก่อนเถอะ ไอ้นี่ประสาทมันเริ่มเสียละชอบโวยวายทำลายข้าวของคนอื่น" 

ภัทรยังกินข้าวได้ไม่ทันอิ่มก็ถูกพี่สาวคนกลางลากออกไปที่หลังบ้าน เพราะประตูห้องครัวสามารถเปิดไปทางหลังบ้านได้ ก่อนจะพาภัทรนั่งหลบอยู่ที่สวนหลังบ้านซึ่งมีต้นไม้อยู่มากมาย 

"พี่ภีทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะครับ?" 

"มันแดกเหล้าจนซึมเข้ากระแสเลือดไปแล้วล่ะ ไม่รู้ห่าเหวอะไรแล้ว" 

"...."

"เงินนายน่ะ เก็บไว้ให้ดีๆ นะระวังมันลักขโมยไป" 

"ทำไมพี่ภีเป็นหนักขนาดนั้นเลยล่ะพี่ภา" 

"เฮ้อ ถ้ารู้ว่าแกจะกลับมา ฉันคงไม่ให้แกกลับมาหรอก เดี๋ยวอีกไม่นานฉันก็จะหนีแล้วล่ะรำคาญไอ้ภีมัน ว่ามันก็ไม่ได้พ่อก็เข้าข้าง ฉันเนี่ยสงสารแต่แม่เป็นขี้ข้าทำให้มันทุกอย่าง!" 

"...." 

ต่างเป็นที่โจษจันกันดีอยู่แล้วว่า พ่อบ้านนี้รักลูกคนโตมากกว่าลูกอีก 2 คน ภาก็ยังไม่ค่อยเท่าไร ส่วนภัทรแทบจะไม่ได้รับความสนใจจากผู้เป็นพ่อเลย เนื่องจากเป็นลูกคนเล็กและค่อนข้างอ่อนแอ เวลาจะออกไปไหนทำอะไรผู้เป็นพ่อก็เลยไม่คัดค้านอะไร อยากจะไปไหนก็ไปอยากจะทำอะไรก็ทำไม่ได้สนใจอะไรอยู่แล้ว 

ผ่านไปสักพัก 

"มันคงไปแล้วล่ะเสียงเงียบไปแล้ว"

"รีบไปดูแม่กันเถอะพี่ภา"

"เออๆ ไปกัน" 

สองพี่น้องพากันวิ่งกลับเข้าไปในบ้านอีกครั้ง ก่อนจะพบเข้ากับผู้เป็นแม่กำลังนั่งเก็บกวาดของที่หล่นแตกกระจายระเนระนาดอยู่เต็มบ้าน แต่กลับไม่เห็นพี่ชายคนโตแล้ว 

"ไอ้ภีล่ะแม่"

"มันไปแล้วล่ะ"

"ไอ้นี่สันดานเสียไม่เลิกจริงๆนะ" 

"อย่าไปพูดให้พ่อแกได้ยินล่ะเดี๋ยวก็โดนด่าเอาอีก"

"ก็มันจริงนี่ ดูสิดูสิ่งที่มันทำสิแม่ พ่อก็เอาแต่เข้าข้างมัน ไม่รู้หรือไงว่ามันทำตัวสันดานเสียยังไงบ้าง คนในหมู่บ้านเขาเอือมระอากันไปหมดแล้วนะแม่!" 

"แล้วจะทำยังไงได้ล่ะ คนเป็นแม่มันทิ้งลูกไม่ได้หรอกนะ" 

"...." คำพูดของผู้เป็นแม่ทำให้ภัทรชะงักไปเลย เพราะมีบางอย่างที่กำลังอัดอั้นอยู่ในอกของภัทร พร้อมกับคำที่วนเวียนอยู่ในหัวว่าจะเอายังไงต่อไปดี จนมาได้ยินคำคำนี้ของผู้เป็นแม่ เลยทำให้ภัทรเริ่มสงสารเด็กที่กำลังจะเกิดมา 

เวลาผ่านไป 

"แม่มึงเอ้ย ข้ากลับมาแล้วเอาน้ำเย็นๆ มาให้หน่อย" 

เสียงตะโกนของผู้เป็นพ่อดังขึ้นมา ก่อนที่ภัทรจะถือขันน้ำที่มีน้ำโอ่งเย็นๆ ข้างในมาให้กับผู้เป็นพ่อ เพราะแม่กำลังวุ่นอยู่กับการซักผ้าก็เลยไม่มีเวลายกมาให้ 

"น้ำครับพ่อ"

"อ้าว แล้วนี่มึงกลับมาทำไม?"

