ตอนที่ 07 ว่าจ้าง

หมัดหนักๆ สวนเข้าหน้าของหญิงสาวที่เพิ่งจะทำร้ายเธอก่อนหน้านี้ ทำให้ใบหน้าสวยๆ ที่มีการแต่งเติมเครื่องสำอางมีเลือดเปรอะเปื้อนอยู่ไม่น้อย

“อี๊เลือด! นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย”

“ฉันเคยบอกไปแล้วว่าฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่ง”

“กะ เกิดอะไรขึ้นจ๊ะ ตะ ตายแล้วคุณเพ็ญ”

“เจ้านายเธอมันหมาบ้า!!”

“…..”

“ไปล้างเลือดออกก่อนนะจ๊ะคุณเพ็ญ”

“คอยดูนะนายหัวกลับมา ฉันจะบอกนายหัวให้ทำโทษเธอที่เธอมาทำร้ายร่างกายฉัน”

“…..”

เขมิกาไม่ได้กลัวและก็ไม่คิดจะหนีปัญหาด้วย ถ้าเขากลับมาเธอก็พร้อมที่จะบอกความจริงทุกอย่างที่คิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องโกหกเพื่อเอาความดีใส่ตัวเองและให้เธอเป็นคนผิดอยู่ฝ่ายเดียว

ตกเย็น…

“มีอะไรจะพูดไหมเขม?”

“จะฟังความจริง หรือจะฟังคำพูดตอแหลล่ะคะ ฉันจะได้บอกถูกว่าควรฟังใคร”

“ความจริง ฉันต้องการความจริง”

“ความจริงที่ว่าก็คือ ฉันถูกหาเรื่องก่อนและก็มาผลักฉันก่อนด้วย คราวนี้เข้าใจหรือยังทำไมฉันถึงได้สวนกลับแบบนี้ ไม่ซ้ำก็บุญเท่าไหร่แล้ว”

“จริงหรือเปล่าเพ็ญ ก่อนหน้านั้นเธอไม่ได้บอกกับฉันแบบนี้”

“กะ ก็ มันก็จริงค่ะ แต่เราก็แค่มีปากเสียงกันตามประสาผู้หญิงแค่นั้น”

“แล้วที่ไปตบเขมก่อนจริงหรือเปล่า?”

“เอ่อ…”

“เฮ้อ ฉันขอตัวขึ้นห้องก่อนนะ ไร้สาระ ไม่อยากอยู่กับคน…จำพวกนี้”

“ห้ามไปไหนเด็ดขาด!" ชายหนุ่มออกคำสั่งเสียงแข็ง ทำให้หญิงสาวต้องหยุดชะงักในทันที

"แล้วต้องการอะไร?"

"ขอโทษเพ็ญซะ ขอโทษที่เธอไปชกหน้าเพ็ญจนเลือดอาบแบบนี้"

"ทำไมฉันต้องขอโทษด้วย ในเมื่อฉันเป็นคนถูกหาเรื่องก่อน"

"ฉันจะไม่พูดย้ำหลายครั้ง"

"ฉันไม่ขอโทษ!"

"ถ้างั้นฉันก็จะโทรไปบอกแม่ของเธอให้ตัดเงินที่ให้เธอทุกเดือนแล้วให้เธอมาใช้อยู่กับฉัน และฉันก็จะเป็นคนควบคุมการใช้เงินของเธอเอง"

"เป็นลูกแหง่หรอมีอะไรถึงจะฟ้องลูกเดียว"

"เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอยอมทำตามไง"

"....."

"จะขอโทษเพ็ญดีๆ ไหม?"

"เออ! ขอโทษแค่นี้นะ อย่าให้เจออีกก็แล้วกัน และก็อย่ามายุ่งกับฉันด้วย น่ารำคาญชะมัด ผิดก็ไม่ได้ผิดยังต้องมาขอโทษคนอื่นอีก!"

เขมิกาวิ่งขึ้นไปข้างบนทันทีโดยที่ไม่ได้รอฟังคำพูดอะไรต่อจากนั้นอีก

"ขอบคุณนะคะนายหัวที่ยัง..."

"ฉันไม่ได้เห็นใจเธอหรอกนะ เธอเองก็ควรจะไปขอโทษเขมเหมือนกัน โทษฐานที่เธอไปหาเรื่องเขมก่อน แล้วเธอก็ผลักเขมก่อนด้วย"

"เอ่อ...แต่เธอขึ้นไปแล้วนะ ตามไปคราวนี้ก็คงไม่มีอะไรดีขึ้นหรอกมั้ง เผลอๆจะทำให้มีปัญหามากขึ้นไปอีก"

"ครั้งหน้าอย่ามาที่นี่อีก เพราะเธอไม่ได้มีเรื่องจำเป็นอะไรตอนนี้เธอไม่ใช่เด็กอีกต่อไปแล้ว"

"แต่เพ็ญ..."

"ฉันไม่ชอบคนพูดไม่รู้เรื่องหรอกนะ"

"ก็ได้ค่ะ"

*************

เขมิกายืนอยู่ที่หน้าระเบียงด้วยท่าทางที่หงุดหงิด เธอเกลียดมากๆ กับการตัดสินอะไรแบบนี้ และตอนนี้เธอก็อยากจะออกไปจากที่นี่เต็มทนแล้วด้วย และแล้วเธอก็คิดอะไรบางอย่างออกขณะที่กำลังยืนมองคนงานคนนึงของนายหัวไกร ซึ่งกำลังมีสีหน้าท่าทางที่เคร่งเครียด

"นี่นาย"

"คุณนาย!"

