ตอนที่ : 08 ไม่รอด

สองวันต่อมา

หญิงสาวเดินทางมาถึงจังหวัดที่เธอต้องการจะมาปักหลักใช้ชีวิต ตอนนี้กำลังรอขึ้นเรือเพื่อข้ามเกาะไปอีกฝั่ง เขารับคนเข้าไปเป็นรอบๆ ไม่ได้มารับทุกวัน เธอเลยต้องหาที่พักชั่วคราวก่อน

พอรู้ว่าตัวเองจะได้หนีออกไป ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่เธอก็มีความสุขมาก จากที่เคยกลัวจนตอนนี้เธอเริ่มไม่กลัวแล้ว เพราะเขาคงไม่คิดหรอกว่าเธอจะหนีมาถึงที่นี่ได้

อีกอย่างการข้ามไปอีกเกาะนึงก็จะถูกตามตัวยากด้วย สาเหตุหลักที่เธอมาที่นี่ก็เพราะเรื่องนี้นี่แหละ

"มาเที่ยวเหรอ?" ขณะที่กำลังนั่งเล่นก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมานั่งลงข้างๆ เธอ และพูดคุยกับเธอ ตอนแรกก็ตกใจแต่ก็ไม่ได้แปลกใจหรอก เพราะผู้หญิงคนนี้ก็รอขึ้นเรือพร้อมกับเธอเหมือนกัน

"เปล่า มาหางานทำน่ะ"

"เธอก็จะข้ามเกาะไปทำงานเหมือนกันเหรอ?"

"ตอนนี้ฉันยังไม่มั่นใจหรอก ขอแค่ข้ามไปให้ได้ก่อน เรื่องงานค่อยว่ากันอีกที"

"ดูเธอเหมือนกำลังหนีอะไรมานะ"

"....."

"ไปทำงานกับฉันมั้ย เงินดีนะ"

"งานอะไร?"

"ก็งานทั่วๆ ไปแหละ แต่เรือจะมารับไปอีกต่อนึงนะไม่ได้อยู่ที่เกาะนั้น ต้องข้ามไปอีกประเทศนึงนะเดินทางกับเรือ"

"แต่แบบนั้นมันไปแบบผิดกฎหมายไม่ใช่เหรอ?" เธอเป็นเด็กนอก เพราะฉะนั้นเธอรู้ดีว่าการจะเดินทางข้ามประเทศมันต้องทำยังไง และการเดินทางแบบนี้มันก็ผิดกฎหมาย

"ก็ใช่ แต่ทำยังไงได้ล่ะ คนจนๆ แบบฉัน มีงานอะไรให้ทำก็ต้องรับเอาไว้"

"แล้วงานที่นี่ล่ะมันไม่ดีเหรอ ไปแบบนั้นมันผิดกฎหมายถ้าโดนจับขึ้นมาเธอจะซวยเอานะ"

"ก็อย่าให้จับได้สิ"

"....."

"คนพวกนั้นก็ไปแบบฉันกันทั้งนั้นแหละ" หญิงสาวที่เข้ามาคุยด้วยมองไปยังกลุ่มของผู้หญิงกลุ่มนึง ที่กำลังนั่งล้อมวงคุยกันอยู่ มีเพียงเธอเท่านั้นที่ออกมานั่งอยู่คนเดียว ไม่ได้เข้าไปร่วมกลุ่มกับใคร

"งานที่นี่มันก็มี แต่เงินเดือนมันก็น้อย ในฐานะคนจนๆ วุฒิการศึกษาต่ำๆ อย่างฉัน มีงานอะไรที่มันทำแล้วได้เงินดี ฉันก็อยากทำทั้งนั้นแหละ"

"แล้วมันเป็นงานอะไร ต้องอยู่ที่ไหน"

"เห็นว่าได้ไปทำงานเป็นเด็กเสิร์ฟในบาร์อาหาร ได้เงินดีถ้าบริการดี ฉันจะได้มีเงินเหลือเก็บ หลังจากส่งให้ทางบ้านแล้ว"

"......" เธอนั่งฟังแล้วก็อดนึกถึงตัวเองไม่ได้ วุฒิการศึกษาสูงแล้วยังไง จบเมืองนอกแล้วยังไง แต่เธอก็เอาตัวเองไม่รอดไปไหนไม่ได้

"ฉันเห็นเธอมารอขึ้นเรือด้วย ก็นึกว่าเธอจะไปด้วย"

"เปล่าหรอก ไปแค่บนเกาะน่ะ"

"แล้วนี่เธอชื่ออะไรเหรอ?"

