บทที่ 2 โจรใส่สูท 2

"คุณคงไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังพายเรืออยู่ ทำตัวเป็นคนใจกุศล บริจาคเงินช่วยคนชราหลายหมื่น แต่แท้จริงแล้ว ใจคุณไม่ได้ขาวสะอาดไปกว่าคนอื่นเลย”

“ผมมีเหตุผล2ข้อที่ยอมเสีย5หมื่นไปโดยไม่ลังเล ข้อ1.ผมอยากบริจาคเงินจริงๆ ข้อ2.ผมอยากขึ้นเตียงกับคุณ ได้ยินเสียงร่ำลือถึงลีลาของคุณมานานแล้ว เลยอยากพิสูจน์ด้วยตัวเองว่าจะเจ๋งอย่างที่คนอื่นบอกมาหรือเปล่า”

สุดจะทนฟังคำถากถางต่อไปได้ ปิยะดาผุดลุกขึ้น คว้าไส้กรอกในจานปาใส่หน้าคม ท่ามกลางสายตาของทุกคนในร้านอาหารที่มองมาอย่างตกตะลึง

มือหนาจับไส้กรอกที่หล่อนขว้างใส่หน้าขึ้นมาดู แล้วเลิกคิ้วขึ้น “หน้าผมเปื้อนหมดแล้วนะ เล่นบ้าอะไรของคุณเนี่ย !”

“งั้นเดี๋ยวฉันล้างให้” หญิงสาวยิ้มเย็นก่อนสาดน้ำเปล่าเย็นเฉียบใส่หน้าเขาจนเปียกชุ่มไปทั่ว

ซ่า…

“คุณคะ ขอถุงด้วยค่ะ” หล่อนหันไปกระดิกนิ้วเรียกบริกร ซึ่งก็ได้รับถุงมาอย่างรวดเร็วทันใจ หล่อนจึงจัดการกวาดอาหารในจานที่หล่อนลองชิมแล้วว่าอร่อยถูกใจลงถุง ปากก็พูดไปเรื่อยว่า

“นานๆทีจะได้กินของแพง ในเมื่อคุณอุตส่าห์เลี้ยงอาหารหรูทั้งที ฉันขอเก็บเอากลับไปกินที่บ้านต่อล่ะกัน”

ราฟาเอ็ดนิ่งอึ้ง กระพริบตาปริบๆ มองหล่อนเอายางวงรัดถุงอย่างไม่อยากจะเชื่อ…เกิดมาก็เพิ่งเคยเจอคนอย่างหล่อนนี่แหละ !

“ฉันถูกประมูลมาเพื่อออกเดทกับคุณ1วัน ไม่ใช่ขึ้นเตียงกับคุณ1คืน ถ้าต้องได้กินมื้อหรูกับผู้ชายทุเรศๆอย่างคุณ ฉันยอมต้มมาม่ากินคนเดียวดีกว่า”

“ถ้ากินมาม่าดีกว่ากินอาหารหรูที่ผมเลี้ยง แล้วคุณจะเก็บกลับไปกินที่บ้านทำไม” ย้อนถามอย่างไม่พอใจ และหล่อนก็ตอบได้ตรงประเด็นว่า

“ฉันเสียดาย เพราะยังไงซะ…” กวาดตามองเขาทั้งตัวอย่างหมิ่นๆ “สภาพของคุณในตอนนี้เหมือนลูกวัวตกน้ำไม่มีผิด คุณคงไม่คิดจะนั่งทานอาหารต่อหรอกใช่มั้ยล่ะ เพราะฉะนั้นของพวกนี้ฉันจะช่วยคุณกินเอง จะได้ไม่เสียเงินไปโดยเปล่าประโยชน์ไง”

ราฟาเอ็ด หลุยส์ โรมาเนรี่ ขบกรามแน่นจนเป็นสันนูน เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเปรียบเทียบว่าเหมือนลูกวัว ให้ตายเถอะ…ผู้หญิงอย่างปิยะดามีอยู่จริงๆบนโลกใบนี้ด้วยหรือ ?