"จะตกใจทำไม ฉันไม่ใช่ผีสักหน่อย ที่จะเห็นหน้าแล้วทำตาถลึงใส่แบบนั้น"

"คะ คุณนายอย่าเอาไปฟ้องนายหัวเลยนะครับ ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"

"ก็ได้..." ทั้งที่เธอเองก็ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผู้ชายคนนั้นพูดหมายถึงอะไร แต่เธอก็เล่นตามน้ำไปเพราะอย่างน้อยก็เป็นช่องโหว่ที่จะทำให้แผนการของเธอสำเร็จ "แต่แลกกับการที่นายจะต้องพาฉันออกไปจากที่นี่"

"แต่ตอนนี้มันมืดแล้วนะครับ"

"ฉันได้ยินมาว่าคนงานจะมีรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กเป็นของตัวเองกัน และก็จะได้รับสิทธิ์อนุญาตให้ออกไปข้างนอกกันได้ในยามค่ำคืน"

"แล้วคุณนายจะออกไปทำไมกันครับดึกดื่นป่านนั้น"

"ฉันไม่จำเป็นต้องตอบคำถามนาย"

"แต่ผมกลัวนายหัว..."

"เขาไม่รู้หรอกถ้านายกับฉันไม่พูด ดึกๆ เดี๋ยวเขาก็หลับแล้ว ฉันจะลงมาหานายที่หลังบ้าน นายเอารถมารอฉันที่นี่ ฉันจะให้รางวัลตอบแทนเป็นเงินสดจำนวนที่นายต้องการเมื่อกี้"

"จะ จริงหรอครับ"

"ใช่ ตกลงไหม หรือจะให้ฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกกับนายหัวของนาย"

"มะ ไม่ครับ ผมตกลงก็ได้ครับคุณนาย"

"ดี ถ้างั้นก็ตกลงตามนี้"

"ครับ"

เขมิกากลับเข้าไปในบ้านแต่ยังไม่ทันจะได้เข้าห้องก็โดนขวางเอาไว้ซะก่อน

"ไปไหนมา?"

"แล้วจะมายุ่งทำไมมันเรื่องของฉัน"

"ตราบใดที่เรายังไม่ได้หย่าขาดกันฉันก็มีสิทธิ์ในตัวของเธอในฐานะสามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย"

"แต่สามีตามใบทะเบียนสมรสก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่งเรื่องส่วนตัวของภรรยาในทะเบียนสมรสเหมือนกันนะคะ"

"เขม!"

"เลิกยุ่งกับฉันสักทีเถอะน่าน่ารำคาญ"

"โกรธฉันหรอเรื่องวันนี้?"

"ไม่ได้โกรธแต่เกลียด เกลียดการถูกตัดสินแบบนี้มันไม่ยุติธรรม ที่เมืองนอกเขาไม่ได้ตัดสินกันแบบนี้หรอกนะ ใครผิดก็ว่าไปตามผิด ไม่ใช่เข้าข้างคนที่แก่กว่าแล้วบอกว่าเด็กทำตัวไม่ดี"

"ฉันรู้ ฉันก็กำลังจะให้เพ็ญขอโทษเธอเหมือนกันนั่นไง"

"ไม่ต้องหรอกฉันไม่อยากได้ แค่อย่าให้ผู้หญิงคนนั้นอย่าสาระแนมายุ่งกับฉันอีกก็พอ"

"เขม...เขม!"

"ฉันจะนอนไม่ต้องเคาะประตูด้วยเลิกยุ่งกับฉันสักที!"

เขมิกาเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าพอที่จะเอาออกไปได้โดยที่ไม่เป็นที่สงสัย ก่อนหน้าเธอขนเสื้อผ้ามาเยอะแยะมากมายก็จริงแต่ถึงเวลานี้เธอก็ไม่รู้สึกเสียดายอีกแล้ว หลังจากที่เธอออกไปจากที่นี่ได้เธอก็จะไม่กลับมาอีกส่วนเสื้อผ้าพวกนี้เขาจะเอาไปให้ใครหรือจะเอาไปขายมันก็เรื่องของเขา

ตกดึก...

"คุณนายทางนี้ครับ"

"พร้อมแล้วใช่ไหม?"

"ครับ พร้อมแล้ว ผมจอดรถอยู่ทางโน้น ถ้าสตาร์ทรถแถวๆ นี้เดี๋ยวจะทำให้คนงานตื่นกันได้"

"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ"

เขมิกาเดินย่องตามหลังคนงานที่เธอเพิ่งจะว่าจ้างให้ออกไปส่ง ณ ตอนนี้เธอไม่ได้คำนึงถึงอันตรายอะไรอีกต่อไปแล้ว เธอแค่อยากออกไปจากที่นี่ให้ได้และเร็วที่สุด

ทว่า...จู่ๆ ชายหนุ่มที่กำลังเดินนำหน้าไปกลับหยุดชะงักทันที

"มึงจะพาเมียกูไปไหน?!"