บทที่ 24

“ฮูหยินน้อยสงบสติอารมณ์สักนิดเถิดนะเจ้าคะ”

“เหตุใดจึงต้องใจเย็น ท่านอาสั่งโบยเจียอีโดยที่ไม่ถามข้าก่อนสักคำ!”

“ถามแล้วจะได้เรื่องอันใดล่ะเจ้าคะ ในเมื่อเจียอีออกไปข้างนอกกับฮูหยินน้อยทั้ง ๆ ที่ทราบดีแล้วว่านายท่านไม่อนุญาต ถูกโบยสิบไม้ก็นับว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว”

“ท่านป้าเห็นด้วยกับบทลงโทษโหดร้ายเช่นนั้นหรือ!”

เสวียนหนิงอันทำอันใดมิได้จึงทรุดตัวนั่งกับพื้น ดวงตาของนางแดงก่ำขณะกลั้นสะอื้น มองดูแล้วน่าสงสารจนซุนหยามิกล้าออกความเห็น ต้องรอจนกระทั่งนางควบคุมอารมณ์ได้บ้างแล้วค่อยเอ่ยความในใจออกมา

“ต่อให้ไม่ชอบใจ แต่กฎย่อมต้องเป็นกฎ ที่บ้านหลังนี้เรายึดถือโทษโบยสิบไม้เป็นโทษขั้นต่ำ นายท่านไม่สั่งโบยมากกว่านั้นก็ถือว่ามีเมตตาแล้ว ฮูหยินน้อยเจ้าคะ ข้าไม่แน่ใจว่าที่บ้านของฮูหยินน้อยลงโทษสาวใช้ที่ขัดคำสั่งอย่างไร แต่สำหรับข้าแล้วโทษเพียงเท่านี้ถือว่าไม่รุนแรงมากนัก”

“ที่บ้านข้าไม่มีการลงโทษสาวใช้” เสวียนหนิงอันตอบอย่างมั่นใจ

“ไม่มี หรือว่าไม่เคยเห็นเจ้าคะ” ซุนหยาถาม “ในเรือนของฮูหยินน้อยเคยมีสาวใช้ที่หายตัวไปนาน ๆ หรือขอตัวกลับบ้านนาน ๆ หรือไม่เจ้าคะ”

คำถามนี้ทำให้เสวียนหนิงอันถึงกับอึ้งไป มีหลายครั้งที่สาวใช้ของนางลากลับบ้านโดยที่ไม่ได้แจ้งล่วงหน้าจริง ๆ และหลังจากกลับมาก็มักจะอ้างว่าเพิ่งฟื้นจากไข้ ทำอันใดได้ไม่ค่อยสะดวกนัก

หรือว่าแท้จริงแล้วพวกนางล้วนถูกลงโทษสาหัส เพียงแต่ตวนอ๋องเฉินฟาหยางผู้เป็นบิดาปิดบังเอาไว้ เพื่อมิให้บุตรสาวสุดที่รักรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุให้สาวใช้ต้องถูกลงโทษ พอตรองดูให้ดีก็พบว่าเรื่องราวที่นางคาดเดามีความเป็นไปได้มากถึงแปดส่วน

“พวกนางหายไปครั้งละเกือบเดือน แต่ข้าไม่แน่ใจแล้วว่าพวกนางกลับบ้าน หรือว่า…”

“หากหายไปเกือบเดือน ขั้นต่ำก็น่าจะสักยี่สิบไม้นะเจ้าคะ” ซุนหยาอ้างว่าตนเองอยู่มานาน ย่อมทราบดีว่าบาดแผลมากน้อยใช้เวลารักษาตัวนานเท่าใด กับเจียอีเองก็เช่นกัน พักฟื้นไม่เกินสิบห้าวันก็คงหายแล้ว

“ข้าอยากไปหานาง ท่านป้าพาข้าไปได้หรือไม่”

“นายท่านไม่อนุญาตเจ้าค่ะ กล่าวว่าเรื่องนี้ฮูหยินน้อยเองก็มีส่วนผิด ต้องได้รับโทษเช่นเดียวกันเจ้าค่ะ” ซุนหยากลัวว่านายหญิงจะไม่สบายใจจึงกล่าวยืนยันไปว่าเจียอีได้รับการดูแลอย่างดี ไม่ต้องเป็นกังวลให้มากความ

“ใจร้าย ใจร้ายจริง ๆ”

“เรื่องนี้โทษนายท่านคงไม่ถูกต้องนัก หากฮูหยินน้อยลดทิฐิและเข้าไปขอโทษนายท่านเสียตั้งแต่แรก ทุกอย่างก็คงไม่ยืดเยื้อหรือเดือดร้อนผู้อื่นต้องรับโทษด้วยเช่นนี้”

“ท่านป้าก็ดีแต่เข้าข้างเขา” เสวียนหนิงอันอดตัดพ้อมิได้

“ซุนหยาแก่แล้ว อยู่ไม่นานก็ตายจึงไม่จำเป็นต้องเข้าข้างผู้ใดเจ้าค่ะ” คำตอบง่าย ๆ ของซุนหยาทำคนฟังตกใจจนแทบแก้ตัวไม่ทัน

“ท่านป้าอย่าพูดเช่นนั้น… ข้ากำลังอารมณ์ไม่ดีจึงพูดไม่ทันระวังไปบ้าง ท่านป้าไม่โกรธข้าได้หรือไม่”