แม้จะหงุดหงิด แต่ชายหนุ่มก็ยังไม่วายทวงสิทธิ์ที่ตนมี “คุณยังออกเดทกับผมไม่ครบทั้งวันเลยนะ คิดจะเบี้ยวผมเหรอไง”

“เดทครั้งนี้ฉันไม่ประทับใจ ฉะนั้นฉันจะยกเลิกเมื่อไหร่ก็ได้ อ้อ…ขอบคุณนะคะที่ช่วยไม่ให้ฉันหน้าแตกด้วยการประมูลฉันมาในราคาสูงลิ่ว และก็….ขอบคุณที่ทำให้ฉันรู้ว่าผู้ชายบนโลกใบนี้ก็มีความคิดสกปรกเหมือนกันทุกคน ไม่ว่าจะคนไทยหรือต่างชาติ !!”

หล่อนพูดปิดท้ายไว้อย่างเจ็บแสบ ก่อนคว้าถุงอาหารแล้วสะบัดก้นเดินออกจากร้านหรูไป ทิ้งให้ชายหนุ่มตกเป็นเป้าสายตาต่อไป

ราฟาเอ็ดไม่สนใจว่าใครจะมองเหตุการณ์นี้ว่าอย่างไร ดวงตาคู่คมเพ่งมองแผ่นหลังของผู้หญิงที่กล้าเอาน้ำสาดหน้าเขา พร้อมปาไส้กรอกอันใหญ่กระแทกหน้าเขาอย่างจัง

สาวสวยที่มีประวัติฉาวโฉ่เช่นหล่อน กลับมีอีกด้านที่ทำให้เขาแปลกใจ หล่อนถือทิฐิ ทะนงในศักดิ์ศรี จนเขาชักอยากจะค้นหาว่าตัวตนที่แท้จริงของหล่อนเป็นอย่างไรกันแน่

ชายหนุ่มกระตุกยิ้มเย็น…รอก่อนเถอะคนสวย อีกไม่นาน เขาจะจับหล่อนมาเค้นความจริง อยากรู้นักว่าหัวใจหล่อนเป็นสีอะไร ทำไมถึงได้ใจร้ายจนทำให้ใครคนหนึ่งต้องเจ็บเจียนตายโดยไม่รู้สึกอะไร !!

เช้าวันใหม่

ทันทีที่ลืมตาตื่นตอนเช้า เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์มือถือก็ดังลั่น ส่งผลให้คนที่กำลังลงจากเตียงเพื่ออาบน้ำ ถึงกับขมวดคิ้วมุ่น ก่อนเอื้อมมือหยิบเครื่องมือสื่อสารมาดูหน้าจอ ครั้นรู้ว่าใครโทรมา ปิยะดาก็ถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วกดรับสาย

/ฮัลโหลคุณปิยะดา วันนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะ/ ‘เกริก’หัวหน้าแผนกบอกเสียงขรึม

“ทำไมคะ วันนี้บริษัทหยุดงานเหรอ เอ…มันไม่ใช่วันสำคัญอะไรไม่ใช่เหรอคะ” หญิงสาวถาม แม้ว่าจะเกิดลางสังหรณ์แปลกๆขึ้นมาก็ตาม

“ไม่ว่าจะวันนี้ พรุ่งนี้ วันมะรืน และวันต่อๆไป คุณก็ไม่ต้องมาทำงานแล้ว”

“ทะ…ทำไมคะ” ปิยะดาถามเสียงตะกุกตะกัก หน้านวลเผือดสี มือกำโทรศัพท์แน่นเพื่อสะกดกลั้นอารมณ์ผิดหวังไม่ให้ระเบิดออกมา

“เมื่อวานลูกค้ารายใหญ่ประมูลคุณออกเดทด้วยเงินสูงหลายหมื่น แต่คุณกลับไม่เป็นที่ประทับใจเขา คุณสาดน้ำใส่หน้าเขาต่อหน้าธารกำนัล”

“ทำไมคะ คุณราฟาเอ็ดมาฟ้องคุณเหรอไง” หญิงสาวถามเสียงแข็ง หวนนึกถึงเจ้าของนัยน์ตาสีม่วงที่หล่อนไปทานข้าวกับเขาเมื่อวานนี้ ไม่คิดเลยว่าเขาจะขี้ฟ้อง รู้งี้…หล่อนน่าจะตบเขาอีกสักฉาด

“เขาเสียเงินเยอะนะคุณปิยะดา”

