ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น(2)

“ได้ครับคุณผู้หญิง”

จากนั้นสติของไอลดาก็เลือนลางลงเธอมีความเครียดที่สะสมมากเกินไปเสียแล้ว ภาพจำบางอย่างมันค่อย ๆ ผุดขึ้นมาจนน่ากลัว

เสียงกรีดร้องบวกกับเสียงอะไรกระแทกดังจนรู้สึกปวดหัวไปหมด ไอลดาพยายามตั้งสติและสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ภาพที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงข้นที่กำลังไหลอาบย้อมไปทั่วตัวของเธอและใครสักคน

‘พ่อจ๋า แม่จ๋าทำไมถึงได้มีเลือดไหลออกมาละจ๊ะ’

‘ก็เพราะพวกฉันได้ปกป้องแกไว้นะสิ’ เสียงของคนเป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

‘ใช่ พวกฉันไม่ควรมาตายแบบนี้เพื่อแกด้วยซ้ำ

แกได้มีชีวิตอยู่ต่ออย่างสุขสบาย แต่พวกฉันกลับต้องมาตายไม่ยุติธรรมเลยสักนิด’

‘ไม่ใช่นะพ่อจ๋า แม่จ๋า ดาไม่ได้อยากมีชีวิตที่สุขสบายอะไรแบบนี้เลยนะจ๊ะ’

‘ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอจะต้องมาอยู่เกาะแม่ฉันเป็นปลิงอยู่ได้ ในเมื่อบอกว่าไม่อยากมีชีวิตที่สุขสบายอะไรนั่นก็ย้ายออกไปจากบ้านของฉัน ออกไปให้ไกลจากแม่ฉันสักที ! ’ จู่ ๆใบหน้าของอังกูรก็ได้ฉายขึ้นมาซ้อนทับแทน

‘คะ คุณอังกูร ฉันนะ...’

‘หึ ! อยากเป็นปลิงดูดเลือดแม่ฉันนักก็บอกมาตามตรง เอาแต่อ้างนู้นอ้างนี้อยู่ได้ น่าสมเพชนัก’

‘ไม่ใช่นะ ไม่ใช่แบบนั้นนะคุณอังกูร ฟังฉันก่อนสิค่ะ’

“คุณอังกูร ! ” เสียงตะโกนนั้นทำให้คุณนายพิจกตรารีบวิ่งเข้ามาในห้องพักของไอลดาด้วยความตื่นตระหนก

“หนูดาลูก หนูดาเป็นอะไรไปทำไมร้องตะโกนออกมาหรือว่าหนูยังปวดหัวอยู่จ๊ะ”

นัยน์ตาช้ำของไอลดาค่อย ๆ กระพริบขึ้นลงราวกับกำลังปรับตัวรับแสงที่เข้ามาภายใน

“คะ คุณผู้...หญิง”

“เฮ้อ ฉันไม่อยากจะดุเธอเรื่องนี้แล้วนะ เป็นไปได้ก็อยากเอาก้านมะยมมาตีให้จำเสียทีก็ดีเหมือนกัน” คุณนาย พิจิกตราพูดน้ำเสียงที่แฝงด้วยความเสียใจ

“ว่าป่วยอยู่หรอกนะ ครั้งหน้าจะไม่มีอีกแบบนี้

อีกแล้วนะหนูดา”

“ขอบคุณนะคะ”

ไอลดารู้ คนในบ้านหัตถานฤมลวดีก็รู้เช่นกันว่าคุณนายของตระกูลไม่เคยเอาชนะสายตาของไอลดาได้เลยสักครั้งเดียว

“ลุกขึ้นมากินข้าวได้แล้วตัวแสบ วันนี้เป็นโจ๊กหมูใส่ไข่บวกขิงเยอะ ๆ ของโปรดใครน้า”

“ของโปรดหนูยังไงละคะ”

“ถูกต้อง ฮ่า ๆ ” เสียงหัวเราะชอบใจดังไปไกลจนคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นปีศาจของไอลดาผ่านมาได้ยิน

อังกูรได้ยินเสียงแม่และเสียงหัวเราะของหญิงสาว

ที่เขาไม่ชอบใจนักดังออกมาจึงเดินเข้าไปแล้วประชดใส่ทันที

“มีความสุขกันจังนะครับ”

“เจ้าอังตื่นแล้วเหรอลูก หิวไหมวันนี้แม่มีโจ๊กหมู

หอม ๆ ด้วยละ” แค่ได้ยินชื่อเมนู คิ้วเข้มก็พลันขมวดชิดกัน

“แม่จำไม่ได้เหรอครับว่าผมไม่ชอบโจ๊กหมู แต่ชอบข้าวต้มกุ้ง อ๋อ...ลืมไปว่าแม่คงจะจำได้แค่เมนูโปรดของ

ลูกรักเท่านั้น”

“อังกูร แม่ไม่ได้ลืมและอย่าประชดน้องแบบนี้”

“ทำไมจะประชดไม่ได้ ก็แม้แต่เมนูอาหารแม่ก็ยังเลือกเมนูโปรดของคนนอกไส้เลย”

“อังกูร ! ”

“วันนี้ผมไม่กินข้าวเช้านะครับ ผมมีงานที่ต้องทำ”

“เดี๋ยวอังกูร แกกลับมาก่อนเรื่องที่แกเมาแล้วไป

ทำร้ายคนเมื่อคืน ฉันยังไม่ได้เคลียร์กับแกเลย เฮ้อ ให้ตายสิลูกคนนี้”

เมา? ทำร้ายคน? เกิดอะไรขึ้นกับคุณอังกูรกันแน่

ไอลดาได้แต่นึกสงสัยเรื่องเมื่อคืนขึ้นมาแล้วสิ

‘ถามดีไหมนะ’ ความสงสัยยิ่งทวีคูณ อยากรู้ก็อยาก เกรงใจก็เกรงใจความคิดขอไอลดากำลังขัดแย้งกัน

“เอ่อ คือเรื่องคืนมันเกิดอะไรขึ้นเหรอคะ” ไอลดา

กัดฟันถามดู

“ก็เจ้าอังโดนหนูเกวบอกเลิกแล้วก็เลยไปเมาหัวราน้ำที่ร้านของเจ้าทินนะสิแค่นั้นไม่พอ ยังไปท้าตีกับลูกค้าคนอื่นจนโดนจับเข้าคุกอีก”

“คุณพระ ! ” ไอลดาอุทานออกมาพร้อมสีหน้าตกใจ

“เฮ้อ แม่เลยกลุ้มใจเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว”

“ทำไมคุณเกวถึงได้ขอเลิกกันล่ะคะ ในเมื่อก็เห็นรักกันดีอยู่เลย”

“แม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าแต่เรานะกินข้าวได้แล้ว

เดี๋ยวต้องกินยาอีก”