ตอนที่ 9 ล้ม

“รอฉันแป๊บนึงนะคะ เดี๋ยวฉันไปแหย่ไข่มดแดงมาเพิ่ม” ตอนที่เธอไปหามดแดงมาให้สามี เธอเห็นรังมดขนาดใหญ่อยู่ตรงนั้นด้วย ถ้ากินอาหารแค่ที่มีพวกเขาคงไม่อิ่มแน่

พูดจบมาลีหยิบตะกร้าไม้ไผ่แล้วเดินไปอย่างรวดเร็ว

เคนมองตามหลังภรรยาด้วยความประหลาดใจ ทำไมภรรยาเขาเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ ปกติมาลีไม่เคยกระตือรือร้นที่จะทำมาหากิน แต่นี่เธอกลับอยากไปแหย่ไข่มดแดงเอง ทั้งที่เธอเป็นคนเกลียดมดแดงมาก มันกัดเจ็บและกรดที่ก้นของมันทำให้ผิวลวกได้

รังมดแดงที่อยู่ในระดับอก มาลีใช้ไม้สอดเข้าหูตะกร้าไม้ไผ่แล้วนำไปรองใต้รังมด จากนั้นใช้กิ่งไม้อีกอันแหย่เข้าที่รังมด เคาะไข่มดให้ร่วงกราวลงมาในตะกร้า

มาลีตาลุกวาวเมื่อเห็นไข่มดแดง มันเยอะมาก เสร็จแล้วใช้มือเคาะไม้ให้ตัวมดหลุดออกแล้วรีบถอดไม้ออกจากตะกร้าแล้วปัดตัวมดแดงออก เธอโดนมดแดงรุมกัดไปหลายสิบตัว แต่ไม่เป็นไรขอแค่ได้กินเธอทนได้ จากนั้นถือตะกร้าเดินเร็วไปยังลูกกับสามี มือก็เคาะตะกร้าไปด้วย มดแดงในตะกร้าจะได้ไม่ไต่ขึ้นมา

เห็นแม่เดินมาลูกทั้งสองก็ยืนขึ้น และรอลุ้น

“ไข่มดแดงมาแล้วจ้ะ” แม้จะร้อนและโดนมดกัดแต่เธอก็ภูมิใจที่ได้ไข่มดมาให้ทุกคนกิน

ลูกทั้งสองเข้ามาดูไข่มดในตะกร้าที่แม่กำลังใช้น้ำล้าง

“โอ้โฮ! ไข่มดแดงเยอะจัง” อุ่นตาโตเมื่อเห็นไข่มดแดง มือน้อย ๆ เอื้อมไปหยิบตัวที่เป็นดักแด้ใส่ปาก “อืม อร่อย” เธอยิ้มตาหยีให้แม่ อุ่นชอบมากตอนที่ไข่มดแดงเข้าไปแตกในปาก

“ไปกินข้าวกันเถอะ แม่จะยำไข่มดแดงให้กิน”

“ครับ/ค่ะ”

ทั้งสี่นั่งล้อมวงกัน มาลีนำไข่มดแดงใส่ในกระปุกพลาสติกแทนปลาทู เติมน้ำปลาร้าและหอมแดงนิดหน่อยแล้วก็กินได้ หากสามีอยากกินเผ็ดก็หักพริกสดแกล้มได้ เคนอึ้งแล้วอึ้งอีก ที่ภรรยาทำอาหารให้ทุกคนกินอย่างคล่องแคล่วถึงแม้จะเป็นรายการอาหารที่ทำได้ง่ายก็ตาม และไข่มดแดงที่เธอได้มาก็มีมากด้วย ไม่น่าเชื่อว่าแค่หัวแตกจะทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แต่เขาก็ยินดีหากเธอจะทำตัวแบบนี้ไปตลอด

เด็กน้อยทั้งสองเปิบข้าวเหนียวแล้วจิ้มไข่มดแดงกินอย่างเอร็ดอร่อย เคนก็รู้สึกเจริญอาหารขึ้นมาเช่นกัน ครั้งแรกของปีนี้เลยที่เขาได้กินไข่มดแดงจนอิ่มหนำขนาดนี้ ซ้ำยังเป็นฝีมือของภรรยาก็ยิ่งอร่อยเข้าไปใหญ่

มาลีกินข้าวเสร็จก็กินยาที่หมอให้มา เพราะยังรู้สึกมึนศีรษะเล็กน้อย แปลกมากที่เธอไม่ปวดหัวมากแต่กลับทำให้เจ้าของร่างนี้ถึงกับตายได้

ช่วงบ่ายแก่ ๆ ได้หน่อไม้มากแล้วเคนจึงชวนทุกคนกลับบ้าน เคนดีใจที่จะได้หน่อไม้ไปต้มขาย

“เดี๋ยวฉันช่วยพี่หาบดีกว่าค่ะ” หน่อไม้เต็มตะกร้าและถุงย่ามอีกใบเธอเกรงว่าเขาจะหาบไปไม่ถึงรถอีแต๊กที่จอดอยู่ไกลจากที่นี่ประมาณกิโลเมตรครึ่ง แถมหนทางยังเป็นคันนาที่มีแต่หญ้าและวัชพืชที่เป็นเถาเลื้อยคลุมเต็มพื้นดินไปหมด

“ไม่เป็นไรพี่หาบได้” เคนยังดื้อ ตอนกลางวันเขากินข้าวได้มาก จึงรู้สึกมีแรงมากเช่นกัน หาบหน่อไม้แค่นี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา

เมื่อสามียืนยันเช่นนั้นมาลีจึงไม่รบเร้าอีก เธอกับลูกเดินตามหลังเขาไปอย่างเงียบ ๆ

เคนก้าวขาไปยังไม่ถึงสิบก้าว เขาก็เกิดอาการขาอ่อน และก้าวขาพันกันเอง จนหัวคะมำไปข้างหน้า แล้วก็…

“โอ๊ะ!”