เสวียนหนิงอันขอร้องเสียงหวานเพราะสำนึกได้ว่าตนเพิ่งแสดงกิริยาที่ไม่เหมาะสมต่อหญิงสูงวัย

“เป็นแค่บ่าวจะมีสิทธิ์โกรธนายได้อย่างไรกันล่ะเจ้าคะ”

“อย่าพูดเช่นนั้นเลย ข้าเคยเห็นท่านป้าเป็นบ่าวเสียตั้งแต่เมื่อใด ที่ผ่านมาก็มิได้ประพฤติตนไม่ดีกับท่านป้ามิใช่หรือ”

“เป็นเช่นนั้นจริงเจ้าค่ะ… แต่กับนายท่าน ฮูหยินน้อยปฏิบัติตนไม่สมกับเป็นภรรยาเลยแม้แต่น้อย” ซุนหยาเอ่ยออกมาอย่างหนักใจ

“นายท่านไม่ใช่เด็กหนุ่ม อายุมากกว่าฮูหยินน้อยถึงยี่สิบปี เรื่องจะให้มาออดอ้อนเอาใจหรือเป็นฝ่ายขอโทษเฉกเช่นคนรุ่นราวคราวเดียวกันย่อมเป็นไปไม่ได้ ทั้งยังไม่ใช่เรื่องที่เหมาะสม แต่กระนั้นนายท่านก็ยังยอมลงให้หลายส่วน”

“ท่านป้า…”

“เมื่อครั้งที่พวกท่านทะเลาะกัน นายท่านส่งข้าไปเชิญฮูหยินน้อยหลายครั้งหลายหน ทุกครั้งมักย้ำด้วยว่าถ้าไม่สะดวกก็มิเป็นไร ฮูหยินน้อยเจ้าคะ หากเป็นครอบครัวอื่น ภรรยาไม่เชื่อฟังคำของสามีเช่นนี้คงถูกลงโทษไปนานแล้ว แต่นอกจากไม่ลงโทษ นายท่านยังเป็นห่วงฮูหยินน้อย ถามเรื่อย ๆ ว่ากินอิ่มนอนหลับดีอยู่หรือไม่ ลองตรองดูเถิดนะเจ้าคะว่านายท่านใจร้ายหรือว่าใจดีอย่างมากกันแน่”

เสวียนหนิงอันก้มหน้าเพื่อซ่อนความรู้สึกผิด พอถูกเตือนให้คิดตามก็รู้แจ้งชัดแล้วว่าเป็นนางที่มองผ่านความหวังดีของเขาไป แรกเริ่มเขาโกรธจนไม่อยากมองหน้า แต่กระนั้นก็ยังถามไถ่ว่าขาดเหลืออันใดบ้าง ไหนจะเรื่องการใช้กำยานผ่อนคลายจนเกือบติดเป็นนิสัยนั่นเขาก็เตือนด้วยความหวังดี แผลต้องสะเก็ดไฟบนต้นแขนเล็กนิดเดียว เขายังทำราวกับเป็นเรื่องใหญ่โต จัดการอุ้มนางกลับเรือนเพื่อทำแผลให้ด้วยตนเอง

ที่ผ่านมาเสวียนหนิงอันมองข้ามเรื่องดี จดจำเรื่องแย่ นิสัยใช้ไม่ได้จริง ๆ

“เรื่องนี้เดิมทีซุนหยาไม่อยากยุ่งเกี่ยว แต่การปิดปากเงียบเฉยทั้งที่พอช่วยเหลือได้ย่อมมิใช่เรื่องสมควร” ซุนหยาลังเลอยู่ครู่หนึ่งว่าควรพูดดีหรือไม่ แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจกล่าวออกไปอยู่ดี “ข้าขอถามเพียงประโยคเดียว ฮูหยินน้อยรักนายท่านหรือไม่เจ้าคะ”

เสวียนหนิงอันไม่ตอบ ทว่าพยักหน้ายอมรับอย่างปวดใจ

“หากรักก็จงปรับปรุงแก้ไขตนเองเถิดนะเจ้าคะ ชีวิตคู่จะได้ยืนยาว ไม่เลิกราหย่าร้างหรือทนอยู่อย่างอึดอัดเช่นที่ผ่านมาอีก”

“ข้ารักเขาแต่ไม่รู้ว่าต้องเปลี่ยนตนเองอย่างไร ไม่เคยมีใครสอนข้าว่าการเป็นภรรยาที่ดีควรต้องทำอย่างไรบ้าง ท่านป้า… ข้าเสวียนหนิงอันผู้นี้นอกจากความจริงใจแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่ใช้ได้เลยสักอย่าง ทำผิดก็ไม่ยอมรับ โทษผู้อื่นแต่ไม่เคยโทษตนเอง ตอนนี้ท่านอาเกลียดชังข้าย่อมมิใช่เรื่องแปลก”

เสวียนหนิงอันยอมรับความผิด ไม่คิดโต้แย้งกับผู้ใดอีก

“การใช้ชีวิตคู่สำคัญที่สุดต้องมีความรักและความจริงใจ กอปรกับปฏิบัติตามคำแนะนำของผู้ที่อาวุโสกว่า หากฮูหยินน้อยไม่รังเกียจคำแนะนำของคนแก่อย่างข้า...”