"ฉันชื่อหญิง"

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"อื้ม"

เธอเลือกที่จะโกหก ตอนนี้เธอไม่สามารถเชื่อใจใครได้อีกเลย คนรอบข้างมันก็ดูน่ากลัวไปหมดจริงๆ เธอไม่รู้เลยว่าคนที่กำลังคุยกับเธอหน้าตาแบบนี้เขากำลังคิดอะไรอยู่

"วันพรุ่งนี้เรือก็จะมารับแล้ว เธอเตรียมตัวด้วยล่ะ จะได้ทันเรือ"

"หือ?"

"เรือนี้มันเป็นเรือส่งสินค้า ถ้ามาช้าก็ไม่ได้ขึ้นเรือกับเขา แล้วก็ต้องรอเรือรอบถัดไปที่เขาจะมารับสินค้าอีก และก็คงจะอีกนานเลย มันไม่ใช่เรือรับคน เขาก็เลยไม่รอคน"

"....." จันทร์เจ้าไม่ได้รู้เรื่องอะไรแบบนี้เลย ตอนที่เธอมาเธอก็มาตามคำพูดของคนอื่นเขา ใครแนะนำมาแบบไหนเธอก็มาแบบนั้น ไม่รู้ด้วยว่าไอ้เรือที่เธอจะต้องไปขึ้นนั้นมันเป็นเรือขนส่งสินค้าไม่ใช่เรือรับส่งคนข้ามเกาะไป ถึงว่าค่าใช้จ่ายไม่แพง

"ฉันกลัวว่าเธอจะตกเรือก็เลยมาบอก"

"ขอบคุณมากนะ"

"อื้อ"

จันทร์เจ้าปลดล็อคความระแวงไปหนึ่งขั้น เธอเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าคนที่มาขึ้นเรือส่วนใหญ่เป็นผู้หญิงทั้งนั้นเลย บางคนยังดูเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่เลยแท้ๆ แต่ก็ต้องออกไปหางานทำแล้ว

ความจนมันน่ากลัวจริงๆ นะ เธอเคยสัมผัสกับความรู้สึกนั้นมาก่อนเธอรู้ดี เพียงแต่เธอนั้น ได้รับความช่วยเหลือจากเจโรม เพราะแบบนั้นเธอเลยไม่ได้ลำบากอะไรมากมาย

แต่การข้ามไปประเทศเพื่อนบ้านแบบผิดกฎหมาย มันก็อันตรายเหมือนกันนะ เพราะหากเป็นอะไรถึงขั้นเสียชีวิตขึ้นมา ก็ไม่มีใครรับผิดชอบได้ เพราะไปแบบผิดกฎหมาย

แม้สถานการณ์ตอนนี้มันจะกดดันมาก กดดันให้เธอหนีไปให้ได้ไกลมากที่สุด เธอก็ไม่คิดที่จะทำเรื่องแบบนั้นอยู่แล้วล่ะ

******************

ทางด้านของเจโรม

เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะตามหาเธอเลย เพราะการที่จะตามหาตัวของเธอนั้นได้มันก็ไม่ยาก เขาแค่ปล่อยให้เธอได้ใจไปได้สักพักก่อนก็เท่านั้นแหละ

ถึงตอนแรกจะตกใจมากที่เธอดันหนีไปแบบนี้ แต่ก็พอจะเข้าใจเพราะดูจากสีหน้าของเธอในแต่ละวันแล้วดูพร้อมที่จะจากเขาไปมาก

