บทที่ 6 ภรรยาไม่ตรงปก::เด็กดื้อ(1)

"เสี่ยวถิง!!" เฟยเทียนกัดฟันเอ่ยชื่อคนที่กำลังเลื้อยอยู่หน้าเวทีก่อนจะวิ่งตึงตังออกจากห้องด้วยใบหน้าถมึงทึงภายในใจเต็มไปด้วยความเดือดดาลปล่อยทิ้งไว้ซึ่งความงุนงงกับเพื่อนทั้งสี่คน

"ฉิบหายแล้ว ไอ้ซันเรียกการ์ดตามไป"

"พวกมึงก็ตามมา" สกายที่กำลังเห็นนรกแตกตรงหน้าก็รีบวิ่งตามเพื่อนออกไปเพราะดูเหมือนว่ากำลังมีคนสติแตกแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ทัน นักธุรกิจหนุ่มในวัยยี่สิบแปดปีกระโดดถีบผู้ชายที่กำลังยื้อยุดฉุดกระชากเด็กสาวคนหนึ่งทำเอาผู้ชายคนลอยคว้างก่อนจะหงายหลังล้มตึงทันที แต่ก่อนที่มันจะโดนกระทืบซ้ำการ์ดก็เข้าไปจับแยกแล้วลากออกไปเสียก่อน

สกายที่วิ่งตามมาติด ๆ ถึงกับอ้าปากค้างจำได้ทันทีว่าแม่เสือสาวที่ยืนตัวสั่นอยู่นี่ไม่ใช่ลูกสาวตระกูลจางที่ไอ้เทียนมันเพิ่งแต่งงานกับเธอไปหรอกรึ หรือว่าอันที่จริงแล้วตระกูลจางมีลูกสาวฝาแฝด เพราะชุดแม่เสือเกาะอกกับกระโปรงหนังสีดำรองเท้าส้นสูงสีเดียวกับเกาะอกนี่มันไกลจากลุคคุณหนูสิ่งที่เคยได้ยินมากเลยทีเดียว

แต่ยังไม่ทันที่สกายจะอ้าปากถามเฟยเทียนก็สะบัดมือจากการ์ดแล้วตรงเข้าไปอุ้มเสือสาวทันที

"เดี๋ยว!! คุณจะพาเพื่อนฉันไปไหน" หญิงสาวผู้ที่มาใหม่วิ่งหน้าตาตื่นมาดักหน้าทันทีถามเสียงด้วยน้ำเสียงอ้อแอ้ บ่งบอกก็รู้ว่าคงจะเมาไม่น้อย

"เพื่อนเธอแต่ภรรยาของฉัน"

"ไอ้สกายฝากเธอด้วย"

เฟยเทียนไม่รู้ว่าหญิงสาวเป็นเพื่อนของเด็กดื้อคนนี้จริงหรือไม่ แต่ส่งให้เพื่อนดูแลไม่น่าเสียหายเพราะมันก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควรไม่น่าทำอะไรคนเมาหรอกมั้ง ถ้าคนเมาไม่เต็มใจ

"เดี๋ยวถิงถิงยังโสด ไม่มีสามี...เอาเพื่อนฉันคืนมานะช่วยด้วยผู้ชายคนนั้นลักพาตัวเพื่อนฉัน อุ๊บ! อ่อย" เพ่ยเพ่ยที่กำลังเมาคิดว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นโจรลักพาตัวแน่ ๆ ภรรยาอะไรเธอไม่เข้าใจ

เพราะความเมาเลยลืมไปว่าลี่ถิงเพิ่งบอกว่าเจ้าตัวนั้นแต่งงานแล้ว

ด้วยความกลัวว่าเพื่อนจะถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่เพราะเจ้าตัวนั้นเป็นลูกสาวตระกูลใหญ่ทำให้เพ่ยเพ่ยเข้าไปตะกุยตะกายผู้ชายคนที่อุ้มเพื่อนเธอพาดบ่าราวกับโจรป่า แต่ไม่คิดว่าเธอจะถูกจับอุ้มพาดบ่าเอาไว้ด้วยอีกคนทั้งยังโดนมัดปากเอาไว้ทำให้เพ่ยเพ่ยไม่สามารถตะโกนขอความช่วยเหลือได้เธอทั้งดิ้นทั้งทุบไปยังแผ่นหลังของผู้ชายคนที่กำลังแบกเธอออกมา

และเหมือนจะไม่มีใครเข้ามาช่วยเหลือเธอทำไมโลกนี้ถึงโหดร้ายอย่างนี้นะ นี่มันเป็นการกระทำที่อุกอาจมาก อย่าให้รู้ว่าใครจับเธอจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดหญิงสาวได้แต่ตะโกนในใจเหมือนว่าความเมาจะหายไปเหลือแต่ความกลัวเข้ามาแทนที่เพราะตอนนี้เธอถูกจับยัดเข้ามาในรถคันหนึ่งก่อนจะถูกโยนเข้าไปและถูกมัดมือมืดเท้าอีกครั้งเธอไม่เคยกลัวเท่านี้มาก่อน ไม่นานรถก็ขับออกมาเธอทั้งดิ้นทั้งตะโกนร้องทั้งที่ยังมีผ้าอุดอยู่ไม่นานก็รู้สึกว่าหมดแรงก่อนจะไม่รู้สึกตัวอีกเลย

