ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น(1)

ตอนที่ 1

ความสัมพันธ์ที่ไม่ควรเกิดขึ้น

สิบสี่ปีต่อมา...

ไอลดาได้เติบโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง เธอเรียนจบสายบัญชีเพราะต้องการช่วยงานคุณนายพิจิกตรา ซึ่งจริง ๆ คุณนายพิจิกตราก็อยากให้เธอเรียนสายดีไซน์เนอร์แบบที่

ไอลดาชื่นชอบ แต่เธอก็ดึงดันจะเรียนสายนี้แทนอยู่ดี

‘หึ ! อยากเรียนดีไซน์เนอร์งั้นรึ ฉันถามจริงเถอะจบสายนี้มามันจะไปช่วยงานบ้านฉันตรงไหนได้กัน เธอนี่มันนอกจากจะเป็นปลิงดูดเลือดแล้วยังทำตัวไม่มีประโยชน์อีก

น่าสมเพช’

คำพูดดูถูกดูแคลนนี้ มันวนเวียนอยู่ในหัวของไอลดาตลอดเวลาจนสุดท้ายเธอก็ไม่เคยคิดอยากจะเรียนสายที่ชอบอีกเลย….

อังกูร ลูกชายคนเดียวของคุณนายพิจิกตรา เขาเป็นเจ้าของคำพูดที่แสนเจ็บแสบนั่นและเป็นคนที่ไอลดาแอบหลงรักมานานตั้งแต่ยังเด็ก เธอไม่มั่นใจเลยว่าทำไมคนที่เคยใจดีกับเธอในตอนนั้นถึงได้กลายเป็นปีศาจร้ายจ้องมองเธอเป็นคนผิดตลอดเวลาขึ้นมาได้ เธอไม่รู้เลยจริง ๆ

ติ๊ด ๆ เสียงสายเรียกเข้าและชื่อของผู้ติดต่อเข้ามา ทำให้ไอลดารีบรับสายอย่างรวดเร็ว

“สวัสดีค่ะคุณผู้หญิง”

“หนูดา แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกว่าอะไร”

น้ำเสียงดุถูกพูดออกมาผ่านปลายสาย ไอลดารู้ดีว่า การขัดใจคุณนายพิจิกตรามันไม่ควรเลยสักนิด แต่เธอทำไปเพราะมีเหตุผลบางอย่างและเลือกเมินคำดุนั้นเพื่อไม่ให้เป็นประเด็นอีก

“หนูขอโทษด้วยค่ะ”

“เฮ้อ ช่างมัน ๆ ไว้กลับไปแม่จะดุหนูเรื่องนี้อีกที ตอนนี้เข้าเรื่องสำคัญก่อน”

คุณนายพิจิกตราเลือกที่จะพับเรื่องที่อยากดุลงไป แล้วทำน้ำเสียงเข้มจริงจังแทนจนไอลดายังรู้สึกได้

“แม่ฝากหนูดาช่วยตามไทม์ไปรับตัวเจ้าอังกลับบ้านให้หน่อยนะ”

ชื่อของอังกูรบวกกับการให้ไปรับกลับบ้าน ทั้งที่เจ้าตัวมักขับรถเองตลอดหรือว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขากันหรือว่าจะเกิดประสบอุบัติเหตุขึ้นไม่จริงใช่ไหม ไอลดาคิดไปทั่ว

“หนูดา หนูดาลูก ! ” ไอลดาสะดุ้งตกใจหลุดออก

จากภวังค์

“หนูได้ยินที่แม่พูดไหม ใจเย็น ๆ ก่อน มันไม่ใช่อย่าที่หนูดาคิดนะลูก ค่อย ๆ หายใจ พยายามอย่าเครียดเด็ดขาด”

“ค่ะ” แม้เธอจะลองทำตามที่คุณนายพิจิกตรแนะนำแล้วแต่เสียงและร่างกายของเธอก็ยังสั่นเทิ้มไม่หาย

“คุณหนูไหวไหมครับค่อย ๆ หายใจเดี๋ยวผมรับสายเองครับ”

ไทม์ลูกชายแม่บ้านคนสนิทของคุณนายพิจิกตรามารับสายแทนไอลดา

“สวัสดีครับคุณผู้หญิง ผมไทม์ครับ”

“ไทม์ หนูดาเป็นยังไงบ้าง เธอใจเย็นลงหรือยัง”

“ยังไม่นิ่งดีครับ แต่ก็ดีกว่าตอนผมเข้ามาเยอะแล้ว”

“โอเค งั้นฉันจะสั่งงานให้นาย แล้วพอนายไปทำงาน

ที่ฉันสั่งเสร็จ ก็รบกวนไปตามแม่ของเธอให้มานอนเป็น

เพื่อนหนูดาทีนะ”

“ได้ครับคุณผู้หญิง”

จากนั้นสติของไอลดาก็เลือนลางลงเธอมีความเครียดที่สะสมมากเกินไปเสียแล้ว ภาพจำบางอย่างมันค่อย ๆ ผุดขึ้นมาจนน่ากลัว

เสียงกรีดร้องบวกกับเสียงอะไรกระแทกดังจนรู้สึกปวดหัวไปหมด ไอลดาพยายามตั้งสติและสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อไล่ภาพที่เต็มไปด้วยของเหลวสีแดงข้นที่กำลังไหลอาบย้อมไปทั่วตัวของเธอและใครสักคน

‘พ่อจ๋า แม่จ๋าทำไมถึงได้มีเลือดไหลออกมาละจ๊ะ’

‘ก็เพราะพวกฉันได้ปกป้องแกไว้นะสิ’ เสียงของคนเป็นพ่อพูดด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัวและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

‘ใช่ พวกฉันไม่ควรมาตายแบบนี้เพื่อแกด้วยซ้ำ

แกได้มีชีวิตอยู่ต่ออย่างสุขสบาย แต่พวกฉันกลับต้องมาตายไม่ยุติธรรมเลยสักนิด’

‘ไม่ใช่นะพ่อจ๋า แม่จ๋า ดาไม่ได้อยากมีชีวิตที่สุขสบายอะไรแบบนี้เลยนะจ๊ะ’

‘ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอจะต้องมาอยู่เกาะแม่ฉันเป็นปลิงอยู่ได้ ในเมื่อบอกว่าไม่อยากมีชีวิตที่สุขสบายอะไรนั่นก็ย้ายออกไปจากบ้านของฉัน ออกไปให้ไกลจากแม่ฉันสักที ! ’ จู่ ๆใบหน้าของอังกูรก็ได้ฉายขึ้นมาซ้อนทับแทน