บทที่ 2 โจรใส่สูท 1

บทที่ 2

โจรใส่สูท

พนิตากระฟัดกระเฟียด หน้าตาบูดบึ้งจนคนที่เดินอยู่ข้างๆชักจะไม่พอใจ จึงหันมาทำเสียงดุใส่

“มาเดทกับผม ทำหน้าเหมือนเดินเที่ยวในคอกหมู กินข้าวมื้อหรูกับผม ทำหน้าเหมือนอมอึ ถ้าต้องมาเดทกับผู้หญิงน่าเบื่ออย่างคุณ ผมยอมควงผู้ชายด้วยกัน น่าจะมีความสุขมากกว่าซะอีก”

ฟังคำประชดจาก‘เข้ม’ที่ประมูลหล่อนมาด้วยจำนวนเงิน912บาทแล้ว หญิงสาวก็ยิ่งหงุดหงิดหนักกว่าเดิม จึงสะบัดเสียงใส่ว่า

“แล้วทำไมคุณไม่ไปประมูลนังเป็ดนั่นล่ะ เผื่อการเดทของคุณจะมีรสชาติมากขึ้น”

“นั่นสิ” เข้มกระแทกเสียงตอบ “ตอนแรกผมน่าจะเลือกคุณเป็ด”

“ผู้หญิงอย่างยัยเป็ด นิสัยก็ไม่ดี ทำไมผู้ชายถึงชอบกันนัก”

“คุณเป็ดดีกว่าคุณหลายอย่าง”

“นังโสเภณีราคาแพงมันดีกว่าฉันตรงไหนมิทราบ” พนิตาถาม ตาลุกวาว แทบเต้นผางเมื่อได้ฟังคำตอบที่เชือดเฉือนใจ

“คุณเป็ดสวยกว่าคุณ มีเสน่ห์กว่าคุณ เซ็กซี่กว่าคุณ”

“แต่มันนิสัยไม่ดีนะ ดีแค่ตรงอึ๋มกับหน้าสวยๆ แต่ข้างในเหม็นหึ่ง” หล่อนยังพยายามยกเรื่องแย่ๆของคนอื่นมาพูดกรอกหูคู่ควงหนุ่ม จนเขาชักจะทนไม่ไหว

“คุณก็นิสัยไม่ได้ดีไปกว่าคุณเป็ดหรอก ให้ตายเถอะ ผมน่าจะปล่อยให้คุณไปเดทกับไอ้หัวล้านนั่น ไม่น่าพยายามเพิ่มราคาจนได้ผู้หญิงปากปลาร้าอย่างคุณมาเป็นคู่ควงเลยจริงๆ เงิน912บาทนั่นถือว่าผมให้ทานคนแก่ การเดทครั้งนี้ของเราถือว่าจบสิ้นลงเพียงเท่านี้ ผมไปล่ะ…บาย” เข้มโบกมือลา ไม่มัวรอฟังเสียงโวยวายจากพนิตา เขาก็รีบอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้หญิงสาวยืนทำท่าฮึดฮัดอยู่ตามลำพังผู้เดียว

เหอะ ! มาว่าหล่อนปากปลาร้า คนอย่างนายเข้มก็ปากเสียไม่ต่างจากหล่อนหรอก ไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาซะเลย กล้าทิ้งหล่อนไว้กลางคันทั้งๆที่ยังไม่ครบ1วัน คู่เดทของหล่อนช่างห่วยแตกสิ้นดี น่าอิจฉาปิยะดาที่ได้จับเหยื่อตัวโตอย่างราฟาเอ็ด

ผู้ชายอะไร…นอกจากจะหล่อ คม เท่สะดุดใจ ดวงตาสีม่วงสะดุดตาแล้ว ฐานะยังร่ำรวยจนติดอันดับ1ใน5ของโลกอีก

ป่านนี้ปิยะดาคงกำลังระริกระรี้อยู่กับราฟาเอ็ดสินะ เพียงแค่คิด…หล่อนก็ร้อนรุ่มไปทั้งร่างด้วยไฟริษยา !

ภายในร้านอาหารอิตาเลี่ยนขึ้นชื่อ ซึ่งตกแต่งสไตล์คลาสสิกปนหวานด้วยโทนสีทองเคลือบสีชมพู ลูกค้าที่มาอุดหนุนจึงมีแต่คนฐานะดี บริเวณด้านข้างของตัวร้านจึงอัดแน่นไปด้วยรถยนต์ยี่ห้อหรูจอดเรียงราย

และคนที่พนิตากำลังอิจฉาอยู่นั้นก็กำลังนั่งทานอาหารเงียบๆ โดยไม่แสดงอาการสนใจหนุ่มหล่อที่นั่งจ้องมองหล่อนอย่างพินิจเป็นเวลานาน

แต่เมื่อถูกมองนานเกินไป ปิยะดาก็เริ่มรู้สึกตัว หล่อนวางส้อมลงบนจาน พร้อมเงยหน้ามองอีกฝ่าย ก่อนเปิดปากถาม

“หน้าฉันมีอะไรติดงั้นเหรอคะ”

“มีความสวยไง” ชายหนุ่มหยอด คิดว่าผู้หญิงทุกคนล้วนต้องการคำชมว่า‘สวย’ด้วยกันทั้งนั้น แต่เขากลับคาดผิด เมื่อปิยะดาสวนกลับมาด้วยคำพูดที่ทำเอาเขาถึงกับผงะ

“หน้าตาดี มองแป๊บเดียวก็เบื่อแล้วค่ะ ดูอย่างฉันสิ…อยู่ใกล้ๆคนหล่ออย่างคุณ แต่ฉันมองหน้าคุณไม่ถึง5นาทีก็ขี้เกียจจะมองต่อแล้ว อีกอย่าง…การมองคนอื่นเป็นเวลานานๆมันเสียมารยาทนะคะ”

“มองแค่5นาทีก็เบื่อหน้าผมแล้วเหรอ” ราฟาเอ็ดถามอย่างกังขา และคำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำให้คิ้วเข้มถึงกับเลิกขึ้นสูง

“ค่ะ…เบื่อแล้ว”

“ผิดกับผมเลยนะ” ชายหนุ่มหลุบตาลงมองกลีบปากบางสีระเรื่อ…น่าจูบชะมัด หล่อนเป็นผู้หญิงที่มีริมฝีปากเย้ายวนชวนให้สัมผัสมากที่สุดเท่าที่เขาเคยเจอมา มิน่าล่ะ…ผู้ชายทั้งหนุ่มทั้งแก่ถึงจ้องจะขึ้นเตียงกับหล่อนตาเป็นมัน “ผมอยากมองหน้าคุณทั้งคืน อยากชิมคุณทั้งตัว โดยเฉพาะริมฝีปากสีชมพูของคุณ”

ปิยะดาชาวาบไปทั้งร่าง อารมณ์อยากทานอาหารปลิวหายวับไปกับตา หล่อนโกรธ…โกรธจนตัวสั่น ที่แท้ราฟาเอ็ดก็ไม่ต่างจากคนอื่นที่มองหน้าหล่อนแล้วคิดแต่เรื่องใต้สะดือ จนมองไม่เห็นค่าจากหัวใจของหล่อนเลยสักนิด

“ผู้ชายพายเรืออย่างคุณ สุดท้ายก็คิดได้แค่นี้สินะ”

“ผมไม่เคยพายเรือ”