"เอ่อ...เดี๋ยวก็กลับไปทำงานต่อแล้วครับแค่กลับมาพักเฉยๆ"

"เออ รีบๆ ไปก็แล้วกันรกหูรกตา!" 

ภัทรถึงกับหน้าถอดสีไปเลยเมื่อได้ยินคำคำนี้จากผู้เป็นพ่อ ทั้งๆที่มันก็น่าจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่ภัทรก็ยังไม่เคยชินกับการกระทำแบบนี้ของผู้เป็นพ่อเลย 

ผ่านไปไม่นาน 

"เอ้อนี่ภัทร เห็นบอกว่ารอพ่อกลับมาแล้วมีเรื่องอะไรจะบอกหรอ?" 

ขณะที่กำลังนั่งกินข้าวตอนเย็นด้วยกันผู้เป็นแม่ก็พูดขัดขึ้นเพื่อกลบความเงียบงันนี้ 

"เอ่อครับ...คือผมมีเรื่องจะบอก"

"ก็ว่ามาสิ ลีลาทำไมอยู่ได้" 

"ผมท้องครับ"

"...." 

ทุกอย่างนิ่งเงียบไป ราวกับเวลาหยุดอยู่กับที่ ทุกคนนิ่งไม่มีใครพูดอะไร 

"ผมท้องครับ"

"มึงว่าไงนะ!?" เสียงของผู้เป็นพ่อตวาดดังขึ้นพร้อมกับทุบโต๊ะกินข้าวอย่างแรงจนทำให้ถ้วยกับข้าวและจานใส่กับข้าวได้รับแรงกระแทกจนหกกระเด็นกระดอนไปหมด 

"ผมแค่อยากจะมาขอคำปรึกษา ผมมีแค่ครอบครัว ผมไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วครับ" 

"มึงเนี่ยนะท้อง?"

"คะ ครับ" 

ภัทรตอบรับเสียงตะกุกตะกักก่อนจะค่อยๆ หยิบซองที่เป็นใบรับรองจากแพทย์ว่าตัวเองนั้นกำลังท้องจริงๆ ยื่นให้กับผู้เป็นพ่อ 

ขวับ! 

ทว่ากลับถูกผู้เป็นพ่อขยำกระดาษใบนั้นทิ้งแล้วปาใส่หน้าของภัทร ต่อหน้าทุกคนที่กำลังนั่งร่วมวงกินข้าวด้วยกันอยู่ 

"มึงนี่มันประหลาดจริงๆนะ เกิดมาอ่อนแอยังไม่พอ แถมมึงยังท้องได้อีก มึงไปเลยนะออกไปจากบ้านของกูเดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้าใครต่อใครรู้ว่ามึงท้องกูคงได้อายชาวบ้านชาวช่องไปทั้งจังหวัด มึงออกไปเลยนะ แล้วถ้าใครถามว่ามึงเป็นลูกใครก็อย่าไปบอกว่ามึงเป็นลูกกู ต่อไปนี้มึงไม่ใช่ลูกของกู กูไม่ได้มีลูกเป็นตัวประหลาดอย่างมึง"

"พะ พ่อครับ ฮึก...ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้นะ ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง...ฮึก"

"แค่มึงไปนอนอ้าขาให้เขาเอา มันก็ผิดวิปริตแล้ว ไอ้ลูกเวร!" 

"ฮึก..." 

"มึงไปเลยนะ ไป!!" 

เสียงตวาดดังลั่นทำเอาภัทรถึงกับสะดุ้งตัวสั่นไปหมด เพราะผู้เป็นพ่อค่อนข้างเป็นคนเสียงดุอยู่แล้ว เวลาดุหรือตวาดใส่ใครก็มักจะน่ากลัวเป็นพิเศษ 

"ถ้าใครช่วยมันนะ ออกจากบ้านกูไปได้เลย!"

ทั้งแม่และพี่สาวไม่มีใครกล้าพูดอะไรออกมาเลยเพราะต่างคนต่างก็กลัวพ่อด้วยกันทั้งนั้น 

"ฮึก...พ่อครับ"

"มึงอย่ามาเรียกกูว่าพ่อ กูไม่ใช่พ่อของมึง!"