ก๊อกๆๆๆ

"เข้ามา"

"เจอตัวของเธอแล้วครับคุณเจโรม"

"ที่ไหน"

"ตอนนี้เธออยู่ภาคใต้ครับ กำลังรอขึ้นเรือไปพร้อมกับผู้หญิงที่จะไปทำงานชายแดน เป็นเรือขนส่งสินค้าครับ"

"เฮอะ! อยู่ที่นี่สบายๆ ไม่ชอบ อยากจะไปเป็นผู้หญิงขายตัวงั้นเหรอ" เขาแค่นหัวเราะออกมา นึกตลกที่เธอหมดหนทางถึงขั้นจะไปขายตัวแบบนั้น

"เรือจะออกพรุ่งนี้ครับ"

"ไปเตรียมรถเราจะเดินทางกันคืนนี้"

"ได้ครับ"

"หมดเวลาที่ฉันจะปล่อยให้เธอได้ไปเผชิญโลกภายนอกแล้ว"

น้ำเสียงที่เย็นยะเยือกและแววตาที่เรียบนิ่งนั้นเดาไม่ถูกเลยว่าเธอจะต้องเจอกับอะไรหลังจากที่เขานั้นเจอตัวของเธอแล้ว

หลังจากที่ลูกน้องของเขาเตรียมรถเสร็จ เขาก็ออกเดินทางไปในทันที ใช้เวลาแทบทั้งคืนถึงจุดหมายที่เขาต้องการจะมาหาหญิงสาว

"เธออยู่ในห้องพักตรงนั้นครับ"

"รออยู่ที่นี่แหละไม่ต้องตามมา"

"ครับ"

ชายหนุ่มเดินไปยังหน้าห้องพักเก่าๆ เขาหยุดยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตู ก่อนที่มือจะค่อยๆบิดลูกบิดประตูและเปิดเข้าไปอย่างช้าๆ หญิงสาวที่เขากำลังตามหากำลังนอนหลับสบายอยู่บนเตียง

ร่างสูงก้าวเดินเข้าไปอย่างเงียบๆ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงของรองเท้าที่กระทบกับพื้น

ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ตัวของเธอ มองเสื้อผ้าของเธอที่ใส่อยู่ กระเป๋าสะพายหลายๆ อย่างมันช่างดูน่าสมเพชเสียจริง

อุตส่าห์จะหนีจากเขาไปแท้ๆ แต่เธอก็ดันหนีไม่พ้น เพราะเขาเคยบอกไปแล้ว ว่าเธอจะไม่สามารถหนีไปจากเขาได้

"อือ..." จันทร์เจ้ารู้สึกตัวและพลิกตัวหันกลับมา สายตาของเธอนั้นมองเห็นร่างเงาสูงใหญ่กำลังยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ ตอนแรกก็คิดว่าเป็นความฝัน แต่พอลองกระพริบตามองดูดีๆ มันไม่ใช่ความฝันเพราะเธอตื่นแล้ว

ถึงจะมองไม่เห็นหน้าตา แต่ความสูงบุคลิก และลมหายใจที่พ่นออกมาหนักๆ นั้น มันเริ่มทำให้เธอใจเต้นแรง เพราะคนที่ทำแบบนี้ได้ก็มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น

"หมดเวลาให้เธอได้เชยชมโลกภายนอกแล้ว"

"เฮือก! คะ คุณ!!" หญิงสาวตกใจสุดขีด เธอแทบจะกระโดดออกจากเตียงเลยด้วยซ้ำ แต่เตียงของเธอนั้นมันอยู่ติดกับกำแพง และเธอก็ทำได้เพียงหันหลังถอยติดกับกำแพงเท่านั้น

"หนีฉันมาซะไกลเลยนะ ทำไมถึงไปไม่รอดล่ะ สุดท้ายฉันก็ตามเธอได้อยู่ดี"

"......"