“แต่เงินนั่น เขาตั้งใจบริจาคให้การกุศลอยู่แล้ว” หล่อนแย้ง

“ใช่…แต่คุณก็ทำให้คุณราฟาเอ็ดเสียความรู้สึก เขาบอกให้ผมชดใช้ค่าเสียหาย”

“เขาจะเอาเงินคืนเหรอคะ”

“เปล่า… เขาเสียความรู้สึกเพราะคุณ เขาเลยขอให้ผมเลิกจ้างคุณ แค่นี้นะปิยะดา ว่างเมื่อไหร่ก็มาเอาเงินเดือนในส่วนที่คุณทำงานไว้กับผมได้ทุกเมื่อ”

เกริกตัดสายไปแล้ว ทว่าปิยะดากลับยังยืนนิ่งงันราวรูปปั้น มือเล็กสั่นระริก นอกจากจะดูถูกหล่อนแล้ว เขายังกลั่นแกล้งให้หล่อนตกงานอีก…มันจะมากเกินไปแล้ว ราฟาเอ็ด หลุยส์ โรมาเนรี่ !

หญิงสาวรีบอาบน้ำ แต่งตัวด้วยเสื้อยืด กางเกงยีน เพราะความเครียดทำให้หล่อนไม่หิว ข้าวเช้าจึงไม่ได้ทาน หล่อนพาตัวเองขึ้นมอเตอร์ไซค์ก่อนสตาร์ทเครื่องแล้วขับเคลื่อนรถเก่าๆสู่เส้นทางที่หล่อนคุ้นเคย

บริษัทหลุยส์ โรมาเนรี่ขึ้นชื่อเรื่องเสื้อผ้านำสมัย ดีไซเนอร์ชื่อดังก้องโลกหลายคนได้ทำงานให้วีเซนเต้ ออกแบบชุดใหม่ๆเอาใจตลาด กอบโกยรายได้เป็นกอบเป็นกำ จากบริษัทยักษ์ใหญ่ในอิตาลี่ถูกแตกสาขามาแถบเอเชีย ซึ่งบริษัทลูกก็เจริญเติบโตอย่างรวดเร็วไม่ต่างจากบริษัทแม่ และเขา…ราฟาเอ็ดก็คงเป็น CEOของที่นี่

ผู้ชายที่รวยคับโลกแต่ใจคอคับแคบมาเบียดเบียนผู้หญิงตัวเล็กๆธรรมดาๆอย่างหล่อน มันน่าเจ็บใจนักเชียว

ปิยะดาจอดรถหน้าตึกสูงใหญ่เสียดฟ้าซึ่งทาสีน้ำเงินเข้มเด่นสะดุดตา…ไม่ผิดแน่ หมอนั่นต้องอยู่ที่นี่แน่ๆ

ยามรักษาความปลอดภัยตรงเข้ามาขัดขวางเพราะเห็นลักษณะการแต่งกาย อีกทั้งท่าทางฮึดฮัดของหล่อนก็ดูไม่น่าไว้ใจ จึงถูกจับตรวจหาอาวุธ ซึ่งหญิงสาวก็โวยวายเสียงลั่น พยายามสะบัดตัวให้หลุดจากการเกาะกุม แต่ก็ไม่เป็นผล

“หนังหน้าอย่างฉัน เหมือนคนพกอาวุธร้ายแรงนักเหรอไง อย่ามาทำหยาบคายกับฉันนะ ปล่อย…ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า !”

“ขอโทษนะครับ พวกผมจำเป็นต้องทำตามหน้าที่ เน้นความปลอดภัยเป็นหลัก”

“คนที่นี่ตั้งแต่ตัวหัวหน้ายันลูกน้องชอบมองคนอื่นที่ภายนอกกันหมดเลยหรือไง อย่าคิดว่าคนแต่งตัวมอซอจะเป็นคนร้ายเสมอไป เพราะสมัยนี้โจรบางคนมันสวมสูทกัน !” ปิยะดาต่อว่าฉอดๆด้วยแรงกดดันทุกอย่างในชีวิต ประกอบกับเพิ่งโดนไล่ออกจากงานเมื่อเช้านี้ ทำให้หญิงสาวสติแตก และคำพูดของหล่อนก็กระทบเข้าหูคนที่เพิ่งเดินลงมาจากตึกเข้าพอดี

“หมายถึงผมหรือเปล่า… โจรใส่สูทที่คุณว่าน่ะ”