บทที่ 1 วันนี้คุณเป็นของผมนะ 3

เขามาในชุดสูทสีดำสนิทที่ช่วยขับผิวของเขาให้ขาวเด่น คิ้วเข้ม นัยน์ตาคม จมูกโด่ง ปากสวย สูงไม่ต่ำกว่า 185 เซนติเมตร ผู้ชายที่เหมือนเดินออกมาจากโลกจินตนาการอย่างเขา…ทำไมถึงยอมเสียเงินเป็นหมื่นเพื่อออกเดตกับผู้หญิงธรรมดาๆที่เปื้อนคำคนจนเหม็นฉึ่งเช่นหล่อน

“ห้าหมื่นเชียวเหรอคะ คุณพูดผิดหรือเปล่า คุณอาจจะตั้งใจพูดว่า500” เพราะความตกใจ ทำให้พนิตาเผลอถามออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะแข็งชาไปทั้งร่างเมื่อสบสายตาเย็นเฉียบของเขา

“ผมพูดไม่ผิดหรอกครับ ผมอยากบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือผู้สูงวัยอยู่แล้ว และที่สำคัญ…ผมอยากทานข้าวกับลูกเป็ดสักครั้งมานานแล้วครับ”

แขกทุกคนต่างส่งเสียงฮือฮา หันหน้ามองกันพร้อมวิพากษ์วิจารณ์เซ็งแซ่ ขณะที่ชายแก่ซึ่งเป็นผู้เริ่มประมูลคนแรกชักออกอาการไม่พอใจ เขายอมทุ่มเงิน101บาท แต่ไอ้หน้าอ่อนคนนี้กลับเกทับเขาด้วยการเสนอราครึ่งแสน !!

“คุณคิดจะฉีกหน้าผมหรือไง” มีเกียรติผุดลุกขึ้นพร้อมชี้หน้าคนที่เข้ามาใหม่ด้วยแรงโทสะ ซึ่งอีกฝ่ายยังมีทีท่านิ่งเฉยเหมือนเก่า ก่อนเปิดปากปฏิเสธ

“ผมไม่เคยคิดจะฉีกหน้าใคร”

“ถ้าไม่ได้คิดจะฉีกหน้าผม แล้วทำไมคุณต้องยอมเสียเงินมากมายเพื่อเดตกับผู้หญิงร่านราคะคนนี้ด้วย”

ปิยะดาหน้าเผือดสี เหมือนได้รับสายตาเย้ยหยันจากพนิตา และแววตาสมเพชจากใครหลายๆคนที่กำลังมองหล่อนอยู่

“คิดก่อนพูดดีกว่ามั้ยคุณมีเกียรติ” ชายหนุ่มกระตุกยิ้มที่มุมปาก ก่อนเสริมต่ออีกว่า “คำพูดจาบ่งบอกถึงระดับการศึกษา ช่วยรักษาชื่อตัวเองไว้ด้วย เพราะจาก‘มีเกียรติ’ อาจจะกลายเป็น‘น่ารังเกียจ’ก็ได้ครับ”

เหมือนจุดไฟโยนใส่กระดาษ โทสะของมีเกียรติลุกโพลง ตาเล็กรีเบิกกว้าง กระชากเสียงใส่อย่างไม่สบอารมณ์

“กะอีแค่ผู้หญิงเน่าๆคนเดียว คุณถึงกับพูดจาปกป้องขนาดนี้เลยเหรอ คุณรู้ว่าผมชื่อมีเกียรติ งั้นคงรู้สินะว่าผมคือใคร”

“คุณก็…ผู้จัดการบริษัทปลากระป๋องตราหมูแพนด้า เป็นถึงผู้จัดการน่าจะพอมีเงิน แต่ก็อย่างว่าแหละ…เงินไม่สามารถเปลี่ยนคนกักขฬะให้เป็นสุภาพชนได้ เพราะนิสัยขึ้นอยู่กับสันดานของแต่ละคนไม่ใช่ฐานะ !”

มีเกียรติตัวสั่นเทิ้ม อยู่มาจนหัวหงอก เพิ่งมีครั้งนี้ที่ถูกหนุ่มรุ่นลูกด่าอย่างสุภาพชนิดไม่เกรงใจความเป็นอาวุโสของเขาเลยสักนิด ไอ้หมอนี่เป็นใครกัน ?

“ด่าได้แสบจริงๆ คุณเป็นใคร ชื่ออะไร พ่อแม่คุณไม่เคยสั่งสอนเหรอว่าให้เคารพคนที่อายุมากกว่า”

“หากคนแก่ทำตัวไม่น่าเคารพ ผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ”

“แกเป็นใครวะ เป็นลูกน้องบริษัทไหน มาลองดีกับฉัน แกตกงานแน่” เมื่อโกรธจนทำอะไรไม่ถูก ชายสูงวัยจึงใช้วิธีข่มขู่ ขณะที่ชายหนุ่มยกนิ้วขึ้นจุปาก ดวงตาสีเข้มวาววับอย่างเอาเรื่อง

“นี่สินะ วิธีของหมาจนตรอก ผมเพิ่งเข้าใจก็วันนี้เอง”