"หลายวันที่ผ่านมาฉันก็แค่ปล่อยให้เธอได้ใจไปเท่านั้นแหละ หมดเวลาที่เธอจะได้ใจแล้ว"

"ไม่รักกันแล้วก็ปล่อยกันไปสิ จะโกรธจะเกลียดกันไปทำไมฉันยังไม่เคยทำอะไรให้คุณเลย" เธอถามเขาเสียงตะกุกกัก ความกลัวมันทำให้เธอแทบจะพูดออกมาไม่เป็นคำด้วยซ้ำ แต่เธอก็พยายามข่มใจว่าไม่เป็นอะไรต่อหน้าเขา

"ไม่เหรอ พูดมาได้เต็มปากนะว่าไม่เคยทำ"

"....." เธอนั่งตัวสั่นเทาไปด้วยความกลัว แต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ ว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธและเกลียดตอนไหน

"ได้ข่าวว่าจะขึ้นเรือไปงั้นเหรอ แน่ใจแล้วเหรอว่าจะไป?"

"....."

"ไม่ต้องตกใจไปหรอก ฉันรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอนั่นแหละ แต่ที่ยังไม่ตามเธอกลับมา ก็เพราะอยากให้เธอได้อิสระสักพัก"

"ฉันทำผิดอะไร ทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ คุณทำเหมือนกับฉันไม่ใช่คน"

"ฉันไปทำอะไรแบบนั้นตอนไหน ฉันยังไม่เคยทำอะไรให้เธอเลยนะ"

"ก็จับฉันไปขังไว้ที่บ้านของคุณไง ใช้งานฉันหนักสารพัด บังคับให้ฉันออกไปไหน ยึดโทรศัพท์ของฉัน ไม่ให้ฉันติดต่อใคร แบบนี้จะให้เรียกว่ายังไง"

ชายหนุ่มย่อตัวนั่งลงตรงข้างเตียงของหญิงสาว ในขณะที่เธอนั้นนั่งขดตัวอยู่ติดกับกำแพงด้วยความกลัว

"ฉันจะบอกอะไรให้นะถ้าเธอขึ้นเรือไป สิ่งที่เธอต้องเจอมันหนักมากกว่าที่ฉันทำกับเธออีก"

"พูดอะไร?"

"ไม่รู้เหรอว่าผู้หญิงพวกนั้นกำลังจะไปขายตัว"

"อะไรนะ?!"

"ไม่รู้?"

"ฉันไม่ได้จะข้ามไปชายแดนกับคนพวกนั้น"

"อ้อเหรอ"

"....."

"หวังว่าเธอจะกลับไปดีๆ คงไม่ต้องให้ฉันลากเธอกลับไปหรอกใช่มั้ย"

"เงินที่คุณเคยช่วยแม่ของฉันเอาไว้ ฉันจะหามาคืนทุกบาททุกสตางค์ แต่ขอฉันทำงานก่อน"

"ฉันก็ให้เธอทำงานอยู่นี่ไง ทำที่บ้านของฉัน"

"ไม่!"

"อยู่ที่บ้านของฉันสุขสบายมีข้าวให้กินมีห้องให้พัก แถมงานก็ไม่ได้หนักขนาดนั้นด้วย เธอยังจะเรื่องมากอะไรอีก"

"....." ที่เธอเอาแต่ปฏิเสธอยู่ตอนนี้ ไม่ใช่เพราะเรื่องงานเพียงอย่างเดียว แต่เพราะเธอต้องไปเป็นนางบำเรอบนเตียงให้กับเขาด้วยเนี่ยสิ เธอไม่อยากทำแต่ก็ปฏิเสธเขาไม่ได้ "ถ้าฉันต้องกลับไป ฉันขอยอมตายดีกว่า"

พูดจบเธอก็ปีนไปทางหน้าต่างและโดดหายไปในความมืด ท่ามกลางสายตาที่ตกใจของเจโรม แต่จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั้นมันดูเย็นยะเยือกหน้าขนลุกแปลกๆ

"เห็นทีฉันคงพูดดีๆ กับเธอไม่ได้แล้วสินะจันทร์เจ้า"