พึ่บ!

ร่างผอมแห้งล้มลงไปอยู่ในท่าจับกบที่พื้นที่มีแต่หญ้า หน่อไม้ที่มีเต็มตะกร้าและย่ามทั้งสองหลุดร่วงออกมาด้านนอก

“พ่อ!” ลูกทั้งสองวิ่งเข้าไปหาพ่อด้วยความเป็นห่วง

มาลีอยากจะขำแต่ก็กลั้นไว้ก่อน เขาเจ็บอยู่เธอจะมีความสุขบนความทุกข์ของสามีไม่ได้ ไม่เข้าใจว่าจะรั้นไปทำไม แรงไม่มีก็ยังจะดื้ออยู่ได้ มาลีพยุงเขาลุกขึ้นแล้วเก็บหน่อไม้ใส่ตะกร้าตามเดิม

“บอกแล้วก็ไม่เชื่อ” มาลีบ่นให้เขาเล็กน้อย แล้วหาบหน่อไม้เดินไปก่อน

เคนสะพายถุงย่ามและถือกระติกน้ำที่มีน้ำเหลือเพียงน้อยนิดเดินตาม ก็ภรรยาของเขาไม่เคยหาบของหนักขนาดนี้นี่นา เขาก็เลยกลัวเธอจะหาบไม่ไหว แต่ความจริงแล้วเธอหาบได้ดีกว่าเขาเสียอีก

มาลีขนของขึ้นรถเสร็จก็ไปช่วยสามีเก็บฟืนขึ้นรถเพื่อนำไปต้มหน่อไม้คืนนี้ และนำไปไว้ใช้ในครัวเรือนทั้งบ้านของเขาและเรือนใหญ่

“ฉันกับลูกขอติดรถกลับด้วยนะคะลุง” ดอกคูณร้องถาม ควายสิบสองตัวสำเริงกับอรสาคงเอาอยู่ เธอต้องกลับไปหุงหาอาหารที่บ้านใหญ่จึงต้องกลับเร็ว เพราะเมื่อเช้าก็หนีออกมานาก่อน ปล่อยให้แม่ย่านึ่งข้าวและทำอาหารมาส่ง

“ครับ”

เสร็จแล้วมาลีก็เป็นคนขับรถอีแต๊กกลับบ้านเช่นเคย

ตอนแรกดอกคูณรู้สึกเกร็ง ๆ เมื่อเห็นมาลีขับรถเอง แต่พอนั่งไปเรื่อย ๆ ก็ผ่อนคลายลง มาลีไปหัดขับรถอีแต๊กตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเธอถึงไม่เคยเห็น ถ้าเป็นอรสาขับเธอจะไม่แปลกใจสักนิด ดูท่าทางเคนก็เหมือนจะภูมิใจในตัวเมียมาก คอยนั่งอยู่ในกระบะด้านหลังเมียไม่ห่าง แล้วเรื่องเมื่อคืนเขาไม่โกรธให้มาลีบ้างเลยเหรอ ผู้ชายคนนี้ช่างใจประเสริฐนัก ดอกคูณแอบชื่นชมเคนในใจ

มาลีจอดรถอีแต๊กหน้าบ้านตัวเองแล้วขนของลงจากรถ จากนั้นก็ให้สามีนำรถไปเก็บที่เดิม

“อาคูณเอาหน่อไม้ไปแกงด้วยนะคะ” มาลีบอกดอกคูณ หน่อที่เพิ่งโผล่พ้นจากดิน ถ้านำไปแกงจะหวานอร่อยนัก

“ขายยังไงคะ” พรุ่งนี้เธอกะว่าจะชวนสามีไปหาหน่อไม้อยู่เหมือนกัน เพราะวันนี้เธอเห็นเคนกับมาลีได้หน่อไม้มามาก

“หึ ทำไมต้องขายด้วยละคะ” มาลีกลั้วขำในลำคอ อยู่บ้านเดียวกันทำไมต้องขาย

“ก็…ทุกครั้งป้าก็…”

“อ้อ…ครั้งนี้ไม่ขายแล้วค่ะ อาอยากได้เท่าไรก็หยิบเอาได้เลยค่ะ” เธอรู้แล้ว ก็มาลีคนก่อนขายทุกอย่างที่ขวางหน้า สามีหาอะไรมาได้เธอก็นำไปขายหมด เหลือไว้กินแบบอด ๆ อยาก ๆ แต่เงินก็ไม่เคยเหลือสักบาท พูดจบมาลีก็เป็นฝ่ายเก็บหน่อไม้ใส่ตะกร้าให้ดอกคูณ

“ทำไมให้เยอะจังเลยคะ”

“รับไว้เถอะค่ะ ที่บ้านใหญ่คนเยอะ” ได้หน่อไม้มามากเช่นนี้จะหวงไว้ทำไม ยังมีหน่อไม้อีกมากอยู่ในป่านั้น

จากนั้นมาลีเดินไปเก็บใบย่านางกับยอดชะอมที่อยู่ข้างบ่อน้ำเพื่อทำแกงหน่อไม้คืนนี้ ก่อนที่ฟ้าจะมืด

ดอกคูณได้แต่มองตามด้วยความแปลกใจ ปกติมาลีเป็นคนหวงของกิน แม้แต่ญาติพี่น้องก็ต้องซื้อขายถึงจะได้กิน