คืนแต่งงานที่แสนเหงา(2)

อีกครั้งพี่คำถามไม่ได้คำตอบได้แค่เพียงการพยักหน้าแทนเท่านั้น กอหญ้าถึงแม้จะบอกตัวเองเสมอว่าการแต่งงานครั้งนี้มันไม่ได้เกิดจากความต้องการของภีมเดชแต่เธอไม่คิดเลยว่าแม้กระทั่งค่ำคืนแห่งการเข้าหอวันแรกเขาจะเฉยชากับเธอได้ขนาดนี้ด้วยอายุของเขาที่มากถึง 40 แต่ตัวเธอเองอายุแค่เพียง 24 เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะไม่รู้สึกอะไรกับที่จะได้นอนกับภรรยาสาวอย่างเธอ

“ขอบคุณครับ ”

ชายหนุ่มยังคงก้มหน้าอยู่กับงานที่เขาได้ทำค้างไว้โดยไม่ได้หันมาสนใจว่าอีกฝ่ายยังคงยืนจ้องหน้าเขาอยู่

“มีอะไรหรือเปล่า”

ภีมเดชละมึงจากงานที่ทำกำลังจะคว้าแก้วกาแฟถึงได้เห็นว่ากอหญ้าไม่ได้ไปไหนเธอยังยืนอยู่ที่เดิม

“คุณภีมงานเยอะหรือว่าไม่อยากกลับไปนอนกับฉันกันแน่”

ความน้อยใจที่มันถาโถมเข้ามาในหัวใจตอนนี้ทำให้สาวน้อยในวัย 20 ต้น ๆ เลือกที่จะถามตรงตามความรู้สึกของเธอ

“คิดมากไป ชีวิตคนเรามันไม่ได้มีแค่เรื่องแต่งงานหรือเรื่องบนเตียง เราทุกคนต่างมีหน้าที่ คุณกลับไปนอนเถอะดึกแล้ว”

กอหญ้าเมื่อเธอได้คำตอบที่มันดูแล้วก็คงไม่ใช่ความจริงในใจของเขาได้แต่พยายามสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดรวบรวมสติและเตือนตัวเองให้รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสถานะภาพที่จะเรียกร้องอะไรแค่ที่เขายอมแต่งงานกับเธอเพื่อให้ครอบครัวของเธอไม่ต้องมีปัญหาเรื่องธุรกิจมันก็คงมากเกินพอแล้ว

ประตูห้องทำงานปิดสนิทภีมเดชวางปากกาในมือ เขายกแก้วกาแฟขึ้นดื่มพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปากแบบเจ้าเล่ห์เขาเองก็เป็นผู้ชายย่อมเข้าใจดีว่ากอหญ้ากำลังคิดและต้องการอะไรแต่หัวใจของเขาตอนนี้มันยังไม่พร้อมที่จะนอนกับเธอ ชายหนุ่มอยากมั่นใจว่าจะใช้ชีวิตนับจากนี้ไปจนถึงวันสุดท้ายโดยมีเธอเคียงข้าง

ภีมเดชเคยผิดหวังกับความรักที่มีกับเลขา ทุกอย่างมันพัฒนาไปจนถึงขั้นใกล้จะแต่งงานแต่ทุกอย่างก็จบลง เธอคนนั้นหายไปจากชีวิตเขาตลอดไป ตั้งแต่นั้นมาท่านประธานก็ไม่มีหัวใจที่จะรักใครอีกเลย สำหรับภีมเดชถึงแม้ การแต่งงานในครั้งนี้จะไม่ใช่การแต่งงานที่เกิดจากความรักแต่เขาก็อยากให้มันเป็นการแต่งงานครั้งสุดท้ายแต่ถ้าเขาลองพิสูจน์แล้วกอหญ้าไม่ใช่ผู้หญิงที่เขาสามารถจะใช้ชีวิตร่วมได้เขาก็ไม่ต้องการที่จะล่วงเกินเธอเกินกว่าแค่เพียงการแต่งงานในนาม

เจ้าสาวแห่งค่ำคืนแรกพยายามข่มตาให้หลับแต่มันก็สุดกว่าที่ใจเธอจะบังคับได้ เสียงเปิดประตูห้องนอนที่ค่อย ๆ ดังขึ้นทำให้เธอต้องแกล้งแสดงว่าตอนนี้เธอหลับแล้ว

ภีมเดชค่อย ๆ พาตัวเองล้มตัวลงนอนข้าง ๆ เจ้าสาวถึงแม้จะพยายามทำเสียงให้เบาแค่ไหนแต่มันก็ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกตัวได้ว่าตอนนี้ข้างกายของเธอไม่ว่างเปล่าเหมือนเดิม

ผ้าห่มที่หลุดไปกองอยู่ที่ขา ภีมเดชค่อยๆดึงมันขึ้นมาห่มคลุมร่างน้อยที่แกล้งนอนหลับมันทำให้หัวใจของกอหญ้ากลับมาเต้นแรงอีกครั้งเพราะเธอคิดว่าบางทีค่ำคืนนี้เธอกับเขาอาจจะได้เป็นสามีภรรยากันเต็มตัว

“นอนนะสาวน้อย”

เสียงพูดที่เบาแบบเสียงกระซิบดังขึ้นข้างๆหูก่อนที่เจ้าของร่างสูงจะล้มตัวลงนอน เสียงกรนเบา ๆ ทำให้กอหญ้ารู้ว่าสิ่งที่เธอคิดไว้ไม่มีอะไรเป็นดังหวัง ค่ำคืนนี้เธอยังเป็นแค่เพียงภรรยาในนาม เจ้าบ่าวของเธอหลับแล้ว เขาคงไม่อยากที่จะแตะเนื้อต้องตัวหรือมีความสัมพันธ์เกินเลยเพียงเพราะคงเฝ้ารอว่าสักวันจะหย่าและคืนอิสระให้กับตัวเอง

น้ำตาแห่งความน้อยใจมันไหลออกมาอย่างบอกไม่ถูก กอหญ้าก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันในเมื่อเธอก็ไม่ได้รักเขาและเขาก็ไม่ได้รักเธอ ทั้งคู่ต่างแต่งงานกันแค่เพียงบนความต้องการของคนอื่นแล้วทำไมเธอจะต้องมานั่งเสียใจน้อยใจกับความหมางเมินที่เขาแสดงกับเธอในวันนี้ ซึ่งความเป็นจริงเธอควรจะรู้สึกดีด้วยซ้ำที่ไม่ต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้กับผู้ชายที่ไม่ได้รักเพราะสักวันหนึ่งเธอกับเขาก็คงต้องต่างคนต่างไป