5

เครื่องบินส่วนตัวสุดหรูที่บินอยู่เหนือฟากฟ้า กำลังนำพาผู้โดยสารไปยังเกาะซิซิลี เกาะที่ถูกขนานนามว่าสวยเป็นอันดับต้นๆ ของโลก เจ้าของยานพาหนะนั่งจิบบรั่นดีอย่างสบายอารมณ์ สายตามองไปยังลูกสาวลูกหนี้ที่ตนเพิ่งใช้กลอุบายเพื่อให้ได้เธอมาครอบครอง ไม่ว่านาราลักษณ์จะไม่เต็มใจหรือไม่ก็ตาม

ก่อนหน้านี้สองชั่วโมงสามสิบนาที มาร์โก้เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นอีกครั้งพร้อมลักขณาและนาราลักษณ์ อันโตรเนียลเล่

มองสามคนที่เข้ามานั่งบนโซฟาราวกับตนเองเป็นเจ้าของบ้าน

“ตกลงว่าไงครับ” อันโตรเนียลเล่ถามลูกหนี้

“ตกลงตามที่คุณต้องการ” คนตอบคือนาราลักษณ์ เจ้าหนี้หันไปมองเจ้าของเสียงแล้วกระตุกยิ้ม “แต่ฉันต้องแน่ใจก่อนว่าคุณทำตามที่พูดจริง”

นาราลักษณ์ต้องรอบคอบไว้ก่อน

“ผมจะจ่ายหนี้ของเอริคให้ตอนนี้เลย ส่วนหนี้สินของคุณอา ผมเคลียร์ให้ครึ่งหนึ่งก่อน ส่วนอีกครึ่งจะหมดก็ต่อเมื่อครบสัญญา” คำตอบของเจ้าหนี้ เรียกความสงสัยให้นาราลักษณ์มาก

“ครบสัญญา” นาราลักษณ์ทวนคำ “สัญญาอะไร”

“แม่ลืมบอกลูกน่ะว่า ลูกต้องไปอยู่กับคุณอันโตรห้าปี แล้วในระยะเวลาห้าปีนี้จะไม่มีการใช้หนี้ที่ค้างอยู่ หนี้จะหมดก็ต่อเมื่อครบกำหนดตามสัญญาเท่านั้น”

นาราลักษณ์ตกใจ หัวใจเต้นกระหน่ำมาก มือเย็นเฉียบ ไม่คิดว่าอันโตรเนียลเล่จะตั้งข้อแม้นี้ขึ้นมา

ห้าปี...ห้าปีเชียวหรือที่เธอต้องอยู่กับคนที่ไม่ได้รัก

โอ้...ช่างเป็นเวลายาวนานเหลือเกิน

“แล้วเมื่อครบห้าปีตามสัญญา ผมจะฉีกสัญญาหนี้สินของคุณอาทิ้ง ถือว่าเราหมดหนี้ต่อกัน” อันโตรเนียลเล่พูดเสริม “ว่าไงครับ ยังจะตกลงเหมือนเดิมหรือเปล่า”

“ค่ะ ตกลงเหมือนเดิม” นาราลักษณ์ไม่มีทางเลือก ไม่มีทางเลือกจริงๆ เวลานี้ครอบครัวเธอเปรียบเสมือนลูกไก่ในกำมืออันโตรเนียลเล่ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด

“นี่สัญญา เซ็นซะ เพื่อความยุติธรรม” อันโตรเนียลเล่หยิบสัญญาที่อยู่ในกระเป๋าแอกสารออกมาวางลงบนโต๊ะ

“คุณเตรียมสัญญามาเลย เหมือนกับคุณรู้ว่า ยังไงฉันก็ต้องยอม”

นาราลักษณ์หลุบตามองเอกสารบนโต๊ะ ก่อนขยับสายตามองอันโตรเนียลเล่ที่กระตุกยิ้ม นึกไม่ชอบใจรอยยิ้มของเขาเลย ทำให้รู้สึกว่า เขาเป็นราชสีห์ แต่เธอเป็นหนู สัตว์ตัวเล็กที่ไม่มีทางสู้สัตว์ตัวใหญ่ได้

“ผมแค่เผื่อไว้ ไม่ได้ใช้ก็ไม่เป็นไร ดีกว่าจะใช้แล้วไม่มี คุณว่าจริงไหม” อันโตรเนียลเล่ตอบกลับแบบนิ่มๆ แต่ทำให้นารา-ลักษณ์ไม่มีคำค้าน เธอหยิบเอกสารขึ้นมาอ่าน วางมันลงเมื่ออ่านครบทุกตัวอักษร “สัญญามีปัญหาตรงไหนไหม อยากแก้ไขหรือเปล่า”

“ไม่มี” นาราลักษณ์ตอบห้วนๆ

“ถ้าไม่มีก็รีบเซ็นซะ เราจะได้รีบไป”

“หมายความว่ายังไงที่ว่าจะได้รีบไป” นาราลักษณ์ตั้งคำถามอีกครั้ง

“หลังเซ็นสัญญาเสร็จ ลูกต้องไปอยู่กับคุณอันโตรทันที”