"แม่...พี่ภา"

ภัทรหันหน้าไปหาผู้เป็นแม่ และที่น่าเจ็บใจคือผู้เป็นแม่ที่เป็นที่พึ่งเดียวในตอนนี้กลับหลบสายตาและไม่ให้ความช่วยเหลืออะไรเลย และตอนนี้ภัทรก็รู้ได้แล้วว่าทั้งครอบครัวไม่มีใครต้องการตัวเองอีกแล้ว 

ภัทรจำใจต้องคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าเดินออกมาจากบ้านเกิดของตัวเองท่ามกลางความมืดมิดในยามค่ำคืน พาตัวเองเดินไปยังในเมืองทั้งๆที่มันควรจะนั่งรถไปแต่ในตอนนี้ไม่มีแม้แต่รถมอเตอร์ไซค์ผ่านมาเลย 

ขณะกำลังเดินไปเรื่อยๆ ภัทรก็เอามือปาดน้ำตาของตัวเองไปด้วยเพราะน้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลออกมาไม่ยอมหยุด ทั้งเสียใจเจ็บใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ตอนนี้ภัทรไม่มีครอบครัวให้กลับอีกแล้ว เหลือแต่จะต้องเดินหน้าต่อ แต่จะเดินหน้าต่อไปได้ยังไงงานที่ทำอยู่ก็ลาออกไปแล้ว และกำลังท้องอยู่แบบนี้ใครไหนจะรับเข้าทำงาน 

"ฮึกฮื่อ...ใจร้ายกันจัง ที่ผ่านมายังใจร้ายกันไม่พออีกหรอ ฮื่ออ..." 

ภัทรพร่ำพูดกับตัวเองในขณะที่กำลังเดินฝ่าความมืดไป รอบตัวเงียบสงัดไม่มีเสียงผู้คนมีเพียงเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นของภัทรที่กำลังพาตัวเองไปยังในเมืองกลับไปยังเมืองกรุงที่ตัวเองเคยอยู่ 

สามชั่วโมงผ่านไป 

เพราะในตัวบ้านห่างไกลจากในเมืองอยู่หลายกิโล ระยะเวลาในการเดินทางก็เลยจะค่อนข้างนานมากเป็นพิเศษ ภัทรใช้เวลาสามชั่วโมงกว่าๆ เดินมาได้เกือบค่อนทางแล้ว 

"ฮึกฮื่อ..." จนถึงตอนนี้ภัทรยังไม่หยุดร้องไห้ เพราะนึกเจ็บใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมหันต์ขนาดนั้น แต่ทุกคนกลับทำเหมือนกับว่าภัทรฆ่าใครตายมา 

อีกใจนึงก็นึกอิจฉาพี่ชายคนโตของตัวเอง ทั้งๆ ที่เรียนก็เรียนไม่จบงานการไม่มีทำ วันๆ ก็เอาแต่แบมือขอเงินพ่อแม่ใช้ แต่ผู้เป็นพ่อกลับให้ความรักความใส่ใจมากกว่าลูกคนอื่นโดยเฉพาะตัวเอง 

"ผมทำอะไรผิดฮึก...ผมทำอะไรผิดฮื่อ..."

ร่างเล็กเดินฝ่าความมืดไปเรื่อยๆ โดยมีแสงจันทร์นำทางจนกระทั่งมาถึงในตัวเมือง แต่ตอนนี้ก็ไม่มีรถที่จะพาขึ้นไปยังสถานีขนส่งได้ ต้องรอให้เช้าอีกทีถึงจะไปได้ คืนนี้ก็คงต้องหาที่นอนแถวนี้ก่อน แต่ภัทรก็คงไม่สามารถข่มตาตัวเองให้นอนหลับลงได้ และภัทรก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวเองจะผ่านเรื่องพวกนี้ไปได้หรือเปล่า ทุกอย่างมันรวดเร็วราวกับฝันไป เป็นไปได้ภัทรก็อยากให้เรื่องนี้เป็นแค่ความฝันของตัวเอง อยากตื่นขึ้นมาแล้วได้กลับไปใช้ชีวิตปกติ ไม่ใช่ผู้ชายที่กำลังอุ้มท้องอยู่ในตอนนี้