“แกด่าฉันเป็นหมา” มีเกียรติถลันเข้าหาร่างสูง โดยมีสายตาของทุกคนมองตามอย่างอยากรู้ว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป ส่วนพิธีกรหน้ายาว ยืนเหงื่อตก ถือไมค์ค้าง ทำอะไรไม่ถูกเหมือนเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ

“ผมว่าคุณมากกว่านะครับที่จะตกงาน ไม่ใช่ผม” หน้าคมคายยิ้มเย็น ซุกมือเข้ากระเป๋ากางเกง มองชายร่างเตี้ยที่กระชากคอเสื้อเขาอย่างไม่ยี่หระ

“หมายความว่าไงวะ”

“อ้อ…ผมลืมแนะนำตัวไปสินะ ผมชื่อ ราฟาเอ็ด หลุยส์ โรมาเนรี่”

แม้จะเป็นเพียงคำแนะนำสั้นๆแต่ก็ทำให้ทั้งห้องเงียบสงัด ใครบ้างจะไม่รู้จักตระกูลหลุยส์ โรมาเนรี่ ซึ่งบริษัทนี้มีมูลค่าหุ้นมากกว่า800ล้านยูโรเลยทีเดียว

มีเกียรติมืออ่อนตกลงแนบลำตัว ใบหน้าเปลี่ยนสีเป็นขาวซีดเหมือนกระดาษ “คะ…คุณราฟาเอ็ดหรือขอรับ สวัสดีขอรับ กระผมไม่คิดเลยว่าคุณราฟาเอ็ดจะมางานประมูลด้วย กระผมเลยเผลอทำตัวเสียมารยาทไปบ้าง” ชายแก่สวมวิญญาณจิ้งจกรีบเปลี่ยนสีทันควันด้วยการยกมือไหว้ ทักทายด้วยเสียงนอบน้อม พร้อมรอยยิ้มเปิดกว้างเต็มที่จนเห็นรอยตีนกายับย่นทั่วใบหน้า

“คงไม่เผลอหรอกกระมัง ผมเห็นชัดว่าคุณ‘จงใจ’ ” พูดอย่างเฉยชา ดวงตาสีม่วงอ่อนแฝงแววประหลาดเมื่อหรี่เสียงให้เบาลง กระซิบสั้นๆแต่ทำให้คนฟังถึงกับเข่าอ่อนยวบ

“บริษัทหมูแพนด้าที่คุณทำงานอยู่ อยู่ในภาวะล้มละลาย ผมเสี่ยงซื้อบริษัทคุณมา คุณเป็นเพียงผู้จัดการ ผมสามารถกำหนดได้ว่าจะให้ใครอยู่ และจะไล่ใครออก”

“ได้โปรดเถอะขอรับ” จับแขนเสื้อชายหนุ่มไว้แน่น พลางเอ่ยขอเสียงสั่นด้วยน้ำตาคลอเบ้า หมดมาด‘อวดดี’ที่แสดงออกเมื่อครู่นี้จนหมดสิ้น “อย่าไล่กระผมออกเลยนะขอรับ”

ราฟาเอ็ดยิ้มนิดๆ ดึงมือมีเกียรติออกจากแขนของเขา แล้วพูดหน้าตายว่า

“ผม…ไม่เคยปรานีคนที่ทำให้ผมอารมณ์เสีย”

วูบ…

มีเกียรติถึงกับรูดตัวลงนั่งกองบนพื้น ขณะที่ร่างสูงเดินผ่านร่างชายชราตรงไปหาหญิงสาวซึ่งเขาหมายตาไว้ แต่ยังไม่ทันถึงตัวปิยะดา พนิตาก็รีบผุดลุกขึ้นพร้อมฉวยแขนหนุ่มอิตาเลี่ยนไว้

“คุณเพิ่งมาเป็นคนสุดท้าย เลยไม่มีโอกาสได้เลือกผู้หญิง เอ่อ…คือ นี่เบอร์ฉันค่ะ” ส่งนามบัตรให้ แต่ชายหนุ่มกลับไม่รับ เขาพูดสั้นๆแค่ว่า

“ผมไม่นิยมเล่นหวย”

พนิตาอ้าปากค้าง เขาเปรียบเทียบเบอร์ของหล่อนคือหวยอย่างนั้นหรือ ? ผู้ชายอะไรหยาบคายที่สุด !

ราฟาเอ็ดเบือนหน้าหนีพนิตา เขาหันไปถามพิธีกรที่กำลังยกผ้าเช็ดหน้าลายดอกไม้ขึ้นซับเหงื่อตามบริเวณหน้าผากว่า

“ตกลงผมชนะการประมูลครั้งนี้ใช่ไหมครับ”

“เอ่อ…คงไม่มีใครให้ราคาสูงกว่า 5 หมื่นอีกแล้วครับ เป็นอันว่าคุณราฟาเอ็ดได้ออกเดทกับคุณปิยะดาครับผม”

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มพยักหน้านิดๆ ก่อนสาวเท้าเข้าหาร่างบางที่นั่งตัวแข็งเป็นเวลานาน เขายื่นมือไปหาหล่อนพร้อมบอกเสียงทุ้มว่า

“วันนี้คุณเป็นของผม 1 วันนะลูกเป็ด !!!”