เอาคืน

ตอนที่ 2

เอาคืน

“ผมจะหาวิธีเอาหุ้นคืนให้ได้”

วรภพเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง ไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ยอมสูญเสียสิ่งนี้ไป เพราะเชื่อว่าหากได้สิ่งที่เป็นของพ่อกลับคืนมาอาจทำให้ฝ่ายนั้นอาการดีขึ้น

“จะใช้วิธีไหนหรือคะ”

พลอยไพลินเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ การที่จะได้หุ้นมาจะต้องมีการเซ็นโอนเซ็นรับ แต่วรภพจะใช้วิธีไหนที่จะซื้อความเชื่อใจจากอีกฝ่าย เพราะเท่าที่ฟังเพื่อนของพ่อเขาคงจะมีเล่ห์เหลี่ยมไม่น้อย ไม่อย่างนั้นคงไม่สามารถแย่งชิงหุ้นไปถือเอาไว้ได้

“ผมกำลังคิดอยู่ว่าจะใช้วิธีไหน ตอนนี้ผมให้คนไปสืบเรื่องราวของเขา อีกไม่นานหลังจากที่ผมได้ข้อมูลครบผมก็คงจะคิดออกเองว่าต้องใช้วิธีไหน”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ ไม่ว่ายังไงเขาก็จะต้องนำสิ่งที่เป็นของครอบครัวกลับคืนมาให้ได้ ต่อให้อีกฝ่ายรับโอนหุ้นอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ถึงอย่างนั้นก็ได้มาจากการหลอกลวงผู้อื่น นี่เป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมและยอมไม่ได้เด็ดขาด

“คุณต้องระวังตัวเองด้วยนะคะ ถึงฉันจะไม่รู้จักเขาแต่เท่าที่ได้ฟังเรื่องราวฉันคิดว่าเขาคงไม่ธรรมดา “

พลอยไพลินคิดว่าไม่อย่างนั้นฝ่ายนู้นคงไม่สามารถแย่งชิงสิ่งสำคัญไปจากคนๆหนึ่งได้ นอกจากเล่ห์เหลี่ยมแล้วก็คงจะเฉลียวฉลาดไม่น้อย ถึงได้รอบคอบขนาดนี้

“คุณไม่ต้องห่วงผมนะ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย และจะหาทางลากคนผิดเข้าคุกให้ได้”

หญิงสาวสูดลมหายใจลึก ต่อให้เธอพยายามปรามแค่ไหนยังไงวรภพก็ไม่มีทางฟัง อีกอย่างเธอไม่ได้ตกอยู่ในสถานะเดียวกับเขา เธอจึงไม่มีวันรับรู้เลยว่า ณ เวลานี้เขารู้สึกยังไง

พลอยไพลินลองมองย้อนมาที่ตัวเอง หากเป็นเธอเธอก็คงจะโกรธและให้อภัยไม่ได้เช่นกัน เพียงแต่เธอนั้นอาจจะปล่อยไป ไม่ได้คิดหาวิธีเพื่อแย่งชิงสิ่งที่สูญเสียไปแล้วกลับมา

“ผมขอกอดคุณหน่อยได้ไหม”

“มาสิคะ”

คนอ่อนแอสวมกอดหญิงสาวก่อนที่เขาจะวางคางเกยไหล่เธอ ในเวลานี้เขาต้องการกำลังใจเป็นอย่างมาก และคนๆเดียวที่ช่วยลดความเครียดในใจของเขาได้ก็คือพลอยไพลิน

“สู้ๆนะคะ ฉันรู้ว่าคุณเครียด ฉันเองก็ไม่รู้จะช่วยยังไงแต่จะขอเป็นกำลังใจอยู่ตรงนี้”

“แค่เป็นกำลังใจก็พอแล้ว ตอนนี้คุณคือความสุขเพียงหนึ่งเดียวของผมนะพลอย”

ชายหนุ่มพูดจากหัวใจก่อนที่เขาจะเชยคางหญิงสาวกดริมฝีปากมอบจุมพิตดูดดื่มแก่เธอ มือหนาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ลูบไล้ผิวกายละเอียดอย่างเชื่องช้า เขาช้อนร่างเธอขึ้นก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอน ครั้งนี้พลอยไพลินไม่กล้าขัดขืน เธอยินยอมพร้อมใจ ยอมให้ชายหนุ่มได้เชยชม

มือหนาเค้นคลึงความนุ่มหยุ่น ขณะที่ปลดเปลื้องเสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน พลอยไพลินสะดุ้งสุดตัว เมื่อบางสิ่งบางอย่างจ่อชิดปากทางชุ่มชื้น

“คุณภพคะ คือ…”

คำพูดถูกกลืนลงลำคอ เมื่อชายหนุ่มโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้ประกบปิดริมฝีปาก เขาไม่รอช้ารีบสอดเเทรกรวมประสานเป็นหนึ่งเดียวกับหญิงสาว ก่อนที่บทรักจะดำเนินไปอย่างไม่รีบร้อน

เช้าวันต่อมาวรภพรีบเดินทางมาบริษัท เพราะมีเรื่องมากมายที่เขานั้นต้องจัดการอย่างเร่งด่วน ก่อนออกมาจากคอนโด เขาไม่ลืมที่จะเตรียมอาหารและยาไว้ให้หญิงสาว

“เรื่องที่ให้ไปสืบถึงไหนแล้ว”

ชายหนุ่มเอ่ยถามคนของเขาที่เดินทางมาพบ หลังจากหายหน้าหายตาไป ไม่รายงานความคืบหน้า

“ข้อมูลทั้งหมดผมส่งให้แล้วนะครับ ตอนนี้คุณอเนกโอนหุ้นให้คุณอินทิราหมดแล้ว”

“ฉันอยากฟังประวัติผู้หญิงคนนั้น”

ผู้ช่วยหนุ่มวางเอกสารลงบนโต๊ะซึ่งนั่นเป็นข้อมูลเกี่ยวกับอินทิรา เธอเป็นลูกสาวเพียงคนเดียวของอเนก ถูกส่งไปเรียนที่ต่างประเทศตั้งแต่ยังเด็ก อาศัยอยู่กับน้าสาวที่แต่งงานกับชาวต่างชาติ ได้รับอนุญาตให้เดินทางกลับมาที่ประเทศไทยปีละสองถึงสามครั้งเท่านั้น เนื่องจากอเนกต้องการใช้เวลาส่วนตัวกับบรรดาสาวๆของเขา ชายวัยกลางคนหลังจากหย่าขาดกับภรรยาซึ่งเป็นแม่ของลูกสาวเพียงคนเดียว เขาก็คบหาผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า ด้วยเหตุผลนี้เขาจึงไม่อยากให้ลูกสาวกลับมาอาศัยอยู่ด้วยกัน เพราะกลัวว่าจะทำอะไรไม่สะดวกนัก

ความสัมพันธ์ระหว่างพ่อลูกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่อเนกก็รักลูกสาวมาก แม้เขาจะแต่งงานใหม่แต่ทรัพย์สมบัติทุกอย่างเขาก็ยกให้เป็นชื่อของลูกสาวทั้งหมด