มาร์โก้เอ่ยเสียงเบา ทว่านาราลักษณ์ได้ยินชัดเจน เธออึ้งและตกใจอีกรอบ นาราลักษณ์ยังไม่ได้เตรียมตัวเตรียมใจ ไม่ได้ล่ำลาพีระพล ไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น

“ถ้ายังไม่พร้อมก็ไม่ต้องเซ็น” อันโตรเนียลเล่เอ่ยเสียงเรียบ “ผมจะได้กลับ แล้วคุณอาก็หาทางใช้หนี้เอริคเองล่ะกัน ส่วนหนี้สินของผมก็ตามกำหนดเวลานะครับ และไม่มีการผ่อนผันใดๆ ทั้งสิ้น”

คำพูดอันโตรเนียลเล่เหมือนเร่งให้นาราลักษณ์ตัดสินใจ นาราลักษณ์มองเจ้าหนี้ด้วยสายตาเกลียดชังที่สุมอยู่ในหัวใจ เธอจะตัดสินใจใดได้เล่า นอกจากยอม นาราลักษณ์ไม่กล่าวคำใด เธอเซ็นชื่อลงในสัญญาก่อนส่งให้บิดาเลี้ยงเป็นคนเซ็นชื่อลงไปอีกช่องหนึ่ง

อันโตรเนียลเล่ทำตามที่พูดไว้ เขาจัดการเรื่องหนี้สินระหว่างมาร์โก้กับเอริคภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งนาที ส่วนสัญญาเงินกู้เอริคจะให้ลูกน้องส่งมาให้ที่บ้าน เจ้าหนี้ให้เวลานาราลักษณ์เก็บเสื้อผ้าและล่ำลาครอบครัวครึ่งชั่วโมง เมื่อถึงเวลาอันโตรเนียลเล่พานาราลักษณ์ออกจากบ้านหลังเก่า เพื่อไปบ้านหลังใหม่ที่ใหญ่กว่า ทว่าไร้ซึ้งความสุข

เครื่องบินส่วนตัวลำนี้สร้างตามความต้องการของคนผู้ครอบครอง อันโตรเนียลเล่ออกแบบเองทั้งหมด และสั่งให้บริษัทยักษ์ใหญ่ที่ผลิตเครื่องบินพาณิชย์และเครื่องบินส่วนตัวเป็นผู้ผลิตให้ ห้องโดยสารตกแต่งอย่างหรูหรา เฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นล้วนเป็นของแบรนด์ดัง ส่วนนี้รองรับผู้โดยสารได้สิบคนที่มีห้องน้ำไว้บริการ

เดินเข้ามาอีกนิดก็จะเป็นห้องส่วนตัวของอันโตรเนียลเล่ ห้องนี้เหมือนห้องนอนของเขาในคฤหาสน์หลังใหญ่ที่ย่อขนาดมาไว้ในเครื่องบินลำนี้ เจ้าของเครื่องบินนั่งอยู่บนโซฟาขนาดสองคนนั่งด้านริมหน้าต่างขวามือ ส่วนอีกคนนั่งอยู่บนโซฟาตัวเล็กปลายเตียง

“คุณมานั่งนี่สิ” เสียงอันโตรเนียลเล่ดังทำลายความเงียบ นาราลักษณ์นิ่งเฉยราวกับไม่ได้ยินเสียงเขา “ผมบอกให้มานั่งนี่ คุณอย่าลืมสิว่าต้องตามใจผม ไม่งั้น...”

อันโตรเนียลเล่พูดยังไม่ทันจบประโยค ร่างสาวก็ลุกขึ้นมานั่งข้างเขา แต่ก็ไม่ได้นั่งเบียดชิดตามที่คนแต่ใจต้องการ เขาจึงขยับตัวเข้าใกล้ร่างเล็กที่เขยิบตัวหนี มาเฟียหนุ่มก็ช่างกวนขยับตามเธอไป จนร่างเล็กชิดกับริมโซฟา ขยับหนีไปไหนไม่ได้

“ที่ตั้งเยอะตั้งแยะ มานั่งเบียดฉันทำไม” เสียงไม่พอใจของนาราลักษณ์ดังขึ้น มองเขาตาขุ่น

“ก็อยากนั่งตรงนี้ มีอะไรไหม” เขาตอบกลับแบบกวนๆ ลำแขนใหญ่พาดบนไหล่เธอ นาราลักษณ์ปัดมือเขาตรงหัวไหล่ตนออกอย่างรังเกียจ อันโตรเนียลเล่ไม่หงุดหงิดหรือไม่พอใจการกระทำของเธอ เขากระตุกยิ้ม ขยับหน้าเข้าไปใกล้ดวงหน้าหวานสวยที่เขาปักใจรักตั้งแต่แรกเห็น “คุณก็รู้นี่ว่า คุณปฏิเสธผมไม่ได้ แล้วจะทำไปทำไม”

คำพูดอันโตรเนียลเล่เหมือนค้อนปอนด์ขนาดใหญ่ตอกย้ำหน้าที่ของตน หน้าที่ที่นาราลักษณ์ไม่มีวันปัดภาระออกไปได้ หรือแม้แต่ขัดใจเขา