"เฮ้อกูหาภาระอะไรมาวะเนี่ย" สกายที่พาเด็กสาวออกมาจากคลับตัวเองถึงกับเอามือทึ้งหัว เขาขับรถออกมาก่อนจะจอดรถข้างทางเมื่อเห็นว่าแม่เสือดาวนี่สงบลงแล้วก่อนจะลงไปจับเธอให้นอนดี ๆ เอาเนกไทที่มัดเธอออก

"เอายังไงดีวะลูกเต้าเหล่าใครก็ไม่รู้ตื่นมากูจะหัวแตกหรือเปล่าเนี่ยะเหมือนกำลังหาเหาใส่หัวเลยกู"

สกายบ่นกับคนเมาก่อนจะเข้ามานั่งในรถขับตรงไปที่เพนท์เฮ้าส์ของตัวเอง

...

ทางด้านลี่ถิงผู้ที่จำไม่ได้ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในคลับตอนนี้ก็ยังนั่งสะลึมสะลืออยู่กับผู้ชายแปลกหน้าที่นั่งกอดอกหน้าตึง แต่พูดไม่ได้เลยว่าเขาเป็นผู้ชายที่หล่อมาก หล่อกร้าวใจลี่ถิงเป็นที่สุดความเมาทำเอาลี่ถิงไม่เป็นตัวของตัวเองมันรู้สึกแปลก ๆ ร่างบางเตาะแตะไปยังคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก่อนจะคร่อมไปบนตักแกร่งสองมือตะปบเข้าที่ใบหน้าคมพลิกซ้ายพลิกขวาดวงตากลมโตฉ่ำวาวด้วยฤทธิ์ของน้ำเมาจ้องไปที่คนแปลกหน้าแล้วถามด้วยความสงสัยด้วยน้ำเสียงติดยานคาง

"คุณเป็นใคร"

เฟยเทียนที่มองการกระทำของภรรยาป้ายแดงถึงกับพ่นลมหายใจทิ้งหลังลงพนักพิงอย่างแรงด้วยความอ่อนอกอ่อนใจทำให้เธอตกใจมือบางผละออกจากใบหน้าคมสองมือเปลี่ยนทิศทางไปยันกับพนักพิงทันทีทำให้เต้าอวบทั้งสองข้างอัดแนบเข้าไปที่ใบหน้าของเขาเต็ม ๆ และเฟยเทียนเองก็ตกใจที่เธอเสียหลักทำให้สองมือรีบจับรั้งแผ่นหลังของเธอเอาไว้แน่นยิ่งทำให้สองเต้าบดเบียดแนบชิดใบหน้าแต่ก่อนที่เขาจะหายใจไม่ออกตายถึงจะหอมจนอยากจะซุกอกเพียงใดแต่ถ้าเป็นแบบนี้ผู้นำตระกูลเฟิงคนต่อไปคงได้สิ้นชื่อเป็นแน่ มือหนาจับไปที่ไหล่บางดันเธอดันออกมา

เหมือนเคราะห์ซ้ำกรรมซัดแทนที่หญิงสาวจะรู้ตัวว่ากำลังตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกลับโอบรอบคอเขาเสียแน่น ยิ่งทำให้อกอวบลอยเด่นอยู่ตรงหน้าเหมือนกับกำลังล่อลวงกันยังไงยังงั้น เฟยหลงอยากจะต่อสายถึงผู้นำหลี่ว่าเธอคนนี้คือกุลสตรีบ้านจางจริงใช่ไหมดูเหมือนเขากำลังถูกหลอก

"อื้อ..ใจร้อนจังจะกินนมถิงถิงเหรอ ต้องขอสามีถิงถิงก่อนนะ"

"อ่อมีสามีแล้วแต่ทำตัวแบบนี้เนี่ยะนะ" เฟยเทียนกัดฟันกรอดสองมือบีบเอวคอดอย่างแรงหวังให้เธอเจ็บเพื่อจะหายเมาขึ้นมาบ้าง และคิดว่าพรุ่งนี้อาจจะเป็นรอยมือก็เป็นได้

"อ๊ะ เจ็บนะ" ลี่ถิงร้องแหวออกมา

"เจ็บสิดีทีตอนทำละไม่คิด"

"แล้วตกลงออกไปเที่ยวได้ยังไงฉันบอกให้ทำอาหารรออยู่ที่บ้านไม่ใช่เหรอ" เสียงเข้มเอ่ยชิดใบหูก่อนจะงับฟันลงไปเต็มแรง มือบางจับหมับเจ้าไปที่ใบหูของตัวเองทันทีก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงติดงอแง ดวงตากลมโตคลอหน่วยไปด้วยน้ำตาจวนเจียนจะไหลก่อนจะใช้อีกมือดันใบหน้าคมที่ก้มชิดลงมาที่หน้าอกที่ตอนนี้เกือบเปลือยเปล่า

"อ๊ะเจ็บนะ อื้อปล่อยไม่เล่นแล้วคุณทำถิงถิงเจ็บ"

"เธอคิดว่าฉันกำลังเล่นอยู่เหรอเด็กน้อยตอนนี้ฉันกำลังทำโทษเธอต่างหาก"